All Chapters of เพียงนางที่ข้าจะรัก: Chapter 61 - Chapter 70

ชายหนุ่มแต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพงในสภาพโดนจับมัดเป็นขนมจ้าง ใบหน้าเขียวช้ำผมเผ้ายุ่งเหยิงในปากมีผ้าอุดไว้ไม่ให้ส่งเสียง นอนตัวงอคุดคู้อยู่บนพื้นเงยหน้ามองฉีอ๋องด้วยความหวาดผวา เรือนกายสูงสง่าสาวเท้าเข้ามาหาคนบนพื้นที่เนื้อตัวสั่นเทิ้มเหงื่อกาฬแตกท่วมร่าง ท่าทางยโสโอหังที่มักใช้ข่มเหงผู้อื่นเพราะคิดว่าตระกูลของตนยิ่งใหญ่ แต่เมื่อมาอยู่ต่อหน้าพยัคฆ์อหังการอย่างฉีอ๋องใกล้ๆ ฉู่ปินถึงตระหนักว่าผู้ที่ทรงอำนาจแท้จริงรอบกายโอบล้อมด้วยรัศมีสูงส่งและกดข่มเพียงใด ยามที่ดวงเนตรคมกริบปรายตามองเขาความรู้สึกต่ำต้อยราวกับตนเป็นเพียงมดปลวกถาโถมจิตวิญญาณทันที ร่างสูงหยุดอยู่ตรงหน้าฉู่ปินรับสั่งถามย้ำเพื่อความแน่ใจ “คุณชายฉู่คำสารภาพของเจ้าเป็นความจริง?” ฉู่ปินพยักหน้ารัวเป็นไก่จิกข้าวสารทั้งที่ยังถูกมัดและมีผ้าอุดปากไว้ การถูกหานจี้ทรมานด้วยวิธีพิเศษทำเขาฝันร้ายอยู่ทุกค่ำคืน เฟิ่งเสวียนจียกมุมปากกดลึกหันมาหาขันทีคนสนิท “ต้องรบกวนเหวินกงกงช่วยแจ้งท่านเหลียงให้ทีว่าอีกสักครู่ข้าจะพาบางคนไปเยี่ยมเยียน” พร้อมกับแสยะยิ้มชั่วร้ายให้ฉู่ปิน เรือนไผ่คราม ควันจากกำยานชั้นยอดผสานไอน้ำจากหม้อต้มชาในโถงพั

เมื่อได้รับยาถอนพิษอัครมหาเสนาบดีเร่งฝีเท้ากลับมายังตำหนักหย่งเทียน ปล่อยให้มหาขันทีเจรจากับนายน้อยเหว่ยซินอยู่หน้าพระราชวัง “ได้ยาถอนพิษมาแล้วพะย่ะค่ะ” ซ่งเถียนเวยท่าทางตื่นเต้นมอบยาถอนพิษหลิงคุนให้ฉีอ๋อง ทว่าร่างสูงกลับถามขึ้นมาว่านายน้อยเหว่ยซินยังอยู่ที่หน้าวังหรือกลับไปแล้ว “ยังสนทนาอยู่กับมหาขันทีพะย่ะค่ะ” ครั้นได้ทราบว่าคนที่ตนเองตามหายังอยู่ร่างสูงรีบก้าวออกไปจากตำหนักหย่งเทียน ขอให้องครักษ์ไปตามหานเย่มาพบเขาเป็นการด่วน พอหานเย่มาถึงก็รีบสั่งการทันที “นายน้อยเหว่ยซินอยู่ที่หน้าวังหลวง สั่งให้องครักษ์เงาด้านนอกสะกดรอยตามอย่าให้คลาดสายตา ข้าต้องการรู้ว่าเขาซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ให้คนติดต่อเย่เฟิงข้าอยากรู้ว่าพระชายาได้ออกมานอกตำหนักรึเปล่า” เฟิ่งเสวียนจีรู้สึกเหมือนตนเองกำลังวางแผนจับสายลับกบฏอย่างไรอย่างนั้น ตื่นเต้นจนเลือดลมสูบฉีดไปทั่วทั้งร่าง ฮ่องเต้ฮุ่ยจงที่เสวยยาหลิงคุนไปได้เพียงไม่กี่อึดใจ อาการทรมานดุจไฟแผดเผาในช่องท้องทุเลาจนแทบไม่รู้สึกอีกต่อไป เมื่อเห็นว่าพระบิดาอาการดีขึ้นแล้วเฟิ่งเสวียนจีจึงบอกแผนการของตนกับเขา ไม่น่าเชื่อว่าฮ่องเต้ฮุ่ยจงยินดีร่วมมือกับโอรสอย่าง

