All Chapters of เจ้าสาวของเมฆา วิวาห์จำเป็น: Chapter 21 - Chapter 26

เช้าวันต่อมาภูริตาก็ได้มาบอกคุณบงกชกับคุณลือชาและนลินีว่า นายหัวเมฆาอนุญาตให้ทั้งสามคนอยู่ที่นี่ได้ตลอดไป พร้อมทั้งได้จัดห้องให้กับนลินีห้องใหม่ด้วย"จริงเหรอยัยตา ?""จริงสิคะคุณนี""ไม่เสียแรงที่ฉันเลี้ยงเธอมา"คุณบงกชพูดกับภูริตา หญิงสาวก็ได้แต่นิ่งเงียบเช่นเคย แล้วก็ขอตัวไปช่วยคนงานตากปลาหมึกตากกุ้งเหมือนเช่นทุกวัน นลินีเบ้ปากตามหลังน้องสาวบุญธรรมไป พลางคิดในใจถ้าหากเธอรวบหัวรวบหางเมฆาได้เมื่อไหร่ เธอจะให้ภูริตาย้ายไปอยู่ที่บ้านพักคนงานทันทีสามคนของบ้านหวังรักษณ์มาอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ช่วยหยิบจับทำงานอะไรเลย กินนอนไปวัน ๆ แถมยังจิกหัวใช้ป้าวันทากับแจ่มใสอีกด้วย จนเด็กสาวต้องบ่นกับแม่ขณะที่กำลังช่วยกันทำกับข้าว"โอ๊ยแม่ ! หนูจะทนไม่ไหวแล้วนะ เบื่อสามคนพ่อแม่ลูกนั้นมากเลย""เออ..ทน ๆ เอาหน่อยเถอะวะ ยังไงเขาก็เป็นครอบครัวคุณภูริตา อีกหน่อยเอ็งก็จะได้ไปเรียนหนังสือแล้วไม่ใช่เหรอ ?""ก็เพราะว่าเป็นพ่อกับแม่แล้วก็พี่สาวของคุณตานี่แหละ ฉันถึงได้ทน"แจ่มใสบอกออกมาตอนนี้เธอญาติดีกับภูริตาแล้ว เพราะว่าเมียนายหัวนั้นดีกับเธอมาก ๆ และพอรู้ว่าเด็กสาวจะไปเรียนต่อยังได้แนะนำเกี่ยวกับเรื่องเรียนให้

วันนี้เป็นวันที่เกาะเมฆินทร์มีงานเลี้ยง เพราะว่าเมฆาเลี้ยงฉลองให้กับแจ่มใสที่เธอจะไปเรียนต่อในเมือง ทุกคนในเกาะต่างก็กินดื่มกันอย่างสนุกสนานรวมทั้งนลินีด้วย สถานที่จัดงานก็คือริมชายหาด"คุณเมฆาคะ ตาขอตัวก่อนนะคะไม่ไหวตาง่วงแล้ว""อืม..ไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันตามไป"งานเลี้ยงยังคงมีทีท่าว่าจะไม่เลิกราง่าย ๆ แม้เวลาจะผ่านไปดึกแค่ไหนก็ตาม จนภูริตาง่วงนอนขนาดเธอไม่ได้ดื่มนะเนี่ย จึงได้ขอตัวกลับเข้าบ้านเพื่อไปนอน แจ่มใสเองพอเห็นภูริตากลับแล้วเธอก็กลับบ้าง มีหลายคนทยอยกันกลับไม่ว่าจะเป็นคุณบงกชกับคุณลือชารวมทั้งป้าวันทาด้วย แต่ก็ยังมีคนงานอีกหลายคนที่ยังอยู่กินดื่มต่อและหนึ่งในนั้นก็คือนลินี เธอลอบยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นว่าภูริตาเดินเข้าบ้านไปแล้ว นังเด็กแจ่มใสนั่นก็ด้วย ดีเลยเธอจะได้ลงมือตามแผนสักทีเวลาผ่านไปจนเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ตอนนี้มีหลายคนที่นอนหลับไปตามชายหาด จนกระทั่งเหลือคนงานไม่กี่คน เมฆาที่มีอาการมึนเมาเล็กน้อยก็เตรียมจะเดินเข้าบ้าน นลินีจึงถือโอกาสนี้รีบชงเหล้าจนเต็มแก้ว และใส่ผงอะไรบางอย่างลงไปในเหล้าแก้วนั้น แล้วเธอก็เดินไปดักหน้าของน้องเขยเอาไว้"คุณเมฆาคะ ให้เกียรตินีหน่อยนะ

"คือ..หนูแค่รู้สึกไม่สบายใจที่บางทีนายหัวเค้าก็เย็นชากับหนูมากเกินไป หนูก็รู้แหละว่าเขาไม่ได้รัก เพราะว่าที่เราต้องมาแต่งงานกันก็เพราะสถานการณ์มันบังคับ แต่หนูก็อดน้อยใจไม่ได้ค่ะป้า"ภูริตาบอกเล่าความรู้สึกของเธอให้ป้าวันทาฟังด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ แต่ว่าป้าวันทากลับยิ้มกว้างออกมา เพราะมองออกว่าผัวเมียคู่นี้รักกัน แต่กลับไม่ยอมบอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้"คุณตาคะ..ไม่แปลกหรอกที่เราจะรู้สึกน้อยใจสามี บางทีนายหัวก็งานยุ่งเกินไปจริง ๆ นั่นแหละ แถมยังเอาใจผู้หญิงไม่เป็นจึงดูเหินห่างเย็นชามากไป แต่ว่าป้าเอาหัวเป็นประกันเลยนะคะว่า นายหัวน่ะรักคุณตา""จริงเหรอคะ จะเป็นไปได้ยังไง เขาไม่เคยพูดออกมาเลยนะ ?""จริงสิคะ ถ้าเขาไม่พูดเราก็ถามสิ แล้วก็อีกอย่างนะคะหากเรารู้สึกยังไงก็ควรบอกเขาเหมือนกัน""เอาแบบนั้นเหรอคะป้า"ป้าวันทาพยักหน้าให้นายหญิงรัว ๆ เพื่อเป็นการยืนยัน ภูริตาเองก็คิดหนักเธอยอมรับกับตัวเองว่าเธอรักเขา แต่ที่ไม่กล้าพูดออกไปนั่นก็เป็นเพราะว่าเธอกลัวว่าเขาจะปฏิเสธ ภูริตาเข้านอนด้วยจิตใจที่ว้าวุ่นหยิบมือถือขึ้นมาดูหลายครั้ง คิดจะโทรไปหาเมฆาแต่ก็กลัวว่าจะรบกวนการทำงานของเขาจึงไม่ได้โทร คืนนั้