All Chapters of เพียงนางที่ข้าจะรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ฟึ่บ! เฟิ่งเสวียนจีวางมู่ซูซินบนหลังม้าโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว ก่อนเดินไปกระโดดขึ้นม้าอีกตัวด้วยท่วงท่าสง่างาม เปล่งเสียงออกคำสั่งเด็ดขาดโดยไม่สนใจท่าทางตื่นตระหนกของร่างบางบนหลังม้าแต่อย่างใด “หากเจ้าปีนลงมาเปิ่นหวางจะหักขาเจ้าซะ” (*_*”)มู่ซูซินที่กำลังจะปีนลงมาจากหลังม้าชะงักกึก “คนใจร้าย!เผด็จการที่สุดเลย!” ใบหน้างามง้ำงอ อมลมแก้มป่องจำต้องยอมไปขี่ม้ากับเขาอย่างมิอาจขัดขืน ดวงเนตรคู่คมเหลือบมองดวงหน้างามที่กำลังบึ้งตึงปราดหนึ่ง มุมปากกดลึกแววตาฉายประกายขบขัน องครักษ์สองหานสบตากันอย่างมีความนัย ‘ท่านอ๋องยิ้ม!’ ขบวนขี่ม้าออกทางประตูหลังจวนโดยใช้เส้นทางเลียบแม่น้ำไปจนถึงประตูเมืองฝั่งตะวันตก ด้านนอกเป็นพื้นที่โล่งมีป่าไผ่ข้างทางอากาศไม่ร้อนอบอ้าวเพราะเป็นต้นฤดูสารทแล้ว ในขณะที่มู่ซูซินถูกบังคับให้ออกไปขี่ม้าเป็นเพื่อนฉีอ๋องอย่างไม่เต็มใจอยู่นั้น หมัวมัวจากตำหนักซูเฟยที่มารอรับผ้ารองเลือดพรหมจรรย์ตามธรรมเนียม เพื่อนำไปแสดงแก่ญาติผู้ใหญ่ที่เป็นสตรีของฝ่ายชายได้นำผ้าไปมอบให้ซูเฟยตามคำสั่ง ฟ่านซูเฟยเมื่อเห็นว่าผ้ายังขาวสะอาดปราศจากคราบเปรอะเปื้อนใดๆ รอยยิ้มแห่งความยินดีผุดพรายบนดว

(0;0!) อะไรนะ?! ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด คำเรียกขานว่า ชายารัก ทำมู่ซูซินสติเกือบหลุด ขนอ่อนทั่วร่างลุกเกรียว รีบก้มหน้าหลุบตามองพื้นคล้ายกำลังเขินอายอย่างแนบเนียน รีบคิดหาวิธีรับมือสถานการณ์น่าสะพรึงที่กำลังเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ท่านอ๋องอ่ะ เรียกซินเอ๋อร์แบบนี้ ซินเอ๋อร์ทำตัวไม่ถูกเลยเพคะ” เมื่อกลางวันยังแกล้งนางอยู่หยกๆ พอตกเย็นเรียกนางว่าชายารักเต็มปากเต็มคำ ตกลงฉีอ๋องเป็นไบโพล่าหรือเป็นพวกหลายบุคลิกกันแน่? ยามเห็นโฉมงามรีบก้มหน้าซ่อนแววตาตกตะลึง เพราะถูกเขาเรียกขานว่าชายารัก เฟิ่งเสวียนจีกระตุกยิ้มมุมปากดูเจ้าเล่ห์ร้าย แต่กลับทรงเสน่ห์อย่างร้ายกาจ การได้แกล้งนางกลายเป็นความบันเทิงใจชนิดใหม่สำหรับเขาไปแล้ว ท่อนแขนแกร่งเปลี่ยนมาโอบเอวบาง ก้มลงกระซิบข้างหูขาวเสียงต่ำพร่า “เจ้าแต่งกับเปิ่นหวางแล้วย่อมต้องเป็นชายารักของเปิ่นหวาง มิถูกต้องหรือ” มู่ซูซินแทบหลุดกรี๊ด ฉีอ๋องมีร่างสองหลังอาทิตย์อัสดง! แล้วตกดึกจะมีร่างสามรึเปล่าเนี่ย?! แถมวันนี้นางถูกเขากินเต้าหู้ไปหลายหนแล้วนะ “ท่านอ๋องรับสั่งถูกต้องแล้วเพคะ” เออออห่อหมกไปก่อน จิตแพทย์บอกไว้ อย่าขัดใจคนบ้า “ดีมาก”

