Todos los capítulos de หลงกลรักวิศวะตัวร้าย: Capítulo 11 - Capítulo 20

ห้างสรรพสินค้าเรามาถึงห้างไม่ไกลจากคอนโดหลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้ว และใช่…ฉันเองก็บ้าจี้อาบน้ำแต่งตัวลงมาตามนัดที่ไม่ทันจะได้รับปาก จนในเวลาต่อมารู้ตัวอีกทีก็มาเดินอยู่ข้าง ๆ คนชวนจนได้ และได้มารู้อีกว่าอีกคนต้องการอยากให้ไปช่วยเลือกของใช้เข้าคอนโด ด้วยเพราะตนนั้นเข้าอยู่มือเปล่าจริง ๆ ไม่มีข้าวของติดตัวมาสักอย่างยกเว้นเสื้อผ้าที่สวมมาแต่ก็นะ คนรวยแบบเขาจะทำอะไรก็ได้ ก่อนหน้าก็รู้มาบ้างว่าตระกูลเขานั้นรวยไม่ใช่ย่อย แต่ก็ไม่คิดว่าจะรวยเว่อร์วังมีอสังหาริมทรัพย์หลายที่ รวมไปถึงบริษัทเกี่ยวกับการผลิตที่กระจายอยู่หลายจังหวัดในตอนนี้อีกด้วย"พี่จะซื้ออะไรก่อนล่ะ" เราเดินเข้ามาในห้างแบบงง ๆ จึงต้องหันไปถามเจ้าของห้องที่อันดับแรกคือเขาต้องการอะไรบ้าง"แล้วคนเข้าอยู่วันแรกต้องใช้อะไรบ้าง?" แทนที่จะได้คำตอบฉันก็ถูกยิงคำถามกลับมาแทน คนเก่งไปซะทุกเรื่องตอนนี้สายตาเขากำลังว่างเปล่าอย่างปกปิดไม่ได้"นี่พี่ไม่รู้เลยเหรอ?" พี่โจเซฟส่ายหัวแทนคำตอบ ให้ตายเถอะลูกคุณหนูแบบเขาทำอะไรเป็นบ้าง"ถ้างั้นก็เริ่มที่เฟอร์นิเจอร์ก่อน พี่ต้องการซื้ออะไรบ้าง""ทุกอย่างที่คอนโดต้องมี ในห้องพี่มีแค่เตียงเดี่ยว ๆ

"มองอะไรกัน?" ฉันมาถึงก็วางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะ ก่อนจะเลิกคิ้วถามเพื่อนสาวทั้งสองที่จดจ้องกันอย่างไม่วางตา จะมองว่าฉันสวยกว่าปกติก็ไม่ใช่เพราะฉันก็แต่งหน้าแต่งตัวมามหา'ลัยเหมือนเดิมอย่างเช่นทุกวัน"มึงมากับใคร" โอโซนถามเสียงเข้ม หรี่ตามองฉันราวกับฉันเป็นผู้ร้ายข้ามแดน"กูก็ขับรถมาไง" ฉันไม่ได้สนใจจะตอบมันจริงจังมากนัก เอื้อมไปหยิบแท็บเล็ตเพื่อลอกงานที่จะต้องส่งภายในพรุ่งนี้"เดี๋ยวนี้มึงขับเฟอร์รารี่แล้วเหรอ?" ซินดี้ทบขึ้นมาอีกคน แน่นอนว่าฉันรู้ว่าพวกมันมีคำตอบกันอยู่แล้ว แต่ก็ยังพยายามจะถามเพื่อคาดคั้นกันอยู่นั้น"ไอซินเอางานมาลอกหน่อย" ฉันทำเป็นไม่สนใจเช่นเดิม หมายจะแย่งแท็บเล็ตยี่ห้อหนึ่งของมันแต่ก็ถูกกันเอาไว้"พี่เซฟมาส่งมึงใช่ปะ" สิ้นคำถามพวกมันก็รอคำตอบหูตาแวววาวทั้งคู่ เอาง่าย ๆ คือจะรู้เรื่องฉันกันให้ได้"อือ" สุดท้ายฉันก็ยอมตอบ เราก็แค่มีเรียนพร้อมกัน เลิกเรียนพร้อมกัน แล้วเขาก็อาสาจะมารับมาส่งด้วยเพราะใช้ฉันจัดคอนโดตั้งสองวันจึงอยากตอบแทนเพิ่ม เท่านั้นเอง…ไอเราก็ไม่ค่อยอยากจะปฏิเสธน้ำใจใครเท่าไหร่ ยิ่งเป็นเขาที่ใช้งานฉันราวกับลูกหนี้แล้ว เช่นนี้ก็เป็นการตอบแทนเล็ก ๆ น้อยแค

