All Chapters of เจ้าสาวของเมฆา วิวาห์จำเป็น: Chapter 11 - Chapter 20

ภูริตามาอยู่ที่เกาะเมฆินทร์ได้สองเดือนพอดี วันนี้เธอตื่นเต้นมากเพราะว่านายหัวเมฆาบอกว่าจะพาไปดูสวนปาล์มและสวนยางของเขาที่ทับปุด ที่หญิงสาวตื่นเต้นมากขนาดนี้ก็เป็นเพราะว่าจะได้ออกไปสัมผัสโลกภายนอกบ้าง หาใช่อยากจะรู้ว่าเขามีสวนมีไร่ที่ไหน อยู่แต่บนเกาะบางทีเธอก็เบื่อเมื่อมาถึงทับปุดซึ่งเป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดพังงาเมฆาก็พาเธอไปที่สวนปาล์ม เขาใช้เวลาที่สวนปาล์มราวสองชั่วโมง หลังจากนั้นก็พาเธอไปที่สวนยางอีกแห่ง ที่เขามาในวันนี้ก็เพื่อที่จะมาตรวจเช็คบัญชีรายรับรายจ่ายของสวนปาล์มและสวนยาง นายหัวหนุ่มจะเข้ามาตรวจสอบบัญชีราวสองสามเดือนครั้งภูริตาตกตะลึงเพราะว่าเมฆามีสวนปาล์มและสวนยางหลายพันไร่ ปีหนึ่งปีหนึ่งสร้างรายได้ให้กับเขามิใช่น้อย มิน่าล่ะเขาถึงมีเงินให้คุณบงกชกับคุณลือชาถึงยี่สิบล้าน แถมยังมีเกาะส่วนตัวอีกด้วยเมฆาเห็นท่าทางตกตะลึงของเธอเมื่อเห็นทรัพย์สินของเขาแล้วก็ได้แต่ลอบยิ้มในใจ เป็นไงล่ะคาดไม่ถึงล่ะสิว่าไอ้คนบ้านนอกที่พวกคนกรุงอย่างพวกเธอดูถูกนักหนาจะล่ำซำร่ำรวยขนาดนี้ แต่ก็อย่าได้คิดหวังว่าจะมากอบโกยจากเขา เธอจะไม่ได้แม้สักสตางค์แดงเดียว"เสร็จแล้วไปกันเถอะ"เขาเอ่ยชวนหลังจากท

เช้าวันนี้เมฆาตื่นก่อนภูริตาเพราะว่ากว่าเขาจะยอมให้เธอได้นอนก็ปาเข้าไปตีสาม หญิงสาวคงจะเพลียมาก ชายหนุ่มนั่งมองใบหน้าสวยหวานที่หลับตาพริ้มลมหายใจสม่ำเสมอเพราะกำลังหลับสนิทอย่างหลงใหลเขายอมรับว่าถูกใจและหลงรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ รู้สึกดีใจที่เป็นเธอไม่ใช่ผู้หญิงในรูปที่คุณบงกชและคุณลือชาส่งมาให้ วันนั้นเมฆามองเธออย่างตะลึง และพอเธอแนะนำตัวและบอกว่าเธอจะมาเป็นเจ้าสาวของเขา หัวใจที่มันตายด้านเย็นชาก็เต้นแรงแต่ที่แกล้งทำเป็นพูดไม่ดีและทำรุ่มร่ามกับเธอก็เพราะว่ามันรู้สึกเสียหน้าที่โดนสองผัวเมียหวังรักษ์หลอก บอกว่าจะส่งนลืนีคนพี่มาแต่กลับเป็นว่าได้ภูริตาคนน้องมาแทน ในตอนที่ตกลงกันเรื่องแต่งงาน เขาได้ส่งคนไปสืบประวัติของนลินี ก็พบว่าเธอเป็นประเภทลูกคุณหนูจ๋าใช้เงินเป็นว่าเล่น สิ่งของทุกอย่างที่เธอใช้ล้วนเป็นของแบรนด์เนม เมื่อทางบ้านหวังรักษ์เปลี่ยนจากนลินีมาเป็นภูริตา เขาจึงเข้าใจว่าพี่สาวกับน้องสาวก็คงจะมีนิสัยไม่ต่างกันแต่พอภูริตามาอยู่กับเขาแล้ว มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เมฆารู้สึกเอ๊ะและแปลกใจ หญิงสาวที่อยู่กับเขาในตอนนี้ทั้งอ่อนหวาน อ่อนโยนและที่สำคัญเธอหัวอ่อนด้วย แถมทำงานบ้า

