บททั้งหมดของ ชะตารักนางรอ: บทที่ 101 - บทที่ 110

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 16 หอมหวานเกินห้ามใจ (2)“ชิงชิง หากทำเจ้าเจ็บไปบ้าง…”“ขอเพียงได้รัก เจ็บอย่างไรก็ทนได้เจ้าค่ะ”สิ้นคำหวานของเสวียนซือชิง บุรุษที่กดความปรารถนาดำมืดมานานก็อดทนต่อไปมิได้อีก จากที่ขยับบั้นเอวเข้าออกเชื่องช้า กลับกลายเป็นรัวถี่และป่าเถื่อน เสียงคำรามดังลั่น สู้กับพายุและสายฝนที่โหมกระหน่ำอยู่ด้านนอก“ชิงชิง อา...” ความเร่าร้อนและเร่งรีบของเฉินฟาหยาง ทำให้หยาดน้ำสีใสไหลแต้มดวงหน้าหวานของเสวียนซือชิง ทว่าความเจ็บปวดมิใช่สิ่งเดียวที่ประดับอยู่บนใบหน้าหวานล้ำ ความสุขเกินบรรยายก็ปรากฏอยู่ด้วยเช่นกัน“ท่านพี่เจ้าคะ...”ความกระสันเสียวทำเสวียนซือชิงลืมความเจ็บปวดจนหมดสิ้น นางตะลึงพรึงเพริดไปกับประสบการณ์แปลกใหม่ พึงพอใจที่ฝ่ามือร้อนระอุยังคงบีบเคล้นปทุมถันอวบอิ่ม โดยมิลืมสะกิดป้านสีหวาน ปลุกเร้าอารมณ์หวามไหวจนนางต้องขยับขาให้คุณชายเข้ามาได้ลึกเสียยิ่งกว่าเดิม“ชิงชิง แน่นเหลือเกิน ดีเหลือเกิน อา”เสียงครางกระเส่าอย่างเร้าอารมณ์ของเฉินฟาหยาง กระตุ้นสาวงามให้ไต่ระดับความเสียวจนถึงจุดสูงสุดของห้วงแห่งความปรารถนา ช่องทางสวาทตอดรักความใหญ่โตแข็งกร้าวอย่างไร้ความปรานี จน

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 17 หากวันใด (2)“ชิงชิง เรื่องใหญ่เช่นนี้ เจ้ามั่นใจแล้วหรือ”“ตัดสินใจแล้วย่อมไม่เปลี่ยนใจ แต่ท่านพี่มิต้องกังวลใจไปนะเจ้าคะ ซือชิงขอเพียงได้รัก ไม่คิดฝืนใจท่านพี่ให้ต้องรักตอบ ขอเพียงช่วงเวลาที่เหลืออยู่ที่นี่ ท่านพี่เอ็นดูข้าบ้างก็พอแล้ว”เสวียนซือชิงจูบบุรุษที่นางรักหมดใจ ดวงตาหวานซึ้งบอกชัดแล้วว่านางมิต้องการอะไรมากไปกว่านั้นจริง ๆ“ชิงชิงยอดรัก ยังมีอีกหนึ่งเรื่องที่พี่ยังสงสัยอยู่บ้าง ไม่แน่ใจว่าเจ้าทราบเรื่องที่ตวนอ๋องมิได้ส่งข้าวปลาอาหารได้อย่างไร”“เป็นคุณชายหลี่เจ้าค่ะ คุณชายคงนึกเวทนาข้าที่คิดถึงท่านพี่มากไป จึงอาสาส่งจดหมายตามตัวให้ ข้าเห็นว่าทำเช่นนั้นไม่เหมาะสม จึงตอบปฏิเสธ ทั้งยังบอกว่าท่านพี่ต้องทำธุระให้ท่านอ๋อง จึงไม่ควรรบกวนเจ้าค่ะ” นางบอกว่าสนทนาแค่สามประโยคก็ทราบเรื่องทั้งหมดที่เล่าไปแล้ว“เข้าใจแล้ว” ที่แท้เป็นหลี่จินหมิงที่สอดไม่เข้าเรื่อง ดูท่าคงทราบแล้วว่าเขาโกหก มิยอมบอกความจริงต่อนางว่าตนคือใครแต่นั่นก็เป็นเรื่องของเขามิใช่หรือ ?“ยอดรัก พี่ได้เสียงกุกกักอยู่ด้านนอก เสี่ยวผิงกับเสี่ยวอันคงมาถึงแล้ว เดี๋ยวพี่จะออกไปสั่งพวกนางต้ม