สถานการณ์ในเมืองหลวงยังเงียบสงบ ประชาชนทั้งมั่งคั่งและยากจนต่างใช้ชีวิตกันตามปกติ มิได้รับรู้ถึงความวุ่นวายที่กำลังดำเนินอยู่อย่างเงียบงันในวังหลวง และรอยต่อระหว่างแดนตะวันออกกับแดนเหนือ ก่อนฤดูหนาวกำลังจะมาเยี่ยมเยือนในอีกไม่นาน พระชายาฉีอ๋องได้จัดตั้งโรงทานข้างตำหนักเว่ยจง ทำการแจกจ่ายข้าวสารอาหารแห้งให้ชาวบ้านผู้ยากไร้ เพื่อให้มีพอประทังชีวิตในฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่นาน เงินทองทุกอีแปะทุกตำลึง นางใช้สินเดิมของตนมาใช้จ่ายทั้งสิ้น คนอื่นๆจะได้ไม่กล้าพูดว่านางเป็นพวกบ้านนอก พอมีวาสนาได้แต่งกับอ๋องก็ผลาญทรัพย์สมบัติของเขาเพื่อเอาหน้า มู่ซูซินไม่อยากจะอวดว่านางน่ะสวยและรวยมากเลยนะ เผลอๆรวยกว่าฮ่องเต้สุนัขนั่นด้วยซ้ำ ฉีอ๋องเองก็หอบสังขารมานั่งหน้าซีดด้วยชาดแต่งหน้า ดูพระชายาคนงามแจกจ่ายอาหารแห้งให้กับชาวบ้านยากไร้ด้วยรอยยิ้มในดวงเนตร การได้ใช้ชีวิตร่วมกับมู่ซูซินมาระยะหนึ่ง ทำให้หัวใจที่เคยเหน็บหนาวและโดดเดี่ยว ค่อยๆสัมผัสถึงความอบอุ่นอ่อนโยน และความเอาใจใส่จากชายาตัวน้อยแสนงดงามของตน กำแพงสูงตระหง่านในจิตใจที่เคยมีไว้ปกป้องความรู้สึก ถูกคนตัวเล็กร่างนุ่มนิ่มทำลายลงด้วยการเคา

เรื่องความผิดปกติที่นางและลี่อิ่งไปพบทางป่าทิศใต้ใกล้สุสานไร้ญาติถูกบอกกล่าวอย่างไม่ตกหล่น คิ้วเข้มของเฟิ่งเสวียนจีขมวดมุ่นขณะรับฟังเรื่องราวจากปากคนตัวเล็ก “เจ้าแน่ใจนะว่าคนพวกนั้นไม่ใช่ผู้อพยพเหมือนเช่นทุกปี” “แน่ใจเพคะ ถึงคนเหล่านั้นจะแต่งตัวเหมือนชาวต้าเฟิ่งแต่ภาษาที่พวกเขาใช้กลับไม่ใช่ หากข้าเดาไม่ผิดนั่นเป็นภาษาของชาวกู่เถี่ย” นางเดินทางค้าขายไปทั่วทุกสารทิศจึงคุ้นเคยกับภาษาของชนเผ่าต่างๆพอสมควร ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก้าวผ่านร่างบางตรงไปยังประตูห้อง “จะทรงไปไหนเพคะ” เสียงหวานถามสามีที่กำลังจะเดินถึงประตู “ไปฆ่าคนระบายอารมณ์นิดหน่อย” เฟิ่งเสวียนจีตอบกลับมาโดยไม่ต้องหยุดคิดก่อน คนฟังถึงกับเงิบยามได้ยินคำตอบจากปากสามี เพียงแต่นางหาใช่หญิงสาวปกติจึงไม่ตื่นตกใจกับถ้อยคำของเขา “ให้ซินเอ๋อร์ไปช่วยดีหรือไม่เพคะ” พานางไปด้วยนางอยากเห็นตอนสามีกวัดแกว่งอาวุธต้องเท่ห์มากแน่ๆเลย ร่างแกร่งที่รอบกายแผ่ไอสังหารเย็นยะเยือกหยุดกึกที่หน้าประตูห้อง หมุนตัวกลับมาอย่างช้าๆจ้องดวงหน้างามล้ำของชายาเขม็ง “ไม่ต้อง! เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ หากข้ากลับมาแล้วไม่พบก็อย่ามาหาว่าข้าแล้งน้ำใจ!” รับส

หลังจากสั่งงานเสนาบดีคลังเรื่องนายน้อยแห่งหอเหว่ยตี้เรียบร้อย บุรุษที่ถูกเรียกขานว่านายท่านจึงเอ่ยเรื่องที่ฉู่ปิน จู่ๆก็ทิ้งจดหมายไว้บอกว่าต้องไปทำธุระด่วนให้ทางบ้าน ซึ่งเขาทราบข่าวนี้จากสาส์นที่เยี่ยนอ๋องส่งมา ฉู่ซิวหมิงและชุนซื่อมองหน้ากันด้วยความงวยงง พวกเขาไม่ทราบเรื่องที่ฉู่ปินไม่ได้อยู่ที่เมืองคังจิง ณ ตอนนี้ “พวกเราไม่ได้ใช้เขาไปทำอะไรที่ไหนนะขอรับนายท่าน เมื่อไม่กี่วันก่อนอาปินยังเขียนจดหมายมารายงานว่า ธุระที่เมืองคังจิงเรียบร้อยดีไม่มีปัญหาอะไรอยู่เลย” เสนาบดีคลังกล่าวรายงานด้วยท่าทีสับสน พร้อมกับลุกไปหยิบจดหมายที่บุตรชายส่งมาเมื่อไม่กี่วันก่อน มายื่นให้นายท่านของตนดู ดวงตาของของบุรุษในชุดสีเข้มปรากฏระลอกคลื่น เรื่องที่ฉู่ปินหายตัวไปจากเมืองคิงจังชักไม่ชอบมาพากล ฉู่ปินกุมความลับไว้มากและหากผู้ไม่ประสงค์ดีได้ตัวเขาไป นั่นนับว่าเป็นอันตรายต่อแผนการของพวกเขา “ส่งคนตามหาตัวฉู่ปินให้พบโดยเร็ว” “ขอรับนายท่าน ข้าน้อยจะส่งคนตามหาอาปินให้พบโดยเร็วที่สุด” ฉู่ซิวหมิงเหงื่อเย็นไหลซึมทั่วกรอบหน้า การหายตัวไปของบุตรชายเป็นเรื่องที่อยู่เหนือความคาดหมายของเขาและภรรยา ชุนซื่อหน้าซีดเผือ