Todos los capítulos de หลงกลรักวิศวะตัวร้าย: Capítulo 31 - Capítulo 40

สองเสียงซุบซิบนินทาของเพื่อนสนิทผ่านเข้าหูฉันทุกเม็ดตั้งแต่ประโยคแรก โดยเฉพาะประโยคที่ยัยซินได้บอกว่าคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุด ตอนนี้ได้มาหาฉันถึงคณะ และกำลังเดินมุ่งตรงมาหาฉันด้วยใบหน้าที่เกินจะคาดเดาแล้ว แน่นอนว่าฉันเห็นหมดทุกอย่าง ถึงตอนนี้ฉันกำลังยืนยิ้มคุยกับพี่คนโปรดทำเหมือนว่าไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้าง แต่ฉันรู้พิกัดของเขาดีเสียยิ่งกว่าดีอีก และรู้อีกด้วยว่าไม่ถึงหนึ่งนาทีข้างหน้าเขาจะต้องมาปรากฏกายอยู่ตรงหน้าฉันแน่"อาจารย์ขับรถมาไหมคะ?""ครับ?" คำถามของฉันทำเอาคนยืนนิ่งชะงักไปชั่วขณะ"ใช่ ผมขับรถมา" ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้แล้วรีบตอบฉันที่กำลังมองหน้าเขาอย่างคาดคั้นต้องการคำตอบ"อาจารย์ช่วยไปส่งหนูได้ไหมคะ?" เพราะวันนี้ได้คนที่บ้านมาส่งเพราะความเป็นห่วงความปลอดภัยที่แม่ ฉันจึงไม่มีหนทางที่จะหนีได้เร็วมากกว่าขอช่วยรุ่นพี่ตรงหน้า"ครับ?" พี่คนโปรดถึงกับเลิกคิ้วสูงเป็นครั้งที่สอง อยู่ ๆ ฉันก็ถามคำถามแปลก ๆ แถมยังชวนเขาไปส่งบ้านอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุยอีกด้วย เพิ่งคุยกันได้แค่สองประโยคเสียด้วยซ้ำ ตอนนี้พี่โปรดคงต้องคิดว่าฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆแต่เวลานี้ฉันหาได้สนใจอย่างอื่นเลยสักนิด สิ่ง

"อะไรของแกอยู่ ๆ ก็เปลี่ยนใจ" ในตอนที่ลูกชายอาบน้ำแต่งตัวฉีดน้ำหอมจนฟุ้งลงมาจากชั้นสอง บีน่าได้แต่มองเขาทั้งคิ้วขมวด ทั้งที่ก่อนหน้าปฏิเสธหัวชนฝาไม่ยอมไปด้วย ทว่าตอนนี้กลับเป็นคนละคนแถมยังดูกระตือรือร้นจนออกนอกหน้า"ผมทำเพื่อแม่ไงครับ" โจเซฟเอ่ยอย่างอารมณ์ดี หลายวันที่ผ่านมาก็คงเป็นวันนี้แหละที่เขารู้สึกมีความสุขมากที่สุด"แกอย่ามาพูดเลย เพราะน้องสวยใช่ไหมแกเลยเปลี่ยนใจ" คนเป็นแม่เอ่ยอย่างรู้ทัน"คงงั้นมั้งครับแม่" สองแม่ลูกนั่งรออยู่ในร้านอาหารของโรงแรมในเครือของเขา โดยโรงแรมแห่งนี้ยังเป็นจาร์ฟาร์คนเป็นพ่อที่ยังคงบริหาร แต่อนาคตข้างหน้าก็จะกลายเป็นของโจเซฟลูกชายคนที่สองที่ต้องเข้ามาสานต่อธุรกิจของครอบครัวในส่วนนี้รอไม่นานนักคนที่นัดก็มาถึง ทั้งสองที่มาถึงก่อนเวลารีบลุกขึ้นยืนและเป็นบีน่าที่รีบเข้าไปทักทายเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยม"คิดถึงแกมากเลย ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ" สองสาววัยกลางคนกอดกันแน่น ในขณะที่โจเซฟนั้นยกมือไหว้เพื่อนของแม่พร้อมกับปรายมองหาคนที่ต้องมาด้วยกัน"โอ้ย…โตเป็นหนุ่มแล้ว น้าแทบจำไม่ได้เลย หล่อขึ้นมากเลยเรา" คุณหญิงของอีกฝ่ายเอ่ยกับลูกชายเพื่อนด้วยความเอ็นดู

