All Chapters of BAD NIGHT คืน(พลาด)รักนายรุ่นพี่: Chapter 11 - Chapter 20

หลายวันต่อมา…“เด็ก ๆ เอากระเป๋ามาวางให้พี่เขายกด้วยนะลูก” เสียงหวานของอาจารย์สาวพูดขึ้นพร้อมกับคอยสอดส่องมองดูนักศึกษาทุกคนอยู่ตลอดเวลา เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่เธอจะต้องพาบรรดานักศึกษามหา’ลัยเอกชนชื่อดังในวิชาของตัวเองเดินทางไปทำจิตอาสาที่โรงเรียนเด็กยากไร้ที่ต่างจังหวัดจำนวนสี่วันสามคืน โดยเบย์ที่เห็นถึงความวุ่นวายอยู่น้อย ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปพูดคุยกับเพื่อนสนิทตัวเล็ก"แลดูวุ่นวายอยู่นะ" ซึ่งคำพูดของร่างบางทำเอาวาวาที่ได้ยินยกยิ้มตอบกลับตาหยี"แต่ก็ดูน่าสนุกอยู่นะ""งั้นเหรอ..." เบย์ที่ได้ยินทวนถามพลางพูดต่อลอบมองไปยังรุ่นพี่วิศวะตัวสูงที่เอาแต่ยืนจ้องมองมายังเพื่อนของเธออยู่ไม่ไกล"...คงจะสนุกมากเลยสินะ โดนจ้องมองอยู่ตลอดเวลาขนาดนั้น" สิ้นเสียงเบย์เอ่ย วาวาที่ได้ยินก็ชะงักนิ่งไปอย่างรับรู้รังสีพวกนั้นมาอยู่ตลอดทว่าพยายามทำเป็นไม่สนใจ โดยก่อนการเดินทางได้ไม่กี่วันมานี้ เธอถูกรุ่นพี่หนุ่มตามรังควานไม่หยุดด้วยความเอาแต่ใจของเขา ทำให้วาวาตัดสินใจหลบไปอยู่กับเพื่อนสนิทของตัวเอง พร้อมกับตัดสินใจเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้กับคนเป็นเพื่อนฟังทั้งหมด แน่นอนว่าเบย์ที่รู้เรื่องก็รู้สึกโมโหอยู

“เอ๊ะ น้องวาวาหายไปไหนทำไมยังไม่กลับมาอีก…” เสียงพี่แตมป์ที่นั่งอยู่ด้านข้างฉันพึมพำขึ้น ซึ่งฉันเองก็เริ่มเป็นกังวลอยู่ไม่น้อย จนได้ยินคำพูดพึมพำประโยคต่อมาของพี่แตมป์“…ธามก็ด้วย” ฉันที่นึกบางอย่างขึ้นมาก็เผลอหันไปมองหน้ากับพี่แตมป์ในทันที โดยพี่แตมป์เองก็แสดงท่าทีที่รู้กันกลับมา“ธามแน่” พี่แตมป์บอกฉันตามความคิด แน่นอนว่าฉันเองก็คิดแบบนั้นไม่ต่าง เพราะดูพี่เขาเก็บมาเยอะมากในวันนี้“เอาไงดีอะพี่” ฉันกระซิบถามยังพี่แตมป์ ทว่ายังไม่ทันที่พวกเราจะได้ปรึกษาอะไรไปมากกว่านี้พรึบ!อยู่ ๆ ร่างสูงของคนที่นั่งอยู่ตอนแรกก็ลุกขึ้นยืนท่ามกลางสีหน้าสงสัยของทุกคน“มึงจะไปไหน” เพื่อนพี่ลีโอที่นั่งอยู่ด้านข้างเขาเอ่ยถาม พี่แตมป์ที่ได้ยินแบบนั้นจึงรีบกระซิบบอกฉัน“ห้ามไว้ ลีโอจะไปตามน้องวาวาแน่”“ฮะ”“แกห้ามไว้ก่อน…เร็ว!” สิ้นเสียงพี่แตมป์เอ่ยบอกเสียงเข้ม ฉันที่ได้สติก็เผลอยกมือขึ้นไปคว้าเข้าที่ข้อมือหนาของคนที่กำลังจะเดินผ่านหน้าตัวเองไป ทำเอารุ่นพี่คนนั้นชะงักหันมองยังฉันที่นั่งอยู่“เอ่อ…พี่จะไปไหน…เหรอ” ฉันถามด้วยความเก้ ๆ กัง ๆ บอกไม่ถูก เพราะปกติแล้ว ฉันไม่เคยชวนเขาพูดคุยก่อนเลยสักครั้ง พี่เขาก

