ชะตารักนางรอ

ชะตารักนางรอ

last updateÚltima actualización : 2025-11-24
Por:  เทียนเหอActualizado ahora
Idioma: Thai
goodnovel18goodnovel
10
2 calificaciones. 2 reseñas
145Capítulos
6.3Kvistas
Leer
Agregar a biblioteca

Compartir:  

Reportar
Resumen
Catálogo
ESCANEA EL CÓDIGO PARA LEER EN LA APP

แม่ทัพหยางเหวินเย่ทิ้งภรรยาหลังแรกวิวาห์ ปล่อยให้นางรอนานกว่าห้าปีจึงยอมพบหน้า ทว่าเถียนเถียนน้อยกลับมิได้อัปลักษณ์ดั่งที่จำได้ ดวงตาสีน้ำผึ้งนั่นก็อันตราย ล่อลวงหัวใจไร้รักให้กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง...

Ver más

Capítulo 1

บทนำ แรกวิวาห์ 1

이혼을 결심한 그날, 고예진은 유치원 화재 현장에서 죽을 뻔한 일을 겪었다.

아들 부이안을 구하기 위해, 예진은 마지막 힘까지 끌어모아 이안을 바깥쪽으로 밀쳐냈고, 자신은 무너진 책장 밑에 깔려 숨이 끊어질 듯한 고통에 짓눌렸다.

그리고 그런 예진이 목숨 걸고 구해낸 친아들 이안은 그녀의 안위에는 관심조차 없었다.

오히려 친아들은 불과 몇 발짝 떨어진 곳에서 다른 여자의 안부를 확인하고 있었다.

“고모, 괜찮아? 이안이 놀랐어... 너무 무서워...”

류아린은 팔에 경미한 화상을 입었을 뿐이지만, 마치 생명이 위독한 사람처럼 바닥에 주저앉아 멍하니 있었다.

“고모 괜찮으니까, 이안이 무서워하지 마.”

예진의 기억 속 이안은 아버지 부윤제를 꼭 빼닮았다.

감정을 쉽게 드러내지 않는, 조용하고 차분한 아이였다.

하지만 지금의 이안은 아린을 부둥켜안고 엉엉 울고 있었다. 온몸을 부들부들 떨 정도로 겁에 질려 있었다.

‘왜... 왜 하필 저 여자야... 내 아들이...’

예진의 가슴 깊은 곳이 날카로운 비수가 꽂힌 듯 아팠다.

바로 그 순간, 예진의 남편 부윤제가 불길 속을 뚫고 들어왔다.

윤제의 시선은 쓸진 책장 밑에 있던 예진을 그냥 지나쳐서 곧장 아린을 향했다.

그는 곧장 아린에게 달려가 이안을 안아 들었다.

“이안아! 아린아!”

“아빠, 고모 먼저 도와줘! 고모가 나 구하려다 다친 거야!”

윤제는 아린과 이안의 상처를 다급하게 살폈다.

예진은 그 장면을 똑똑히 지켜봤다.

셋이 서로를 감싸 안은 모습은... 누가 봐도 완벽한 가족이었다.

그 가운데 있던 자신은, 마치 불청객처럼 어울리지 않는 그림자일 뿐이었다.

‘아파. 숨이 막혀. 그래도... 살고 싶어.’

예진의 본능적인 생존 욕구가 겨우 목소리를 내게 했다.

“살려줘요... 제발 살려줘요.”

그제야 세 사람의 시선이 예진에게 향했다.

예진은 분명히 봤다. 아들과 남편의 걱정 어린 얼굴은, 자신을 보는 순간 싸늘하게 변했다.

“엄마... 고모 몸이 약하니까 먼저 도와줘야 해. 엄마는 조금만 참아, 곧 소방관 아저씨들이 올 거야.”

“아린이가 이안이를 구했어. 이대로 그냥 두고 볼 순 없어. 아린아, 우리 먼저 가자.”

그렇게 말한 윤제는 아린을 조심스럽게 안고, 이안은 그의 옷자락을 붙잡았다.

