All Chapters of สนาม(รัก)อันตราย: Chapter 11 - Chapter 20

ภายในห้องพักฟื้นมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ให้เสียงทำลายความอึดอัด ไคเรนยังคงจับมือคนแน่นิ่งบนเตียงคนไข้ไม่ปล่อย โดยมีนานะยืนปลอบใจไม่ห่าง แค่อาแบบเขาที่ต้องเสียหลานคนแรกไปจนถึงกับโวยวายเสียสติ จึงไม่อยากคิดเลยสักนิดเฌอแตมตื่นขึ้นมาและไคเรนที่ต้องบอกความจริงจะรู้สึกแย่มากกว่าเขากี่เท่าตัว"พี่...ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม?" คนนั่งเงียบอยู่นานตัดสินใจเอ่ยทำลายความเงียบ เขาเก็บความรู้สึกอยากรู้ไม่ได้อีก กระทั่งไคเรนพยักหน้าอนุญาตเขาก็ไม่รีรอที่จะถามในสิ่งที่สงสัย"ก่อนหน้านี้พี่แตมมีภาวะแท้งคุกคาม เรื่องจริงหรือเปล่าครับ""อืม ครั้งนั้นพามาโรงพยาบาลได้ทัน" คำตอบของพี่ชายทำเขานิ่งสนิทไปชั่วครู่ แปลว่าเรื่องที่หมอเค้กพูดเป็นความจริง ความรู้สึกสำนึกผิดก่อตัวขึ้นในใจของเขา น้ำตาของเธอที่ไม่รู้ว่าไหลรินเพราะการแสดงหรือเรื่องจริงกลับวนมาทำให้เขายิ่งรู้สึกผิดทันทีที่นึกถึงไม่นานจากนั้นเฌอแตมก็ฟื้นขึ้นมา แน่นอนว่าเด็กอยู่ในท้องของเธอมีหรือที่เธอจะไม่รู้ว่าเขาไม่อยู่กับเธอแล้ว คนป่วยร้องไห้น้ำตาแทบออกมาเป็นสายเลือดและพี่ชายของเขาที่ถึงจะไม่มีน้ำตาหยดมาให้เห็นต่อหน้าแม่ของลูก แต่ก็สัมผัสได้ถึงความ

เสียงเครื่องยนต์คำรามในจังหวะเร่งรีบโดยไคเลอร์ที่กำลังขี่เจ้าเสือเทาสีด้านด้วยท่าทีสบาย ๆ ขากระชับถังน้ำมันปะทะกับสายลมที่กระทบกับหมวกกันน็อกเต็มแรงดวงตาคู่คมชำเลืองมองนาฬิกา เหลือเวลาอีกไม่ถึงสิบนาทีก่อนถึงเวลานัดรวมตัว และระยะทางอีกประมาณสิบห้ากิโลเมตรกว่าจะถึง ทำให้เขาหมุนข้อมือบิดคันเร่งให้เร็วกว่าเดิม"ถึงช้าก็โดนพวกบ้านั่นแซวอีกแน่…" เขาบ่นกับตัวเองเพราะรู้ว่าหากมาถึงเป็นคนสุดท้าย จากมอเตอร์ไซค์คู่ใจที่ชื่อว่าเสือเทาจะถูกเปลี่ยนเป็นรถจ่ายตลาดแน่นอนท่ามกลางธรรมชาติของสองข้างทาง และไร้ผู้คนเนื่องจากสนามที่ตั้งอยู่ไกลจากเมืองใหญ่ ไม่น่ามีอะไรให้เขาต้องระวังจึงใช้ความเร็วเท่านี้ได้สบาย ๆแต่แล้ว…ร่างคนแก่ในชุดซอมซ่อโผล่ออกมาจากพุ่มไม้กะทันหัน เดินข้ามถนนช้า ๆ โดยไม่หันมามอง ตัดหน้ารถที่มาด้วยความเร็วจนกระทั่ง!"เชี่ย!" ไคเลอร์สบถลั่น เบิกตากว้างแล้วรีบหักแฮนด์ทั้งสองมือเบี่ยงรถสุดแรง พร้อมทั้งเท้าที่เหยียบเบรกสุดแรงใช้มือขวาช่วยกำเบรกหน้าแน่นจนเสือเทาพุ่งตัวไปทางขวา ล้อไถลกับกรวดจนท้ายรถเหวี่ยงไปมา เสียงยางเสียดพื้นบดแน่นเข้ากับเสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรง ทิ้งตัวลงไปพร้อมกับรถจากน

เช้าของวันที่แสนจะสดใส แสงสีทองของดวงอาทิตย์ทอประกายสว่างขึ้นบ่งบอกถึงเวลาของเช้าของวันใหม่ โดยปกติของคนที่นอนเต็มอิ่มวันนี้คงได้มาทำงานด้วยรอยยิ้มของความสดใสบนใบหน้า ต่างจากฉันที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนดวงตาก็เริ่มพร่าเบลอมองแทบไม่เห็น ช่วงนี้แทบจะลุยเวรดึกเกือบทุกคืน ร่างกายก็ยิ่งรู้สึกทรุดโทรมราวกับผีซอมบี้ตายซากอย่างไรอย่างนั้นฉันรีบเก็บข้าวของเตรียมไว้เป็นที่ จะได้หยิบจับง่ายเพราะตอนนี้เหลือเพียงแค่ขึ้นวอร์ดตรวจคนไข้ภายในก็ออกเวรแล้ว แต่ก่อนจะถึงเวลาตรวจตอนนี้ก็เป็นเวลาพักทานอาหารเช้าของหมอแบบฉันก่อน ซึ่งก็ได้เวลาที่นัดกับการ์ตูนที่โซนอาหารของโรงพยาบาลแล้ว เพราะเพื่อนที่แสนดีของฉันเพิ่งเข้าเวรเช้าอุตส่าห์ทำอาหารห่อมาจากคอนโดเพื่อมานั่งทานด้วยกัน"มาแล้วแก" ฉันรีบนั่งลงตรงหน้าเพื่อนทันที ทั้งง่วงทั้งหิว ทว่าการ์ตูนกลับไล่มองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้วเงยหน้าขึ้นมา"นับวันแกยิ่งดูไม่ได้เข้าทุกทีนะเค้ก" ดูไม่ได้อย่างไร...แค่ผมเพ้าที่กระเซอะกระเซิงเพราะไม่มีเวลาจะมัดดี ๆ ขอบตาที่ดำคล้ำอดหลับอดนอน หรือนอนไม่เป็นเวลา ใบหน้าที่ไร้ครื่องสำอางแต่งแต้มแม้แต่อย่างเดียว สภาพร่างกายรวม ๆ สะบักสะ

