บททั้งหมดของ ชะตารักนางรอ: บทที่ 111 - บทที่ 120

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 21 พิษร้าย พิษรัก (2)“ชิงชิง พี่คิดถึงเจ้าเหลือเกิน”เฉินฟาหยางมิได้รู้เลยว่ายอดรักที่เขาคิดถึงจนแทบขาดใจ เดินทางใกล้ถึงเมืองหลวงเต็มทีแล้วบุรุษที่เบื่อหน่ายเล่ห์กลของคนในราชสำนักจนถึงขั้นอ้อนวอนขอบิดาไปทำการค้าอยู่ต่างเมือง ยามนี้กลับนั่งกอดอกอยู่ในรถม้า จ้องมองสาวงามที่เพิ่งอาเจียนจนหมดแรงไปได้ไม่นานนักหลี่จินหมิงยอมจัดหารถม้าให้ตามคำขอ โดยมีข้อแม้ว่าต้องอนุญาตให้เขาและสองสาวใช้ตามติดไปด้วย ทีแรกนางก็อิดออดจนเขาต้องบอกว่าจะมินั่งรถม้าคันเดียวกัน นางจึงจำยอมอย่างเสียมิได้ แต่สุดท้ายก็ได้มานั่งจ้องหน้าคนที่กำลังมิสบายอยู่ดี“คุณชาย…” เสวียนซือชิงเห็นสาวใช้นอนหมดแรงอยู่ที่พื้นก็นึกสงสาร ยามแวะพักที่โรงเตี๊ยม นางเวียนศีรษะตลอดคืน พอขึ้นรถม้าก็ต้องจอดแวะอาเจียนไม่หยุด เสี่ยวผิงกล่าวว่าอาการคล้ายกับลูกในท้องไม่อยากเดินทางไปพบบิดา ส่วนเสี่ยวอันก็ให้กำลังใจไปว่าทุกอย่างนั้นปกติดี“ฝืนกินหมั่นโถวสักหน่อยเถิด เมื่อเช้าเจ้าอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง ป่านนี้ลูกในท้องคงหิวแย่แล้ว” หลี่จินหมิงพูดพลางแก้ห่อผ้าเล็ก ๆ ก่อนหยิบหมั่นโถวยื่นให้ เสวียนซือชิงที่กำลังหิวจัดจึงรี

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 22 อิทธิพลต่อหัวใจ (2)“ขอบคุณท่านพ่อบ้านเจ้าค่ะ”เสวียนซือชิงขอบคุณอย่างสุภาพ เมื่อพ่อบ้านชรากล่าวว่าหากตวนอ๋องอนุญาตให้เข้าพบเมื่อใด เขาก็จะรีบแจ้งให้นางทราบทันทีนับว่าคนในจวนยังมีน้ำใจอยู่มาก ในเรือนแม้มีขนาดเล็กแต่ค่อนข้างอุ่น คงเพราะมีสาวใช้มาเตรียมพร้อมเอาไว้ให้ นางเดินสำรวจได้ไม่นานก็เห็นว่าห้องอาบน้ำมีน้ำอุ่นอยู่ด้วย จึงรีบชำระร่างกายก่อนที่มันจะเย็น เสวียนซือชิงเห็นว่าเลือดเล็กน้อยนั่นหยุดไหลแล้ว แต่นางกลับยังรู้สึกมิสบายใจ“ลูกแม่อดทนอีกนิดเถิด หากเราเป็นอิสระแล้วแม่จะดูแลเจ้าให้ดี มิต้องลำบากเดินทางอีกแล้ว”เสวียนซือชิงลูบหน้าท้องแบนราบเบา ๆ ภาวนาให้ตนเองเข้มแข็งพอที่จะขอหย่าขาดจากพระสวามีหากบิดาที่แท้จริงของลูกนางมิพร้อมรับผิดชอบ หรือต้องการในสิ่งที่ใจนางยอมรับมิได้ นางก็ภาวนาให้ตนเองมีกำลังมากพอที่จะปฏิเสธ ไม่รักเขาหน้ามืดตามัวจนเห็นผิดเป็นชอบเสวียนซือชิงยิ้มหยันให้กับตัวเอง มิรู้ว่าก่อนหน้านั้นนางรออะไรอยู่ เหตุใดจึงมิยอมหย่าขาดจากตวนอ๋องเสียตั้งแต่ทราบว่าเขามิได้เหลียวแลนางจริง ๆ แรกเริ่มเข้าใจได้อยู่ว่าต้องทำตามคำสั่งเสียของบิดา แต่ในเมื่

