Semua Bab เพียงนางที่ข้าจะรัก: Bab 21 - Bab 30

ทุกคนในห้องหันขวับมองเฟิ่งเสวียนจีเป็นตาเดียว แม้แต่ลี่มี่ที่กำลังปล่อยให้หยางซื่อเกาพุงยังรีบลุกขึ้นมาจ้องชายหนุ่มด้วยอีกตัว มู่ซูซินเอียงหน้ามองเขาตาค้าง เพียงแค่ระยะเวลาสองสามวันฉีอ๋องทำนางตกตะลึง ประหลาดใจ แปลกใจ สติหลุดและอีกหลากหลายอารมณ์ไปไม่รู้จักกี่ครั้งแล้ว “ทรงถามความคิดเห็นของหม่อมฉัน?” ตำหนักก็ของเขาจะมาถามความเห็นนางทำไม “อืม มู่เหยียนเป็นน้องชายของพระชายา เปิ่นหวางจึงให้เจ้าเป็นคนตัดสินใจ” คนฟังแทบไม่เชื่อหูตนเอง ฉีอ๋องเพิ่งบอกว่าให้นางเป็นคนตัดสินใจ จริงดิ! อารมณ์สามีให้เกียรติภรรยาว่างั้น แต่ไม่ดีกว่า บุรุษตรงหน้ายิ่งหาความแน่นอนทางอารมณ์ไม่ได้ ขอกลับไปทำข้อตกลงกับเขาให้เรียบร้อยก่อน เพื่อความปลอดภัยในชีวิตของน้องชาย ตรองได้ดังนั้นมู่ซูซินจึงหันไปพูดกับมู่เหยียนแทน “เสี่ยวเหยียน พี่ใหญ่ขอกลับไปหารือกับท่านอ๋องก่อนนะ ได้คำตอบอย่างไรพี่ใหญ่จะส่งคนมาบอก” มู่เหยียนเป็นเด็กฉลาดรู้ความ เขาไม่งอแงเอาแต่ใจ หากพี่สาวขอหารือกับพี่เขยก่อนเขาก็ไม่มีปัญหา ผ่านไปพักหนึ่งเฟิ่งเสวียนจีจึงชวนชายากลับ มู่ซูซินร่ำลาครอบครัว รับลี่มี่มาจากอ้อมแขนของมู่เหยียน ที่เพิ่งกระซ


 แผนการมาดักรอพบฉีอ๋องในวันนี้นับว่าไม่สูญเปล่า นอกจากฝ่ายชายจะยอมให้นางอาศัยรถม้า เขายังทิ้งพระชายาที่เพิ่งอภิเษกได้เพียงไม่กี่วันให้กลับตำหนักเว่ยจงไปคนเดียว แล้วเลือกมากินมื้อเย็นกับนางที่นี่แทน ฉู่ฟางอิ๋งรู้สึกราวกับตนเป็นผู้ชนะ “คุณหนูฉู่อิ่มแล้วหรือ เปิ่นหวางเห็นเจ้ากินไปเพียงไม่กี่คำเท่านั้น ไม่กินอีกสักหน่อยเล่า เจ้าดูเหมือนซูบผอมไปนะ” เขาพูดไปตามที่เห็นเมื่อเดือนก่อนนางยังดูมีเนื้อหนังมากกว่านี้ ภายในใจของฉู่ฟางอิ๋งลิงโลด แผนอดข้าวอดน้ำมาระยะหนึ่ง จนทำให้ร่างกายซูบผอมลงเหมือนคนตรอมใจถือว่าไม่เหนื่อยเปล่า ฉีอ๋องสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้จริงๆ “ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ทรงห่วงใย อิงเอ๋อร์อิ่มแล้วเพคะ คงเป็นเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยอยากอาหารเท่าใดนัก” “เจ้าซูบผอมแบบนี้ใต้เท้าฉู่ไม่เป็นห่วงแย่หรือ” ฉู่ฟางอิ๋งเม้มปาก สีหน้าเผยถึงความน้อยใจยามนึกถึงบิดา “ช่วงนี้ท่านพ่อถ้าไม่อยู่ที่ทำงาน ก็เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้องหนังสือหลังกลับมาจากในวัง กระทั่งข้าวปลาก็ไม่ออกมากิน พ่อบ้านต้องยกไปให้ที่นั่น มีบางวันที่ออกไปกับพี่ใหญ่จนมืดค่ำถึงกลับจวน อิ๋งเอ๋อร์กับท่านแม่แทบจะไม่ได้เห็นหน้าท