셋은 그대로 등을 돌려, 예진을 남겨두고 떠나려 했다.

“이러지 마. 너무 위험해. 예진 씨를... 제발 좀 도와줘...”

아린은 걱정스러운 얼굴로 말했다.

하지만 윤제와 이안은 단 한 번도 뒤돌아보지 않았다.

“저 사람, 괜찮을 거야.”

“맞아, 엄마는 맨날 아픈 척하잖아. 이번에도 뻔해. 소방관 아저씨들이 금방 올 거야.”

그 말이 끝나자마자 윤제는 아린과 이안을 데리고 유치원을 빠져나가기 시작했다.

불길은 점점 거세졌고, 곧 온 유치원을 집어삼켰다.

예진은 멍한 눈으로 세 사람의 뒷모습을 바라보았다.

그 순간, 그녀의 마음은 완전히 무너져 내렸다.

‘내가 열 달 동안 품었다가 낳은, 목숨 걸고 구한 아들이 맞나?’

‘내가 8년을 사랑한, 하루도 잊지 못했던 남편 맞냐고?’

세상 누구보다 사랑한다고 믿었던 남편과 아들이, 아무런 망설임 없이 자신을 버려둔 채 다른 여자를 구하고 떠나버렸다.

예진은 불 속에 홀로 남겨졌다.

눈물조차 나오지 않았다.

‘뜨거워서 그런 걸까... 아니면, 이미 절망감이 바닥을 쳐서일까...’

그 순간, 예진은 지금까지 살아온 자신의 인생이 참 우스웠다.

‘정말, 우습지도 않네.’

그리고 자신도 모르게, 조소 같은 웃음이 터져 나왔다.

그 순간 다시 눈앞이 흐릿해졌다.

짙은 연기가 폐를 파고들며 숨을 멎게 했다.

의식이 점점 멀어져 가는 찰나, 예진의 머릿속엔 단 하나의 생각만이 남았다.

‘만약... 살아서 나갈 수만 있다면, 다시는 나를 이렇게 비참하게 내버려두지 않겠어.’

얼마나 잤는지도 모를 오랜 시간이 흘렀다.

예진은 아주 기나긴 꿈을 꾸었다.

꿈속에서, 예진은 마치 낯선 관객처럼 한발짝 떨어져서 자신의 결혼 생활을 돌이켜보았다.

처음엔 설렘이었고, 그다음은 기다림이었고, 결국엔... 무너진 기대였다.

‘내가 왜 저렇게 바보처럼... 저 사람들만 바라보고 살았을까?’

...

열여덟 살, 고씨 가문과 부씨 가문은 사업적 이해관계를 이유로 혼약을 맺었다.

고예진의 성년식 날, 그녀는 처음으로 부윤제를 만났다.

그때 윤제는 스물두 살, 대학을 갓 졸업하고 부씨 가문의 가업을 물려받기 시작한 시기였다.

패기와 자신감으로 빛나던 남자.

예진은 윤제를 처음 본 순간 알았다.

‘이 사람이... 내 남편이 될 사람이구나.’

그날 이후, 소녀의 순도 100퍼센트 첫사랑은 단 한 치의 망설임도 없이 오로지 윤제에게로 향했다.

하지만, 윤제의 마음속엔 언제나 ‘자신의 첫사랑’이 있었다.

바로 부씨 가문이 입양한 양녀, 류아린.

아린의 어머니와 윤제의 어머니 도순희는 어릴 적부터 의자매라 불릴 만큼 각별한 사이였다.

몇 해 전, 아린의 어머니가 교통사고로 세상을 떠나고, 아린은 부씨 가문으로 들어와 윤제와 함께 자랐다.

‘그렇게 오랫동안 곁에 있었으면... 당연히 오누이처럼 각별한 관계겠지.’

예진은 늘 그렇게 스스로를 다독였다.

스무 살이 되던 해, 윤제의 나이는 스물여섯.

의사는 현장 점검 중 사고로 다리를 크게 다친 윤제가 평생 장애를 안고 살아야 할지도 모른다고 했다.