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 18 ปากหวาน (2)ไม่ว่าจะถูกพลิกตัวนอนตะแคงหรือจับให้นอนคว่ำ เสวียนซือชิงก็มีเพียงเสียงครางหวาน นางปล่อยให้ปลายลิ้นเปียกชื้นตวัดชิมจนชุ่มฉ่ำ ร่างกายสั่นสะท้านเป็นครั้งที่เท่าใดไม่ทราบได้ รู้เพียงว่าในทุก ๆ ครั้ง หลังจากพานางโลดแล่นเข้าสู่ปลายทางแห่งความปรารถนา เขามักฝากฝังสายธารอุ่นร้อนไว้ในกาย มิเคยพลาดที่จะทำเช่นนั้นแม้แต่ครั้งเดียว“ท่านพี่ปลุกข้าด้วยวิธีนี้อีกแล้ว…”สี่เดือนที่ผ่านมา คุณชายเฉินหยางตักตวงอย่างไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย หากเสวียนซือชิงไม่มีระดูคั่นในแต่ละเดือน นางคงไม่มีวันได้พักผ่อนเป็นแน่“อนุญาตให้เจ้าตื่นได้แล้ว”เขาจูบนางซ้ำ ๆ เนิ่นนาน ก่อนผละออกจากเตียง เรียกหาสาวใช้ให้เตรียมน้ำร้อน เพื่อที่จะได้อาบน้ำให้ภรรยาด้วยตนเองท่านพี่ดีเสมอต้นเสมอปลายยิ่งนักแรกเริ่มเสวียนซือชิงยังลังเลอยู่บ้างว่าตนมีความรักจริง ๆ หรือเพียงต้องการประชดประชันตวนอ๋องผู้เป็นพระสวามี แต่พอเวลาผ่านไปไม่นาน นางจึงตระหนักได้ว่าความรักของนางเป็นเรื่องจริง หาอะไรที่จริงมากกว่านี้มิได้แล้วคุณชายเฉินหยางแม้มิเคยเอ่ยคำว่ารัก แต่ดวงตาสีดำสนิทฉายความรู้สึกชัดเจนจนนางมิต้อ

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 19 หลุดปาก (2)‘ชั่วชีวิตซือชิงไม่เคยต้องการสิ่งใด มีเพียงเรื่องเดียวที่วาดฝันเอาไว้ นั่นคือการนำเถ้ากระดูกของท่านพ่อมาทำพิธีให้ถูกต้อง ตอนเด็กเคยจำได้ว่า ท่านพ่ออยากให้ข้าโปรยกระดูกที่หน้าผาสูงชันสักแห่ง ขอเป็นอิสระหลังความตาย มิอยากถูกกักขังอยู่ในที่แคบ หรือถูกบังคับให้อยู่ในวงเวียนน่าปวดหัวของผู้คนในวังหลวงอีก’เสวียนซือชิงกล่าวสำทับต่อไปว่าอย่าใส่ใจความปรารถนาที่เป็นไปไม่ได้ของนางมากนัก ซึ่งเขาเองก็มิได้พูดอะไรต่อจริงอยู่ว่าองค์ฮ่องเต้เหวินจวินพระราชทานโอสถพิษให้กับรองแม่ทัพเสวียนตามคำขอขององค์ชายสามเหวินอวิ๋นฝู แต่เป็นที่ทราบกันดีว่ายามนี้เถ้ากระดูกยังคงอยู่ในวังหลวง อาจถึงขั้นสั่งทำพิธีสะกดวิญญาณเพื่อมิให้บุรุษที่สร้างความปวดร้าวให้กับพระองค์ได้เวียนว่ายตายเกิด ต้องจมอยู่ในห้วงทุกข์ทรมานอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแม้ความเกลียดชังที่มีต่อรองแม่ทัพเสวียนคลายลงหลายส่วนเพราะชิงชิงยอดรัก แต่ก็มิมากพอที่จะทำให้ตวนอ๋องยอมเสี่ยงชีวิตเดินทางเข้าวังหลวง ขอพระราชทานเถ้ากระดูกจากพระเชษฐา การหาเรื่องใส่ตัวเช่นนั้น นับว่าเป็นเรื่องที่สมควรหลีกเลี่ยงมิใช่หรืออยากจะทำเพื

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 20 เรื่องน่ายินดี (2) หลี่จินหมิงมิอยากเดาใจของผู้ใด โดยเฉพาะตวนอ๋องเฉินฟาหยาง จึงทำได้เพียงกล่าวไปตามความจริง“เช่นนั้นก็ไม่ต้องบอกให้ผู้ใดทราบ ท่านพี่บอกว่าเสร็จจากงานเลี้ยงวันเกิดของท่านอ๋องแล้ว เขาจะจัดการทุกอย่างให้ถูกต้อง คุณชายหลี่จึงไม่จำเป็นต้องกังวล”“ไม่ให้กังวลคงเป็นไปมิได้ รองแม่ทัพเสวียนฝากให้ข้าคอยดูแลเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา แม้สามปีก่อนยังเยาว์วัย ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรจึงทำได้เพียงแอบช่วยเหลือเล็กน้อย แต่ปีนี้เติบโตขึ้นมากแล้ว หากคุณหนูมีเรื่องอันใดต้องการให้ข้าช่วย โปรดอย่าได้เกรงใจกันให้มากความ”หลี่จินหมิงกล่าวเท่านั้นก็รีบออกไปเรียกรถม้าด้วยตนเอง เดิมทีคิดว่าทำใจได้บ้างแล้ว แต่สุดท้ายกลับพบว่ามันไม่จริงเลยสักนิดยังคงเจ็บอยู่มาก… รักแล้วมิสมหวังนั้นเจ็บมากจริง ๆในยามที่เสวียนซือชิงยังมิได้สติ เสี่ยวผิงและเสี่ยวอันนั่งฟังคำแนะนำของท่านหมออย่างตั้งใจ พอกลับมาบ้านก็ทำอาหารและต้มยาบำรุงให้ เรียกได้ว่าดูแลดีกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว“ช่วงนี้งดปักผ้านะเจ้าคะ ยกของหนักก็ทำมิได้แล้ว”“กินเนื้อปลาเยอะหน่อยจึงจะดี”สองสาวใช้ห่วงใยนางอย่างมาก ทำอาห