All Chapters of สนาม(รัก)อันตราย: Chapter 21 - Chapter 30

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฉันปล่อยให้ตัวเองยืนซบกับไหล่กว้าง ให้ตายเถอะ…นี่มันไคเลอร์คนที่ฉันไม่ชอบหน้าที่่สุด แต่กลับกลายเป็นคนเดียวกับคนที่ฉันแสดงอีกด้านออกมา ด้านที่แม้แต่ยัยการ์ตูนที่สนิทกันมาก ๆ ยังไม่เคยเห็นมันเลยด้วยซ้ำไปทว่าตอนนี้ร่างกายของฉันคงถึงจุดที่ขีดขั้นสุดจริง ๆ ทั้งเรื่องแม่ เรื่องไคเรน และคนชอบนินทาพวกนั้น มันถาโถมจนคนทีี่แข็งกระด้างสุดจะทนแล้วเหมืือนกันฉันรีบเรียกสติที่เหลือน้อยนิดให้รีบกลับมา ก่อนที่ไคเลอร์จะกลายมาเป็นตัวเองแล้วมีเรื่องให้ล้อฉันไปมากกว่านี้"ฉันไปทำงานละ" ขณะที่ว่าก็เช็ดน้ำตาที่อาบท่วม ไม่กล้าเงยหน้าสบตาคนให้ยืมอ้อมกอดเพราะรู้ดีว่าตอนนี้ฉันมีสภาพไม่น่ามองแค่ไหน"เดี๋ยวสิหมอ" ไม่ทันจะได้หันหลัง คนตัวโตตรงหน้าก็รีบดึงร่างของฉันกลับมาอีกครั้ง ในขณะที่ฉันก้้มหน้าหงุด แทบจะแทรกกลับเข้าไปในอ้อมกอดเพราะความอาย ยิ่งคนตรงหน้าเป็นน้องชายของคนที่แอบรัก ก็ยิ่งอายจนไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร เขาจะคิดอย่างไรกับคำพูดที่เอาแต่นินทาเรื่องของฉันระหว่างที่คิดอะไรเพลิน ๆ ใบหน้าของฉันก็ถูกเชยขึ้น ด้วยฝีมือของใครสักคนที่ยืนด้วย จนเราสบสายตากัน ดวงตาท่ีอ่อนลงของไคเลอร์ก็มองกลับ

แสงแดดอ่อน ๆ ยามเย็นส่องลอดม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนสีขาวสะอาด เธอกะพริบตาช้า ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยกับอาการหนักศีรษะที่ยังหลงเหลืออยู่ แล้วก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นเมื่อพบว่ามีใครบางคนนั่งอยู่ปลายเตียงในห้องของเธอเอง"นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง..." น้ำเสียงยังคงแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความประหลาดใจเพราะยังจำเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่ได้ดีไคเลอร์นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ที่อยู่ปลายเตียง มือหนึ่งเท้าคาง อีกข้างถือโทรศัพท์มือถือหมุนเล่นไปมา ใบหน้าเรียบนิ่งราวกับรอคำถามนี้อยู่แล้ว"ผมหายตัวมา" คำตอบของเขาทำเธอถอนหายใจ นอกจากจะปวดหัวจากการเป็นลมแล้วยังต้องมาปวดหัวกับเด็กปั่นประสาทตรงหน้าอีกหมอเค้กขยับลุกขึ้นนั่งช้า ๆ พลางเหลือบมองรอบตัว เห็นผ้าห่มที่คลุมตัวเธอไว้ หมอนรองศีรษะที่ถูกขยับให้พอดี และน้ำเปล่าบนโต๊ะที่วางอย่างเรียบร้อย"นาย...เป็นคนทำเหรอ""เปล่า ผมใช้เวทมนตร์เสกมา" เขาตอบทันควัน พลางลุกขึ้นยืน เดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงหมอเค้กกรอกสายตาอย่างเหนื่อยหน่าย"จะเลิกกวนได้หรือยัง" ก่อนที่จะตอบกลับหน้านิ่งทำเอาไคเลอร์ถึงกับผุดยิ้ม รู้สึกสนุกที่ได้กวน เห็นท่าทีเช่นนี้แล้วอารมณ์ดีทุกที"หมอเป็นลม ผมบังเ

ฉันเก็บโทรศัพท์ที่เพิ่งคุยธุระเสร็จกลับเข้าที่แล้วทอดกายออกมาหน้าคลับเฮ้าส์เพราะอยากจะหาที่เงียบ ๆ สูดอากาศสักครู่ ก่อนจะเข้าไปช่วยเดนิสทำโปรเจ็กต์หาข้อมูลต่อให้เสร็จดวงตากลมเหลือบเห็นริมสนามแข่ง ในยามบ่ายแก่ ๆ แสงแดดเริ่มอ่อนแรงส่องกระทบกับเงาวิบวับของมอเตอร์ไซค์คันโปรดของไคเลอร์ ที่ถูกเจ้าตัวใช้ผ้านุ่มเช็ดถูทุกซอกทุกมุมอย่างทะนุถนอมก้ม ๆ เงย ๆ เช็ดนู้นนี่ไม่หยุดจริง ๆ จะเดินผ่านไปก็ได้…แต่ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเท้าหนักกลับมาหยุดอยู่ข้าง ๆ เขาอย่างไม่รู้ตัว"ไคเลอร์" อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมา ทั้งเศษผ้าที่ถืออยู่ก็แทบจะค้างกลางอากาศ ปรายมองเงียบ ๆ จนฉันพูดต่อ "ทำอะไร ทำไมไม่เข้าไปทำโปรเจ็กต์ต่อ""กินข้าวอยู่มั้ง" คำตอบของเขาก็ไม่เคยทำให้ผิดหวังอีกเช่นเคย"นายคุยดีกับฉันสักวันมันจะตายหรือไง" ฉันกรอกกลิ้งดวงตาใส่เขาอย่างเหนื่อยหน่าย มีครั้งไหนบ้างที่เขาจะตอบฉันดี ๆ อย่างกับคนทั่วไป"ไม่รู้สิครับ เฮือก!" ไคเลอร์ทำท่าหายใจไม่ออก กอบกุมหน้าอกจนฉันตกใจรีบเดินไปหา"เป็นอะไร เจ็บหน้าอกเหรอ!?" ฉันรีบจับข้อมือวัดชีพจรตามสัญชาตญาณคนเป็นหมอ แต่ไม่ทันจะครบนาทีใบหน้าที่เงยขึ้นมาก็เห็นคนตัวโตนั่งอมย

