บททั้งหมดของ เพียงนางที่ข้าจะรัก: บทที่ 51 - บทที่ 60

เหตุผลที่มู่ซูซินจงใจเลือกคนขับรถม้ามาเป็นคู่สวาทของต่งซื่อ นั่นก็เพราะชายคนนี้เคยติดพนันก้อนโต ถึงขั้นขายน้องสาวที่ยังไม่ถึงวัยปักปิ่นด้วยซ้ำให้กับหอนางโลมเพื่อนำเงินมาใช้หนี้ เด็กสาวผู้น่าสงสารหัวใจแตกสลายเมื่อถูกพี่ชายซึ่งเป็นญาติที่เหลือเพียงคนเดียวหักหลัง นางตัดสินใจแขวนคอตัวเองหลังถูกขายได้เพียงหนึ่งเดือน เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อครึ่งปีก่อน มู่ซูซินได้ข้อมูลมาจากนางคณิกาที่ฉู่ปินไปติดพัน นอกจากนั้นเขายังเป็นคนจัดหายาพิษสำหรับใช้กับอาชาเหงื่อโลหิตให้ชุยฮวนตามคำสั่งของตงซื่อ ส่วนฝงหมัวมัวและสาวใช้อีกสองคนก็ชอบยุยงผู้เป็นนายให้ทำเรื่องชั่วร้ายแทนที่จะห้าม รวมถึงคอยติดต่อชุยฮวนและเกิ่งเหมิงแทนเจ้านาย มู่ซูซินเลยรวบยอดคิดบัญชีทั้งหมดในคราวเดียว ผ่านไปไม่นานลี่เจินกับองครักษ์เงาอีกคนก็กลับมา “เรียนนายน้อย ภารกิจลุล่วงสะอาดหมดจดตามคำสั่งขอรับ” “ดีมาก พวกเรากลับไปกินของว่างก่อนนอนกันดีกว่า” พูดจบก็เร้นกายหายไปในความมืดกลับออกไปจากจวนเสนาบดีคลังอย่างเงียบเชียบ ตำหนักเว่ยจง เรือนท้ายตำหนักเร้นกายอยู่ท่ามกลางป่าไผ่เขียวครึ้มราวกับจงใจหลบสายตาผู้คน กลิ่นดินปนไผ่สดลอยล่องมากับ

“ไม่มีอะไรข้าก็แค่บ่นไปอย่างนั้นเอง” ถึงแม้ส่วนลึกภายในใจจะเกิดความลังเล ทว่าความปลอดภัยของบ้านเมืองและราชบัลลังก์เป็นสิ่งสำคัญเหนืออื่นใด ตัวเขาถูกลิขิตมาให้แบกรับหน้าที่อันใหญ่หลวงนี้ และเมื่อให้สัจจะต่อตราพยัคฆ์อหังการแล้วจะกลับคำไม่ได้ เรื่องชีวิตส่วนตัว…เขาละทิ้งมันไปนานแล้ว ร่างแกร่งลุกขึ้นยืนเต็มความสูงดีดนิ้วหนึ่งทีบานหน้าต่างพลันเปิดออก องครักษ์เงาสองคนนั่งคุกเข่าลงข้างหนึ่งรอรับคำสั่งจากนายเหนือหัว “จับตาดูทุกการเคลื่อนไหวขององค์รัชทายาทและคนในตำหนักบูรพาอย่าให้คลาดสายตา ไม่ว่าใครจะเข้าหรือออกจากตำหนักให้บันทึกรายชื่อไว้ทั้งหมด” “น้อมรับพระบัญชา พะย่ะค่ะ/เพคะ” กล่าวจบก็หายแวบไปจากตรงนั้นราวภูตผี “อาเต๋อ เจ้าไปดูแลพระชายาอย่าให้ใครมากวนใจนาง” สุรเสียงราบเรียบรับสั่งกับองครักษ์เงาของตน “พะย่ะค่ะ” องครักษ์เงาที่เคยถูกส่งไปเมืองตงเฉิงใช้วิชาตัวเบามุ่งหน้าไปจวนตระกูลมู่อย่างเร็วจี๋ เหวินกงกงก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม ‘ที่แท้ท่านอ๋องก็เป็นห่วงพระชายาแต่ไม่กล้าพูดออกมานี่เอง’ เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวเรื่องฉีอ๋องประชวรหลังกลับจากงานเลี้ยงวันเกิดของอัครมหาเสนาบดีซ่งเถียนเวยแพร่สะพัดในเมื

