Semua Bab เพียงนางที่ข้าจะรัก: Bab 31 - Bab 40

เหวินกงกงที่กำลังยุ่งอยู่กับการตรวจบัญชีประจำสัปดาห์ของตำหนัก เงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มประดา “เชิญนางเข้ามาแล้วพาไปที่โถงรับรอง บอกนางว่าอีกสักครู่ข้าจะไปพบ ไม่ต้องบอกนางเรื่องที่ท่านอ๋องไม่อยู่ในตำหนัก” องค์หญิงห้า เฟิ่งเจียซิ่ว ธิดาเพียงองค์เดียวของซูเฟย ปีนี้อายุสิบห้าหมั้นหมายกับ ไป๋ฟู่เฉิง พี่ชายคนรองของไป๋จื่ออวิ๋น โถงรับรองหลัก “อะไรกัน! สายจนป่านนี้ฉีอ๋องยังไม่ตื่นบรรทม เป็นไปได้อย่างไร มัวทำอะไรกันถึงได้ตื่นสายนัก!” องค์หญิงห้าลุกขึ้นมาแผดเสียงโวยวายด้วยความไม่พอใจ อากัปกิริยามิต่างจากสตรีไร้การอบรม “อะ แฮ่ม” หมัวมัวที่มาด้วยรีบกระแอมเป็นการเตือน ทว่ากลับไม่มีผล เฟิ่งเจียซิ่วยังทำหน้าง้ำงอยืนถลึงตาใส่เหวินกงกง ทำราวกับอีกฝ่ายติดหนี้อยู่ “องค์หญิงห้า ท่านอ๋องเพิ่งอภิเษกสมรส หากจะใช้เวลากับพระชายาจนดึกดื่นก็หาใช่เรื่องแปลกพะย่ะค่ะ หรือต้องให้กระหม่อมเอ่ยออกมาตามตรง ว่าทั้งสองทำอะไรกันจนดึกดื่น” เจ้านายปากร้ายอย่างไร บ่าวไพร่ก็หาได้น้อยหน้า วาจาเผ็ดร้อนของเหวินกงกงทำองค์หญิงห้าสะอึก แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมแพ้ “ว่านหมัวมัว ไหนเสด็จแม่บอกว่า ฉีอ๋องไม่ได้เข้าหอกับ

ทหารที่มารายงานเห็นว่าฉีอ๋องยังนิ่งเงียบไม่รับสั่งใดๆ จึงตีความไปว่าทรงไม่อนุญาตให้เข้าพบ รีบเอ่ยปากตอบสนองปฏิกิริยาของนายเหนือหัว ทำตัวเป็นลูกน้องที่ดีสุดชีวิต “กระหม่อมจะไปแจ้งพระชายาว่าทรงไม่สะดวกให้พบพะย่ะค่ะ” “เดี๋ยว! ข้าพูดตอนไหนว่าไม่ให้พบ” เฟิ่งเสวียนจีรีบค้าน เขาแค่กำลังเก็บอาการตื่นเต้นเลยตอบช้าไปหน่อย คิดไม่ถึงว่าลูกน้องจะเข้าใจผิด (*0*) ทหารยามถึงกับหน้าเหวอ เขาเข้าใจนายเหนือหัวผิดไปหรือนี่ เกือบซวยแล้วไหมล่ะ “มัวยืนบื้ออยู่ทำไม รีบเชิญพระชายาเข้ามา” ซ่งเฉินซีรีบออกปากแทนเฟิ่งเสวียนจี เพราะรู้ว่าเจ้าตัวกำลังดีใจ สังเกตได้จากมุมปากที่กดลึกและแววตาทอประกายกล้าแวบหนึ่ง อึดใจต่อมา ร่างระหงของมู่ซูซินในชุดสีเหลืองอ่อนก้าวเข้ามาพร้อมน้องชาย โดยมีสาวใช้สองลี่และหานเย่ถือกล่องอาหารเดินตามหลัง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรอยยิ้มเจิดจ้าของนาง หรือเพราะสีสว่างของชุดที่สวมใส่ กระโจมบัญชาการซึ่งปกติเคร่งขรึมค่อนไปทางอึมครึมอยู่บ้าง เวลานี้กลับสว่างไสวขึ้นในพริบตา “ซินเอ๋อร์ คารวะท่านอ๋อง” มู่ซูซินยอบกายพร้อมเอ่ยทักสามีเสียงหวาน ก่อนหันไปทักทายซ่งเฉินซี “ท่านกุนซือ” มู่เหยียนรีบแสดงความเ