"ดิฉันมาเคลียร์ค่าใช้จ่ายคุณนงเยาว์ค่ะ" หญิงสาวยืนรอที่เคาน์เตอร์พยาบาลของศูนย์บำบัดจิตเวช ครบรอบการชำระค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนเธอจึงจำเป็นต้องมาสะสางให้หมดก่อนที่จะออกไปหาคนเป็นแม่ที่รักษาตัวอยู่อีกอาคาร"สักครู่นะคะ" เจ้าหน้าที่ก้มจัดการตามคำขอ เพียงไม่นานกระดาษใบเสร็จรายการค่าใช้จ่ายก็ถูกยื่นมาให้"รบกวนญาติตรวจสอบรายการอย่างละเอียดนะคะ" หมอเค้กกวาดตามองอย่างละเอียดในทุกรายการ เบ็ดเสร็จค่าใช้จ่ายรวมอยู่ที่หลักแสนต้น ๆ กินเงินเดือนหมออย่างเธอไปเกือบหมด ทว่าเธอก็ไม่เคยอิดออดเพื่อให้คนเป็นแม่ได้รับการรักษาที่ใหม่ที่เพิ่งย้ายมาเป็นอย่างดี หายขาดจากโรคและกลับมาอยู่เป็นครอบครัวอีกครั้งจัดการธุระเรียบร้อยหมอเค้กก็เดินไปยังสถานที่ที่คุ้นเคย ทุกวันหยุดเธอก็จะมาที่นี่ได้เห็นหน้าแม่ก็รู้สึกมีกำลังใจจะทำงานมากขึ้น"คุณแม่ดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ?" หมอเค้กถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กๆ ดวงตาเธอมองทะลุกระจกออกไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่ซึ่งแม่ของเธอนั่งซึมอยู่เพียงลำพัง โดยมีพยาบาลยืนดูแลอยู่ห่าง ๆ ไม่ได้ละสายตา"คนไข้เพิ่งมีอาการโวยวายในช่วงเช้าที่ผ่านมาค่ะ เหมือนภาพในอดีตกลับมาหลอนอีกครั้ง" คุณหมอพู

เด็กบ้า : รถของหมอซ่อมเสร็จแล้ว วันนี้ผมไปรับหมอเค้กที่เพิ่งออกเวรกำลังตั้งใจจะรีบออกไปหาไคเลอร์ด้วยหัวใจที่เต้นแรง ได้ใช้เวลาร่วมกันอีกแล้ว ชีวิตหลังเลิกงานที่เคยจืดชืดวันนี้กลับรู้สึกมีรสชาติขึ้นมาเธอเก็บของเรียบร้อย หยิบของทุกอย่างใส่กระเป๋ารวมไปถึงเสื้อคลุมตัวหนาของเขาที่ซักให้กลิ่นหอมฟุ้งติดมือคืนด้วยขณะที่กำลังเปิดประตูห้องพักแพทย์ออกไปแต่แล้ว...เสียงซุบซิบนินทาที่คุ้นหูก็มาทำให้เธอชะงัก เท้ายังแข็งค้างอยู่หน้าประตู"แกว่าช่วงนี้หมอเค้กอารมณ์ดีแปลกๆ ไหม""ก็ตั้งแต่รู้ว่าแฟนอาจารย์ไคเรนแท้ง ก็อารมณ์ดีไปเลยจ้า""คนแบบนี้น่าเกลียดจริงๆ"ริมฝีปากเธอเม้มแน่น หัวใจที่เคยพองโตเพราะความตื่นเต้นก็ค่อย ๆ หดลงเพราะความเจ็บปวดและผิดหวังที่แทนที่ อยากจะเดินออกไปเผชิญหน้าถามให้รู้แล้วรู้รอดว่าเธอไปทำความผิดอะไรให้ อยากจะตะโกนบอกว่าเธอไม่ได้เป็นคนใจร้ายอย่างที่ทุกคนกล่าวหา…แต่มันจะไปมีประโยชน์อะไร หากเธอเดินออกไปแล้วพูดอะไร ก็มีแต่จะโดนหาว่าแก้ตัว ถ้าคนมันปักหลักเชื่อไปแบบนั้นต่อให้พูดจนหมดน้ำลายในปากก็ไม่มีใครเชื่ออยู่ดีเธอสูดหายในลึก ๆ กดความเจ็บนั้นไว้แล้วเดินต่อไป กระทั่งเท้าเรียวนิ