บททั้งหมดของ เพียงนางที่ข้าจะรัก: บทที่ 41 - บทที่ 50

ร่างนุ่มนิ่มดิ้นยุกยิกไม่เป็นสุขอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ใบหน้างามบึ้งตึงฉายชัดว่าไม่พอใจที่ถูกเขาอุ้มไปมาทำราวกับนางเป็นตุ๊กตามีชีวิต “ท่านอ๋องปล่อยซินเอ๋อร์ลงก่อนเถิดเพคะ ใกล้แค่นี้ซินเอ๋อร์เดินเองได้จะทรงอุ้มทำไมล่ะเพคะ” นางไม่ได้เป็นง่อยเสียหน่อย แล้วเรือนตัวเองมีทำไมไม่นอน จะหอบสังขารมาถึงเรือนของนางทำไม เป็นโรคขาดความอบอุ่นหรืออย่างไรไม่ทราบ ทีตอนก่อนแต่งตั้งใจกำจัดนางทิ้ง แต่พอมาตอนนี้กลับติดนางหนึบ คิดแล้วปวดหัวกับท่านอ๋องยุคจีนโบราณนี่เสียจริง! ยมทูตจอมสะเพร่านั่นอีกตน จะส่งนางมาเกิดในยุคนี้ก็ไม่รู้จักบอกกันก่อน ลิลลี่หงุดหงิด! อาจเป็นเพราะมู่ซูซินมีระดูจึงทำให้นางอารมณ์ขึ้นง่าย ภายในใจกำลังก่นด่าคนตัวโตเสียๆหายๆไปหลายคำ ลามไปถึงยมทูตตัวต้นเหตุ ฮัดชิ้ว! ยมทูตเจ้ากรรมจามออกมาเสียงดังขณะเดินทางไปรับวิญญาณที่เพิ่งหมดบุญ สาวใช้สองลี่ที่เดินไปยกของว่างและชาสมุนไพร มาให้เจ้านายและเหวินกงกงกินเล่นระหว่างเดินหมาก ยืนนิ่งมองฉีอ๋องอุ้มชายาเดินเข้าเรือนนอนด้วยสีหน้างวยงง “ท่านอ๋องกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทรงอุ้มพระชายาเข้าห้องไปทำอะไรน่ะ” อย่าบอกนะว่ากลับมาถึงก็จะลวนลามพระชายาอย่างที

ที่นั่งภายในหอจัดเลี้ยงถูกกำหนดไว้ตามสถานะ องค์รัชทายาทเฟิ่งหวังเหว่ยจึงได้นั่งยังตำแหน่งสูงสุด จากนั้นจึงลดหลั่นกันลงมา เสนาบดีคลังฉู่ซิวหมิงและฮูหยินเอกก็มาร่วมด้วยเช่นเดียวกัน หากปราศจากเงาของบุตรชายและบุตรสาว นอกเหนือจากองค์รัชทายาทและฉีอ๋องที่เป็นจุดเด่นในงานเลี้ยงวันนี้ พระชายาเอกฉีอ๋องก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ถูกจับตามอง ผู้ที่มาร่วมงานต่างรอคอยว่าเมื่อไหร่มู่ซูซินจะถอดผ้าคาดปิดหน้าออก ทว่าจนแล้วจนรอดนางยังคงนั่งนิ่งแผ่นหลังเหยียดตรงสง่างาม ให้ความรู้สึกเหมือนรูปปั้นมีชีวิต ในที่สุดช่วงเวลาที่หลายคนรอคอยก็มาถึง เมื่อองค์หญิงห้าเดินเข้างานมาพร้อมคนสกุลไป๋ หลังทักทายเจ้าภาพตามมารยาท นางแสร้งถามหามู่ซูซินกับพระเชษฐาที่กำลังยืนสนทนาอยู่กับซ่งเฉินซี “ไม่ทราบว่าวันนี้ฉีอ๋องพาพระชายามาด้วยรึเปล่าเพคะ น้องอยากทำความรู้จักและสร้างความคุ้นเคยกับพี่สะใภัเสียหน่อย ฉีอ๋องคงไม่ว่าอะไรน้องกระมัง” ร่างสูงมองน้องสาวนิ่งๆอยู่ชั่วอึดใจ ทำเฟิ่งเจียซิ่วรู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมา “งานสำคัญขนาดนี้ข้าย่อมพานางมาด้วย ตอนที่เจ้าไปทักทายนางก็ทำตัวให้เหมาะสม…จำให้มั่นว่านางคือชายาของข้า” องค์หญิงห้าชะงักเ

