บททั้งหมดของ BAD NIGHT คืน(พลาด)รักนายรุ่นพี่: บทที่ 1 - บทที่ 10

1เหตุจำเป็น“เอาไง เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ” เสียงไผ่หลิวหันถามรุ่นน้องสาวคนสนิทที่ยืนอยู่ตรงหน้า เจ้าของร่างสวยที่ได้ยินก็มองหน้าตอบกลับรุ่นพี่“ทำพี่ ส่งรูปเลย” เสียงเรียบนิ่งเต็มไปด้วยความหมายมั่นของเบย์เอ่ยบอกด้วยแววตาที่ฉายออกมาถึงความเด็ดเดี่ยวไม่คิดเปลี่ยนใจหรือลังเล ทำเอาไผ่หลิวที่เห็นพยักหน้ารับรู้ และไม่รอช้าที่จะกดส่งรูปที่ถ่ายไว้ไปให้ใครคนหนึ่ง โดยใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีอีกคนก็ตอบกลับมาข้อความxxx : หุ่นแบบในรูปเลยใช่ไหมPL : ค่ะ หุ่นแบบนั้นเลยค่ะ ไม่มีการแต่งรูปใด ๆxxx : เท่าไรPL : คนนี้งานด่วนราคาค่อนข้างแรงค่ะPL : น้องรับงานครั้งแรกxxx : มาคุยกันที่xxxหลังจากที่ชายคนนั้นตอบกลับมา ไผ่หลิวก็พารุ่นน้องคนสนิทเดินทางไปยังสถานที่นัดหมายในทันทีอีกด้าน“ทำไมตัวแม่งหนักขนาดนี้วะ” เสียงบ่นของนิวดังขึ้นอยู่ตลอดทางขณะที่ช่วยกันกับนายพยุงร่างหนาของเพื่อนสนิทที่ตอนนี้เมามายไร้สติ ตรงไปยังห้องพักชั้นใต้ดินที่ตัวเขาตั้งใจจะใช้งานเองในคืนนี้พรึบ!เสียงร่างกำยำของลีโอถูกเพื่อนทั้งสองวางลงยังเตียงนอนขนาดใหญ่“แฮก! โห่ไอ้เหี้ย ตัวหนักอย่างกับควาย” นิวยังคงหอบหายใจสบถออกมา โดยนายเอ

“ฉันถามว่าเธอ…คือใคร” ลีโอยังคงเงยหน้าถามร่างสวยที่เขาดึงเข้ามาแนบชิดยังเตียงนอนขนาดใหญ่ด้วยความรู้สึกที่ไม่เป็นปกติของตัวเอง ร่างกายของเขาภายในมันดูพลุ่งพล่านร้อนวูบวาบไปหมด ผสมกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ทำให้มีสติกึ่งไม่มีสติอยู่ตลอดเวลา อย่างไม่รู้เลยว่า…กำลังเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตัวเอง“อะ…เอ่อคือฉัน…เป็นคนที่เพื่อนคุณจ้างมาค่ะ” เสียงเบย์ตอบกลับมีความสั่นเล็กน้อยจากอาการตื่นตกใจที่มี“จ้าง…” ชายหนุ่มพึมพำด้วยความล่องลอยกับสิ่งที่ได้ยินจากทั้งพิษยาปลุกเซ็กซ์และฤทธิ์ของแอลกอฮอล์“ใช่ค่ะ เพื่อนคุณจ้างฉันมา…ให้มีอะไรกับคุณค่ะ”“มีอะไรกันงั้นเหรอ” ริมฝีปากหนาขยับเอ่ยพลางจ้องมองยังร่างสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้า ซึ่งระดับสายตาที่เขาลุกขึ้นนั่งอยู่ทำให้ลีโอสามารถเห็นเนินอกขาวเนียนของเบย์เข้าพอดี แน่นอนว่าเพียงแค่ขนาดที่ดูพอดีมือเขาของมันก็ทำเอาชายหนุ่มแทบควบคุมอารมณ์ความต้องการของตัวเองไว้ไม่ได้ มือหนาไม่รอช้าที่จะคว้าร่างสวยในชุดวาบหวิวยังคงมีเสื้อคลุมปกปิดให้ขึ้นมาคร่อมเข้าที่ร่างหนาของเขา โดยที่มือแกร่งนั้นเคลื่อนจับเข้าที่ช่วงซี่โครงสวยที่อยู่ใกล้ช่วงเนินอกสวยเข้าพอดีด้วยความจงใจ ขณะที่เจ้า

หนึ่งเดือนผ่านไป…“ติดต่อได้หรือยัง” เสียงลีโอหันถามนิวขณะที่พวกเขากำลังเดินกลับไปยังตึกคณะของตัวเอง ซึ่งนิวที่ได้ยินก็ได้แต่ถอนหายใจตอบกลับ“ไม่ยอมบอกเลยว่ะว่าเป็นใคร” ทันทีที่นิวพูดจบ ลีโอก็ชะงักนิ่งไปอย่างรู้สึกยังคงค้างคาอยู่ภายในใจ เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นใน ‘คืนนั้น’ คืนที่เขาถูกลาเบลบอกเลิก จนทำให้เขาเมาจนขาดสติอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนจะตื่นขึ้นมาที่ห้องโรงแรมชั้นใต้ดินด้วยความรู้สึกมึนงง ทว่าความมึนงงก็ต้องหายไป หลังจากที่ดวงตาคมของเขาเหลือบไปเห็น คราบเลือดสีสดผสมกับน้ำสีขาวขุ่นเปื้อนอยู่ไม่น้อยบนเตียงนอนด้านข้าง แน่นอนว่าลีโอพยายามอย่างมากที่จะนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เกิดขึ้น แต่ทุกอย่างมันกลับเลือนรางตัดไปตัดมาจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์จำนวนมากที่เขาดื่มกินเข้าไปเขาจำอะไรแทบไม่ได้เลยรู้เพียงแค่เมื่อได้สติ เขาก็รีบโทรสอบถามนิวกับนายทันที ก่อนจะได้คำตอบว่า หญิงสาวคนนั้นเป็นเพียงคนที่มาขายบริการให้กับเขาโดยที่นิวเป็นคนซื้อมาให้ และเธอรับงานเป็นครั้งแรก“มึงจำอะไรเขาไม่ได้เลยหรือไง เอากันทั้งที่ปิดหน้าแบบนั้นเหรอ” นิวอดไม่ได้ที่จะหันถามเพื่อนสนิท ลีโอที่ได้ยินก็มีภาพในความท