그때 아린은 조용히 짐을 싸서, 유학을 떠났다.

윤제의 옆을 지킨 사람은 예진뿐이었다.

윤제가 절망에 빠져있던 순간, 예진은 끝없이 윤제에게 말을 걸고, 그의 운동을 도우며 재활 치료 과정에서 같이 울고 웃으며 지옥 같은 나날을 버텨냈다.

그리고 결국, 윤제는 다시 일어섰다.

그 후, 윤제는 예진에게 프러포즈했다.

예진은 자신이 꿈꾸던 사랑의 결말을 믿었다.

‘이제 윤제 씨는 진짜 나만을 사랑해 주는 사람이 되었구나.’

그렇게 예진은 스물두 살에 윤제의 아내가 되었고, 같은 해에 아들 이안을 낳았다.

그때의 예진은 자연분만을 위한 진통 끝에 결국 제왕절개로 아들을 출산했다.

그야말로 난산이었다.

그렇게 힘겨운 출산 과정에서도 그녀는 밤낮없이 곁을 지키던 윤제의 모습에, 모든 고통이 보상받은 듯 느껴졌다.

‘우리... 앞으로는 정말 행복할 수 있을 거야. 우리 세 식구가 늘 함께.’

하지만 그 믿음은 오래가지 않았다.

이안이 백일을 맞던 날, 아린이 귀국했다.

그리고 윤제에게 진짜 사랑은 결국 예진이 아닌, 그의 첫사랑이었다.

윤제가 아린을 다시 만난 그 순간부터, 모든 것이 달라지기 시작했다.

예진을 대하는 윤제의 온도는 서서히 차가워졌고, 퇴근 시간이 지나서도 밤늦게까지 돌아오지 않기 일쑤였다.

이와 동시에 고씨 가문의 사업은 내리막길을 걷기 시작했다. 몇 년 사이에 거의 모든 계열사가 무너져 내렸다.

그 와중에 윤제의 아버지마저 병세가 악화하여 세상을 떠났다.

이제 집에는 윤제의 어머니, 도순희만 남았다.

고씨 가문이 더 이상 도움도, 가치도 없어진 시점에서 도순희는 이안을 자기 집으로 데려갔다.

“새아가, 네가 산후조리를 제대로 못 해서 몸이 약해진 것 같구나. 아이는 내가 데려다 잘 키워주마.”

처음엔 그런 말로 시작됐지만, 곧 아린과 도순희가 함께 이안을 키우기 시작했다.

예진은 스스로를 위로했다.

‘류아린은 이미 과거야. 어머님은 이안이 할머니잖아.’

‘설마... 아이에게 나쁜 영향을 끼치진 않으시겠지?’

하지만, 그때의 예진은 너무 순진했다.

그렇게 4년이 흘렀다.

오늘, 예진은 정말 오랜만에 어렵게 기회를 얻어 유치원으로 이안을 데리러 갔다.

하지만 유치원에 불이 났다.

그리고 그 불길 속에서, 이안과 윤제가 아린을 데리고 뛰쳐나가는 장면을 본 순간, 예진은 그제야 깨달았다.

‘내가... 얼마나 바보 같은 착각을 하고 살았던 거지?’

결국 거센 불길은 결국 예진을 집어삼켰고, 그 속에서 예진은 절규했다.

“살려줘... 제발...”

“...”

예진이 갑자기 눈을 번쩍 떴다. 눈앞에 펼쳐진 건 시뻘건 불길이 아닌, 하얀 병실의 천장이었다.

한참을 멍하게 바라보다가 현실을 인지했다.

‘아... 내가 아직 살아 있구나.’

병실엔 아무도 없었다.

예진의 온몸은 붕대로 감겨 있었고, 오른쪽 다리는 깁스를 한 상태였다.

방금 꾼 꿈 때문인지, 환자복은 땀으로 흠뻑 젖어 있었고, 숨을 쉴 때마다 목구멍이 따갑게 타들어 갔다.

