All Chapters of เพียงนางที่ข้าจะรัก: Chapter 81 - Chapter 90

ร่างสูงสง่าในชุดเกราะสีดำสนิทน่าเกรงขาม สวมเสื้อคลุมขนหมาป่าเงินนั่งอยู่บนหลังอาชาเหงื่อโลหิตตัวใหญ่กำยำสีเข้มเหมือนของชายา พระพักตร์หล่อเหลาราวสวรรค์ปั้นแต่งมองไปยังเบื้องหน้าด้วยแววตาสงบนิ่งล้ำลึก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายประดับมุมปากบางเบา แสงแดดยามบ่ายอาบไล้เรือนกายสูง ผมสีหมึกรวบเป็นหางม้าครอบทับด้วยกวานเงินฉลุลายพยัคฆ์คำรามเปล่งประกายเงางามสะท้อนแสงแดด ฉีอ๋องในวันนี้รูปงามและน่าเกรงขามราวเทพสงครามลงมาเยือนแดนมนุษย์ สะกดให้คนที่เพิ่งมาถึงมองเขาตาค้างคล้ายตกอยู่ในภวังค์ สามีของนางช่างหล่อเหลาไม่เกรงใจใคร หล่อวัวตายควายล้ม หล่อยันแผ่นหลัง! ลี่มี่ได้ยินความคิดของนางทาสแล้วอดขำไม่ได้ มันเลยกระโจนจากหลังม้าที่ซ้อนอยู่กับลี่เจินมายังม้าของมู่ซูซิน ยกอุ้งเท้านุ่มฟูขึ้นมาตบแก้มของนางเพื่อเรียกสติ ปุ้! ปุ้! แง้ว แง้ว… “ซินเอ๋อร์อย่ามัวหลงผู้ชาย รีบเอาหัวของปัวลาไปส่งได้แล้ว เจ้ามีหน้าที่มาส่งหัวให้เขาอย่าได้ลืม!” จะได้เริ่มปราบกบฏกันจริงๆ จังๆ เสียที ลี่มี่อยากบู๊ เมื่อถูกอุ้งเท้านุ่มฟูตบเตือนสติ มู่ซูซินเลยตื่นจากภวังค์ควบม้าเหยาะๆ ไปหยุดอยู่ข้างเทพบุตรที่นางหลงใหล “ท่านผู้บัญชาการ ข้า

เฉียนเป้ย หัวหน้าแพทย์ประจำกองทัพแห่งแดนเหนือปีนี้อายุเพียงยี่สิบปลาย ทว่าฝีมือทางการแพทย์เก่งกาจหาตัวจับยาก หากจะเรียกว่าหมอเทวดาก็คงไม่ผิดนัก เพียงแต่นิสัยใจคอแปลกประหลาดไปสักหน่อย และที่น่าสนใจอีกอย่างคือเขามีวรยุทธ์สูงส่งไม่แพ้รองแม่ทัพ แต่กระนั้นเจ้าตัวกลับไม่ยอมรับตำแหน่งทางการทหาร บอกว่าไม่ชอบความรุนแรงและกลัวมือด้าน! เฟิ่งเสวียนจีหายไปอาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์มาใหม่ ตอนนี้มานั่งกุมมือเล็กนุ่มนิ่มแนบแก้มสากจากตอหนวดเคราด้วยจิตใจกระวนกระวาย ถึงแม้หมอเฉียนจะยืนยันว่านางปลอดภัยแล้วก็ตาม เขานั่งเฝ้าร่างบางไม่ยอมหลับยอมนอนจนฟ้าสาง “ซินเอ๋อร์เด็กดี ตื่นขึ้นมาเถิดนะ เจ้าหลับไม่ยอมตื่นแบบนี้ข้าปวดใจเหลือเกิน ตื่นขึ้นมาคุยกับสามีหน่อย ข้าปราบกบฏได้ก่อนพระอาทิตย์ตกตามที่สัญญากับเจ้าไว้ เจ้าห้ามผิดสัญญาที่ให้ไว้กับข้าเด็ดขาดเชียวนะ ตื่นขึ้นมาเถิดได้โปรด…” เสียงทุ้มสั่นเครือดวงเนตรคู่คมขอบตาร้อนผ่าว ภายในอกปวดร้าวไปหมด เขาพยายามปลุกเท่าไหร่ชายาตัวน้อยก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมาเสียที หมอเฉียนเองก็ไม่เข้าใจว่าไยพระชายาฉีอ๋องถึงยังนอนนิ่ง ทั้งที่สภาพร่างกายก็เหมือนคนปกตินอนหลับเท่านั้น ลี่มี่เอียงค

สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังที่มาของเสียงเป็นตาเดียว ผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตู คือบุคคลที่พวกเขาไม่คาดคิดว่าจะปรากฏตัวในยามนี้ เจ้าของเรือนสีผมเงินส่องสว่าง เกล้าเป็นมวยเรียบง่ายไว้ที่ท้ายทอย ปักปิ่นหยกสีขาวแกะลายดอกบัวเพียงชิ้นเดียว สวมชุดผ้าฝ้ายสีเทาคล้ายแม่ชี ใบหน้าที่แม้จะดูมีอายุมากแล้ว หากแต่ยังสง่างามทรงอำนาจเหมือนสมัยที่ยังเป็นสาวไม่ผิดเพี้ยน ดวงตาคู่คมเรียวยาวซึ่งดูราวกับดวงตาของฉีอ๋อง กวาดมองผู้คนที่ยืนอยู่ในท้องพระโรงปราดหนึ่ง ก่อนไปหยุดอยู่ที่ร่างบอบช้ำของเยี่ยนอ๋องบนพื้น เสียงถอนหายใจแผ่วดังขึ้นด้วยความเวทนา “เฮ้อ เวรกรรมจริงๆ มารดาของเจ้าทำอะไรลงไป” พูดจบก็สาวเท้าเข้าไปด้านในท้องพระโรง บรรดาขุนนางทั้งหลาย รวมถึงไปฉีอ๋องคุกเข่าลงทันที “ถวายพระพรไทเฮา ขอทรงพระเจริญพันปี พัน พันปี” หลังทราบเรื่องราวจากปากของเหลียงชิว ที่ถูกฉีอ๋องไหว้วานให้ไปสอบถามเรื่องพระราชโองสองฉบับนั้นจากนาง เจียงไทเฮาจึงตัดสินใจเดินทางกลับมาจากอารามหลวง เพื่อสะสางปัญหาที่ตนเป็นผู้เก็บซ่อนคำตอบไว้ ฮ่องเต้ฮุ่ยจงกุลีกุจอลงมาจากบัลลังก์ กำลังจะคุกเข่าทำความเคารพพระมารดา แต่ถูกเจียงไทเฮารับสั่งห้ามเอาไว้ก่

ฮ่องเต้ฮุ่ยจงไม่รับสั่งคำใดต่ออนุชา หากแต่กำพระหัตถ์แน่นรีบเสด็จออกไปจากศาลราชวงศ์ตรงกลับตำหนักหย่งเทียน จากนั้นก็เก็บพระองค์เงียบไม่ยอมพบหน้าใครทั้งสิ้นแม้กระทั่งเจียงไทเฮา “ฮ่องเต้คงกำลังเสียพระทัยไม่น้อย เพราะถึงอย่างไรก็ทรงเลี้ยงดูอุ้มชูเหว่ยเอ๋อร์มากับมือ หากไม่รักไม่เอ็นดูมีหรือจะทรงแต่งตั้งเขาเป็นองค์รัชทายาท ตอนที่ทรงทราบความจริงว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ลูกแท้ๆของตนคงจะเจ็บปวดพระหทัยนัก” เจียงไทเฮาทอดถอนพระทัย หลังจากมหาขันทีมาแจ้งเรื่องที่นายเหนือหัวเก็บตัวอยู่แต่ในห้องทรงงาน “จะให้กระหม่อมปล่อยฝ่าบาทไว้อย่างนั้นจริงๆหรือพะย่ะค่ะ” “ปล่อยให้ทรงอยู่คนเดียวสักพัก ให้องครักษ์เงาคอยจับตาดูว่าทรงไม่เป็นอะไรก็พอ หากพรุ่งนี้ยังไม่ยอมออกมา เจ้าก็ไปเชิญฉีอ๋องมาจัดการก็แล้วกัน รายนั้นไม่เคยกลัวตายอยู่แล้วนี่ หุหุ” “…” มหาขันที อันที่จริงไทเฮาลงมือเองก็ได้นี่พะย่ะค่ะ ฝ่าบาทจะกล้าหือกับพระองค์ได้อย่างไร ย้อนไปในคืนที่อัครมหาเสนาบดีพร้อมด้วยแม่ทัพหน่วยองครักษ์จินอู๋ นำกำลังพลเข้าควบคุมตัวอดีตองค์รัชทายาทที่หอสุราตามพระบัญชาของฮ่องเต้ฮุ่ยจง จวนของบรรดาขุนนางที่ไปร่วมร่ำสุรากับเฟิ่ง

สามเดือนผ่านมาหลังการปราบปรามกบฏเยี่ยนอ๋อง เมืองหลวงและราชสำนักเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ขุนนางจำนวนถึงสี่ส่วนหายไปจากราชสำนัก ตระกูลใหญ่หลายตระกูลสิ้นชื่อ แม้แต่ตระกูลเก่าแก่และสำคัญอย่างตระกูลเจิ้งและตระกูลไท่ อีกไม่นานเหมันตฤดูจะสิ้นสุด หิมะสีขาวโพลนเริ่มละลายจากอากาศที่อบอุ่นขึ้น แต่กระนั้นก็มิอาจเทียบความอบอุ่นหวานล้ำจนน้ำตาลยังต้องหลบ ตั้งแต่มู่ซูซินฟื้นขึ้นมาหลังสลบไสลไปสองวัน เฟิ่งเสวียนจีได้ตระหนักถึงความรู้สึกของหัวใจตนเองอย่างแท้จริงแล้ว เขาเดินหน้าเกี้ยวพานชายาคนงามต่อหน้าบ่าวไพร่และคนอื่นๆอย่างไม่รู้จักอาย เพื่อแสดงให้เห็นถึงความจริงใจของเขาที่มีต่อนาง ทำองครักษ์และสาวใช้หน้าแดงหูแดงเพราะเขินแทนไปตามๆกัน ส่วนเหวินกงกงไม่ต้องพูดถึง รายนั้นซื้อผ้าเช็ดหน้าใหม่มาตุนไว้เพียบ! ย่างเข้าวสันตฤดู บรรดาต้นไม้ใบหญ้าเริ่มแทงยอดผลิดอกออกใบ ลูกอาชาสวรรค์สีทองยามนี้เติบโตขึ้นมาก รูปร่างสง่างามเส้นขนเปล่งสีทองเรืองรองสว่างไสวยามต้องแสงแดด งดงามจับตาราวไม่มีอยู่จริง เถาฮวาอาชาเหงื่อโลหิตเพศเมีย ชอบความหล่อเหลาของพ่อหนุ่มขนทองมาก จนทำเหลยถิงอาชาเหงื่อโลหิตเพศผู้อีกตัว หึงหวงสาวเ