"จะมัวห่วงศักดิ์ศรีอยู่ทำไม ถ้าเป็นห่วงเค้าก็รีบไปเถอะ ก่อนที่อะไรอะไรมันจะสายเกินแก้ ชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะ เชื่อแม่สิ" ฉันผละใบหน้าออกจากโทรศัพท์ขนาดพอดีมือ ไม่รู้ว่าเผลอจ้องมันนานแค่ไหนแม่ถึงได้รู้ว่าฉันกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ หลังจากที่วางสายไอพี่กันย์ฉันก็หยุดใช้ความคิดอยู่นานจนแม่เห็นพอดี"แต่เขาหลอกมิวนะแม่" ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะไม่มีครั้งที่สอง"แต่เท่าที่แม่เห็นมันดูไม่ใช่แบบนั้นนะ หรือมิวไม่รู้สึก" มันก็จริงนั้นแหละ บางครั้งระหว่างเราฉันก็รู้สึกมันพิเศษจริง ๆ"ไม่มีใครไม่เคยทำพลาดหรอกนะ ถ้าขืนปล่อยไปแบบนี้ไม่ใช่เราด้วยเหรอที่จะทรมานไปด้วย แน่ใจหรือเปล่าว่าจะไม่เสียใจทีหลัง""มิว…" ฉันเงียบอย่างใช้ความคิด ไม่รู้สิใจหนึ่งมันก็กลัวจะเป็นเหมือนครั้งนี้อีก ในสิ่งที่แม่บอกในแง่ของความไม่มีอะไรแน่นอนในชีวิตฉันเองก็กลัว ดูขนาดพ่อฉันสิเพิ่งจะอายุแค่ 40 กว่าเท่านั้น แต่ก็นั่นแหละมีชีวิตเหลืออยู่ไม่ถึงปีด้วยซ้ำ ไม่มีอะไรแน่นอนเลยจริง ๆ"แม่แล้วแต่มิวนะ แต่แม่อยากให้มิวคิดดี ๆ อะไรที่มันมากเกินไปก็ยอมคลายออกบ้าง ยอมผ่อนปรนลงบ้าง รับฟังเขาบ้าง แล้วมิวอาจจะมีความสุขมากกว่านี้นะ

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงร่างสูงก็ออกมาจากห้องนอนตรงเวลาพอดีเป๊ะ เขายกยิ้มเล็กน้อยที่เห็นมิวสิคยังนั่งรอที่เดิม คำขอโทษและหน้ามึนของเขาคงจะได้ผลไม่มากก็น้อย นับว่าเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับเขาในรอบสัปดาห์เลย"ไปกันเลยไหมครับ" ชายหนุ่มในชุดเชิร์ตดำและกางเกงยีนส์เปื้อนรอยยิ้มเล็กน้อย ทว่าอีกคนไม่!"ค่ะ" คนตัวเล็กเอ่ยตอบสีหน้าเรียบ แล้วรีบเดินไปใส่รองเท้าอารมณ์ต่างจากตอนแรกจนโจเซฟแปลกใจรีบเดินไปขวางทันที"เป็นอะไรไป" ทั้งที่ก่อนหน้าก็เหมือนจะดีอยู่แท้ ๆ แต่ทำไมล่ะ... "เปล่าค่ะ รีบไปเถอะ มิวรีบ" มิวสิคสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม แล้วรีบเดินออกไปใส่รองเท้าโดยมีชายหนุ่มที่กำลังผันตัวเป็นราชรถขับไปส่งถึงที่แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคนระหว่างทางมีแต่ความเงียบงันจากมิวสิคแม้โจเซฟจะพยายามชวนคุยแต่เธอก็ไม่ยอมตอบ นั่งถอนหายใจหน้าบึ้งตึงตลอดทางจนสุดท้ายเขาก็ใช้เวลาไม่กี่นาทีขับเข้ามาถึงหน้าคณะในมหาวิทยาลัยได้สำเร็จ"เรียนเสร็จพี่มารับ" ก่อนลงจากรถเสียงทุ้มของคนหลังพวงมาลัยก็ดังขึ้นจนมือบางที่กำลังตั้งใจจะเปิดประตูชะงักแล้วรีบหันกลับมาตอบคำถาม"ไม่เป็นไรค่ะ มิวกลับเอง" หญิงสาวตอบ

"พี่เซฟมิวหายใจไม่ออก ถ้าจะนอนก็ลงมานอนดี ๆ ได้ไหม" กว่าจะปรับความเข้าใจกันได้ โจเซฟก็เล่นเสียน้ำตาเป็นเขื่อน ไม่เคยคิดเลยว่าทั้งชีวิตของเธอจะมีคนมานั่งร้องไห้ฟูมฟายให้ถึงขนาดนี้ แท้จริงเรื่องพนันอะไรนั้นมันไม่ใช่ความคิดของเธอ มิวสิคยอมรับว่าหายโกรธตั้งแต่วันที่เขาเมาแล้วสารภาพความจริงทุกอย่างออกมาแล้วด้วยซ้ำ แต่เพราะมันเป็นความต้องการของบีน่าที่โทรมาขอร้องอยากให้เธอแก้เผ็ดลูกชายเพื่อความเท่าเทียม มิวสิคจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องยอมและทำตามคำสั่งของว่าที่แม่แฟน โดยการทรมานเขาให้ถึงที่สุดเอาให้สาสมกับสิ่งที่เขาเคยทำทุกอย่างจึงจะได้เท่าเทียมแล้วเริ่มต้นใหม่ด้วยกันทั้งคู่อย่างไม่มีอะไรติดค้างกันอีกการละครของเธอเกือบผ่านฉลุยอยู่แล้ว เกือบจะได้รางวัลออสการ์มาครองหากไม่ได้เผลอสงสารอีกคนที่ใช้ความรู้สึกมากกว่า ร้องไห้เหมือนเด็กน้อยไม่ได้ของเล่นกลับบ้าน ตอนนั้นเขาเป็นแบบนั้นจริง ๆ มิวสิคจึงไม่สามารถที่จะทรมานเขาต่อไปได้สุดท้ายก็ต้องยอมล้มเลิกแผนทั้งหมดและเฉลยความจริง แค่นี้เขาคงได้บทเรียนพอสมควร ถึงเวลาที่ต้องให้อภัยแล้วเริ่มต้นทุกอย่างให้มันถูกต้อง"ถ้าไม่กอดไว้ เดี๋ยวก็มีใครบางคนหนี" และตอน