All Chapters of สามี ข้าหาได้เป็นสตรีโง่เขลา: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 21หาเรื่อง“ข้าไปดูร้านที่จะเปิดกิจการในตลาดเจ้าค่ะ” นางเอ่ยตอบเสียงราบเรียบ พร้อมกับหยุดลงตรงหน้าเขา ใบหน้าเย็นชาของนางยิ่งทำให้หลงจิวซิ่งโกรธมากกว่าเดิม“เจ้าเป็นสตรีที่ออกเรือนแล้ว กลับจวนเวลานี้มันสมควรแล้วหรือ แถมจะเปิดกิจการแต่ไม่เอ่ยปากบอกสามีเช่นข้าสักคำ.....”“เข้าจวนเถอะเจ้าค่ะ! แล้วที่ท่านยืนต่อว่าข้าหน้าจวนเช่นนี้มันสมควรแล้วหรือ”นางเอ่ยแทรกพร้อมกับมองหน้าเขานิ่ง ก่อนจะเดินเลยเขาเข้าจวนไป แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาเข้าประตูจวนก็ถูกคนขวางไว้เสียก่อน“คารวะฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ กลับมาจากวังหลวงคงเหนื่อยมากเป็นแน่ข้าเตรียมชามาต้อนรับท่านเจ้าค่ะ แล้วที่นั่นงดงามอย่างที่คนเล่าลือกันหรือไม่เจ้าคะ” จงเยว่ชิงที่รอโอกาสรีบเข้ามาขวางทางนางทันที“อนุจงช่างห่วงใยนักแต่นี่มันใช่เวลาหรือ จริงสิเจ้าเป็นเพียงบุตรสาวอนุจะรู้มารยาทได้อย่างไร ไว้ข้าว่างจะจ้างอาจารย์เก่ง ๆ มาสอนมารยาทเจ้าแล้วกันนะ”นางเอ่ยจบก็เดินผ่านไปทันที สองสาวใช้คนใหม่เองก็สำรวมกิริยาจนหลงจิวซิ่งยังไม่ทันสังเกตเห็นว่าฮูหยินตัวเองไม่ได้กลับจวนมาเพียงลำพังนางคิดไว้แล้วว่าวันนี้อย่างไรเขาก็ต้องหาเรื่องนาง เพราะตั้งแต่ที่รู

ตอนที่ 23ฮูหยินอำมหิต“ฮูหยินน้อยเกิดสิ่งใดขึ้นหรือเจ้าคะ ให้พวกบ่าวเข้าไปได้หรือไม่!!” เสียงลู่หลิ่งตะโกนมาจากด้านนอก“เข้ามา!!!! แล้วให้คนมาพาคุณชายใหญ่กลับเรือนไปด้วย!!!!!” นางเอ่ยพลางหอบหายใจเพราะความโกรธเมื่อเห็นสภาพของหลงจิวซิ่งสาวใช้ทั้งสามก็รีบเอามือปิดปากกลั้นเสียงร้องของตัวเองทันที“นายหญิงเจ็บที่ใดหรือไม่เจ้าคะ!!”ลู่หลินรีบเข้ามาดูนาง ก่อนจะตาโตอย่างตกใจอีกครั้ง เมื่อเห็นนางมีเลือดซืมที่มุมปาก พร้อมกับใบหน้าด้านซ้ายเริ่มบวมแดงแล้ว“ไปตามหมอเถอะ” นางบอกสาวใช้สั้น ๆ ก่อนจะเดินไปรอที่ห้องรับรองแขก เพราะหากมีการตามหมอเรื่องก็คงวุ่นวายกว่านี้แน่กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็ผ่านมาเกือบสองชั่วยาม หมอมาดูอาการนางแล้วบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก ก่อนจะเขียนใบสั่งยาแล้วกลับไปส่วนหลงจิวซิ่งนั้นหัวแตก หากเป็นในโลกที่นางจากมาคงได้เย็บไม่ต่ำกว่าสิบเข็มแน่ นอกนั้นก็ปากแตกแล้วก็พกช้ำเล็กน้อยเพราะล้มใส่โต๊ะทานข้าว“ฮูหยินน้อยเจ้าอธิบายให้ข้าฟังทีว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร!” ฮูหยินใหญ่ที่ได้โอกาสจึงเอ่ยถามนางด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“ฮึก!! ท่านพี่เคยเล่าเรื่องที่ทะเลาะกับฮูหยินน้อยตอนอยู่เมือ