“เบย์” เสียงวาวาเอ่ยเรียกฉันโทนเสียงดังกว่าปกติทำเอาฉันชะงักหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทของตัวเอง ขณะที่เราสองคนกำลังเดินออกจากห้องเรียน“อ้อ ว่าไง”“เป็นอะไรหรือเปล่า เมื่อกี้เรียกตั้งนาน” วาวามองหน้าถามฉันตาใส ซึ่งฉันที่ได้ยินแบบนั้นก็นิ่ง“ไม่มีอะไรนี่” ฉันตอบกลับและยังคงพยายามทำตัวเป็นปกติ ทว่าในตอนนั้นเอง กลับได้ยินเสียงทุ้มของกลุ่มชายคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล“เดี๋ยวพวกกูไปร้านเดิมต่อ มึงจะไปไหม ไอ้ลีโอ” ฉันนิ่งไปในทันทีอย่างรู้ทุกอย่างอยู่คนเดียวในใจ และคิดว่ารุ่นพี่คนนั้นคงจะจำอะไรไม่ได้…ซึ่งก็ดีแล้วแหละอย่าให้เขา…จำอะไรได้เลยฉันได้แต่ภาวนาอยู่ในใจซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้น ก่อนจะตัดสินใจหันมองยังเพื่อนตัวเล็กที่ยืนอยู่ด้านข้าง โดยวาวาก็ยืนจ้องมองพี่คนนั้นที่ยืนอยู่ด้วยแววตาดูมีความชื่นชมบอกไม่ถูก“รู้จักเหรอ” ฉันอดไม่ได้ที่จะถาม เพราะรู้สึกแปลก ๆ มาตั้งแต่ในห้องเรียนแล้ว“พี่ลีโอน่ะเหรอ”“อืม เห็นเธอดูเหมือนรู้จักกับเขามาก่อน”“เปล่าหรอก เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อนหรอก แต่พี่เขาเคยช่วยฉันไว้น่ะ”“ช่วยเหรอ”“อื้ม พอดีวันนั้นฉันเกือบโดนรถมอเตอร์ไซค์ขับเฉี่ยวน่ะ…”“ว่าไงนะ!” ฉันเผลอหลุดโฟกัสไปในทันท

วันต่อมา…“วันนี้วันเสาร์นะ แกจะไปไหน” เสียงบุษบาเอ่ยถามน้องสาวของตัวเองขึ้น ทำให้เบย์ที่ได้ยินหันมองตอบกลับคนเป็นพี่“ไปทำจิตอาสา วิชาเสรี”“อ๋อ…”“แล้วเจ้จะไปไหนอะ”“ออกคุยงานนอกสถานที่ แกไปทางไหนอะเดี๋ยวฉันไปส่ง”“มูลนิธิxxxอะ”“ผ่านอยู่นะ ให้ไปส่งไหม”“ไป!” เบย์รีบตอบกลับพร้อมกับไม่วายรีบกดโทรศัพท์หาเพื่อนสนิทของตัวเอง โดยใช้เวลาอยู่เกือบสามนาที ปลายสายก็กดรับสาย(ฮัลโหล...)“ตื่นยัง”(เพิ่งตื่นน่ะ มีอะไรหรือเปล่า)“จะโทรถามว่าเธอจะไปพร้อมฉันไหมที่มูลนิธิอะ พี่สาวฉันจะไปส่ง ถ้าเธอไปด้วย ฉันจะให้เจ้ฉันแวะรับ”(อ๋อ มะ...ไม่เป็นไรดีกว่า บ้านเธอก็คนละทางกับห้องฉันเลย)“ไม่เป็นไร ไปรับได้”(เดี๋ยวฉันไปเองดีกว่า ขอบคุณนะเบย์ ไว้เจอกันที่นั่นเลย) เบย์ก็ชะงักไปเล็กน้อยกับโทนเสียงที่ดูรน ๆ ของคนเป็นเพื่อน ทว่าร่างสวยก็เลือกที่จะไม่ได้สนใจอะไรมากนัก“อ่า ๆ แล้วแต่ แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกนะ” หลังจากเอ่ยบอกวาวาเสร็จ นิ้วเรียวก็กดวางสายเดินเข้าไปนั่งยังรถของพี่สาวตัวเองตามปกติ ใช้เวลาไม่นาน รถของบุษบาก็ขับเข้าไปจอดยัง@มูลนิธิคนตาบอด“กลับตอนไหนก็โทรมานะ เผื่อฉันกลับพอดี จะแวะมารับ” เสียงบุษบาบอก