นอกจากบังคับด้วยน้ำเสียง เขายังจับมือนุ่มของนางไปวางทาบตรงส่วนนั้นด้วยความมั่นใจ ให้มันรู้เสียบ้างว่าลูกชายของเขาหาใช่หนอนน้อย แต่เป็นมังกรผงาด!!! มู่ซูซินดวงตาเบิกโพลงเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไร และเมื่อฝ่ามือนุ่มนิ่มของนางถูกมือใหญ่บังคับให้สัมผัสท่อนเนื้อร้อนลวกเพื่อเป็นการพิสูจน์อีกอย่าง กรี๊ด! มิน่าถึงกล้าโอ้อวด! ของเขาดีจริงๆ พ่อคุณเอ้ย โฮะๆๆ และด้วยความคิดสัปดนที่ผุดขึ้นในหัว ความอุ่นวาบพลันบังเกิดขึ้นในโพรงจมูก ของเหลวหนืดข้นสีแดงเจือกลิ่นสนิม ค่อยๆไหลออกมาจากรูจมูกโด่งรั้นของนาง มือเรียวอีกข้างรีบปาดกำเดาทิ้งแทบไม่ทัน! มู่ซูซินรู้สึกอายที่สุดเลย “ซินเอ๋อร์ขออภัยที่เรียกมังกรของท่านอ๋องว่าหนอนน้อยเพคะ ต่อไปไม่กล้าแล้ว ทรงปล่อยซินเอ๋อร์เถิดนะเพคะ” นางวิงวอนเขาอย่างสำนึกผิด รีบขยับตัวเพื่อขึ้นจากน้ำ เพียงแต่เจ้าของมังกรผงาดกลับไม่ยอมปล่อยนางออกจากวงแขน “เจ้าล่วงเกินเปิ่นหวางแล้วไม่คิดจะรับผิดชอบหน่อยรึ” กรี๊ด นางไปล่วงเกินเขาตอนไหน แล้วจะให้รับผิดชอบยังไง อย่าบอกนะว่า… เร็วเท่าความคิดมู่ซูซินรีบดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากการถูกกอดรัด นางยังไม่พร้อมที่ต้องมารับผิดชอบเขาตอนนี้!


 เจ้าของสากกะเบือที่ว่าคิ้วกระตุกยิกๆ คาดไม่ถึงว่าร่างนุ่มนิ่มที่นอนกอดก่ายเขาอยู่ จะคิดว่ามังกรตระหง่านในมือของนางคือสากกะเบือ! ช่างเป็นสตรีผู้มีความคิดสร้างสรรค์เกินไปแล้ว! “มู่ซูซิน เจ้าลืมตาขึ้นมาดูให้ชัดๆ ว่าที่จับอยู่คือสากกะเบือหรือว่าอย่างอื่น!” สุรเสียงเย็นเยียบกดต่ำแฝงจิตสังหารอยู่กลายๆ ร่างบางที่คิดว่าตนถูกแมวสุดที่รักปลุกแต่เช้า สะดุ้งลืมตาตื่นเมื่อได้ยินเสียงสยองขวัญ! ดวงตาคู่สวยฉ่ำน้ำสบประสานเข้ากับดวงเนตรคมปลาบที่กำลังจ้องนางตาเขียว คนขี้เซาพลันตื่นเต็มตา ยามได้เห็นหน้าหล่อๆของสามี “ตื่นได้เสียทีนะ ในเมื่อตื่นแล้วก็ดูให้ชัดๆ ว่าเจ้ากำลังลูบคลำสิ่งใดอยู่ ใช่สากกะเบือหรือไม่” สายตาของเขาเลื่อนลงไปยังส่วนกลางกาย มู่ซูซินรีบมองตามทันที ครั้นได้ประจักษ์ว่าสิ่งที่ตนกำลังลูบคลำขึ้นๆลงๆอยู่นั้นคือมังกรตัวเขื่องหาใช่สากกะเบือ! ร่างนุ่มนิ่มสะดุ้งเฮือกจากอาการเสียขวัญ… ‘ซวยแล้ว ไม่ใช่สากกะเบือจริงๆด้วย‘ เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กสะดุ้ง แววตาของเฟิ่งเสวียนจีฉายประกายเจ้าเล่ห์ “มิใช่ว่าชายารักติดอกติดใจที่ได้ปรนนิบัติเปิ่นหวางด้วยมือหรอกรึ เช้านี้ถึงได้…ปลุกอารมณ์เปิ่นหวางแต่เช้

สายตาของเฟิ่งหวังเหว่ยยามลอบมองมู่ซูซินแฝงไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งดีใจเศร้าใจและเจือความอาวรณ์อยู่ในครา กระทั่งถึงตอนนี้ ก้อนเนื้อในอกของเขายังเต้นไม่เป็นส่ำ อยากจะบอกกับนางเหลือเกินว่า เขาดีใจแค่ไหนที่ได้พบนางอีกครั้งหลังผ่านมาสองปี เพียงแต่…นางคงจำเขาไม่ได้แล้ว และอาจเป็นเพราะเฟิ่งหวังเหว่ยลอบมองมู่ซูซินบ่อยครั้งเกินไป จึงทำให้ผู้ที่อยู่ภายในห้องต่างสังเกตเห็น แม้แต่ตัวมู่ซูซินเองยังสัมผัสได้ ส่วนคนตัวโตข้างกายเริ่มแผ่ไอเย็นขึ้นเรื่อยๆ ฟ่านซูเฟยยกถ้วยชาขึ้นจิบเพื่อปกปิดรอยยิ้มร้าย แผนการบางอย่างผุดขึ้นในความคิด บางทีมู่ซูซินอาจมีประโยชน์กับนางก็เป็นได้ ครู่ต่อมาฟ่านซูเฟยจึงขอตัว อ้างว่าต้องกลับไปควบคุมองค์หญิงห้า เฟิ่งเจียซิ่ว ธิดาของตนเรียนพิณ หลังจากผ่านไปราวสองเค่อ เจิ้งฮองเฮาเห็นว่าควรแก่เวลา จึงปล่อยให้ฉีอ๋องพาพระชายากลับไปได้ ยามที่แผ่นหลังของทั้งสองหายไปจากครรลองสายตา พระนางหันมารับสั่งกับโอรสด้วยน้ำเสียงไม่พอพระทัยนัก “รัชทายาท มู่ซูซินคือชายาของฉีอ๋อง แม้นางจะงดงามราวหยาดฟ้ามาดิน แต่ก็หาใช่หญิงสาวที่เจ้านึกพึงใจก็สามารถแสดงออกได้ อย่าให้สตรีนางเดียวเป็นสาเหตุให้ฉ