"เป็นอะไรหรือเปล่า ประชุมเครียดเหรอ?" ระหว่างนั่งรถกลับบ้านโจเซฟก็สังเกตถึงความเปลี่ยนไป สาวน้อยเบาะข้างคนขับดูเงียบผิดปกติ ตลอดเวลาเธอก็เอาแต่นั่งนิ่ง ๆ ไม่พูดไม่จาสักคำ"เปล่าค่ะ แค่เตรียมงานธรรมดานั้นแหละ" มิวสิคหันมายิ้มตอบ แล้วกลับหันออกไปนอกกระจกรถอีกครั้ง พลันในหัวก็กำลังคิดเรื่องที่เดียร์เล่าให้ฟังก็เริ่มเกิดความคิดหนักในใจครืดดดดด!เสียงโทรศัพท์มิวสิคดังขึ้นมาให้เธอหยิบออกมาจากกระเป๋า ร่างสวยนั่งมองชื่อปลายสายอย่างพิจารณา ก่อนที่จะตัดสินใจตัดสายแม่ที่เป็นคนโทรเข้ามา"ไม่รับเหรอ?" โจเซฟใช้หางตาเหล่มองแล้วกล่าวถาม เขามองไม่ถนัดว่าใครที่โทรเข้า แต่รับรู้ได้ถึงความไม่สบายใจของคนข้างกายที่มีมากกว่าเดิม"แม่มิวน่ะค่ะ เดี๋ยวมิวค่อยโทรกลับที่คอนโดก็ได้""ไม่สบายใจอะไรบอกพี่ได้นะ ถ้าเธอเต็มใจที่จะเล่า" สิ้นเสียงของร่างสูงมิวสิคก็จ้องมองเขาอย่างพิจารณา เธอไม่แน่ใจว่าเป็นสิ่งที่ควรจะพูดออกไปหรือไม่ แต่อย่างนั้นความข้องใจก็จะไม่หายไปถ้าไม่ได้พูดวันนี้เธอก็ยังไม่สบายใจเหมือนเดิม"พี่เซฟ..." สุดท้ายมิวสิคก็เริ่มตัดสินใจ เธอเอ่ยออกมาไม่เต็มเสียงนักแต่ก็ดังพอที่จะทำให้โจเซฟได้ยินและเหลือบมา

