ร้ายพ่ายรัก のすべてのチャプター: チャプター 41 - チャプター 49

“แทบจะไม่ใช่พี่แล้วนะขอรับ แทบจะลูกแล้วก็ว่าได้”“..ทำไมความมั่นใจ มันถึงไปตกอยู่กับคนที่คลานออกมาทีหลังทั้งหมดแบบนี้ละวะ ลำเอียงชัดๆ==^” คิรัวร์นั่งกุมขมับเมื่อฟีอาร์ปรากฎตัวหลังคริสตัลหายไป ที่นี่มัน.. เหมือนคุกเลยคนทำผิดไม่มีสิทธิ์ใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขสินะ.. แม้แต่ยมทูตอย่างข้าก็ไม่อาจหลุดพ้น..ยมทูตสาวเดินเข้าห้องขังราวกับคุกในโลกมนุษย์ เหล็กที่มีมนต์ไหลเวียนรอบแท่งเหล็ก เป็นด่านแรกของการกักกันผู้ที่คิดหนี หากคิดหนีเมื่ออย่างกรายเข้ามาที่นี่แล้วละก็ คงได้เจ็บตัวกันเป็นแน่พรึบ.. แฟ้มที่ได้รับถูกวางแน่นิ่งบนโต๊ะเพียงตัวเดียวที่วางอยู่ในห้องลูกกรง ที่นอนที่ดูแล้วน่าจะนอนไม่สบายสุดๆทำให้ยมทูตสาวยืนมองมันนิ่งๆก่อนจะรวบผมมัดเป็นมวยโดนัทกลางหัว“..จะให้มาเป็นคนดี ในสถานที่แบบนี้เนี่ยนะ อยากจะเป็นตายอะ”“หมองหม่นสุด ดอกไม้สักดอกก็ไม่มี จะเอาชีวิตชีวามาจากไหนกัน กฎเก่าคร่ำครึกน่าหงุดหงิดเสียจริง..” ร่่างสวยทิ้งตัวลงนั่งที่เตียงฟูกแข็ง เป็นบทลงโทษแน่นอนที่ให้ใช้ชีวิตราวกับนกที่ถูกขังในกรง แถมยังเป็นกรงที่..ไม่น่าจะเป็นที่ที่จะผลิตคนดีได้หลังจากทำชั่วมาเกือบทั้งชีวิตแต่เอาเถอะ เป้าหมายเ

ยมทูตสาวเดินเข้าหาประชิดตัวชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาสีแดงฉานเป็นประกายเมื่อจดจ้องใบหน้าที่เธอรอคอยที่จะได้พบเห็นอย่างพยายามตอนแรกเธอไม่อาจเข้าใจว่าการทำโทษ ที่เธอถูกขังพร้อมกับสิ่งที่เธอต้องทำมันมีเพียงไม่กี่อย่าง ไม่สมซึ่งความผิดบาปที่เธอได้สะสมและลงมือกระทำไปสักนิด ครั้นเวลาผ่านไปอย่างยาวนาน จนความรู้สึกของเธอคิดว่าแม้แต่วันเวลาเพียงวันเดียวก็ยาวนานพอที่จะสร้างความทรมานในการกุมขัง หัวใจของเธอคิดถึงแต่ชายผู้นี้.. ทุกเวลา ทุกนาที ทุกๆวินาที เธอไม่อาจโกหกตัวเองได้อีกต่อไปว่าเธอได้ตกหลุมรักมนุษย์คนนี้ไปเสียแล้ว… นั่นแหละ เป็นการได้รับบทลงโทษที่โหดร้ายที่สุดสำหรับสิ่งมีชีวิตที่มี หัวใจก่อนเก่าเคยเคียดแค้นมนุษย์ทุกคน เพราะมนุษย์สร้างความเจ็บปวดให้แก่กันอย่างไม่น่าให้อภัย อดีตที่แสนโหดร้ายมันสั่งสมให้เธอรู้สึกเช่นนั้น เจตจำนงที่แน่วแน่ว่าจะไม่มีวันเข้าใจและญาติดีกับมนุษย์มันได้พังทะลายหายไปจนหมดสิ้น เมื่อความจริงในอดีตถูกเปิดโปง กลายเป็นว่ามีแต่เธอคนเดียวที่ฝังความแค้นจนหน้ามืดตามัวมาอย่างยาวนาน แต่ก็ไม่มีใครติเตียนเธอ เพราะทั้งนรก.. รู้ดีว่าคริสตัลเจอกับอะไรมา การร้องขอให้ละซึ่งความแค้นจึงไ

