บททั้งหมดของ หลงกลรักวิศวะตัวร้าย: บทที่ 1 - บทที่ 10

"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นวะ กูเห็นมึงยืนค้างตรงนั้นนานละ" โจเซฟที่ถูกถามผละสายตาออกจากโต๊ะที่เขาเพิ่งจะเดินออกมา พลันกระตุกยิ้มแล้วส่ายหัวเบา ๆ กล่าวปฏิเสธเพื่อน แค่นั้นยังไม่ได้ถือว่ามีเรื่องสำหรับเขา"แค่เจอเด็กหัวร้อน ไม่มีอะไร" เปเปอร์ยักไหล่กับคำตอบของเพื่อน ถ้าเขาบอกว่าไม่มีอะไรก็คงจะไม่มีอะไรจริง ๆ"วันนี้ร้านเปลี่ยนนักร้องเหรอวะ ผู้หญิงซะด้วย" โจเซฟผละสายตาจากแก้วเหล้าแล้วมองขึ้นไปบนเวทีตามคำพูดของสายลมเพื่อนสนิทอีกคนในแก๊งนอกจากนี้แล้วก็ยังมีกัปตันอีกคนที่นัดกันสังสรรค์อย่างเช่นทุกวันที่ว่าง"สวยด้วยว่ะ ขนาดใส่หมวกนะยังดูออกเลยว่าสวย" กัปตันสมทบขึ้นมาอีกคน ตายังคงจ้องมองคนบนเวทีที่กำลังร้องเพลงไม่กระพริบ เพราะนอกจากเธอจะมีออร่าความสวยแผ่ออกมาแล้วเสียงที่เปล่งร้องคลอไปกับดนตรีก็ยังเพราะพอ ๆ กับหน้าตาทำเอาสะกดใจคนร้านให้คลาดสายตาไม่ได้แม้เพื่อน ๆ ในโต๊ะกำลังชื่นชมนักร้องสาวสวยคนนั้นโจเซฟกลับไม่ได้ทำแบบนั้นด้วย เพราะผู้หญิงที่พวกเพื่อนเขากำลังพูดถึงคือคนเดียวกันกับเด็กหัวร้อนที่ชนเขาเข้าเมื่อห้านาทีก่อน นอกจากจะเป็นฝ่ายชนเขาก่อนแล้วยังจะอาละวาดโวยวายใส่ร้ายว่าเขาเป็นคนทำ ทั้งที่ตัว

"ไอมิว มึงขอพระแม่ขนาดนั้นเลยเหรอ!?" โอโซนที่นั่งหลังพวงมาลัยเผลอร้องออกมาเสียงหลง เมื่อได้ฟังเพื่อนสาวเล่าในที่สิ่งที่เพิ่งจะขอพรไปไม่กี่นาทีที่ผ่านมา โดยสเปกที่เพื่อนขอนั้นบนโลกนี้น่าจะมีคนเข้าข่ายอยู่ไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์เสียด้วยซ้ำ แล้วในสิบเปอร์เซ็นต์ก็มีเมียกันห้าเปอร์เซ็นต์ไปแล้ว"ก็มึงบอกเองว่าให้บอกให้ละเอียด กูผิดตรงไหน" ที่เธอชอบก็ต้องคนประมาณนั้น ถ้าดวงคนจะได้ อย่างไรเสียเธอก็คิดว่าห้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่ยังไงก็ต้องได้มาสักคนและแน่นอนว่าหากบุญหล่นทับส่งคนตรงทุกอย่างที่อยากได้จริง ๆ เธอจะปักใจหลงรักเขาหัวปักหัวปำไปเลย"กูก็ไม่คิดว่าสเปกมึงจะสูงขนาดนั้น ตาย ๆ ชาตินี้จะมีผัวไหมเนี่ย" มิวสิคยักไหล่ไม่ยี่หระ เธอไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องนี้อยู่แล้ว ถ้ามีตามนั้นจริง ๆ ก็ดี แต่ถ้าไม่ก็คงต้องหาวิธีใหม่สู้กับคนเป็นแม่ต่อไป ยังไงเธอก็ไม่ยอมหมั้นกับตาแก่ที่ไหนก็ตามที่คนเป็นแม่หามาให้หรอก"ยัยโซนขับอะไรของแกเนี่ย!!" อยู่ ๆ รถบีเอ็มคันหรูก็เซไปมาจนซินดี้และมิวสิคพากันหาที่เกาะ คนที่นั่งหลังพวงมาลัยอย่างโอโซนก็ค่อย ๆ ชะลอรถช้า ๆ เพราะสาเหตุนั้นไม่ได้มาจากการขับรถที่ไม่ดี แต่เหมือนจะเป็นเ