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 23 อนุคนโปรด (2)หากไม่ได้แต่งงานให้ถูกต้องตามประเพณีก็มิเป็นไร เพราะไม่ว่าจะอยู่ในฐานะฮูหยินเอก ฮูหยินรอง อนุภรรยา หรือว่าสาวใช้อุ่นเตียง เสวียนซือชิงล้วนไม่สนใจทั้งนั้น นางขอเพียงได้อยู่ใกล้ ๆ ยามเช้าได้ลืมตาตื่นพร้อมกัน ยามหลับได้นอนกอดแนบชิด มีเจ้าก้อนแป้งน้อยคอยกวนใจบ้าง เพียงเท่านั้นชีวิตไร้ค่าของนางก็จะถูกเติมเต็มอย่างสมบูรณ์ขอเพียงท่านพี่ปลอดภัยจากโทสะของตวนอ๋อง ได้มีชีวิตอยู่อย่างสบาย ขอเพียงนางได้หย่าขาด เป็นอิสระจากพระสวามีใจร้าย เสวียนซือชิงก็มิต้องการสิ่งใดแล้วนางเรียบเรียงคำพูดในหัวใหม่ทั้งหมด จากที่คิดกล่าวต่อพระสวามีว่ารักชอบอยู่กับคุณชายเฉินหยางจนต้องการหย่าขาด นางกลับต้องหาทางปกป้องเขาให้ได้ แต่ยังมิทันคิดอันใดให้มากความ ท่านพ่อบ้านชราก็ปรากฏตัวพร้อมกับสาวใช้อีกสามนาง“ท่านอ๋องทรงมีราชกิจต้องจัดการ วันนี้อาจกลับถึงจวนค่ำมืด จึงฝากแจ้งต่อพระชายาว่ามิต้องรอพ่ะย่ะค่ะ”“ขอบคุณท่านพ่อบ้านที่แจ้งข่าวเจ้าค่ะ”เสวียนซือชิงมิได้รู้สึกดีใจที่ตนถูกเรียกว่าพระชายา นางอึดอัดกับสถานะนี้เป็นอย่างมาก หากมิได้หย่าขาดจากตวนอ๋องเฉินฟาหยาง นางก็คงต้องทนอยู

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 24 ผิดหวังอย่างมาก (2)องค์ชายสามแจ้งว่าตวนอ๋องมีธุระต้องสนทนากับองค์หญิงไป๋ซู่หลิน มิต้องเดาก็ทราบได้ว่าเป็นเรื่องชู้สาว แต่คราวนี้เขาจะไม่พูดอันใดกระทบจิตใจนาง ให้ต้องชอกช้ำเกินกว่าที่จะต้องเผชิญในอีกไม่กี่วันข้างหน้าหรือไม่กี่ชั่วยามข้างหน้า...“เจ้าได้กินยาตามที่ท่านหมอสั่งหรือไม่”“กินเจ้าค่ะ เพราะกินยาตามที่ท่านหมอสั่ง ข้าจึงรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ง่วงตลอดทั้งวัน ยิ่งอากาศหนาวเช่นนี้ยิ่งอยากนอนเจ้าค่ะ”“ย่อมต้องรู้สึกเช่นนั้นเพราะท่านหมออยากให้เจ้าพักผ่อน มิใช่ออกเดินสำรวจไปทั่วเช่นนี้ นี่หากข้ากับองค์ชายสามมามิทัน เจ้าจะมิถูกสตรีนางนั้นกลั่นแกล้งจนเด็กในครรภ์เป็นอันตรายหรอกหรือ”“เห็นท่านพี่หลี่ห่วงทารกในครรภ์ข้าเช่นนี้ เห็นทีถ้าคลอดออกมา ลูกของข้าคงจะถูกท่านตามใจอย่างมากเป็นแน่”“เจ้าเป็นน้องสาวข้า ย่อมต้องห่วงใยเป็นธรรมดา ว่าแต่เจ้าเถิด ยังมิตอบเลยว่าเหตุใดจึงออกไปนอกเรือน”“ตามหาที่ประทับของท่านอ๋องเจ้าค่ะ ทว่าจวนใหญ่นัก หาอย่างไรก็หาไม่พบ ส่วนสาวใช้ที่เขาส่งมาดูแลข้าก็มิยอมพูดอันใดเลยสักคำ ท่านพี่หลี่เล่าเจ้าคะ เรื่องที่บ้านเป็นอย่างไรบ้าง”“ข่าวที

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 25 ต้องการหย่าขาด (1)ตวนอ๋องเฉินฟาหยางโกรธจนสั่นสะท้านทั่วร่าง แม้ในใจคิดอยากสอบถามให้รู้เรื่องว่าเหตุใดนางจึงให้ความสนิทสนมกับบุรุษอื่น ทั้ง ๆ ที่ช่วงเวลาอยู่ห่างกันก็มิได้นาน หรือว่าสาวงามมีใจให้คุณชายหลี่ตั้งแต่แรกเริ่ม เขาคาดเดาเรื่องราวไม่ได้จริง ๆหากบุกเข้าเจรจาทันทีที่เห็นทั้งสองร่ำลากันหวานซึ้ง เฉินฟาหยางก็เกรงว่าตนจะเผลอทำเรื่องร้ายกาจจนเกินไป อย่างไรตอนนี้เสวียนซือชิงก็ยังไม่แข็งแรง ต้องเอาใจใส่ดูแลให้มากเขาไม่รู้ว่านางป่วยด้วยสาเหตุอะไร แต่ดูเหมือนอาการเจ็บไข้จะดีขึ้นมากกว่ายามที่นางอยู่กับเขาหรือว่าเป็นเพราะหลี่จินหมิง ?ทีแรกเฉินฟาหยางก็มิแน่ใจในภาพที่เห็นนัก เพราะมองจากหน้าต่างในห้องเก็บตำรา เขาเห็นบุรุษผู้หนึ่งตระกองกอดสตรีอยู่ไกล ๆ ความจริงแม้ไกลเพียงใด เขาก็มั่นใจว่าสตรีนางนั้นคือยอดรักเสวียนซือชิง แต่ในเมื่อเรือนร่างบอบบางนั้นชิดใกล้กับบุรุษอื่นอยู่ ตวนอ๋องคลั่งรักจึงมิอยากเชื่อว่าเป็นนางหลังจากจัดการธุระแล้วเสร็จ ส่งเสนาบดีกลาโหมกลับจวน เขาก็รีบเดินกึ่งวิ่งไปยังเรือนเล็กท้ายจวน ไม่เข้าใจนักยามเห็นองค์ชายสามเหวินอวิ๋นฝูที่ควรกลับไปนา