예진은 누군가를 부르려 했지만, 목소리는 나오지 않았다.

‘연기 때문에 성대를 다쳤나 봐...’

그녀는 힘겹게 침대 옆의 목발을 짚고 일어나 탁자 위의 물을 겨우 한 모금 삼켰다.

그제야 타는 듯한 목이 조금 가라앉았다.

그리고 본능적으로 아들 이안을 떠올랐다.

예진은 목발을 짚으며 병실 밖으로 나갔다. 아이의 상태를 확인해야 했다.

하지만 병실을 막 벗어난 순간, 옆 병실에서 들려오는 웃음소리에 발이 멈췄다.

웃음소리는 따뜻하고, 평화롭고, 무엇보다... 익숙했다.

예진은 천천히 다가갔다.

문이 조금 열려 있었고, 그 틈으로 안이 훤히 보였다.

아린은 병상에 누워 있었고, 도순희는 그 병상 옆에서 사과를 깎고 있었다.

이안은 아린의 이불 위에 몸을 기대고, 아린을 꼭 껴안고 있었다.

“고모... 아직 아파요?”

이안의 목소리는 작고 조심스러웠다.

하지만 그 속엔 따뜻한 걱정이 가득 담겨있었다.
Expandir
Siguiente capítulo
Descargar

Último capítulo

Más capítulos

reseñas

Kanokwan tukky
Kanokwan tukky
ชอบๆๆ หวานเชียว
2025-11-13 16:38:43
3
0
Kanokwan tukky
Kanokwan tukky
สนุกดีค่ะอ่านแบบสบายใจ
2025-11-13 16:31:39
3
0
145 Capítulos
บทนำ แรกวิวาห์ 2
“เจ้าค่ะ ท่านพี่”“เถียนเถียน จากนี้ไปจงปิดบังใบหน้าอัปลักษณ์ทุกครั้งที่ข้าอยู่ด้วย เข้าใจหรือไม่” นางพยักหน้ารับคำไม่โต้แย้งหากเป็นบุรุษทั่วไปคงนึกยินดีที่ได้ภรรยาเชื่อฟังคำสั่งโดยไม่อิดออด ทว่าเรื่องนี้กลับมิทำให้หยางเหวินเย่ยินดีขึ้นมาแต่อย่างใด เขาถอดเสื้อตัวนอกออก ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง นอนมองเจ้าสาวหมาด ๆ จัดผ้าห่มแทนที่นอนชั่วคราว นางนั่งหันหลังและบรรจงถอดเครื่องประดับอย่างระมัดระวัง“เรียบร้อยแล้วก็ดับไฟแล้วก็นอนเสียเถิด พรุ่งนี้ข้าต้องออกเดินทางแต่เช้า” เจ้าสาวดับไฟก่อนจะล้มตัวลงนอนองค์ชายรัชทายาทล่วงหน้ากลับเมืองหลวงหลังจากพิธีมงคลสำเร็จเรียบร้อยดีแล้ว ความจริงเขาได้รับอนุญาตให้อยู่ต่อจนกว่าจะพร้อมกลับไปทำหน้าที่ดังเดิม ทว่าใจของหยางเหวินเย่กลับมิสงบพอ นางที่เขารักยังคงอยู่ในจวนคหบดีกับสามี ส่วนภรรยาของเขาหรือก็อัปลักษณ์เกินกว่าจะมองหน้ากันโดยมิอาเจียนไปเสียก่อนแต่จะพูดเช่นนั้นก็คงมิยุติธรรมต่อนางนัก เพราะยามแรกพบนางกับบ่าวตัวน้อยกำลังลำบาก หนีภัยสงครามมาพร้อมกับชาวบ้าน หน้าตาดำมืดคล้ายขอทาน สกปรกมอมแมมน่ารังเกียจ ทั้งยังสวมเสื้อผ้าคล้ายกระสอบถ่านนางมอบสาส์นสำคัญให้
last updateÚltima actualización : 2025-11-12
Leer más
บทที่ 1 โปรดหย่าภรรยา 1
