All Chapters of สนาม(รัก)อันตราย: Chapter 31 - Chapter 40

สนามแข่งรถ SURVEY CIRCUIT "เอ้า...ไหนบอกว่าไม่มา" เดนิสมองคนที่ทิ้งตัวลงบนโซฟาของคลับเฮ้าส์ลับที่มีพวกเธอทำรายงานอยู่ก่อน ไม่พูดไม่จาสายตาก็จ้องมองโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือทว่าไคเลอร์ไม่ปริปากตอบคำถาม ตัดสายที่โทรเข้า ไม่กดอ่านข้อความ ใบหน้าค่อนข้างไม่สบอารมณ์เพราะกำลังนึกถึงภาพเจ้าของสายที่โทรเข้าฉายในหัวซ้ำ ๆใช่คนที่โทรคือหมอเค้ก ภาพที่เห็นก็คือภาพของเธอและไคเรนที่ยืนสวมกอดกันแน่นทำให้เขาหงุดหงิดและไม่พอใจ เลือกที่จะเดินออกมาเงียบ ๆ โดยไม่คิดจะถามในเมื่อทุกอย่างมันชัดเจนขนาดนั้น แอบรักเขามาเกือบ 7 ปีหากเปิดประตูเข้าไปคนมาใหม่อย่างเขาจะไปสู้อะไรได้"ไอ้เวย์มึงเอาอะไรมา" ชลธีเลิกสนใจแล้วมองเพื่อนเจ้าของสนามที่หายออกไปนาน ก่อนจะกลับมาพร้อมของในมือหลายอย่างเป็นของกินที่เขาสั่งให้ลูกน้องออกไปซื้อตั้งแต่เห็นเพื่อนที่กำลังระบายอารมณ์ในสนามแข่ง"กับแกล้ม" เซอร์เวย์เอ่ยตอบ"ใครบอกจะแดกเหล้า ตกลงกันหลังงานเสร็จไม่ใช่เหรอวะ" เดนิสรีบทักท้วง งานยังกองตรงหน้าจะพากันดื่มได้ไงกัน"ย้อมใจไอ้ไคเลอร์มันหน่อย" เซอร์เวย์ยักคิ้วมองเพื่อนที่นั่งนิ่ง ๆ จนเขาหันมามองพร้อมตอบทันที"ย้อมใจเฮี้ยไร กูไม่ได้เ

หมอเค้กลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย รู้สึกถึงแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านผ้าม่านหนาทึบเข้ามา ก่อนจะต้องชะงักเมื่อพบว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่จากอีกฝั่งของเตียง"มะ มองอะไร" เธอถามเสียงแผ่ว ใจเต้นแรงขึ้นทันทีที่รู้ตัวว่าระยะห่างระหว่างเขาและเธอนั้นแทบไม่มีอยู่เลย"มอนิ่งครับ" ไคเลอร์ทักด้วยรอยยิ้มบาง ๆ มีแววความกวนซ่อนอยู่ในนั้นทำเอาอีกฝ่ายเม้มปากแน่น พยายามควบคุมสีหน้า ก่อนจะดึงผ้าห่มที่คลุมไหล่ออกมาจากกายพร้อมทั้งหยัดตัวขึ้น "ฉะ ฉันจะกลับแล้ว""ผมไม่อยากให้กลับ" ร่างสวยในอ้อมกอดถูกดันกลับมานอนอีกครั้ง โดยคนพูดประโยคสั้น ๆ กำลังทำให้เธอใจสั่นอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้เพราะคำพูด หรือเพราะสายตาที่เขามองมาอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกที่มีให้ต่อกันกันแน่"ไม่ได้ เมื่อคืนก็ไม่ได้กลับ เพื่อนฉันเป็นห่วงแย่แล้ว" หมอเค้กเบนสายตาหนี หาข้ออ้างที่จะหนีจากสถานการณ์ที่รุนแรงต่อหัวใจ"ถ้าหมอหมายถึงพี่การ์ตูน ไม่ต้องเป็นห่วง ผมบอกไปแล้ว" เธอเงยหน้าขึ้นทันที แววตาตื่นเมื่อได้ยินประโยคที่เพิ่งจบไป"นะ นายความว่าไง""ก็เมื่อกี้พี่การ์ตูนโทรมา ผมก็เลยรับ แล้วบอกว่าหมอนอนค้างที่ห้องผม ไม่ต้องเป็นห่วง" หมอเค้กเบิก