ตั้งแต่กลับมา คริสตัลตัวติดกับฟีนิกซ์แทบไม่ห่าง เธอแทบไม่อยากเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวที่ได้อยู่เคียงข้างฟีนิกซ์ แถมการกลับมาของเธอในครั้งนี้ นอกจากแววตาที่เปลี่ยนไป ความเป็นมิตรก็เหมือนจะเลเวลอัพขึ้นด้วย.."ห้ามแผลงฤิทธิ์หรือสร้างเรื่องให้กับบ่อนที่นี่ เข้าใจนะ" เป็นมิตร… กับสิ่งที่คนมองไม่เห็น"อึ่กก" ลูกน้องและบอดี้การ์ดหน้าบ่อนเลิ่กลั่กกันไปอีก คริสตัลเล่นยืนพูดกับดวงวิญญาณเร่รอนที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่มองเห็น เพราะลูกน้องทุกคนยังไม่รู้ว่าคริสตัลไม่ใช่คนปกติ นอกจากแฟรงค์และบรรดาเพื่อนของฟีนิกซ์เท่านั้นที่รู้และยังไม่คิดว่าจะป่าวประกาศเรื่องนี้กับใคร เพราะมองไม่เห็นประโยชน์อะไรจากเรื่องนี่เลยนอกจากสร้างความกลัวให้ลูกน้องมากกว่า.. แต่เพราะความผิดพลาดของคิรัวร์ที่ไล่ลบความทรงจำของลูกน้องพิภพไม่หมด แม้หลงเหลือไว้เพียงหนึ่งคน แต่เขาก็ไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับใครอยู่ดี ซึ่งยังคงเป็นความลับต่อไปสำหรับลูกน้องคนนั้น"..คุณฟีนิกซ์ชอบแปลกๆแบบนี้เหรอวะ" ลูกน้องคนนึงพูดขึ้น แม้จะด้วยน้ำเสียงที่เบาสุดๆก็ตาม “อะไรที่แปลกเหรอ?”“อะ เอ่อ! มะ ไม่มีอะไรครับ!” …พวกมนุษย์นี่พิลึกพิลั่น ฉันไม่สนใจหรอกน

_______________***เนื้อหาในตอนนี้ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน มีการเขียนระหว่างความเป็นความตาย อาจมีบทความที่ทำให้รู้สึกดำดิ่ง แต่ทั้งหมดทั้งมวลเป็นความรู้สึกของตัวละครหลักค่ะ***_______________“ปิดตาก่อน”“ปะ ปิดทำไม ฉันไม่ชอบความมืดนะ”“ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดหรอก”“ถ้าเปิดผ้ามาแล้วมีผีพุ่งออกมา ฉันโกรธนะบอกเลย!”ยมทูตกลัวผี… ฟีนิกซ์ส่ายหัวกับประโยคที่ว่า ก่อนจะพาเธอเดินลงจากเครื่องบินส่วนตัว ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่มาเฟียจะมีเครื่องบินเป็นของตัวเองและมี.. พื้นที่ตีนดอยเป็นของตัวเอง “พะ พอหรือยังฉันกลัวแล้วนะ”“อีกนิด”ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นตอนเช้าแท้ๆ และอากาศก็เย็นสบายมากๆด้วยแบบนี้ ก็อดกลัวไม่ได้ มันไม่ใช่ว่าฉันกลัวผีอะไรซะแบบนั้นนะ แค่ไม่ชอบความมืดและการเซอร์ไพส์ที่ไม่รู้ปลายทางนั้นแหละ เพราะมันเหมือนการสุ่มที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอกับอะไร ความหมายที่กลัวคือแบบนี้ เรียวเท้าเหยียบเนินหิน ทางขรุขระทำให้ยมทูตสาวชะงักไปหลายครั้งพลันจินตนาการถึงสิ่งที่ตนกังวล แต่แล้วทางเดินที่ว่า ก็เรียบราบ เดินสบายขึ้นมาซะอย่างนั้น คริสตัลจับมือฟีนิกซ์และบีบพร้อมกับเหงื่อที่ไหลออกจากฝ่ามือ“ถ้านายหลอกฉันมาฆ

1ปีต่อมา….โต๊ะอาหารรายล้อมไปด้วยอาหารมากมาย คนที่ได้นั่งอยู่ตรงนี้คือคนสำคัญของฉันทั้งนั้น คริสตัลวางช้อนเมื่อความรู้สึกของเธอเริ่มเปลี่ยนไป ความซาบซึ้งและความรู้สึกผิดไม่อาจหายไปจากใจ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม“ไม่อร่อยหรือไง?” ฟีนิกซ์เอ่ยถามก่อนจะยกไวน์แดงขึ้นดื่ม ทำให้คิรัวร์และบีเบลหยุดทานตามไปด้วย“เปล่า.. ฉันแค่ อยากขอโทษและขอบคุณทุกคน”ส่วนชายชราอีกคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอย่างพิภพก็วางช้อน แล้วใช้ผ้าเช็ดปากด้วยท่าทีราบเรียบ“ไม่มีใครโทษเธอ”“…..”“โดยเฉพาะฉัน”“….”“และฉันเชื่อว่าที่นี่ก็ไม่มีใครโทษเธอเช่นกัน” พิภพที่หายไปนาน กลับมาที่บ้านได้เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา คำตอบที่ฉันได้จากฟีนิกซ์ตอนรู้เรื่องราว คือพิภพแอบไปบวชและอยู่ในพระธรรมเป็นเวลาสองพรรษา ภาษามนุษย์ว่าไว้แบบนั้น“ทุกคนมีอดีต เมื่อถึงเวลาเราก็ควรปล่อยผ่าน จะให้ใช้ชีวิตจมอยู่กับความผิดพลาดในอดีต เป็นเรื่องที่ไม่ฉลาดนัก”“…ข้ารู้”“ใช้ชีวิตนิรันดร์ให้เป็นประโยชน์” คิรัวร์พูดเสริม คริสตัลพยักหน้าเพียงนิดก่อนจะมองหน้าทุกคนเพื่อหวังจะแจ้งเรื่องบางแรื่อง เธอก้มลงและหยิบกระเป๋าของเธอออกมาและมองหน้าทุกคนอีกครั้ง จนฟีนิกซ์มอ