บททั้งหมดของ สามี ข้าหาได้เป็นสตรีโง่เขลา: บทที่ 1 - บทที่ 10

คำโปรย เพราะอกหักจากคนคุยเลยไปดื่มให้ลืมความเศร้า แต่โชคร้ายถูกรถชนตายระหว่างกลับบ้าน แม่ค้าขายชานมไข่มุกอย่างอันอันเลยได้ทะลุมิติมาอยู่ในร่างเด็กสาวฮัวหนิงอัน โชคชะตายิ่งเล่นตลกเมื่อนางเป็นลูกที่ถูกเก็บมาเลี้ยง วันหนึ่งเมื่อลุกมาทวงความยุติธรรมให้ตัวเอง แต่ถูกพวกเขาเอาไปขายให้เศรษฐีในเมืองแทน ไม่รู้โชคร้ายหรือโชคดี ผู้ที่ซื้อตัวนางคือท่านอ๋องปกครองเมือง เขารับนางเป็นบุตรีบุญธรรมโดยมีเรื่องราวบางอย่างแอบแฝง นางได้ชื่อใหม่คือ โจวเยี่ยนเหยียนแต่ตัวโชดร้ายเช่นนางก็ยังมีเรื่องวิ่งเข้าหา เมื่ออำนาจของบิดาบุญธรรมนางนั้นหอมหวานนัก บุรุษมากแผนการเช่นหลงจิวซิ่งจึงได้คิดหมายปองเอานางเป็นตัวประกันแต่เอาเถอะ จะดีจะชั่วแม่จะซัดด้วยจระเข้ฟาดหางที่เรียนกับเจ้สาวประเภทสองหน้าปากซอย เอาให้มันหน้าหงายกลับไปให้หมดเลยแล้วนางก็เปิดตัวหลังแต่งเข้าจวนเขา ด้วยการใช้ปิ่นเชือดคอเขา เสียดายที่จับผิดด้านเขาจึงไม่ตาย สร้างความบาดหมางให้ชีวิตแต่งงานตั้งแต่เริ่มต้นเลยทีเดียว บันเทิงจริงจริ้ง!!!!!ตอนที่ 1เหตุเพราะความเศร้า“มีคนจมน้ำ!!! ช่วยด้วยคนจมน้ำ!!!!!!”เสียงตะโกนโวยวายทำให้อันอ

ตอนที่ 3ถูกขาย“ท่านหัวหน้า นางหลี่ฮวากับฮัวเฉิงมันจะทำร้ายนังหนูหนิงอันอีกแล้ว หากพวกข้าไม่เข้ามาห้ามป่านนี้นังหนูหนิงอันคงได้ตายคาตีนฮัวเฉิงแล้ว” ชาวบ้านผู้หนึ่งอธิบายให้หัวหน้าหมู่บ้านฟัง“ก็มันทำร้ายบิดาข้าตอนนี้ยังไม่ตื่นเลย ข้าที่เป็นพ่อของมันจะสั่งสอนมันไม่ได้หรือ!!” ฮัวเฉิงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเดือดดาล“เมื่อเช้าเจ้ารับปากข้าไว้ว่าอย่างไร นี่ผ่านไปไม่กี่ชั่วยามเจ้าก็ทำร้ายนังหนูหนิงอันเสียแล้ว เจ้ายังมีความเป็นพ่อคนอยู่หรือไม่!!!!” หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงโมโหฮัวเฉิงที่เห็นว่าผู้ใดมาก็เงียบเสียงลงทันที เพราะตนเพิ่งทำผิดซ้ำทั้งที่เพิ่งรับปากผู้อาวุโสตรงหน้ามาเมื่อเช้า“ทุกท่านอย่าโกรธท่านพ่อข้าเลยเจ้าค่ะ ข้าผิดเองที่เป็นสาเหตุให้พวกเขาโกรธเคือง ข้าอกตัญญูนักที่ทำให้ท่านพ่อท่านแม่ต้องถูกผู้อื่นด่าทอเช่นนี้ ฮึก!! ข้า ข้า ยอมตายก็ได้ขอเพียงท่านพ่อหายโกรธข้าก็พอ ฮื่อ!!” นางเอ่ยพร้อมกับโขกศีรษะไปทางที่บิดาถูกชาวบ้านจับตัวไว้ภาพตรงหน้าเป็นที่น่าเวทนาของชาวบ้านยิ่งนัก เด็กสาวเนื้อตัวผอมแห้งหนังหุ้มกระดูก กำลังขอร้องให้พวกเขาเลิกด่าบิดาตัวเอง ทั้งที่บิดาผู้นั้นทุบตีใช้แรงงาน

