All Chapters of ชะตารักนางรอ: Chapter 91 - Chapter 100

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 12 อดใจไม่ไหว (1)แม้จะได้รับการสั่งสอนตั้งแต่ยังเยาว์ว่าให้อยู่ห่างจากบุรุษที่มีอาการมึนเมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากบุรุษผู้นั้นมิใช่สามี แต่ยามนี้เสวียนซือชิงกลับลืมคำสอนเหล่านั้นไปเสียสิ้น กลัวเพียงว่าคนที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงกว้างจะรู้สึกไม่สบายตัวคุณชายเฉินหยางรักความสะอาดอย่างมาก อาบน้ำทุกวันในช่วงปลายยามโหย่ว[1] วันนี้ออกไปข้างนอกมา ทั้งยังดื่มสุรา รวมถึงกลิ่นหอมที่ติดมาจากหอหยวนเซียว นางจึงเดาว่าเขาคงไม่สบายตัวนัก“ซือชิงขอดูแลท่านพี่นะเจ้าคะ”เสวียนซือชิงทำความสะอาดใบหน้า เช็ดฝ่ามืออุ่นร้อนให้สะอาด ทำเท่าที่นางจะสามารถทำได้ สุดท้ายจึงถอดรองเท้าของเขาออก ในจังหวะนั้นเองที่คุณชายคล้ายรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง เขาโคลงศีรษะแรง ๆ เพื่อเรียกสติ พยายามตั้งให้ตัวตรงที่สุดเท่าที่จะทำได้“ดูเอาเถิด ในหอหยวนเซียวมีสตรีรูปโฉมงดงามมากมาย ข้าอยากกอดผู้ใดก็ย่อมได้ เลือกทีละสามนางเช่นจินหมิงก็ยังได้ สุดท้ายกลับนึกถึงเพียงเจ้า อยากกอดเพียงเจ้า หึ!”“ท่านพี่พักผ่อนเถิดนะเจ้าคะ ซือชิงจะดูแลท่านพี่เอง”“ไม่จำเป็น ข้าทำเองได้”เฉินฟาหยางมิยอมให้สาวงามดูแลเช่นทุกคืนที่ผ่านมา เข

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 13 ปิดบังความรู้สึก (1)สามปีก่อนเกิดปัญหาทางชายแดนที่ต้องได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วน เหล่าโจรป่าร่วมมือกับทหารเลวแคว้นข้างเคียง บุกปล้นฆ่าชาวบ้านในพื้นที่ห่างไกล แม้แต่เด็กทารกก็ถูกกำจัดอย่างโหดร้าย เพื่อมิให้เสียงร้องไห้รบกวนเหล่ากองโจรที่กำลังพักผ่อนตวนอ๋องเฉินฟาหยางได้รับมอบหมายให้พาองค์ชายทั้งสามออกรบเสริมบารมี โดยเฉพาะองค์ชายใหญ่เหวินจงเหลียนที่เพิ่งได้รับตำแหน่งรัชทายาท ยิ่งควรต้องสร้างชื่อเสียงให้มาก อย่างน้อยก็ให้ทัดเทียมกับตวนอ๋องเลื่องชื่อ เพื่อมิให้เกิดคำข้อครหาเรื่องความเหมาะสมของตำแหน่งในภายหลัง“คราวนั้นข้า...กับตวนอ๋องวางแผนบุกทะลวงศัตรูจากทิศตะวันออก ตั้งใจตีโอบศัตรูให้จนตรอก โดยให้บิดาเจ้า รองแม่ทัพเสวียนคอยล่อทหารเลวเข้ามา นึกไม่ถึงว่ารองแม่ทัพตัดสินใจเปลี่ยนแผนโดยพลการ บุกโจมตีด้วยตนเอง สุดท้ายจึงเกิดความสูญเสีย องค์ชายรัชทายาทสิ้นพระชนม์กลางสนามรบ ส่วนองค์ชายรองต้องธนูของศัตรู ร่วงหล่นจากหน้าผาสูงชัน แม้หาร่างไม่เจอ แต่ความสูงเช่นนั้นย่อมไม่มีโอกาสรอดได้แน่”“ท่านพ่อกล่าวว่าทำผิดย่อมต้องรับผิดชอบ ยามนั้นข้าอยากสอบถามสักหลายคำ แต่เวลาม