ในระหว่างที่มู่ซูซินเดินไปคอกม้า บ่าวรับใช้ก็กำลังยกฟูกที่นำมาจากเรือนอู่ถง เข้าไปเปลี่ยนในห้องนอนของฉีอ๋องอย่างระมัดระวัง ตามคำสั่งของเหวินกงกง เจ้าของตำหนักเองก็เพิ่งหารือกับกุนซือของตนเสร็จ ทั้งสองเดินไปยังเรือนของเฟิ่งเสวียนจี เพื่อรับมื้อกลางวันที่นั่น ได้ทันเห็นเหวินกงกงยืนคุมบ่าวชาย กำลังย้ายฟูกออกมาจากเรือนของตนพอดี วรกายสูงเดินแยกจากสหาย ตรงเข้าไปถามไถ่ด้วยความฉงน “เหวินกงกง ท่านกำลังทำอะไร ยกฟูกออกมาจากเรือนนอนของข้าทำไม” ครั้นได้ยินเสียงของนายเหนือหัว เหวินกงกงรีบหมุนตัวกลับมา จีบปากจีบคอรายงานด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “เรียนท่านอ๋อง พระชายาขอให้กระหม่อม นำฟูกที่เรือนอู่ถงมาเปลี่ยนให้ท่านอ๋องพะย่ะค่ะ จะได้ทรงนอนหลับสบายยามค่ำคืน ไม่ต้องลำบากเสด็จไปอาศัยนอนที่เรือนอู่ถง” เฟิ่งเสวียนจีนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก คาดไม่ถึงว่ามู่ซูซินจะกล้าสั่งให้เหวินกงกงยกฟูกมาเปลี่ยนให้เขา พรืดด ซ่งเฉินซีได้ยินคำบอกเล่าของเหวินกงกงก็หลุดขำ ชี้พัดจีบในมือชี้ไปที่เฟิ่งเสวียนจีพร้อมทำหน้าตาล้อเลียน “กระหม่อมเพิ่งรู้ว่าที่แท้ท่านอ๋องเป็นคนนอนยาก ฮ่าๆๆ กระหม่อมชักอยากพบหน้าพระชายามู่ขึ้นมาเส

คนตัวเล็กรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงกลับมาได้ เปล่งเสียงห้ามคนตัวโตที่กำลังหน้ามืดด้วยความยากลำบาก นางคิดไม่ถึงมาก่อนว่าเฟิ่งเสวียนจีจะติดไฟง่ายขนาดนี้ นางแค่หอมแก้มเขาเองนะไม่ได้ยั่วยวนเสียหน่อย “ทะ ท่านอ๋อง หยุดก่อนเพคะ อื้อ…” ร่างบางหอบหายใจเอ่ยห้าม ทว่ายังไม่ทันพูดจบก็ถูกช่วงชิงลมหายใจอีกครั้ง กำปั้นเล็กรัวทุบไหล่หนาอย่างประท้วง ดิ้นรนขัดขืนไม่ยอมให้อีกฝ่ายกระทำตามใจ มือแกร่งราวคีมเหล็กของชายหนุ่ม คลายออกจากเต้าอวบนุ่มหยุ่น จับรวบข้อมือบางทั้งสองของนางตรึงไว้เหนือศีรษะ วรกายแกร่งบัดนี้เหลือเพียงกางเกงซับในสีขาวตัวบาง ส่วนกลางกายตั้งเป็นกระโจมชัดเจน ดูคล้ายว่าอาจทะลุออกมาจากเนื้อผ้าได้ทุกเมื่อ เขาละจุมพิตจากเรียวปากหอมหวาน หยัดกายขึ้นมามองใบหน้างามที่กลายเป็นสีแดง กลีบปากบวมเจ่อเผยออย่างเย้ายวน ดวงตาคู่งามรื้นน้ำสั่นระริกราวลูกกวางน้อยกำลังหวาดกลัว ช่างน่าโดนรังแกยิ่งนัก! มู่ซูซินมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังฉายชัดว่าหื่นกระหาย ในดวงเนตรคู่คมเต็มไปด้วยไฟราคะ จ้องมองนางราวกับเห็นเหยื่ออันโอชะที่เขาต้องการกลืนกิน มือใหญ่อีกข้างของร่างสูงเริ่มปลดผ้าคาดเอวของนางออก ดวงตาคู่สวยเบิกโ

ค่ายทหารหวงเป่าเว่ย สถานที่เก็บศพของค่ายทหาร บรรยากาศในห้องหนักอึ้งจนเหมือนอากาศหยุดไหลเวียน กลิ่นอายของความตายลอยคลุ้งปะปนกลิ่นคาวเลือดที่ยังคงเจืออยู่ในอากาศ แสงจากตะเกียงวูบไหวสะท้อนบนกำแพง ผสานกับเสียงลมพัดหวีดหวิวด้านนอก ยิ่งทำให้ห้องชันสูตรวังเวงและน่าพรั่นพรึงมิต่างจากสุสานยามค่ำคืน ร่างของทหารที่เสียชีวิตทั้งเก้านาย นอนเรียงรายอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ บนเตียงชันสูตรมีร่างหนึ่งนอนอยู่บนนั้น ทุกร่างมีผ้าขาวคลุมไว้เพื่อเป็นการให้เกียรติผู้ตาย เฟิ่งเสวียนจีกวาดตามองร่างไร้วิญญาณทั้งหมดด้วยสายตาอ่านยาก ก่อนรับสั่งออกมาเสียงเบาราวสายลมกระซิบ “ไปสู่สุขคติเถิดทหารหาญของข้า ข้าจะแก้แค้นให้พวกเจ้าเอง!” จากนั้นจึงหันไปหาหมอประจำค่ายผู้ทำหน้าที่ตรวจสอบบาดแผลบนร่างของผู้เคราะห์ร้ายทั้งหมด “บอกข้าอีกครั้ง พวกเขาตายได้อย่างไร” สุรเสียงกดต่ำรับสั่งถามหมอประจำค่ายที่ยืนอยู่ข้างเตียงชันสูตร มือเหี่ยวย่นของหมอประจำค่าย เปิดผ้าขาวที่คลุมร่างของทหารออกให้ฉีอ๋องได้เห็น “เรียนท่านอ๋อง บนร่างของทหารที่ตาย บาดแผลมีลักษณะเดียวกันหมดพะย่ะค่ะ มีอีกสองรายที่มีบาดแผลบนหน้าอกแบบนี้พะย่ะค่ะ” บาดแผลฉกร