All Chapters of เพียงนางที่ข้าจะรัก: Chapter 71 - Chapter 80

ดวงเนตรคู่คมจ้องซูเฟยด้วยแววตาเอาเรื่องปราดหนึ่ง รับสั่งหานจิ้งให้ไปดึงกริชคู่ใจออกจากผนังไม้แกะสลัก ก่อนหมุนตัวเดินอุ้มชายาตัวน้อยออกไปจากโถงรับรองตำหนักซูเฟย ‘กรี๊ดด สามีกร้าวใจมากวันนี้ คำพูดเมื่อตะกี้คือพระเอกสุดๆแบบนี้แสดงว่าต้องหายโกรธแล้วแน่ๆ เลย’ มู่ซูซินดีใจที่สุดเลย รีบซบหน้ากับบ่ากว้างอย่างออดอ้อน คนตัวโตหลุบตามองร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนก่อนแค่นเสียงขึ้นจมูกเบาๆ หึ! ซูเฟยถูกหลานชายข่มขู่ถึงกับหน้าชาไม่คาดฝันว่าฉีอ๋องที่ยังประชวร จะลุกขึ้นจากเตียงตามมาปกป้องชายาถึงในวังหลัง กระทั่งกล้าลงมือทำร้ายนางกำนัลในตำหนักของนาง “ฉีอ๋อง! เจ้าจะกำแหงมากเกินไปแล้วนะ” ซูเฟยแผดเสียงตามหลังหลานชาย ทว่าอีกฝ่ายไม่สนใจนางด้วยซ้ำ แต่เป็นเหวินกงกงที่เดินมาถ่ายทอดรับสั่งของฉีอ๋องแทน “เรียนซูเฟย ท่านอ๋องรับสั่งว่าหากทรงไม่พอพระทัยก็ให้ไปร้องเรียนเอากับฝ่าบาทพะย่ะค่ะ” กล่าวจบก็เชิดคางสะบัดหน้าเดินจากไปปล่อยให้ซูเฟยแค้นใจจนแทบกระอักเลือด ระหว่างที่ถูกคนตัวโตอุ้มออกมาจากตำหนักของซูเฟยเพื่อไปขึ้นรถม้า มู่ซูซินเงยหน้ามองพระพักตร์อันหล่อเหลากร้าวใจของสามีด้วยสายตาหวานเยิ้ม รู้สึกอบอุ่นหัวใจที่ไ

หัวคิ้วเข้มของเฟิ่งหวังเหว่ยมุ่นเข้าหากันเมื่อได้ยินรายงาน “เกิดอะไรขึ้น” “เพลิงไหม้ตำหนักฝั่งทิศเหนือพะย่ะค่ะ” รอยยิ้มบางประดับมุมปากของเฟิ่งหวังเหว่ยเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว พระพักตร์อ่อนโยนตึงเครียดขึ้นมาทันทีสองมือใต้อาภรณ์แพรไหมสีขาวนวลประดุจแสงจันทร์กำแน่นจนข้อนิ้วลั่น “ดับไฟได้หรือยัง?” สุรเสียงราบเรียบทว่าแฝงไว้ด้วยความกังวลซึ่งยากจะปกปิด “เปลวไฟลุกลามจากห้องอุ่นไปจนถึงห้องเก็บสรรพาวุธของตำหนักแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” ได้ยินดังนั้นดวงเนตรสีนิลพลันเบิกกว้าง ห้องเก็บสรรพาวุธคือสถานที่สำคัญที่เขาสร้างขึ้นมาเมื่อสามปีก่อน ความลับมากมายถูกซ่อนเร้นไว้ในนั้น ในอกขององค์รัชทายาทร้อนดั่งเพลิงผลาญ หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นส่ำ ทุกสายตาในงานเลี้ยงจับจ้องมายังโต๊ะตำแหน่งประธาน แม้ไม่มีใครเอ่ยคำถามเขาโดยตรง แต่สายลมกลับพัดพาเสียงซุบซิบลอยมาเข้าหู “เหตุใดตำหนักบูรพาจึงเกิดเพลิงไหม้ในคืนพระจันทร์เต็มดวงได้ แบบนี้จะเป็นลางบอกเหตุอะไรรึเปล่า“ “นั่นซินะ” ซุบซิบๆๆ “องค์รัชทายาท ไฟไหม้ตำหนักแบบนี้ พวกเราทำอย่างไรกันดีเพคะ” ไท่จื่อเฟยสีหน้าไม่ดีนักรับสั่งถามสามีเสียงเบา จะกลับตำหนักตอนนี้ก็เกรงว่าจะ