เช้าตรู่ในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล แสงแดดยามเช้าลอดผ่านม่านสีครีมบางเข้ามาในห้องที่บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องวัดสัญญาณชีพที่ดังเป็นจังหวะ กับเสียงลมหายใจแผ่วเบาของคนไข้หญิงบนเตียงผู้ป่วย ซึ่งยังต้องได้รับยาเพื่อประคองอาการไม่ให้ไหวหวั่นไปกับความเจ็บปวดในจิตใจหมอเค้กนั่งอยู่บนโซฟาข้างเตียง แววตาอ่อนล้าแต่ไม่ยอมหลับ แผ่นหลังตรงแต่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอเฝ้ามองแม่ที่ยังหลับใหล รอให้ทีมแพทย์ชุดใหม่จากสถานบำบัดเดินทางมารับตัวตามเวลาที่ตกลงกันไว้ โดยข้างกายก็มีใครอีกคนที่ดื้อรั้นพอกันเป็นไคเลอร์ที่ปฏิเสธจะกลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน ทั้งที่เธอออกปากไล่ไม่รู้กี่ครั้ง เขาก็ยังยืนกรานจะอยู่เป็นเพื่อนจนถึงเช้าจนเธอปล่อยไปเลยตามเลย"วันนี้นายมีแข่งไม่ใช่เหรอ?" หมอเค้กเอ่ยเสียงแผ่ว เธอลูบผ้าห่มที่คลุมตัวแม่ด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะเหลือบตามามองคนข้างกายอีกคนที่เป็นห่วงไม่แพ้กัน"ผมแข่งช่วงเย็น ช่วยแม่กับเค้กก่อนก็ยังทัน" เขาตอบเรียบ ๆ ดวงตาที่อ่อนล้าไม่ต่างทำเธอไม่สบายใจ"แต่นายไม่ได้นอนเลย จะไปแข่งสภาพนี้ได้ยังไง กลับไปนอนก่อน เรื่องแม่ฉันจัดการเองได้ อีกอย่างก็มีไคเรนคอยช่วยไม่ต้องห่วง

"ไอ้ไคมึงเลิกหวานก่อน มานู้นแล้ว..." เป็นเซอร์เวย์ที่ขัดเพื่อนสนิทในจังหวะหวานจนมดขึ้นของเพื่อน ก่อนที่เขาจะพยักพเยิดให้ไคเลอร์หันไปมองยังคู่แข่งที่เดินหน้าถมึงทึงเข้ามาแต่ไกล"เดนิสพาหมอไปหน่อย" เห็นอย่างนั้นไคเลอร์ก็วานเพื่อนให้ดูแลแฟนใหม่ป้ายแดงไปก่อน เขายังมีเรื่องให้ต้องสะสางอีกมาก ยังไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายจะเอาอย่างไร ยังจะลอบกัดตามนิสัยเดิม หรือยอมคุกเข่ายอมรับความพ่ายแพ้อย่างที่เคยประกาศกร้าวแชมป์เดินตรงเข้ามาสีหน้าเรียบตึง ดวงตาขุ่นมัวเต็มไปด้วยไฟ เขาหยุดห่างจากไคเลอร์เพียงไม่กี่ก้าว บรรยากาศรอบข้างเงียบกริบต่างคนต่างคาดเดาไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป"เสร็จธุระของมึงก็มาเคลียร์กับกู" แชมป์เอ่ยขึ้นก่อนทำเอาไคเลอร์กระตุกยิ้มแล้วหันมาเต็มตัวไคเลอร์ไม่ตอบทันที เขาแค่สบตาเขานิ่ง ๆ แล้วเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ "คราวนี้มึงจะอ้างอะไรอีก"แชมป์หัวเราะในลำคอเบา ๆ โดยไคเลอร์ไม่รู้เลยว่าคนเจ้าเล่ห์แบบมันจะต้องการอะไรอีก"จะให้กูทำอะไรได้ มึงชนะ..." คำตอบที่อ่อนลงทำชายหนุ่มชะงัก มันจะมาไม้ไหนก็ยังไม่รู้กระทั่งอีกฝ่ายก้าวเข้ามาใกล้จากนั้นก็ย่อตัวลงคุกเข่าต่อหน้าไคเลอร์"ครั้งนี้กูยอมรับความพ่

"หมอทำอะไร" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นในเช้าวันใหม่ที่ห้องของเธอ หลังจากที่เขาแต่งตัวพร้อมไปเรียนจึงพาเธอกลับมาเปลี่นเสื้อทำงานที่ห้องเธอบ้าง ไคเลอร์จึงยืนพิงกรอบประตูดวงตาคมจ้องเธออย่างไม่ละสายตา"ก็เปลี่ยนชุด แล้วก็...แต่งหน้านิดหน่อย" หญิงสาวเหลือบมองเขาผ่านกระจก มือยังถือลิปกลอสที่เพิ่งแต้มบนริมฝีปาก"แต่งทำไม?" ไคเลอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เดินเข้ามาใกล้ทีละก้าวกระทั่งมาถึงตัวของเธอที่เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ไม่อยากขยับหนี"ทำไม ไม่สวยเหรอ?" หมอสาวหันกลับมาทางเขาเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มคล้ายหยอกล้อ เสียงในลำคอฟังดูเหมือนไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังนัก"สวย...แต่สวยเกินไป ผมหวง" คำพูดนั้นทำเอาหัวใจเธอกระตุกวูบ ความหวงที่ไม่ได้ตะโกนดัง ๆ แต่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงนิ่ง ๆ กับแววตาคู่นั้น กลับทำให้รู้สึกหน้าแดงจนปิดไว้ไม่อยู่"หึ...มีแฟนสวยไม่ดีหรือไง จะได้ไม่โดนใครเขานินทา" แต่ก็ยังใจดีสู้เสือพูดต่อ กอดอกมองหน้าเขาด้วยรอยยิ้มพอใจ"ถึงไม่แต่งก็สวย ใครนินทาผมจะซัดหน้ามันเอง" เขาพูดจริงจังแบบไร้แววล้อเล่น แล้วเดินเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นทำให้กลิ่นน้ำหอมบนตัวอ่อน ๆ คละเคล้ากับไออุ่นยามเช้า"ทีนายยังฉีดน้ำหอ