ตอนที่ 5สถานะที่แท้จริงเมื่อนายท่านพูดจบในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบทันที โดยเฉพาะฮัวหนิงอันที่พูดคำใดไม่ออกไปชั่วครู่ เจ้าของร่างนี้เป็นถึงลูกพระชายาอ๋องเลยงั้นหรือ!!“มะ หม่อมฉันเป็นลูกของพระชายาเลยหรือเพคะ!” นางเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ แต่ก็ต้องนิ่งค้างไปอีกครั้งกับคำตอบของนายท่านตรงหน้า“ไม่ใช่ เจ้าเป็นลูกของข้ากับนางต่างหาก เจ้าอ๋องชั่วช้าผู้นั้นไม่สมควรเป็นบิดาของใครด้วยซ้ำ!!” ฮัวหนิงอันยิ่งงุนงงมากกว่าเดิมท่านเอ่ยเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรกันแน่ ไม่ใช่ว่ามารดาของนางแอบคบชู้แล้วไปแต่งกับบุรุษอีกคนหรอกนะ ยุคจีนโบราณมีเรื่องอะไรเช่นนี้ด้วยหรือ“.......”“ข้าโจวจิ้งห้าวเป็นน้องชายของอ๋องผู้นั้น และเป็นอดีตคนรักของมารดาเจ้า จากนี้ข้าจะรับเจ้าเป็นลูกบุญธรรมของข้าเอง” นายท่านหรือท่านอ๋องโจวจิ้งห้าวเอ่ยกับเด็กสาวที่นั่งทำหน้างุนงงอยู่“แปลว่านายท่านก็คือท่านอ๋องเช่นกันหรือเพคะ แล้วหมายความว่าอย่างไรที่บอกว่าข้าคือลูกของท่านกับท่านแม่ ช่วยอธิบายให้ข้าเข้าใจมากกว่านี้ได้หรือไม่เจ้าคะ”นางเอ่ยถามโดยไม่สนใจคำแทนตัวที่แสนยุ่งยากนั่น ทำให้คนตรงหน้าพอจะรู้ตัวว่าตนยังไม่ได้อธิบายเรื่องทุกอย่างให้

ตอนที่ 7ตัดสัมพันธ์ด้ายแดงด้วยธรรมเนียมที่นางรู้มาและยังมีเหล่าท่านป้าทั้งหลายคอยพร่ำสอนนั้น หากบุรุษใดมอบปิ่นหรือป้ายหยกสลักชื่อตระกูลให้สตรีนางใด นั่นหมายความว่าบุรุษผู้นั้นต้องการให้นางเป็นฮูหยินเอกของเขา“ต้องเสียมารยาทกับคุณชายหลงแล้ว ข้าคงไม่อาจรับของฝากเหล่านี้เอาไว้เจ้าค่ะ” นางเอ่ยตอบโดยไม่หลบตาเขา“น่าเสียดายยิ่งนัก เช่นนั้นข้าก็จะไม่บังคับคุณหนูให้เกิดความคับข้องหมองใจแล้วกัน แต่คงมีสักวันที่คุณหนูจะได้รับของเหล่านี้แน่นอน”ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินออกจากศาลาไปโดยไม่เอ่ยลานางสักคำ สร้างความงุนงงให้แก่นางและพวกบ่าวเป็นอย่างมาก“เยี่ยนเหยียนนั่นใครหรือ ใช่คุณชายหลงที่คนกำลังลือกันอยู่ในตอนนี้หรือไม่ รูปงามนักข้าเห็นแล้วรู้สึกว่าหัวใจข้าคล้ายจะหยุดเต้นเลยล่ะ” จางเลี่ยงซูเอ่ยขึ้นขณะเดินเข้ามานั่งในศาลาจางเลี่ยงซูเป็นสหายที่รู้จักกันมาปีกว่าแล้ว บิดาของนางเป็นพ่อค้าที่ถือว่ามีอิทธิพลผู้หนึ่งในเมืองไห่เฟิงเลยทีเดียว ทั้งสองได้รู้จักและสนิทกันตอนงานเลี้ยงวันเกิดท่านเจ้าเมือง ตั้งแต่นั้นทั้งสองก็ไปมาหาสู่กันอยู่เรื่อย ๆ“ใช่! เป็นคนผู้นั้นแหละ มีดีแค่หน้า

ตอนที่ 9บุญคุณต้องทดแทนหลังจากที่ขบวนของหมั้นกับเหล่าขันทีจากเมืองหลวงออกจากจวนไปแล้ว บิดาก็เรียกนางเข้าไปพบที่ห้องทำงานใบหน้าของบิดายามนี้ดูอิดโรยนัก ราวกับทำงานหนักติดต่อกันมาหลายวันโดยไม่ได้นอน ทั้งที่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย“ท่านพ่ออย่าทรงคิดมากเลยเพคะ ข้าเพียงแต่งงานเท่านั้นไม่ได้ตายเสียหน่อย” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสเพราะไม่อยากให้บิดาคิดมาก“เห้อ!!! พ่อรู้ แต่เจ้าลูกเต่านั่นเล่ห์เหลี่ยมของมันมากมายนัก พ่อกลัวว่าเจ้าจะต้องเจ็บปวดเพราะเขา” อ๋องโจวจิ้วห้าวเอ่ยสิ่งที่ตนคิดกังวลออกมา“ท่านพ่ออย่าคิดมากสิเพคะเดี๋ยวแก่เร็วนะ ข้าไม่เป็นไรเลยจริง ๆ ไม่แต่งให้เขาก็ยังมีบุรุษอื่นที่ข้าต้องออกเรือนด้วย แล้วก็ดีเสียอีกที่เป็นคุณชายหลง เรารู้ว่าเขาต้องการสิ่งใดเราก็เพียงยื่นข้อแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อกับเขาก็พอ เท่านี้ชีวิตลูกก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว”“หากวันหน้าพ่อไม่อยู่เขาก็จะคิดกำจัดเจ้า แล้วหาตัวประโยชน์คนใหม่มาแทนที่ พ่อยอมไม่ได้ที่จะให้เจ้าเป็นเช่นนั้น”“ท่านพ่อเพคะ! กว่าจะถึงเวลานั้นข้าก็ตั้งหลักได้แล้ว ท่านคิดว่าบุตรสาวผู้นี้จะนั่งทำตัวไร้ประโยชน์เป็นฮูหยินในจวนเขาเฉย ๆ งั้นหร