ตกกลางคืนเมฆารีบอาบน้ำแต่งตัว และไปนอนรอภูริตาอยู่บนเตียง เขานอนคว่ำหน้าและเร่งให้ภูริตารีบ ๆ ไปอาบน้ำ จะได้มานวดหลังให้เขาเพราะว่าเขามีอาการหลังยอกตอนดึงอวนช่วยคนงานเมื่อตอนกลางวัน"เร็ว ๆ หน่อยสิเธอ คนยิ่งปวด ๆ หลังอยู่"หญิงสาวที่กำลังเป่าผมอยู่มองค้อนเขาผ่านทางกระจก แต่ก็วางไดร์เป่าผมและใช้หวีแปรงผมอีกสี่ห้าครั้ง ก่อนจะปีนขึ้นไปบนเตียงและนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา ภูริตาจ้องมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อนั้น เธอหน้าแดงก่ำ แต่ก็เริ่มลงมือนวดให้เขาเบา ๆ"อืม..ตรงนั้นแหละ แรง ๆ หน่อย"เมฆาครางอืมอย่างพอใจ ภูริตานวดเก่งจริง ๆ เธอลงน้ำหนักมือได้อย่างพอเหมาะ ทำให้เขาคลายความเจ็บและความปวดเมื่อยไปได้มาก หญิงสาวก้มหน้าก้มตานวดหลังให้เขาอย่างตั้งใจ แค่นี้เธอทำได้สบาย ๆ อยู่แล้ว เพราะว่าตอนอยู่ที่บ้านหวังรักษ์ก็นวดให้คุณบงกชกับคุณนลินีบ่อย ๆ"พอแล้วล่ะ ขอบใจมาก"ชายหนุ่มกล่าวออกมาหลังจากที่เธอนวดให้เขาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ภูริตาจึงหยุดมือและลงจากเตียงเพื่อไปปิดไฟในห้องนอน เหลือเพียงไฟตรงหัวเตียงเอาไว้เท่านั้น เมฆานอนหงายสองมือวางรองบนศีรษะ ส่งสายตาจ้องมองไปที่ใบหน้าสวยหวานอย่างมีค

"นี่หล่อน ไปชงกาแฟมาให้ฉันหน่อยสิ"นลินีบอกกับแจ่มใส เมื่อเห็นเด็กสาวเดินผ่านมายังห้องนั่งเล่นที่เธอนั่งอยู่ หญิงสาวปวดหัวมากเลยเพราะว่าเมื่อคืนนี้นอนไม่ค่อยหลับเพราะแปลกที่ แล้วอีกอย่างห้องหับที่เมฆาจัดให้นั้นก็มีเพียงห้องเดียว จึงทำให้ต้องนอนเบียดเสียดกันกับพ่อและแม่ ทำให้เธอทำอะไรไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่นักเมื่อได้ยินนลินีบอกแจ่มใสก็เบะปาก และสะบัดตูดเดินลอยหน้าลอยตาผ่านไป ราวกับว่านลินีไม่มีตัวตน เด็กสาวมาทราบภายหลังจากปากของป้าวันทาว่า สามคนที่เดินทางมาเมื่อวานนี้เป็นพ่อแม่แล้วก็พี่สาวของภูริตา แจ่มใสยิ่งไม่ชอบขี้หน้าภูริตาเข้าไปใหญ่ เพราะถึงขนาดพาครอบครัวมาอาศัยอยู่ที่นี่ด้วย ก็แสดงว่าเมียนายหัวต้องมีจุดประสงค์มาสูบเลือดสูบเนื้อเจ้านายของเธอเป็นแน่ "เอ๊ะ..นังนี่ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง !?"นลินีคว้าแขนของแจ่มใสเอาไว้ได้ทัน และกระชากแขนของเด็กสาวให้หันมาเผชิญหน้ากันกับเธอ "ได้ยิน !แต่ไม่ชงให้อยากกินก็ไปทำเอง"แจ่มใสตอบกลับไปเสียงดัง นลินีที่เคยเป็นลูกคุณหนูมาตลอด จะหยิบจะจับอะไรก็มีคนรับใช้คอยทำให้ จนลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้มีสถานะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้า ตบ

หลังจากที่นลินีได้ตัดสินใจว่าจะต้องเอาเมฆามาเป็นผัวให้ได้นั้น เธอก็หาวิธีการทุกอย่างที่จะเข้าใกล้ชิดเขา แต่ก็ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่ยอมหลงกลเธอเลย เขายังคงรักษาระยะห่างเอาไว้อยู่ตลอดเวลาแต่ว่าคนอย่างนลินีน่ะเหรอจะยอมแพ้อะไรง่าย ๆ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาภูริตาก็เป็นลูกไล่ของเธอมาตั้งแต่เด็ก ๆ อยู่แล้ว ไม่ว่าสิ่งไหนที่เธออยากได้แม้ว่าสิ่งนั้นจะเป็นของภูริตาเธอก็ต้องเอาให้ได้ นลิลีมองผงยาสีขาวในมือแล้วเธอก็ยิ้มย่องออกมา ขอแค่มียานี้ต่อให้คนที่กินมันเข้าไปจะรังเกียจเธอมากแค่ไหนก็ต้องยอมเธอทุกคน ขอเพียงแค่มีโอกาสให้เมฆาได้กินยานี้เข้าไป รับรองว่าเขาจะต้องคุกเข่าขอร้องเธออย่างแน่นอน"อะไร อีแจ่มใส ?"ป้าวันทาเอ่ยถามลูกสาวเมื่อเห็นว่าแจ่มใสทำลับ ๆ ล่อ ๆ เหมือนว่ามีเรื่องอะไรจะคุยกับแก แต่จะว่าไปแล้วช่วงหลายวันมานี้มันก็ทำตัวเรียบร้อยแปลก ๆ นะ ไม่ได้บ่นว่าเหนื่อยหรือว่าเบื่อที่ต้องทำงานหนัก แถมยังคุยดีกับคุณภูริตาด้วย"แม่..หนูมีเรื่องจะคุยด้วย"แจ่มใสเดินไปเกาะแขนแม่และพาแกเดินมานั่งที่โต๊ะไม้หน้าบ้าน ป้าวันทาก็ไม้ได้ขัดขืนยอมเดินมานั่งกับลูกสาวแต่โดยดี"นายหัวกับคุณตาทานข้าวกันเสร็จแล้วเหรอ ?"