"เดี๋ยวนะ ทำไมเราต้องถ่อมากินข้าวถึงนี่เลยวะ" ฉันเงยหน้าจากข้าวราดแกงที่กำลังเขี่ยไปเขี่ยมาหลายนาที แล้วกวาดสายตามองรอบโรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์หลังจากที่ถูกยัยซินดี้ลากมาทานถึงที่นี่ ทั้งที่สองปีที่เรียนมาก็วนเวียนอยู่แต่ในโรงอาหารนิเทศทุกวัน"เปลี่ยนบรรยากาศไงมึง ทานแบบเดิม ๆ มึงไม่เบื่อบ้างเหรอ?" ฉันจะไม่อะไรเลยหากในตอนที่มันพูดแล้วไม่ยกยิ้มกริ่มและแววตาเปี่ยมไปด้วยความสุขล้นจนออกนอกหน้า แน่นอนว่าคำพูดของมันก่อนหน้าดูไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิดเดียว"เอาความจริง" ฉันจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง สุดท้ายซินดี้ก็ยอมถอนหายหายใจแล้วเล่าความจริงออกมา"กูอยากมาหาพี่เปเปอร์""นั้นไง กูว่าละ" โอโซนตบโต๊ะฉาดเสียงดังลั่น แม้แต่ฉันก็ยังตกใจที่อยู่ ๆ มันก็ทำหน้าเหมือนรู้อะไรบางอย่างชี้นิ้วใส่ซินดี้ พร้อมหรี่ตาลงอย่างกับตำรวจที่กำลังสอบสวนผู้ร้ายเหมือนในละคร"เมื่อคืนมึงถึงได้ดี๊ด๊าที่ได้อยู่อู่ซ่อมรถพี่เปอร์ กูเข้าใจถูกใช่ปะ!?""กะ ก็…" ซินดี้หลบหลีกสายตาคู่สวย บิดเขินตัวม้วนถ้าเป็นผ้าเปียกก็คงไม่ต้องเสียเวลาตากแห้ง อาการนี้เดาไม่ยากเลยว่าคงมีซัมติงอะไรบางอย่างกับพี่เปเปอร์แน่นอน"เล่ามาค่ะ ไม่ต้องทำตัวเขิน

"จะไปไหนครับน้อง" สาวสวยหน้าเคาน์เตอร์หยัดยืนเต็มกายด้วยสภาพไม่ไหวติง บาร์เทนเดอร์ที่ถูกฝากฝั่งให้ดูแลก็รีบเงยหน้าขึ้นถามหมายจะเดินไปช่วยร่างสวยที่โซเซแต่ก็ถูกเธอห้ามไว้ก่อน"ไม่เป็นไร ไหวพี่ พี่ทำงานไปเถอะ~" คนหน้าแดงปลั่งยกมือห้ามพร้อมทั้งเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้ง ก่อนที่จะส่งยิ้มเล็ก ๆ แล้วทำสัญลักษณ์มือโอเคส่งให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มแล้วหันหลังตรงไปยังห้องน้ำชายผู้ถูกฝากฝั่งรีบกดเบอร์โทรรายงานตามคำสั่ง เงยหน้าขึ้นมองอีกทีรุ่นน้องของเจ้านายก็หายเข้าไปในฝูงคนที่กำลังโยกย้ายตามจังหวะดนตรีทางด้านของมิวสิคกำลังพยายามประคองร่างเพื่อตรงจะเข้าห้องน้ำที่อยู่อีกฝั่ง เดินเซชนคนนู้นทีคนนี้ทีกว่าจะลากสังขารที่ไร้สติมาถึงห้องน้ำก็แทบหอบลิ้นห้อยไม่ต่างจากหมาเพิ่งเข้าใจคำว่าเมาเหมือนหมาก็วันนี้ ปกติไม่ใช่คนที่จะดื่มหนักขาดสติขนาดนี้มาก่อน แต่ความกลุ้มใจและความเครียดที่วนเวียนในสมองตลอดเวลาแทบทำให้เธอยกดื่มไม่พัก รู้ตัวอีกทีก็เมาแอ๋เหลือเพียงสติอันน้อยนิดแต่กลับควบคุมมันไม่ได้เลยปึก!มุมมืดใกล้ห้องน้ำทำให้มิวสิคเผลอชนแผงอกใครสักคน แน่นอนว่าเหตุการณ์มันไม่ได้ต่างจากครั้งก่อน ๆ ที่เธอเดินชนมาแล้วเกือบ

"มานู้นแล้วไง…" ทันทีที่มาถึงโต๊ะหินอ่อนหน้าคณะยัยซินดี้กับโอโซนก็มองมาไม่กระพริบ ราวกับเกิดเรื่องใหญ่โตขึ้นทั้งที่ฉันยังไม่ได้เล่าอะไรให้พวกมันฟังเลยตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้น"มองอะไร?" ฉันเลิกคิ้วมองพวกมันกลับ ยังงุนงงว่าพวกมันกำลังสงสัยอะไรในตัวฉัน"เมื่อวานทำไมมึงไม่มาเรียน โทรไปก็ไม่รับ""กูปวดหัวนิดหน่อย" เอาจริง ๆ ก็ไม่ค่อยอยากจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเท่าไหร่ เพราะไม่อยากให้พวกมันเป็นห่วง อีกอย่างฉันก็เริ่มดีขึ้นแล้ว จึงไม่อยากรื้อฟื้นมันขึ้นมาให้ตัวเองรู้สึกกลัวอีก"แล้วเมื่อวานซืนมึงไปทำอะไรมา เมื่อวานไอพี่กันย์มาถามหามึงจากพวกกูด้วย""พี่มันว่าไงอะ?""รอฟังเองแล้วกัน มานู้นพอดี" ฉันมองตามยัยโอโซนที่พูดจบก็เห็นพี่กันย์เดินมาแต่ไกล นาน ๆ ทีจะเห็นพี่รหัสมาเรียนกับเขาด้วยนอกจากวันเปิดเรียนแล้วก็คงจะเป็นวันนี้แหละที่ฉันเห็นมันในชุดนักศึกษา"ไอมิวมึงไม่เป็นไรใช่ไหมวะ เจ็บตรงไหนไหม?" ไอพี่กันย์พลิกแขนฉันหาอะไรบางอย่างยกใหญ่ ทำท่าเหมือนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจนฉันต้องจับมันมานั่งคุย"พี่รู้ด้วยเหรอ?""เออดิ…นั้นผับกูหนิ""เดี๋ยวนะ พี่พูดถึงอะไร ไอมิวเกิดอะไรขึ้นวะ" ถึงตอนนี้ไม่อยากจะเ