All Chapters of เจ้าสาวของเมฆา วิวาห์จำเป็น: Chapter 1 - Chapter 10

“ยัยตา ! แกเข้าใจใช่ไหมที่คุณแม่พูด ?”นลินีเอ่ยถามภูริตาออกมาเสียงดัง พลางเขย่าแขนของเธอไปด้วย ในตอนนี้ทุกคนในบ้านหวังรักษ์นั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่ในห้องรับแขก“แต่ว่าคุณนี มันจะดีหรือคะ ?”“โอ๊ย ! ดีสิ แกไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ถึงเวลาที่แกจะต้องตอบแทนข้าวแดงแกงร้อนของบ้านหวังรักษ์ที่ชุบเลี้ยงแกมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยได้แล้ว คืนนี้เตรียมเก็บกระเป๋าและเดินทางไปกระบี่ได้เลย”นลินีตอกย้ำกับภูริตาอีกครั้ง เธอไม่สามารถพูดอะไรได้ จึงทำได้แค่เพียงมองหน้าคุณบงกชและคุณลือชา รวมทั้งนลินีสลับกันไปมาเท่านั้น‘ภูริตา หวังรักษ์’ หญิงสาวสวยวัยยี่สิบห้าปี เธอเป็นเด็กกำพร้าที่ทางบ้านหวังรักษ์เก็บมาเลี้ยง หวังเพียงแค่ว่าให้เธอคอยมาเป็นเพื่อนเล่นและคนรับใช้ส่วนตัวของ ‘นลินี หวังรักษ์’ ผู้เป็นลูกสาวเพียงเท่านั้นและคุณบงกชกับคุณลือชาก็สั่งสอนภูริตาตลอดมาว่า เธอจะต้องไม่ทำตัวเทียบเคียงกับนลินีเด็ดขาด แม้ว่าจะใช้นามสกุลหวังรักษ์ แต่ก็ขอให้สำนึกไว้เสมอว่าเธอเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าที่ถูกเก็บมาเลี้ยงเท่านั้นภูริตาเองก็เจียมเนื้อเจียมตัวเสมอมา เด็กกำพร้าเช่นเธอมีที่ซุกหัวนอนก็ดีแค่ไหนแล้ว อีกอย่างคุณบงกชก็เม

ในขณะที่หญิงสาวกำลังจะขาดอากาศหายใจชายหนุ่มก็ผละริมฝีปากออก ภูริตาตัวอ่อนระทวย ซบใบหน้าลงตรงอกกว้างของเขาอย่างหมดแรง“รสชาดหวานใช้ได้ แต่ลีลาอ่อนหัดไปหน่อย” เมฆาพูดออกมาเสียงแผ่ว ส่งผลให้คนที่กำลังซุกหน้ากับอกเขาอยู่รีบผละออกจากอกแกร่งทันที เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยแขนออกจากการโอบไหล่ของเธอ และขยับไปนั่งชิดริมเบาะอีกด้านภูริตาจึงหันหน้าออกไปมองที่วิวด้านนอกแทน เธอรู้สึกสับสนไปหมด ทั้งหวาดกลัวและรัญจวนใจในคราวเดียวกัน เพราะการจูบของเขาเมื่อกี้นั่นเองรถเคลื่อนตัวออกจากสนามบินนานแค่ไหนภูริตาก็ไม่รู้ เพราะใจของเธอตอนนี้จดจ่ออยู่กับวิวข้างทาง หญิงสาวอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้มาก เพราะไม่อาจรู้ได้ว่าพอถึงบ้านของเมฆาแล้ว เธอจะเจอกับอะไรบ้าง“หิวหรือเปล่า ?”เสียงเข้มถามออกมาทำลายความเงียบ ภูริตาจึงหันไปตามเสียง เธอไม่ได้ตอบเขาแต่ส่ายหน้าแทน“ถ้าอย่างนั้นก็ไปกินข้าวที่บ้านเลย อีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว”แล้วหลังจากนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นภายในรถ อีกราวสามสิบนาทีต่อมา ก็มาถึงบ้านของเมฆา ซึ่งเธอมองว่ามันไม่น่าจะเรียกว่าบ้าน มันน่าจะเรียกว่าคฤหาสถ์มากกว่า“ถึงแล้ว เดี๋ยวเธอตามเด็กรับใช้ไปละกัน

"นายหัวนี่ใครคะ ?"แจ่มใสเอ่ยถามนายหัวหนุ่มออกมา ชายหนุ่มจึงหันไปมองหน้าของเด็กสาว"ทุกคนฉันกลับมาแล้ว เอ่อ..แล้วก็นี่ภูริตาเมียของฉัน" เมฆาแนะนำภูริตาให้กับทุกคนได้รู้จัก หญิงสาวยิ้มให้ทุกคนอย่างเป็นมิตร และทุกคนก็ท่าทางเป็นมิตรกับเธอยกเว้นแจ่มใส เด็กสาวคนนั้นมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกายนายหัวหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก็กระแทกส้นเท้าเดินเข้าไปในบ้าน ภูริตามองตามแจ่มใสไปด้วยความรู้สึกวูบไหว เธอทั้งโดดเดี่ยวแล้วก็เหงาหงอย นี่ต้องมามีศัตรูที่นี่อีกเหรอเนี่ย หันไปมองใบหน้าคมเข้มเขาก็มองเมินไปทางอื่น ชายหนุ่มเดินนำภูริตาเข้าไปในบ้าน คราวนี้มีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาหาคนทั้งคู่"ป้าวันทาครับ นี่ภูริตาเมียของผม"เขาพูดเพียงเท่านั้นก็เดินเลี่ยงออกไปทางอื่น ภูริตาจึงยกมือขึ้นไหว้และกล่าวทักทายหญิงร่างท้วมคนนั้น"สวัสดีค่ะคุณป้า""ค่ะคุณ ป้ะไปที่ห้องพักกัน"แล้วป้าวันทาก็เดินนำหญิงสาวขึ้นไปบนบ้าน เดินตรงไปที่ห้องนอนที่ใหญ่ที่สุดของบ้าน ก็ในเมื่อนายหัวบอกว่าคุณคนนี้เป็นเมีย ก็ย่อมต้องพักห้องเดียวกันกับนายหัวอยู่แล้ว"คุณพักห้องนี้นะเป็นห้องนอนของนายหัว""ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ"แล้วป้าวันทาก