"สภาพแต่ละคน…" มิวสิคไล่สายตามองทั้งเพื่อนและรุ่นพี่ที่เพิ่งจะลงจากรถตู้บ้านโจเซฟที่ขับมาส่งถึงมหา'ลัย เพราะรู้อยู่แล้วสภาพเพื่อนคงจะเละเทะน่าดูเขาจึงให้คนที่บ้านเตรียมรถและคนขับให้พร้อมตั้งแต่เมื่อคืน"ถ้าเราดื่ม สภาพก็คงไม่ต่างจากนี้" โจเซฟถอดแว่นกันแดดสีมืดแล้วเหน็บที่คอเสื้อ วันนี้เขาอยู่ในลุกเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนสีขาวและกางเกงแสล็คขายาวสีน้ำตาลอ่อนที่ทำมิวสิคที่เหลือบมองไม่ชินเสียที ในตอนที่อยู่ชุดปฏิการก็ว่าดูดีเป็นบ้า แต่โจเซฟในคราบนี้ก็ดูดีเกินบรรยายเหมือนกัน"มะ ไม่ถึงขนาดนั้นสักหน่อย" ร่างสวยละสายตามองเมื่อรู้สึกเผลอมองนานเกินไป แล้วปรายมองสภาพแต่ละคนไปด้วยท่าทางที่ค่อนข้างน่าเป็นห่วงเลยทีเดียวระหว่างที่มาจากคอนโดจนถึงมหา'ลัยก็เล่นหลับเอาตลอดทางจนมาถึงที่หมายแล้วแต่ละคนก็ฟุบหน้าหลับคาโต๊ะไม้เช่นเดิม เขาและเธอที่สภาพปกติที่สุดจึงปล่อยให้นอนรอระหว่างที่จะได้เวลาขึ้นบัสมหา'ลัยเดินทางต่อไปยังจังหวัดตาก จังหวัดที่จะต้องไปค่ายอาสาสามวันสองคืนที่กำลังจะเกิดขึ้น"เป็นไงล่ะ ซ่าดีนัก" มิวสิคมองเพื่อนทั้งสองก็ส่ายหัว ทั้งที่เธอตามให้เพื่อนกลับมาห้องตั้งแต่ห้าทุ่ม แต่ก็ไม่ยอมมีใครกลับ

"เรื่องกินนี่พวกมึงไวกันเลยนะ" เสียงหวานดังมาแต่ไกล ทำให้บรรดาหนุ่มทั้งสี่ที่นั่งที่โต๊ะเพื่อจะทานอาหารหันไปมองพร้อมกัน ก่อนที่คนพูดอย่างซีลีนจะนั่งลงข้าง ๆ โจเซฟ มิวสิคจึงชะงักเล็ก ๆ เพราะคิดว่าจะนั่งก่อนหน้า แต่ก็ต้องวนมานั่งข้าง ๆ โอโซนที่เพิ่งจะหย่อนตัวนั่งลงข้างกัปตันและสายลม ตรงข้ามเธอจึงเป็นโจเซฟซีลีนเปเปอร์และซินดี้ที่นั่งด้วยกันและถือข้าวที่ตักมากันคนละจาน"มึงช้าเอง" สายลมตอบกลับเพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่ม ไม่ได้เอะใจกับการนั่งที่ดูแปลก ๆ ไป แต่ไม่ใช่กับโอโซนซินดี้และมิวสิคที่กำลังมองหน้ากันเพราะรู้สึกเหมือนกันว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นและมีการยืนยันผ่านสายตาเรื่องนี้ทุกคนเห็นตรงกัน"รีบกินข้าวเถอะ เดี๋ยวต้องเริ่มงานแล้ว" โจเซฟตอบเสียงเรียบ ปรายมองหญิงสาวที่นั่งตรงข้าม แต่เธอกลับไม่ได้สบตาเขาและเหมือนจะพยายามหลบตาเขาด้วย"แล้วนี่พวกมึงจะไหวเหรอวะ ที่ไปรวมกับกลุ่มคนที่ถูกเกณฑ์ไปซ่อมแซมอาคารเรียน พวกมึงทำเป็น?" ซีลีนเอ่ยปากถาม พวกเขาบรรดาลูกคนรวยทั้งนั้นให้มาจับอิฐผสมปูนอย่าไปพูดถึงเลย"อย่ามาดูถูกไอซี พวกกูเรียนวิศวะนะเว้ย" สายลมทุบหน้าอกตอบด้วยความมั่นใจ"แต่พวกมึงเรียนวิศวะคอม" แต่เม