Todos los capítulos de หลงกลรักวิศวะตัวร้าย: Capítulo 21 - Capítulo 30

"ไงมึง ทำหน้าเป็นหมาหงอยเลยอะดิ" มิวสิคปรายมองเพื่อนที่พูดแซะเธอขึ้นมา จากที่กำลังพับเสื้อผ้าที่ใส่วันนี้ก็โยนใส่หน้าเพื่อนเข้าเต็ม ๆ"อี๋ ไอมิวสกปรก" โอโซนคีบกลับมาพร้อมโยนกลับมาที่เดิม ทำเอามิวสิคยิ้มสะใจที่ได้แกล้งเพื่อนที่กำลังล้อเลียนสีหน้าของเธอ"ถ้าใจกล้ากว่านี้ป่านนี้มึงก็ได้ไปสวีทแบบไอซินมันแล้ว แต่ก็เนอะ ซินดี้มันมีสถานะแต่มึงไม่มี ผู้ชายก็เลยถูกคาบไปแดกจ้า~" โอโซนว่าไปก็หัวเราะชอบใจ ที่พูดไปก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพียงแต่ไม่อยากให้อีกคนเอาแต่คิดมากเรื่องของอุปสรรคความรักที่พบเจอ"ไม่มีสถานะก็ยังดีกว่าไม่มีผู้ชายนะ""แรงค่ะ" แล้วมิวสิคเองก็หัวเราะชอบใจเหมือนกัน ได้เอาคืนเพื่อนก็พลอยชอบใจใหญ่"มึงกับกูไปดูวิวข้างนอกปะ เหลือกันแค่สองคนแล้วจะกัดกันไปทำไม""เรื่องจริง" เท่านั้นสองคนเพื่อนรักก็พากันเดินออกไปรับลมเกาะรั้วเตี้ยหน้าห้องเรียนที่เป็นที่นอน บรรยากาศด้านนอกเริ่มหนาวกว่าตอนเช้ามาก ขนาดเธอที่ใส่เสื้อนอนและมีเสื้อคลุมทับก็ยังคงรู้สึกหนาวถึงกระดูก แต่ก็ยังมีนักศึกษาหลายคนที่ออกมารับลมเช่นเดียวกันกับพวกเธอ เป็นวงเล็ก ๆ สามสี่คน และห้าหกคนบ้างนั่งคุยกันตามประสา"พอไม่มีอินเทอร์เน็

กิจกรรมดำเนินการยาว ๆ ไปถึงการแสดงของทางชมรมอาสาที่จบลง จากนั้นประธานค่ายผู้ดำเนินกิจกรรมก็ให้ทุกคนแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเองได้ บางกลุ่มก็ตั้งวงกันใหม่หยิบจับคนที่สนิทกันแล้วมานั่งดื่มกันอย่างจริงจัง แต่ส่วนบางกลุ่มที่รู้สึกไม่ได้อยากจะดื่มก็แยกย้ายกันไปนอนพักผ่อนหรือเสพบรรยากาศตามมุมต่าง ๆ เพื่อผ่อนคลายการทำงานหนักมาถึงสองวัน และเฉกเช่นเดียวกับกลุ่มรุ่นน้องนิเทศศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ที่สนิทสนมกันกลุ่มนี้แน่นอนว่าพวกเขานั้นก็ต้องเลือกนั่งดื่มกันต่ออยู่แล้ว ตามประสาคนที่มองขวดเหล้าเป็นหมอนและรสชาติความขมเป็นการกล่อมนอนที่ได้ผลดี"อย่าดื่มเยอะ พรุ่งนี้ต้องนั่งรถอีก" โจเซฟดึงแก้วคนที่กำลังจะยกน้ำอำพันขึ้นมาดื่ม ในวงเขาเป็นหนึ่งในคนที่รอดชีวิตจากฤทธิ์น้ำดื่มชนิดนี้"แต่นี่เพิ่งจะแก้วที่สองของมิวเองนะ" และใช่อีกคนก็เป็นมิวสิค เธอถูกเขาปรามจนต้องมุ่ยหน้าตอบกลับไป ขณะที่คนอื่น ๆ เริ่มเมาคอพับพร้อมกันหลายชีวิต แต่เธอกลับถูกผู้คุมควบคุมทุก ๆ นาที กระดิกตัวนิดเดียวก็พร้อมมีคำห้ามที่ได้ยินตลอดเวลา"แก้วที่สองก็ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวก็เมาอีก ที่นี่พี่ไม่สามารถดูแลเราได้ตลอดเวลา ยิ่งเกิดเรื่องเมื่อเย

