All Chapters of สามี ข้าหาได้เป็นสตรีโง่เขลา: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 31ไม่หันกลับไปมอง“นะ นายหญิงเสี่ยวหวาทำสิ่งใดผิดไปเสี่ยวหวาขอโทษเจ้าค่ะ แต่นายหญิงเอาเสี่ยวหวาไปด้วยนะเจ้าคะ ข้ารับใช้นายหญิงมาตั้งแต่อยู่ที่เมืองไห่เฟิง หากนายหญิงทิ้งข้าไว้แล้วข้าจะอยู่ได้อย่างไรเจ้าคะ”เสี่ยวหวารีบคลานเข่าเข้ามาอ้อนวอนนาง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากราวเขื่อนแตก“เรื่องที่เจ้าทำที่ผ่านมาข้าไม่ถือโทษ ทั้งเรื่องที่เจ้าทำให้ไป๋ลู่จมน้ำตายแล้วยังผลักข้าตกน้ำในคืนนั้น รวมถึงเรื่องของข้าที่เจ้าเอาไปบอกคุณชายใหญ่และจงเยว่ชิงด้วย”“นะ นายหญิง! ไม่จริงเลยนะเจ้าคะ บ่าวไม่เคยทำเช่นที่นายหญิงพูดเลย บ่าวสาบานได้เจ้าค่ะ!!!” เสี่ยวหวาพูดรัวเร็วจนทุกคนแทบฟังไม่ทัน“ข้าไม่ทำอะไรเจ้าเพราะเจ้าคือคนของท่านพ่อ อีกใจก็คิดว่าเจ้าจะกลับตัวกลับใจได้ในสักวัน แต่จากที่ข้าเห็นไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย”“นายหญิงให้โอกาสบ่าวสักครั้งนะเจ้าคะ บ่าวไม่ได้ทำจริง ๆ!!!” เสี่ยวหวายังคงอ้อนวอนนางทั้งน้ำตา ครั้นจะเข้ามาหานางก็ไม่ได้เพราะถูกลู่หลินกันเอาไว้อยู่“เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้สินะ ตอนแรกข้าก็ไม่รู้จริง ๆ จนไปได้ยินเจ้าขู่สาวใช้ที่เรือนซักล้างวันนั้นจึงได้มั่นใจ เจ้าบอกว่าขนาดสาวใช้คนสนิทของข้าเจ้าก

 ตอนที่ 33ลอบสังหาร “เหยียนเอ๋อร์เจ้าอย่าเข้าใจข้าผิด นางกับข้าหาได้มีความสัมพันธ์เกินเลยกันมาก่อน เจ้าโกรธแล้วก็มักบอกผู้อื่นเช่นนี้เสมอ หากคนอื่นได้ยินเข้าแล้วเข้าใจตามที่เจ้าพูดจริงข้าจะทำเช่นไร เจ้าก็รู้ว่าความรักของข้าที่มีต่อเจ้านั้นจริงใจเพียงใด”ซ่งอี้เฉินหันมาเอ่ยอ้อนวอนกับนางจนนางตกใจ ข้ากับท่านไปมีความสัมพันธ์เช่นนั้นกันตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือนี่จะเป็นแผนสลัดสาวงามของเขา“ซ่งอี้เฉินท่านพูดอะไร! สตรีของท่านมาแสดงตัวเพียงนี้ท่านยังจะรั้งข้าเอาไว้ให้นางสังหารข้าให้ตายก่อนหรือไง!!!” นางกัดฟันถามเขาเสียงดุ“ซ่งอี้เฉินท่านไม่สนใจข้า แต่กลับไปตามตื้อสตรีหม้ายเช่นนางงั้นหรือ ท่าน!...ท่าน!...หยามเกียรติข้าเกินไปแล้ว!!”หลิวซื่อเฟิงมองชายที่ตนหลงรักอย่างไม่เชื่อสายตา คนอย่างเขาเนี่ยนะตามตื้อสตรี“ที่นางพูดเช่นนี้เพราะโกรธเคืองข้า ก่อนหน้านี่ข้าปล่อยให้นางต้องแต่งเข้าจวนบุรุษ