ทันทีที่ซ่งเฉินซีมาถึง เขาสั่งให้สาวใช้ทุกคนเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมปลาบกวาดมองใบหน้าพวกนางเป็นรายตัว กระทั่งไปหยุดยังสาวใช้ที่เขาจำได้ว่า นางคือคนที่ยกสุรามาให้เขาและเฟิ่งเสวียนจีก่อนเกิดเรื่อง “พ่อบ้านเจิง สาวใช้คนนั้นเข้ามาทำงานที่จวนตั้งแต่เมื่อไหร่” “เรียนคุณชายใหญ่ นางเข้ามาทำงานที่จวนได้ราวครึ่งเดือนแล้วขอรับ” “พาตัวนางไปสอบสวน” ซ่งเฉินซีไม่ถามต่อให้มากความ เอ่ยสั่งองครักษ์ให้ควบคุมตัวผู้ต้องสงสัยไปยังคุกของจวนด้วยท่าทางสงบนิ่ง ทว่าสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายพลันบังเกิด สาวใช้คนที่เป็นเป้าหมายลุกพรวดขยับขาออกวิ่งด้วยความรวดเร็ว “จับตัวนางไว้! ห้ามให้หนีไปได้เด็ดขาด!” เสียงตะโกนคำสั่งของซ่งเฉินซีก้องกังวาน องครักษ์มือดีหลายคนพุ่งเข้าล้อมสาวใช้ ผู้ต้องสงสัยสีหน้าเคร่งเครียดสายตาคมวาวราวอสรพิษ นางสะบัดแขนหลุดจากการเกาะกุม หยิบมีดสั้นที่แอบซ่อนไว้ในแขนเสื้อกวัดแกว่งอย่างบ้าคลั่ง คมมีดเฉียดแก้มหนึ่งในองครักษ์ไปเพียงคืบ เสียงคมอาวุธกระทบกันดัง เคร้ง! องครักษ์อีกคนใช้ดาบสกัดไว้ทัน คมดาบและมีดสั้นเสียดสีกันจนเกิดประกายไฟเล็กๆ ความตึงเครียดปะทุขึ้นจนลมหายใจของทุกคนถี่รัว “ใครส่งเจ้า

ช่วงบ่ายต้นฤดูสารทอากาศยังคงอบอุ่น ร้านรวงบนถนนย่านการค้าฝั่งตะวันออก ล้วนคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ออกมาเดินจับจ่ายใช้สอยกันอย่างคึกคัก บรรยากาศในแถบนั้นเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แตกต่างจากบรรยากาศตึงเครียดภายในรถม้าของเสนาบดีคลังฉู่ซิวหมิงโดยสิ้นเชิง คนเป็นบิดาทั้งโมโหทั้งสงสารบุตรสาวปะปนกัน ฉู่ฟางอิ๋งถูกเลี้ยงดูมาดุจไข่มุกกลางฝ่ามือของเขา นางจึงมีนิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจไปบ้างตามประสาบุตรสาวคนเดียว เพียงแต่เขาคาดไม่ถึงว่านางจะกล้าล้ำเส้นขัดคำสั่งของชุนซื่อ หนีออกจากจวนมาหาฉีอ๋องถึงตำหนัก ซ้ำยังทำเรื่องโง่งมจนเกือบพรากชีวิตตนเอง หากเรื่องนี้แพร่ออกไปเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วต่อไปใครจะกล้ามาสู่ขอฉู่ฟางอิ๋ง อีกทั้งหัวเด็ดตีนขาดอย่างไร เขาไม่มีวันยอมให้บุตรสาวแต่งเป็นชายารองของฉีอ๋องแน่ หาไม่แล้วนางคงกลายเป็นหญิงหม้ายตั้งแต่ยังสาว โถงรับรองตำหนักเว่ยจง เหวินกงกงทำหน้าที่รับรองเสนาบดีคลังอย่างไม่ขาดตกบกพร่องระหว่างรอฉีอ๋องไปเปลี่ยนอาภรณ์ ฉีอ๋องปรากฏกายขึ้นหลังผ่านไปเกือบสองเค่อ วรกายสูงสง่าในชุดสีดำปักไหมสีแดงลายพยัคฆ์คำรามที่สวมใส่ ยิ่งส่งให้ฉีอ๋องดูน่าเกรงขาม พระพักตร์หล่อเหลาเย็นชาเวลา

“ถ้าพร้อมแล้วก็ออกเดินทางได้” นางต้องรีบไปก่อนที่สามีไบโพล่าจะจัดการธุระเสร็จและเมื่อไปถึงหน้าจวนจึงเอ่ยปากขอรถม้าด้วยสีหน้าหม่นหมอง “ขอรถม้าคันเล็กไร้สัญลักษณ์ให้ข้าสักคัน” เรียบง่ายเข้าไว้เป็นดีที่สุดจะได้ไม่สะดุดตาผู้คน “พระชายาจะเสด็จไปไหนหรือพะย่ะค่ะ” ทหารยามรีบถามด้วยความอยากรู้เพราะอีกไม่นานฟ้าก็ใกล้มืดแล้ว การที่พระชายาออกไปข้างนอกด้วยสีหน้าท่าทางเศร้าสลดเยึ่ยงนี้ หากเดาไม่ผิดสาเหตุคงมาจากคุณหนูรองตระกูลฉู่ และที่ต้องถามเพราะเขาต้องรายงานเหวินกงกง “พระชายาจะกลับจวนตระกูลมู่ไปเยี่ยมมารดาสักหน่อยน่ะรบกวนพี่ชายแจ้งท่านอ๋องหรือเหวินกงกงให้ที” เป็นลี่เจินที่ช่วยตอบคำถามแทนเจ้านาย จากนั้นพวกนางก็ก้าวขึ้นรถม้าเพื่อออกเดินทางซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่เฟิ่งเสวียนจีกำลังเดินหมากกับฉู่ซิวหมิงไปได้ครู่หนึ่งแล้ว จวนตระกูลมู่ หยางหย่าถิงรีบพาบุตรสาวไปยังเรือนโดยที่มิได้ไต่ถามคำใดและเมื่อประตูปิดลงนางจึงรีบมอบจดหมายฉบับหนึ่งให้มู่ซูซินทันที หลังได้อ่านข้อความในจดหมายสีหน้าของมู่ซูซินพลันเปลี่ยนเป็นตึงเครียด “พวกเราต้องส่งข่าวนี้ให้ใต้เท้าซ่งทราบจะได้หาทางรับมือได้ทันเจ้าค่ะท่านแ