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 14 คิดถึงมาก (1)หลังจากเร่งเดินทางติดต่อกันหลายวัน ซวี่หยาม้าตัวโปรดก็พาตวนอ๋องเฉินฟาหยางมาถึงสำนักชีหลังเขาเหอซานทันเทศกาลซีซี นึกไม่ถึงว่าตนมิใช่คนเดียวที่อยู่ที่นั่น ทว่าองค์ชายสามเหวินอวิ๋นฝูและเหล่าทหารก็อยู่ด้วย“เสด็จพ่อไม่พอพระทัยที่เสด็จอาให้ความสนิทสนมกับองค์หญิงไป๋ซู่หลินจนเกินควร อย่างไรก็ยังอยู่ช่วงถือศีลไว้อาลัย มิควรลอบนัดพบกัน”องค์ชายเหวินอวิ๋นฝู เคารพและเกรงพระทัยเสด็จอาตวนอ๋องอย่างมาก ได้รับคำสั่งให้มาตักเตือนเช่นนี้จึงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจยิ่งนัก“อวิ๋นฝู! เจ้าคิดว่าข้าอยากทรมานสังขารซวี่หยาเพื่อสตรีนางเดียวเช่นนั้นหรือ ที่รีบมาก็เพราะนางขู่ว่าจะโดดหน้าผาตายก็เท่านั้น” ตวนอ๋องเฉินฟาหยางเอ่ยเสียงเรียบ ให้ความรู้สึกเย็นเฉียบดุจน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย ทั้งยังลูบหลังม้าเบา ๆ เพื่อตอกย้ำว่าม้าตัวโปรดสำคัญมากกว่าองค์หญิงไป๋ซู่หลินเสียอีก“โธ่ เสด็จอา จะอย่างไรก็ไม่เหมาะสม ทุกคนล้วนทราบดีว่าองค์หญิงถูกส่งมาที่นี่เพื่อสานสัมพันธ์ของสองแคว้น เสด็จอาเองก็มิใช่คนตัวเปล่า แต่งคุณหนูสกุลเสวียนเป็นพระชายาแล้ว ข้าคิดว่าควรอยู่ห่างกันให้มากจึงจะดี”อง

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 15 ความหวานล้ำ (1)ช่วงแรกที่คุณชายเฉินหยางเข้าเมืองหลวงไป เสวียนซือชิงคล้ายสติไม่อยู่กับตัว ปักลายผ้าออกมาได้ไม่งดงามอย่างที่เคย อาการหนักถึงขั้นที่ว่าปักลายดอกอิงฮวา[1]แทนดอกหมู่ตาน[2] จนสองสาวใช้ทักท้วงจึงได้ข่มความฟุ้งซ่าน ทำงานของตนให้ออกมาดีดังเดิม หรือพูดให้ถูกต้องแล้ว งานปักผ้าของนางงดงามเสียยิ่งกว่าเดิมยามเสวียนซือชิงเข้าไปในเมือง มักได้ยินผู้คนกล่าวกระทบว่านางถูกคุณชายจากเมืองหลวงทิ้งเสียแล้ว ไหนจะเรื่องที่นางเป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียงที่พยายามยกฐานะตนเองนั่นอีก ยังดีที่นางถนัดเรื่องเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ย่อมไม่สนใจชาวบ้านที่ร่ำลือ แต่กระนั้นดวงหน้าเศร้าหมองของนางก็มิอาจซ่อนความขมขื่นที่อยู่ในใจ จนคุณชายหลี่ที่คอยรับสินค้าถึงกับเอ่ยอาสาตามตัวคุณชายเฉินหยางเพื่อมิให้สาวงามโศกเศร้าจนเกินไปนักนางรีบปฏิเสธ แจ้งว่าคุณชายเฉินหยางต้องทำธุระสำคัญให้กับตวนอ๋องเฉินฟาหยาง มิควรรบกวนด้วยเรื่องเล็กน้อยเช่นว่าคุณหนูเสวียนดูเศร้าหมองหรือยิ้มน้อยลงจนเกินไป แม้ในใจจะคิดถึงอย่างมาก แต่นางยังตระหนักได้ว่าเรื่องใดควรทำหรือไม่ควรทำ ทั้งยังบอกตนเองซ้ำ ๆ ว่าคุณชายเฉินหยา

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 16 หอมหวานเกินห้ามใจ (1)หากพูดกันตามความจริงแล้ว ตวนอ๋องเฉินฟาหยางหลับนอนกับสตรีเกินกว่าพันราย รุนแรงบ้างทะนุถนอมบ้างคละเคล้ากันไป แต่การมอบความสุขให้อย่างละมุนละไมเช่นนี้ นับว่าเป็นครั้งแรกชิงชิงคนงามหอมหวานเกินห้ามใจ แม้อยากถอนตัวมากแค่ไหน แต่ต่อจากนี้คงทำใจอยู่ห่างมิได้แล้ว“ว่าอย่างไร ทำเช่นนี้รู้สึกดีหรือไม่”“ท่านพี่ถามเช่นนี้ ซือชิงอายนะเจ้าคะ”เสวียนซือชิงดูอายมากจริง ๆ ดวงหน้าซับสีแดงระเรื่อ มองดูแล้วนึกอยากกลั่นแกล้งให้ร้องไห้ แต่เขาเคยเห็นน้ำตาของนางแล้วทนแทบมิไหว การทำให้เสียใจจนร้องไห้จึงไม่สามารถทำได้อีกแต่สุขใจจนร้องไห้นั้นต่างออกไป“เอาใจชิงชิงแล้ว ถึงเวลาพี่เอาใจตนเองบ้าง”เฉินฟาหยางไม่นึกฝันว่าตนจะใจเย็นได้โดยเฉพาะเรื่องบนเตียงและความก้าวหน้าในเรื่องนี้คงต้องให้เสวียนซือชิงรับความดีความชอบไปทั้งสิบส่วนนัยน์ตาดำขลับของตวนอ๋องทอประกายร้อนแรง โหยหาอ้อมกอดของสาวงามที่เขาหมายแตะต้องตั้งแต่แรกพบ นิ้วสากวนเวียนหยอกเย้ากลีบดอกไม้ฉ่ำ พลางพรมจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่ม สลับกับขบกัดเบา ๆ อย่างเอาแต่ใจสายตาของเสวียนซือชิงช่างยั่วยุไร้เดียงสา ไม่ปกปิด