งาน Open House คณะวิศวกรรมศาสตร์ถูกจัดขึ้นเพื่อเด็กมัธยมปลายได้เข้ามาเรียนรู้ศึกษาหาความชอบของตัวเอง โดยโจเซฟได้รับหน้าที่เฝ้าบูธกิจกรรมในด้านของการแสดงเกี่ยวกับหุ่นยนต์ที่ประดิษฐ์จากนักศึกษาในสาขากันเองนอกจากเขาแล้วก็ยังมีซีลีนอีกคนที่มีความถนัดในด้านเดียวกันจึงถูกจัดอยู่ในความรับผิดชอบเดียวกัน"ไอ้เซฟมึงดูสคริปต์ของตัวเองแล้วใช่ไหม" โจเซฟที่กำลังจัดเตรียมหุ่นยนต์เพื่อทำการแสดงพยักหน้า แต่ไม่ได้เงยหน้ามองซีลีนที่กำลังจดจ้องเขาอยู่ตลอดเวลา"แล้วหุ่นยนต์เป็นยังไงบ้าง" ซีลีนถามต่อ"พร้อมทุกอย่างแล้ว" โจเซฟตอบเพียงเท่านั้นแน่นอนว่าครั้งนี้เขาก็ยังไม่มองหน้าอีกคนอีกเช่นเคย เหมือนว่าระหว่างสองคนมีแต่ความอึดอัด ไม่มีอะไรเหมือนเดิม และใช่…เธอเองรับรู้ถึงความแปลกไปของเพื่อนที่กำลังเกิดขึ้นหญิงสาวเก็บความอึกอักที่อยู่ในใจไว้แค่นั้น เธอหันไปต้อนรับเด็กมอปลายที่เริ่มทยอยพากันเข้ามาชมงาน ให้ความรู้เกี่ยวกับข้อสงสัยของน้อง ๆ ที่ถูกถาม เช่นเดียวกับโจเซฟ ที่กำลังทำหน้าที่อย่างขันแข็ง และรับรู้ได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองเขาเป็นบางเวลา จะเป็นใครไม่ได้หากไม่ใช่ซีลีน แต่เจ้าตัวก็ยังทำเป็นไม่สนใจ

เช้าวันต่อมาแสงที่เล็ดรอดผ่านผ้าม่าน ทำให้คนที่หลับสนิทค่อย ๆ รู้สึกตัว มือหนาควานหาคนนอนอยู่ข้างกาย เสร็จกิจกรรมรักตั้งแต่เมื่อคืน เขาก็นอนยาวไม่รู้สึกตัว ทว่ามือที่กำลังลูบบนที่นอนกลับรู้สึกถึงความว่างเปล่า เขาจึงต้องลืมตาขึ้นมาก็พบว่าร่างของคนที่มีความสุขมาทั้งคืนนั้นไม่อยู่แล้วโจเซฟลืมขึ้นมาเต็มตาเขาพยายามมองหาเจ้าของห้อง แต่เธอก็ไม่ได้อยู่ในห้องนี้แล้ว ชายหนุ่มจึงขยับมานั่งพิงหัวเตียง หยิบโทรศัพท์มองเวลาที่ระบุเป็น 9 โมงเช้าของวันโชคดีที่วันนี้เขามีเรียนบ่าย แต่สำหรับอีกคนเธอคงจะออกไปมหา'ลัยแล้ว นึกดูแล้วก็รู้สึกโทษตัวเอง หากรู้ว่าวันนี้คนตัวเล็กมีเรียนเช้าเขาคงจะไม่รังแกเธอทั้งคืนป่านนี้ไปมหา'ลัยไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง ครั้งแรกของผู้หญิงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ยิ่งสำหรับครั้งแรกที่เป็นขนาดของเขาแล้วก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงเธอมากกว่าเดิมคิดได้ดังนั้นเจ้าตัวจึงรีบกดเบอร์โทรหาอีกคน เพื่ออยากจะตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอได้ถึงที่หมายเป็นอย่างดีตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด…ทว่าสองสายที่โทรหาแล้วก็ยังไม่มีใครรับโจเซฟจึงตัดสินใจส่งข้อความย้ำไปหา เพราะคิดว่าเธอคงอาจจะติดเรียนจึงรับสายไม่ได้ แต่รอเป็นเวลา 10

โจเซฟเดินออกมาจากห้องที่เคาะมาหลายรอบแต่ก็ยังไร้วี่แววของคนด้านในที่จะเปิดออกมา เขาจึงรู้ได้ทันทีว่าเธอยังคงไม่อยู่ห้องและคงจะไปไหนซักทีที่จะพยายามหลบหน้าเขาหลายวันที่ผ่านมานี้รถคันหรูถูกสตาร์ทเครื่องและขับออกจากคอนโด เขามุ่งตรงไปไปยังมหา'ลัยด้วยคาบเช้าที่มีเรียน แม้จะยังคงไม่ได้นอนมาทั้งคืนแต่ก็คงต้องหน้าที่ของตัวเองไปด้วย"มานู้นแล้วมึง" เปเปอร์ใช้เท้าสะกิดเพื่อนอีกคน เขาหันไปมองเพื่อนสนิทที่ไม่ต่างจากศพเดินได้ สภาพอิดโรยและหนวดเคราเริ่มขึ้นขอบตาดำคล้ายหมีแพนด้าโทรมกว่าเก่าอย่างเห็นได้ชัด"เป็นไงบ้างวะมึง" สายลมตบไหล่เพื่อนพร้อมถาม เขายังคงใช้เวลาหาหญิงสาวที่หายไปเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วโจเซฟไม่ได้ตอบเพียงแต่ส่ายหัวให้ ตลอดหนึ่งอาทิตย์คนตัวเล็กได้หายไปจากคอนโดไรซึ่งวี่แวว รวมไปถึงที่มหา'ลัยที่พลอยขาดเรียนไปด้วย แม้แต่เพื่อนสนิทของเธอเองก็ยังไม่ได้รับการติดต่อเลยสักครั้งและไม่รู้ว่าไปไหนเหมือนกัน"เอาน่า…ใจเย็น ๆ เดี๋ยวคนของพี่มึงก็เจอตัวแหละ" นอกจากหาตัวหญิงสาวด้วยตัวเอง โจเซฟก็ยังวานให้คนของพี่ชายช่วยตามหาเธออีกแรง เป็นความร้อนรนใจที่เขาต้องยอมแลกกับการบอกความลับเรื่องความรักกับพี่ช