แจ่มใสวิ่งตึง ๆ ลงบันไดไป ผู้หญิงอะไรหน้าไม่อาย กลางวันแสก ๆ ยังจะยั่วนายหัวอยู่ได้ เด็กสาวต่อว่าภูริตาอยู่ในใจโดยที่เธอลืมไปว่า ทั้งภูริตาและนายหัวเมฆาเขาเป็นผัวเมียกันเมฆาโน้มใบหน้าลงมาและทำท่าจะจูบเธอต่อ แต่ว่าภูริตาดันใบหน้าของเขาเอาไว้ ดูเหมือนว่าตอนนี้หญิงสาวจะได้สติขึ้นมาแล้ว"เอ่อป้าวันทาตามคุณไปทานข้าวนะคะ""อืม..ถ้างั้นก็ไปทานข้าวก่อน แล้วค่อยมาต่อกัน"เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย ภูริตาไม่คิดเลยว่าผู้ชายท่าทางเถื่อน ๆ แบบเขาจะหื่นกามขนาดนี้ เธอเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดแกร่ง และเดินนำเขาลงไปที่ห้องทานอาหาร เมฆาทำเสียงจิ๊จ๊ะในปาก ชิ ! ไม่น่าลืมล็อคประตูเลยในขณะที่ทานข้าวเช้ากันอยู่นั้น เมฆาก็ล้วงมือลงไปใต้โต๊ะ และลูบไล้ต้นขาเนียนอยู่ตลอดเวลา ภูริตาใบหน้าแดงก่ำไม่กล้าพูดอะไรออกมา ได้แต่ส่งสายตาห้ามปรามเขาเพียงเท่านั้น แต่มีหรือที่ชายหนุ่มจะฟังอาหารมือนั้นผ่านไปด้วยความทุลักทุเลสำหรับภูริตาเป็นอย่างมาก เธอเรียนรู้ได้อีกอย่างว่านอกจากเขาจะใจร้ายแล้ว ยังหื่นกามอีกด้วย หลังจากที่ทานข้าวเสร็จหญิงสาวก็เตรียมจะเก็บถ้วยชามเพื่อนำไปล้าง แต่ว่าเมฆาห้ามเอาไว้"ไม่ต้อง ให้แจ่มใสทำก็ได้""แต่ว่า..

เมฆาขยับนิ้วแกร่งชักเข้าออกในร่องรักแสนหวาน เพื่อสร้างความคุ้นเคยให้กับเธอก่อน แต่ว่าตัวเองก็ทรมานไม่น้อย เพราะว่าท่อนแกร่งมันแข็งขึงจนปวดร้าว ชายหนุ่มแลบลิ้นออกมาปาดเลียตรงกลีบอวบอูม น้ำลายเหนียว ๆ บวกกับน้ำหวานที่หญิงสาวหลั่งออกมามันทำให้เกิดเสียงดังจ๊วบ ฟังแล้วก็กระตุ้นอารมณ์พิศวาสให้ทั้งสองได้เป็นอย่างดีภูริตาเริ่มคุ้นเคยกับการสัมผัสจากเขา เธอไม่กลัวและไม่เกร็งแล้ว คราวนี้หญิงสาวอยากลองสัมผัสร่างกายของเมฆาบ้าง เธอจึงได้ยกมือขึ้นมาขยุ้มกลุ่มผมดกดำบนศีรษะทุย และยกสะโพกขึ้นมารองรับนิ้วแกร่งและลิ้นร้อนชื้นของเขาเมฆาเห็นการตอบสนองจากเธอ ก็อยากจะให้หญิงสาวลองสัมผัสตัวตนของเขาดูบ้าง เขาจึงส่งนิ้วแกร่งเข้าไปในร่องสวาทหวานเน้น ๆ อีกสี่ห้าครั้ง และดูดดึงตุ่มคริสตัลอีกสองสามที ก่อนจะผละริมฝีปากและดึงนิ้วออกมาจากร่องรักนั้นเขาขยับร่างกายขึ้นไปคร่อมทับร่างบอบบางเอาไว้อีกครั้ง และประกบจูบกับหญิงสาวอย่างเร่าร้อน คราวนี้ภูริตาจูบเก่งขึ้นและรู้จักจูบตอบกลับเขา ปลายลิ้นเล็กของเธอเกี่ยวกระหวัดกับปลายลิ้นใหญ่อย่างซุกซน เมฆาพอใจเป็นอย่างมากที่นักเรียนของเขาหัวไวจูบกับเธอเร่าร้อนเนิ่นนานแล้วก็ผละริ