คงนั่งข้าง ๆ ปรายสายตามองคนขับไม่หยุด ยิ่งในตอนที่เธอเลี้ยวเข้ามาที่ลานจอดรถ ทั้งยังดับเครื่องยนต์ปลดเข็มขัดนิรภัยทำท่าจะลงมาด้วย"ก็จะไปส่งที่ห้อง" หมอเค้กเอ่ยทำลายความสงสัย เขามัวแต่มองเธออยู่นั่น แปลกอะไรกับคนมีน้ำใจ เธอก็เป็นของเธอแบบนี้ เป็นปกติอยู่แล้ว"ทำไมวันนี้ใจดีแปลก ๆ ต้องการอะไรหมอ" ไคเลอร์ใช้สายตามองแปลก ๆ เขาไม่ค่อยไว้ใจกระทั่งการแสดงออกนั่นทำเธอรู้สึกหมั่นไส้"สงสาร คิดว่าทำบุญกับหมาแมว""เค้ก!" ชายหนุ่มเค้นเสียงโวยวาย ทำเอาหมอเค้กถึงกับหลุดขำ จากที่ไม่อยากจะตอบโต้ก็อดไม่ได้"หึ นายคิดไม่ดีกับฉันก่อน คนเขาอุตส่าห์ช่วย ถ้าขอบคุณไม่เป็นก็อยู่เฉย ๆ" ว่าจบหญิงสาวก็ลงจากรถเป็นคนแรก ก่อนจะเปิดประตูอีกฝั่งที่มีคนป่วยปากดีลงมาอย่างลำบาก"ตัวเท่าลูกหมาแบบหมอจะแบกผมไหวหรือไง" คนตัวเล็กที่พร้อมประคองถลึงตาใส่"อย่ามาดูถูกฉัน" ก่อนที่จะจมอยู่ใต้วงแขนของคนที่ตัวโตกว่ามากกดเข้ามาเต็มแรง"นายก็ช่วยฉันออกแรงบ้างสิ ฉันหนักนะ" หญิงสาวโวยวายใหญ่ ตัวที่เล็กอยู่แล้วแทบจมอยู่ในร่างเขา"ช่วยไม่ได้ หมออาสาเอง" คนขี้แกล้งหัวเราะหึ จริง ๆ ก็ไม่ได้เดินยากขนาดนั้น เพียงแต่อยากแกล้งจนทิ้งตัวบนร่าง

"รีบขึ้นมาสิหมอ รออะไร" เสียงทุ้มของคนนั่งคร่อมรถคันใหญ่หรือเสือเทาลูกคนโปรดลอดออกมาจากหมวกกันน็อก หันมองหมอเค้กที่ยืนลังเลอยู่ข้างรถ มือหนึ่งกำมือเอาไว้แน่น อีกมือก็แตะเบาะหลังอย่างไม่มั่นใจ สายตากวาดมองสนามกว้าง สลับกับเบาะซ้อนหลังก็กลืนน้ำลายลงคอเบา ๆ"ก็…ฉันกลัว" เธอตอบอู้อี้ เสียงหายเข้าไปในลำคอ นี่มันเป็นการซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ครั้งแรกของเธอเชียวนะ"ไปกับผมไม่ต้องกลัว มากสุดก็นอนให้น้ำเกลือเหมือนผมนั่นแหละ" เขาหันกลับมายิ้มให้ทั้งที่ยังสวมหมวก แต่รอยยิ้มมันอยู่ในน้ำเสียงนั้นจนเธอสัมผัสได้ถึงคนขี้แกล้ง"ฉันไม่เอาด้วยแล้ว" คนตัวเล็กกำลังจะหมุนตัวหนี แต่ก็ไม่ทันความเร็วของไคเลอร์ที่รีบคว้าแขนไว้พร้อมหัวเราะชอบใจ"ผมล้อเล่น ในสนามไม่มีอะไรต้องกลัว""แน่นะ" หมอเค้กจ้องมองสายตาใต้หมวกกันน็อกอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ จนคำตอบที่ได้ทำเธอถึงกับปรี๊ดขึ้นมาแทน"คนแก่หนังเหนียวไม่ตายง่าย ๆ หรอก""ไคเลอร์!" คนอะไรกวนได้กวนดี แล้วยังกวนตลอดเวลาอีก"ขำ ๆ หนาหมอ รีบขึ้นมา ชักช้าผมยกเลิกนะ""ก็ได้ ๆ" เธอสูดลมหายใจลึก รวบรวมความกล้าแล้วค่อย ๆ ปีนขึ้นนั่งด้านหลังอย่างเก้ ๆ กัง ๆ"พร้อมนะหมอ" สายตาคนตัวโต