ตอนที่ 25แม่สามีซ่งอี้เฉินได้ยินทุกประโยคที่หญิงสาวพูดคุยกัน ตนตามนางมาตั้งแต่หอนางโลม เข้าออกร้านอาภรรณ์และร้านเครื่องประดับ จนมาถึงโรงเตี๊ยมแห่งนี้“นางช่างแสดงงิ้วได้เก่งกาจนัก หากนายท่านไม่ให้ข้าเฝ้าดูนางก่อนหน้านี้ ข้าคงคิดว่านางน่าสงสารแล้ว อึก!!!!”ซุนเข่อซินพูดจบก็รู้สึกจุกที่ท้องทันที เพราะถูกผู้เป็นนายซัดพลังยุทธใส่ แม้ไม่ได้แรงมากแต่ก็ทำเอาเขาตัวงอได้เช่นกัน“พูดมากเช่นนี้ข้าควรส่งเจ้าไปฝึกกับอี้เจินสักสองปี” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับมองลูกน้องตัวเองด้วยสายตาเย็นชา“ยะ อย่าเลยขอรับ ข้าจะไม่พูดอีกแล้ว” ซุนเข่อซินรีบปิดปากตัวเองทันที ก่อนจะถูกไล่ให้ไปเอารถม้า เพราะโจวเยี่ยนเหยียนออกจากห้องข้าง ๆ แล้วหลงจิวซิ่งกำลังตรวจบัญชีอยู่ในห้องทำงานหลังร้าน ก็มีบ่าวเข้ามาแจ้งว่าอนุจงเอาสำรับมาส่ง“รีบให้นางเข้ามา” ชายหนุ่มวางพู่กันในมือลงพร้อมกับลุกไปรับหญิงสาว“ท่านพี่ทำงานอยู่หรือเจ้าคะ ข้ามารบกวนท่านหรือไม่” จงเยว่ชิงเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม“รบกวนอะไรกันเจ้าอุตส่าห์หิ้วปิ่นโตมาหาข้าเพียงนี้ แต่เจ้าไม่น่าลำบากเอาอาหารมาส่งข้าเช่นนี้เลย นั่งก่อนเถอะ” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับประคอง

 ตอนที่ 27อยากพบหน้า ด้านจงเยว่ชิงที่อยู่ ๆ ก็ล้มป่วยนั้น เมื่อได้ยินเรื่องที่หลงจิวซิ่งเรียกอนุจี้ไปปรนนิบัติตนก็รู้สึกไม่พอใจทันที“เป็นไปได้อย่างไร ข้ารับใช้เขาไม่ได้เขาก็เรียกหาสตรีอื่นทันทีหรือ แล้วที่บอกว่ารักใคร่ข้ามากมายนั่นเป็นเพียงเรื่องโกหกสินะ!!”“นายหญิงใจเย็นก่อนเถอะเจ้าค่ะ อย่างไรคุณชายใหญ่ก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งบนกระดานเท่านั้น นายหญิงจะใส่ใจไปทำไมกัน คนที่นายหญิงควรใส่ใจคือนายท่านต่างหากเจ้าค่ะ” มี่มี่เอ่ยเตือนนายสาว“จริงสิ แต่ข้าล้มป่วยเช่นนี้จะพบผู้ใดได้อีก กว่าจะหายนายท่านคงลืมข้าไปแล้วกระมั้ง” หญิงสาวเอ่ยอย่างหงุดหงิด“ข้าจะลืมเจ้าได้อย่างไร ต่อให้เจ้าล้มป่วยข้าจะยังจะมาหาเจ้าเช่นเดิมนั่นแหละ” เสียงบุรุษดังขึ้นที่หน้าห้อง พร้อมกับตัวคนที่ถือกล่องบางอย่างเข้ามา“นายท่านข้ากำลังป่วยอยู่อย่าเข้าใกล้ข้าเลย ท่านจะติดหวัดจากข้าเอาได้นะเจ้าคะ&rdqu

ตอนที่ 29งานเลี้ยงพบปะเพราะฮูหยินใหญ่ล้มป่วยจนลุกไม่ขึ้น จึงมอบหมายให้นางไปร่วมงานเลี้ยงแทน วันนี้นางจึงได้มานั่งอยู่ในงานเลี้ยงของจวนฮูหยินเสนาบดีท่านหนึ่ง“นี่ใช่ฮูหยินน้อยตระกูลหลงหรือไม่ ได้ยินข่าวมานานเพิ่งได้พบหน้าครั้งแรกช่างงดงามนัก” เสียงสตรีนางหนึ่งเอ่ยทักขึ้นเมื่อเงยหน้ามองก็เห็นเป็นคุณหนูผู้หนึ่งกำลังส่งยิ้มหวานให้ แต่ใบหน้ากลับหวานกว่ามาก“ขอบคุณที่ชมเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าคุณหนูท่านนี้คือ...”“คิกคิก คุณหนูอะไรกัน ข้าคือฮูหยินของคุณชายรองปู้เชียนหยวนบุตรชายรองเจ้ากรมโยธา นามว่าหว่านเจียวจิงเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับนั่งลงข้างนาง“ฮูหยินน้อยปู้นี่เอง ข้าโจวเยี่ยนเหยียนเจ้าค่ะ”“อ๋องสี่ช่างโชคดีนัก ได้บุตรสาวบุญธรรมงดงามแถมยังมีส่วนคล้ายตัวเองเช่นนี้ ได้ยินว่าท่านอ๋องสร้างความดีความชอบปราบโจรลักลอบขนเกลือเถื่อนได้จำนวนมาก ฮ่องเต้จึงมีราชโองการเรียกตัวกลับมาเมืองหลวงนี่”หว่านเจียวจิงเอ่ยร่ายยาว ดูท่าแล้วสตรีตรงหน้าคงคุยเก่งไม่น้อย พบหน้านางไม่ถึงเค่อก็พูดไม่หยุดแต่คำพูดของหญิงสาวก็ทำให้นางนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เมื่อวานที่หลงจิวซิ่งมาโวยวายหาเรื่องนางเป็นเช่นนี้นี่เอง“จริง