ฮัดชิ้ว! มู่ซูซินจามออกมาเสียงดังขณะกำลังสอนวิชาคำนวณให้น้องชาย มู่เหยียนเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษเอ่ยถามพี่สาวด้วยความเป็นห่วง “พี่ใหญ่ไม่สบายหรือขอรับนอนพักสักหน่อยดีหรือไม่” เจ้าตัวน้อยยื่นมือมาแนบหน้าผากพี่สาวเพื่อวัดไข้ ก่อนทำปากขมุบขมิบถามเรื่ององครักษ์ที่พี่เขยส่งมาเฝ้าดูอยู่บนต้นไม้ “ให้ข้าใช้หน้าไม้จิ๋วยิงร่วงลงมาดีหรือไม่ขอรับหรือให้พี่ลี่อิ่งซัดเข็มเงินยาสลบใส่ดี พี่ใหญ่จะได้ออกไปทำธุระถนัดๆ” พรืด…มู่ซูซินหลุดขำน้องชาย เจ้าตัวน้อยฉลาดเป็นกรดทั้งความแสบสันก็ไม่เป็นสองรองใคร “วันนี้พอแค่นี้ก่อน เสี่ยวเหยียนออกไปเดินเล่นสูดอากาศยืดเส้นยืดสายสักหน่อยเถอะ” ดวงหน้าแสนน่ารักของมู่เหยียนดูเจ้าเล่ห์ขึ้นมาในพริบตา เขาทำท่าบิดขี้เกียจเล็กน้อย “ขอรับพี่ใหญ่” จากนั้นจึงคว้าหน้าไม้จิ๋วและกระบอกใส่ลูกศรปลายทื่อเดินออกไปนอกห้อง ยกหน้าไม้จิ๋วเล็งหาเป้าไปมาด้วยท่าทางลังเล “เอ วันนี้ยิงอะไรเล่นดีน้า…” อาเต๋อที่อยู่บนต้นไม้หรี่ตามองคุณชายน้อยตระกูลมู่ด้วยความสนใจ เขาอมยิ้มให้กับท่าทางน่าเอ็นดูนั้นทว่าสิ่งที่ไม่คาดฝันพลันเกิดขึ้นกับตน ฟึ่บ ปั้ก! ลูกศรไร้คมเฉียดใบหูของเขาไปแบบเส้นยาแดงผ่า

คล้ายว่าเฟิ่งเสวียนจีอ่านความคิดของคนตัวเล็กใต้ร่างออก “เปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ทันแล้วล่ะชายารัก มาไกลขนาดนี้แล้วอย่าหวังว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปง่ายๆ” เนื้อชิ้นงามกำลังจะเข้าปากเสือ มีหรือเสือจะปฏิเสธ ร่างแกร่งโน้มลงจุมพิตกลีบปากอิ่ม มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วกายสาวก่อนย้ายมากอบกุมเต้าอวบ ลิ้มเลียยอดถันสีหวานด้วยลิ้นร้อน ทำร่างบางเสียววูบจนหลุดเสียงคราง “อื้อ…” มือใหญ่ลากผ่านหน้าท้องแบนราบ เลื่อนหายเข้าไปใต้กางเกงชั้นในตัวจิ๋ว บุปผาอวบอูมนวลเนียนที่ซ่อนเร้นถูกฝ่ามือลวกร้อนเคล้นคลึง นิ้วยาวกรีดแยกกลีบบุปผาออกจากกัน ครั้นสัมผัสถึงจุดอ่อนไหว ปลายนิ้วสากกร้านจากการจับอาวุธบดคลึงกึ่งขยี้เกสรอย่างปลุกเร้า ความเสียวกระสันจากสัมผัสเจนจัดทำมู่ซูซินมิอาจกลั้นเสียงครางได้อีกต่อไป “อ๊าา ท่านอ๋อง ตรงนั้นมัน…” เฟิ่งเสวียนจีสัมผัสถึงน้ำหวานที่บุปผาคายออกมา นิ้วยาวเลื่อนไถลเข้าไปในช่องทางลับอย่างช้าๆ ผนังอ่อนนุ่มภายในตอดรัดสิ่งแปลกปลอมทันที เขาขยับชักนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะ “อืมม ชายารัก ตรงนั้นของเจ้ามันกำลังตอดรัดนิ้วข้าใหญ่เลย” วาจาสัปดนหลุดออกจากปากของร่างแกร่งที่กลืนกินเต้าอวบสลับไปมาซ้ายขวา ทำคนตัวเล็กหน้าร

แต่ก่อนที่สาวใช้สองลี่จะได้ตอบคำถาม ร่างเล็กในชุดสีเขียวอ่อนสดใสดูคล้ายตั๊กแตนตำข้าวตัวน้อยได้ปรากฏกายขึ้นหน้าเรือนของมู่ซูซิน “พี่ใหญ่…ตื่นรึยังขอร้าบบ” เสียงเจื้อยแจ้วแฝงกำลังภายในของมู่เหยียนทำสาวใช้สองลี่สะดุ้งโหยง รีบปรี่มาหาเจ้าตัวน้อยแสนน่ารักอย่างลนลาน (0;0!) “ว้าย คุณชายน้อย อย่าเสียงดังไปเจ้าค่ะพระชายาตื่นแล้ว แต่ว่า เอ่อ…” จะให้บอกยังไงดีล่ะว่าพระชายากำลังติดภารกิจสำคัญกับท่านอ๋อง “แต่ว่าอะไรหรือขอรับ ถ้าพี่ใหญ่ตื่นแล้วทำไมถึงยังไม่เปิดประตู” “นั่นสิ ปกติซินเอ๋อร์ชอบเปิดประตูให้อากาศระบายยามเช้า มีอะไรหรือเปล่าลี่อิ่ง ลี่เจิน” คนเป็นแม่เริ่มเอะใจ เพราะปกติยามนี้มู่ซูซินต้องกำลังยืดเส้นยืดสายด้วยท่าทางประหลาดที่นางเรียกว่า โยคะ หรือว่าบุตรสาวของนางไม่สบายจากการต้องลมหนาว แต่จะเป็นไปได้อย่างไรกันรายนั้นถึกทนอย่างกับเหล็กนิล ถึงกระนั้นคนเป็นแม่ก็อดกังวลไม่ได้ หยางซื่อขยับขาเตรียมออกเดิน ทว่ายังช้ากว่ากระต่ายน้อยที่พุ่งไปราวลูกธนูถูกปล่อยจากคันศร “กรี๊ดดด คุณชายน้อย อย่า…!” ลี่เจินหวีดร้องเสียงหลง พุ่งตัวไปขวางหน้ามู่เหยียนที่เกือบถึงหน้าประตูในอีกสองก้าว! “พี่ลี่เจินม