 ตอนที่ 35จากลาครั้งสุดท้าย สามวันหลังจากนั้นมีการประหารนักโทษที่ประตูทางทิศตะวันตกของเมือง ผู้ที่ถูกสั่งประหารคือหลงจิวซิ่งกับบิดา ก่อนประหารมีการแห่ประจานความชั่วช้าของทั้งสองไปรอบเมืองหลวงชาวบ้านที่มามุงดูบางคนก็เอาก้อนหินปาใส่พวกเขา พร้อมกับร้องตะโกนด่าไปตลอดทางวันนี้โจวเยี่ยนเหยียนก็มาดูการประหารเช่นกัน แม้ซ่งอี้เฉินจะพยายามห้ามอย่างไรนางก็ไม่ฟัง“แม้เขาจะเป็นนักโทษประหาร ทำความผิดต่อแผ่นดินใหญ่หลวงแต่ครั้งหนึ่งเขาก็เคยเป็นสามีของข้า แม้จะไม่ได้ดีต่อข้ามากก็ตามเถอะ” นางเอ่ยพร้อมกับไม่สนใจบุรุษที่กำลังทำหน้าไม่พอใจนางอยู่“เจ้ากล้าเรียกมันว่าสามีต่อหน้าข้า!!” ซ่งอี้เฉินโกรธจนแทบกระอักเลือดแต่ทำสิ่งใดไม่ได้“ก็ข้าพูดเรื่องจริง อย่างน้อยก็ให้ข้าได้มาลาเขาเป็นครั้งสุดท้ายเถอะเจ้าคค่ะ อีกอย่างข้าก็ไม่ได้ขอให้ท่านพามาเสียหน่อย” นางเอ่ยพร้อมกับมองหลงจิวซิ่งกับบิดาถูกรถลากเข้าไปที

 ตอนที่ 38เปิดใจ ก่อนวันมงคลของนาง อ๋องสามเข้ามาขอพบนางโดยลำพังถึงเรือน และดูจากที่บ่าวมีใบหน้ายิ้มแย้มเช่นนี้คงพูดคุยกับท่านพ่ออ๋องสี่จนเข้าใจแล้ว“คารวะท่านพ่อเจ้าค่ะ” นางเอ่ยคารวะผู้เป็นบิดาตรงหน้าอย่างเต็มพิธีการ“ลุกขึ้นเถิด พ่ออยากมาพูดคุยกับเจ้าสักครั้งก่อนเจ้าจะออกเรือนไปกับคนผู้นั้น” อ๋องสามเอ่ยพร้อมประคองบุตรสาวขึ้นมานั่งข้างกันสายตาที่มองนางแสดงออกว่ามีความสุข ซาบซึ้ง และห่วงหานางมากเพียงใด จนขนาดที่นางต้องหลบสายตานั่น“ท่านพ่อมีเรื่องอะไรจะคุยกับลูกงั้นหรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามเข้าเรื่อง เพราะคนตรงหน้าเอาแต่จ้องนางไม่ยอมพูดอะไรสักคำ“เจ้าเหมือนมารดาของเจ้ามาก พ่อผิดต่อมารดาเจ้าผิดต่ออ๋องสี่ และที่สำคัญพ่อผิดต่อเจ้ามากมายนัก ที่มาวันนี้พ่ออยากมาขอโทษเจ้า”อ๋องสามเอ่ยพร้อมกับทำท่าจะคุกเข่าลงกับพื้น แต่นางรับดึงแขนบิดาเอาไว้ก่อน ไม่เช่นนั้นนางคงได้กลายเป็นคนบาปแน่&l

ตอนที่ 39งานมงคลแสนวุ่นวายวันสมรสของนางมาถึงอย่างรวดเร็ว แม้จะไม่สามารถจัดงานใหญ่โตได้ แต่ขบวนเจ้าสาวก็ยังมีอยู่เพียงไม่มีผู้ใดรู้เท่านั้นว่านี่คืองานแต่งของใครชาวบ้านที่เห็นก็คิดว่าจวนอ๋องสี่มีเมตตาจัดงานแต่งให้สาวใช้เท่านั้น เพราะไม่ได้มีการแห่ขบวนอย่างใหญ่โต และสินสอดก็ไม่มากนักขบวนเจ้าบ่าวมารับนางอย่างเงียบเชียบ ไร้เสียงกลองเครื่องดนตรีอย่างงานปกติ แต่ซ่งอี้เฉินก็มารับนางด้วยตัวเองเมื่อส่งนางขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแล้ว ท่านอ๋องทั้งสองจึงเข้ามาพูดคุยกับเจ้าบ่าวเล็กน้อย“ฝากบุตรสาวข้าด้วย” อ๋องสี่เป็นผู้เอ่ยขึ้น“ข้าจะดูแลนางให้ดีขอรับ” เขารับคำเสียงหนักแน่นโจวเยี่ยนเหยียนมองทุกอย่างผ่านผ้าคลุมผืนบาง แต่ไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน ก่อนจะเห็นซ่งอี้เฉินเดินไปขึ้นม้าแล้วขบวนก็มุ่งหน้าไปที่จวนตระกูลซ่งเหล่าผู้มีตำแหน่งในพรรคทั้งหลายต้องมาทำหน้าที่แบกเกี้ยวเจ้าสาวให้ท่านประมุข แม้ไม่ค่อยเต็มใจแต่พวกเขาสามารถแสดงออกได้หรือใบหน้าพวกเขาทุกคนจึงแสดงออกแตกต่างกันไป จนซุนเข่อซินเข้ามากระซิบบอก“ท่านประมุขฝากมาบอกว่า หากพวกเจ้าไม่ยิ้มแย้มเสร็จงานแต่งนี้ก็ไปเลาะฟันตัวเองออกเสีย”เท่านั้นแหละ