เมืองคังจิง หอเยว่เหมย หอโคมแดงชื่อดังตั้งตระหง่านริมลำน้ำเจียงจิง โคมแดงมากมายเปล่งแสงราวเพลิงอุ่นตัดกับสีหมึกของท้องนภายามราตรี ดึงดูดบุรุษผู้รักความสำราญหรือบุรุษผู้เปลี่ยวเหงาให้ย่างเท้าเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ ภายในหอกลิ่นหอมจากกำยานและเครื่องหอมจากกายนางคณิกาลอยอ้อยอิ่ง แทรกด้วยเสียงพิณจากนักสังคีตหญิงในชุดแพรไหมบางเบา เสียงบทเพลงบรรเลงนุ่มนวลเจือห้วงแห่งความเศร้า ดั่งคำรำพันของหญิงสาวเพียรเฝ้ารอคนรักที่อยู่ห่างไกล พาหัวใจบุรุษทั้งหลายให้อ่อนไหวอยากเข้าไปปลอบใจนางกันเป็นแถว สายตาของนายน้อยเหว่ยซินในยามนี้เยียบเย็นราวหิมะใต้เงาจันทร์ ร่างในชุดผ้าไหมสีเงินราคาแพงนั่งนิ่งอยู่เบื้องหน้าฉากไม้ฉลุลาย ดวงตาภายใต้หน้ากากสีเงินวามวาวสะท้อนแสงไฟ จับจ้องไปยังเงาร่างหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามา แม่ทัพบูรพาอวี่ควงปรากฏกายพร้อมรอยยิ้มดูเป็นมิตรสนิทสนม ทั้งที่ตนเพิ่งเคยพบนายน้อยแห่งหอเหว่ยตี้เป็นครั้งแรก “นายน้อยเหว่ยซิน คนแก่อย่างข้าเคลื่อนไหวไม่คล่องแคล่วเหมือนสมัยหนุ่มๆ จึงมาช้ากว่าเวลานัดไปสักหน่อย หวังว่าท่านจะไม่ถือสา” อวี่ควงประสานมือกล่าวทักทายคล้ายนอบน้อม ทว่าแผ่นหลังของเขากลับเหยียดตร

ตำหนักคุนหนิง เข้าวันที่สามแล้วที่เจิ้งฮองเฮาลุกขึ้นมาอาเจียนยามเช้าและรู้สึกเวียนหัวคลื่นไส้ตลอดวัน อาการดังกล่าวมีลักษณะคล้ายสตรีตั้งครรภ์ แต่เมื่อหมอหลวงมาตรวจกลับไม่พบว่าพระนางมีชีพจรมงคล หมอหลวงให้เหตุผลว่าฮองเฮาอาจมีอาการเครียดจากเรื่องไฟไหม้ตำหนักบูรพา และยังไม่นับเรื่องที่จวบจนบัดนี้พระชายาทั้งเอกและรองขององค์รัชทายาทยังไม่มีใครตั้งครรภ์สักคน จากนั้นจึงจัดยาสงบจิตและยาบำรุงร่างกายให้ฮองเฮาตามพระบัญชาของฮ่องเต้ ซึ่งกำชับให้หมอหลวงทุกคนปฏิบัติตาม หากใครขัดขืนมีโทษกบฏทันที! ทางด้านองค์รัชทายาทมีอาการประชวรแตกต่างออกไป ชายหนุ่มมีอาการปวดหัวและเสียดแน่นในช่องท้อง โดยเฉพาะยามค่ำคืนจนมิอาจบรรทม หมอหลวงให้เหตุผลว่าเขาคงเครียดมากเกินไป จากนั้นก็จัดยาสงบจิตและยาบำรุงร่างกาย รวมถึงยาที่ช่วยให้นอนหลับง่ายขึ้นแก่เฟิ่งหวังเหว่ยเอาไว้เสวยก่อนบรรทม หลังตรวจอาการคนทั้งสองเสร็จหมอหลวงจะกลับไปทูลรายงานฮ่องเต้ทุกครั้งไป ครั้นฉีอ๋องทราบว่าพระบิดาของตนลงมือโดยพละการ ก็กลอกตามองบนถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา “เสด็จพ่อของข้ายังชอบเอาชนะไม่เปลี่ยน แต่อย่างน้อยก็ทรงฉลาดที่ไม่ได้ใช้ยาพิษร้ายแรงอ

จดหมายยืนยันให้เคลื่อนพลตามกำหนดการที่เขียนโดยฮาเอ่อร์เท่อ ถูกส่งกลับไปถึงแม่ทัพปัวลายังค่ายทหารของชาวกู่เถี่ย ช่วงเย็นวันเดียวกัน ฮาเอ่อร์เท่อก็ไปรอพบเยี่ยนอ๋องตามนัดที่คฤหาสน์ของฉู่ปิน แม้นว่าเจ้าของสถานที่ไม่อยู่ แต่ถึงกระนั้นพวกเขายังสามารถเข้าออกสถานที่แห่งนี้ราวกับเป็นบ้านของตนเอง เรื่องที่ยังหาตัวอวี่ควงไม่พบ สร้างทั้งปัญหาและความหนักใจให้เยี่ยนอ๋องจนแสดงออกมาทางสีหน้า ส่วนทางด้านฮาเอ่อร์เท่อเอง สีหน้าก็ดูไม่ดีนักแผ่นหลังของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น ปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกย่างก้าวของเขาในตอนนี้ เหมือนกำลังเดินอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางเฉียบ พลาดเพียงก้าวเดียวนั่นหมายถึงชีวิต “ท่านอ๋องยังประสงค์ที่จะเคลื่อนพลตามกำหนดการเดิมอยู่หรือไม่พะย่ะค่ะ” “มาถึงขั้นนี้แล้วจะเลิกล้มแผนการไม่ได้ คนที่เมืองหลวงเตรียมการไว้พร้อมหมดแล้ว หากหิมะลงเมื่อไหร่พวกเราจะหมดโอกาส การเดินทัพข้ามเขาฝ่าหิมะนั้นสุ่มเสี่ยงเกินไป และเมื่อหิมะละลายในช่วงต้นฤดูวสันต์ คนของท่านที่ปะปนอยู่กับผู้อพยพรอบๆเมืองหลวง ก็ต้องถอนตัวไปพร้อมกับชาวบ้าน มิฉะนั้นจะถูกจับตามองทันที ดังนั้นเปิ่นหวางจึงคิดแผนการใหม่ขึ้นมา” เยี่ย