อันที่จริงเฟิ่งเสวียนจีมีผู้ต้องสงสัยในใจอยู่แล้ว ยิ่งได้หลักฐานสำคัญชิ้นนี้ มาช่วยสนับสนุนข้อสันนิษฐาน ทำให้ยิ่งมั่นใจถึงเก้าส่วน ว่าการคาดเดาของเขาและซ่งเฉินซีถูกต้อง แผนล่อเสือออกจากถ้ำจึงเริ่มดำเนินการทันที เมื่อกลับถึงตำหนักเว่ยจง มู่ซูซินตบรางวัลลี่มี่ด้วยขนมแมวเลียที่นางทำเองให้กินไปสองห่อ เวลานี้กำลังอุ้มลี่มี่เดินเล่นอยู่ในสวน “ลี่มี่ เจ้าคิดว่าหานจิ้งจะพบห่อผ้าบนต้นเกาลัดต้นนั้นหรือไม่” เมี้ยว… ”ข้าว่าเขาน่าจะหาพบนะซินเอ๋อร์ ในค่ายหวงเป่าเว่ย ต้นเกาลัดที่ออกลูกแล้วมีเพียงบริเวณหลังกระโจมที่พักทหารใหม่ ส่วนต้นเกาลัดบริเวณอื่นในค่ายข้าสำรวจมาแล้ว ยังไม่มีต้นไหนออกลูก แต่ถ้าวันนี้ลูกน้องของท่านอ๋องตาถั่วมองไม่เห็นห่อผ้า วันพรุ่งนี้เจ้าคงต้องกลับไปค่ายทหาร แล้วปีนขึ้นไปเอาห่อผ้านั่นลงมาประเคนให้ท่านอ๋องเองแล้วล่ะ“ “ท่านอ๋องก็บอกอยู่ว่าจะกลับมาวันพรุ่งนี้ตอนเย็น เจ้าจะให้ข้าทำอาหารกลางวันไปส่งเขา เพื่อใช้เป็นข้ออ้างรึไง” นางยังเคืองเขาอยู่เลยนะ แต่ที่ยอมช่วยเพราะนางแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันต่างหากเล่า พอคิดขึ้นมาแล้วก็สงสารครอบครัวของทหารที่เสียชีวิตไปจริงๆ ‘

แต่ละก้าวหนักแน่นของเฟิ่งเสวียนจี มิต่างจากย่างก้าวของมัจจุราชอันน่าพรั่นพรึง ความหวาดผวาอย่างที่ไม่เคยเจอะเจอมาก่อนในชีวิตครอบงำจิตใจของชุยฮวนจนฉี่ราด ทั้งร่างสั่นสะท้าน ใบหน้าอาบไล้ด้วยน้ำตาที่แทบจะหลั่งเป็นสายเลือด รีบเอ่ยปากรับสารภาพเสียงสั่นเจือสะอื้น “ฮือ หม่อมฉันพูดแล้วเพคะท่านอ๋อง หม่อมฉันยอมพูดแล้ว ฮืออ…” นางกลัวจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง เมื่อได้แววตาที่เต็มไปด้วยรังสีอำมหิตของฉีอ๋อง ปฏิกิริยาของนักโทษสร้างความพอใจให้เฟิ่งเสวียนจี “ยังนับว่าไม่โง่เสียทีเดียว” ร่างสูงหันหลังเดินกลับไปนั่งยังเก้าอี้ตามเดิม คำสารภาพรวมไปถึงเรื่องที่เคยกระทำมาก่อนหน้า หลุดออกปากจากชุยฮวน นางยอมบอกกระทั่งที่ซ่อนของทรัพย์สินที่ได้มาเป็นค่าตอบแทน หานเย่ออกไปจากห้องสอบสวนตามคำสั่ง กลับมาอีกครั้งพร้อมเครื่องประดับสตรีหลายชิ้น และตั๋วเงินจำนวนห้าสิบตำลึง ซึ่งชุยฮวนได้รับมาเป็นค่าจ้างให้ลงมือกับมู่ซูซินเมื่อวานนี้ เฟิ่งเสวียนจีสีหน้าเย็นชาอย่างถึงที่สุด หยิบกริชเล่มเดิมขึ้นมา ก้าวไปหาชุยฮวนด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม “เป็นบ่าวรับใช้กินนอนในตำหนักของเปิ่นหวาง แต่บังอาจกล้าไปเป็นสุนัขรับใช้ของคนอื่น ย

ห้องทรงงานของฮ่องเต้ฮุ่ยจงโอบล้อมไปด้วยความตึงเครียด เปลวเพลิงจากเชิงเทียนและตะเกียงสาดแสงนวลตา ทาบไล้ลงบนพระพักตร์ของผู้ปกครองแคว้นต้าเว่ย ดวงเนตรสีนิลทรงอำนาจเหลือบมองฉีอ๋องที่คุกเข่าแสดงความเคารพตั้งแต่มาถึงได้พักหนึ่งแล้ว ทว่าผู้เป็นฮ่องเต้กลับยังมิได้รับสั่งให้โอรสลุกขึ้นยืน ยังคงอ่านฎีกาในพระหัตถ์อย่างไม่ทุกข์ร้อน กระทั่งมหาขันทีทนไม่ไหวจึงยอมเสี่ยงตาย เปล่งเสียงกระตุ้นเตือนเจ้าชีวิต ว่าฉีอ๋องยังคุกเข่าอยู่บนพื้น จะมาทรงมึนตึงทั้งที่เป็นฝ่ายเรียกโอรสมาเข้าเฝ้าเองก็ดูไม่เหมาะสมนัก “ฝ่าบาท ฉีอ๋องคุกเข่าอยู่นานแล้ว พื้นก็เย็นมาก ให้ท่านอ๋องลุกขึ้นดีไหมพะย่ะค่ะ จะได้ทรงไต่ถามในเรื่องที่พระองค์ได้รับฎีการ้องเรียน” ฮ่องเต้ฮุ่ยจงตวัดสายพระเนตรมองมหาขันทีแวบหนึ่ง จากนั้นจึงยอมวางฎีกาในพระหัตถ์ลง “มีคนเขียนฎีการ้องเรียนข้าว่า ค่ายทหารภายใต้การบังคับบัญชาของเจ้าเกิดเรื่อง ทหารยามถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม กระโจมเสบียงถูกวางยาพิษ ทั้งที่เป็นค่ายทหารในเมืองหลวงแท้ๆ ตัวเจ้าที่เป็นผู้บัญชาการกลับทำงานหละหลวม ปล่อยปละละเลยจนเกิดเรื่อง หากคนร้ายถือโอกาสสร้างความเสียหายใหญ่หลวงกว่านี้ เจ้าจะร