พาร์ตลีโอ“วาวาเป็นของฉัน” สิ้นเสียงญาติแสตมป์จงใจมองหน้าบอกผม เขาก็รีบสาวเท้าเดินตามน้องวาวาออกไปพร้อมกับท่าทีที่ยังคงดูตกใจของหลายคนที่นั่งอยู่ ยกเว้น…ผมผมไม่ได้ซื่อจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แม้กระทั่งเหตุการณ์เมื่อคืนที่น้องหายไป ผมก็พอจะรู้ แต่เพราะเห็นว่าแสตมป์กับเพื่อนน้องดูไม่อยากให้ผมรู้ลึกไปมากกว่านี้ ผมจึงเลือกที่จะไม่อะไร ถามว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง ก็มีเสียดายอยู่บ้าง ที่เหมือนมาเจอกับน้องช้าไป แต่ก็โชคดีที่ความรู้สึกผมมันยังไม่ได้ถลำลึก ผมแค่รู้สึกว่าน้องน่ารัก น่าดูแลก็เท่านั้น“ตกลงมันยังไงกันล่ะเนี่ย นึกว่าจะเป็นลีโอซะอีก” เสียงหนึ่งในเพื่อนร่วมคณะผมที่นั่งอยู่ไม่ไกลเอ่ย ขณะที่ผมก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร ไม่ต้องการให้น้องต้องดูเสียหายไปมากกว่านี้ เช่นเดียวกับเสียงโทรศัพท์ของแสตมป์ที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากผมดังขึ้น ผมเห็นท่าทีของแสตมป์ก็พอเดาได้ว่าคงจะเป็นญาติของแสตมป์นั่นแหละที่โทรเข้ามา ใช้เวลาไม่นาน แสตมป์ก็กดตัดสายหันไปพูดคุยกับเพื่อนสนิทของน้องวาวาที่นั่งอยู่ ก่อนที่…“ทุกคน ฟังทางนี้นะ ต่อไปอย่าพูดอะไรถึงเรื่องนี้อีก อย่าเอาไปพูดต่อกัน”“ตกลงน้องคบกับธามเหรอแตมป์” เสียง

@บนรถบัส“ไปไหนมาวะ” เสียงทุ้มของนิวเอ่ยถามลีโอที่กำลังเดินขึ้นไปยังชั้นสองของรถบัสขนาดใหญ่ หลังจากที่เพื่อนตัวสูงของเขาหายไปเลยก่อนหน้า คนตัวสูงที่ได้ยินจึงหันตอบกลับคนเป็นเพื่อน“ไปหาความจริงมา” พูดจบ สองเท้าหนักก็เดินตรงเข้าไปยังที่นั่งเกือบท้ายสุดของรถ ซึ่งในขณะที่เดิน ดวงตาคมก็จงใจมองไปยังร่างบางของรุ่นน้องสาวที่นั่งอยู่กับแสตมป์ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเช่นกัน“เฮ้ย มึงเดินเร็ว ๆ หน่อยสิวะไอ้ลีโอ” นิวที่เดินตามหลังร่างสูงเอ่ยบอก ทำให้ลีโอที่ได้ยินจำต้องผละสายตาคมจากเบย์ สาวเท้าเดินตรงเข้าไปนั่งยังบริเวณด้านในด้วยสีหน้าที่ดูมีความคิดไม่ตกอยู่ตลอด“เป็นอะไรหรือเปล่า” นายที่สังเกตท่าทีของเพื่อนสนิทอยู่ตลอด อดไม่ได้ที่จะถาม เพราะวันนี้ลีโอดูมีสีหน้าที่เหมือนนึกคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา“หรือมึงยังคิดเรื่องน้องคนนั้น”“ฮะ?”“แฟนญาติแสตมป์”“เปล่า…ไม่ใช่” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลารีบส่ายหน้าตอบกลับตามความจริง ตั้งแต่ที่วาวาถูกประกาศความเป็นเจ้าของจากธาม เขาก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรกับหญิงสาวของคนอื่นอีกเลย มีเพียงความรู้สึกเสียดายที่มาเจอคนตัวเล็กช้าก็เพียงเท่านั้น แต่สิ่งที่ทำให้ลีโอรู้สึกคิ

พรึบ“เอ้านี่ของหนุ่มนะ” เสียงหญิงสูงวัยเอ่ยบอกร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะภายในร้านพร้อมกับนำชามก๋วยเตี๋ยวของคนตัวสูงเข้าไปวางไว้ให้พลางเอ่ย“เดี๋ยวเหลือของบู้บี้” พูดจบ หญิงชราก็สาวเท้าเดินกลับไปยังจุดที่ทำก๋วยเตี๋ยวในทันที ซึ่งลีโอที่เห็นก็ไม่รอช้าที่จะรีบสาวเท้าเดินเข้าไปให้ความช่วยเหลือ“เดี๋ยวผมรอยกไปให้เองครับ” เบย์ที่กำลังจะลุกขึ้นไปช่วยอาม่าของตัวเองเช่นกันก็ชะงักนิ่งนั่งลงที่เดิมหลังจากที่เห็นว่ารุ่นพี่ตัวสูงได้เดินนำไปก่อนแล้ว“ไม่เป็นไร หนุ่มไปนั่งกินเถอะ เดี๋ยวเส้นจะอืดเอาได้นะ”“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมรอยกเอาไปให้น้องเองครับ” คนตัวสูงยืนกรานที่จะช่วยยกด้วยท่าทีไม่ต้องการให้หญิงสูงวัยต้องยกนำไปให้เอง โดยหญิงชราที่เห็นแบบนั้นก็จำต้องพยักหน้ายอมในท่าทีที่เห็น พร้อมกับรับรู้ได้ถึงความสุภาพใจดีจากภายในจริง ๆ ของชายที่อยู่ตรงหน้า ด้านเบย์ก็นั่งมองท่าทีของรุ่นพี่หนุ่มด้วยความยังคงมีความหมั่นไส้บอกไม่ถูกอยู่ ก่อนที่ดวงตาสวยจะเหลือบไปจ้องมองชามก๋วยเตี๋ยวของอีกคนที่วางอยู่ ร่างบางจึงตีเนียนมองซ้ายมองขวาค่อย ๆ หยิบขวดน้ำปลาเข้าไปเทลงในก๋วยเตี๋ยวของอีกคนไปด้วยใบหน้าที่ฉายออกมาถึงความพอใ