เสียงหัวร่อต่อกระซิกดังออกมาจากเรือนของท่านแม่ทัพเลื่องชื่อ วาจาออดอ้อนของหญิงคณิกาอันดับต้น ๆ จากหอโคมเขียวจำนวนมากถึงสิบนาง ล่อลวงให้คนฟังลุ่มหลงจนยากจะปฏิเสธ ส่วนเสียงหัวเราะของบุรุษ กลับมิได้ดังออกมาจากปากของตัวเจ้าของจวนเอง ทว่าคือองค์ชายรัชทายาทจากวังหลวง ตลอดหลายปีที่ผ่านมา องค์ไท่จื่อพยายามที่จะชักชวนให้สหายกลับมามีชีวิตชีวาดังเดิม ด้วยหลังเสร็จสิ้นศึกสงครามในคราวนั้นแล้ว หยางเหวินเย่ก็คล้ายจะทำรอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่งหายไปด้วยแม่ทัพหนุ่มรูปงามปล่อยให้หญิงสาวบีบนวดระหว่างร่ำสุรายามบ่ายกับสหายสูงศักดิ์ สีหน้าของหยางเหวินเย่มิได้ยินดียินร้าย หากหญิงงามนางใดจูบมา เขาก็โต้ตอบอย่างอ้อยอิ่งเกียจคร้าน หากนางใดเบียดตัวเข้าใกล้ ก็จะบีบตรงนั้นจับตรงนี้ไปตามเรื่อง หรือถ้าเกิดความต้องการมากเข้า เขาก็จะลากพวกนางเข้าห้องไปด้วยกัน จะสองหรือสามนาง ก็แล้วแต่อารมณ์ปรารถนาทว่าความรู้สึกในวันนี้กลับต่างออกไป“ข้าเห็นชายหนุ่มสองคนยืนกระวนกระวายอยู่ที่หน้าจวน จะมิเชื้อเชิญเข้ามาสักหน่อยหรือ”องค์ไท่จื่อเยว่หยาง สอบถามสหายหน้าตาย ขณะมือเรียวรินสุราไผ่เขียวชั้นดีที่นำออกจากวังหลวงมาด้วย ทุก ๆ สิบวัน
last updateÚltima actualización : 2025-10-05
Leer más
บทที่ 1 โปรดหย่าภรรยา 2
ชะรอยเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้จะเป็นที่น่าขบขันสำหรับองค์ชายรัชทายาท ทว่าสามีผู้ที่ถูกขอให้หย่าขาดจากภรรยากลับมิได้รู้สึกเช่นเดียวกัน ทั้งยังประหลาดใจที่มีบุรุษรูปงามถึงสองชีวิต กล่าวว่าภรรยายังเยาว์ของเขานั้นงามเหนือหญิงใดในเมืองเทียนโจว แน่นอนว่าเรื่องนั้นย่อมเป็นไปมิได้ ด้วยสตรีที่งดงามหาผู้ใดเทียบได้ยาก ก็คืออดีตคนรักของเขานั่นเอง“น่าประหลาดใจยิ่งนัก มิใช่เจ้าบอกว่า ภรรยาหน้าตาอัปลักษณ์ ถึงขั้นเห็นแล้วจวนจะอาเจียนมิใช่หรือ”“คำพูดที่ว่าเอ่ยในยามข้ายังเยาว์อยู่ ออกจะเกินจริงไปบ้าง นางแค่มีหน้าตาธรรมดา หากเทียบเคียงกับ...” หยางเหวินเย่ยังมิกล้าเอ่ยชื่อนางผู้ทำให้เขากลายเป็นคนไร้หัวใจและลืมเลือนรอยยิ้มของตนหลังจากความสูญเสีย“เจ้าก็มิได้กลับไปเยี่ยมบิดามารดานานมากแล้ว บ้านเมืองยามนี้สงบเงียบ อยู่เมืองหลวงก็มิได้มีงานอันใด กลับไปเยี่ยมเทียนโจวสักสองสามเดือนมิดีหรือ” องค์ชายรัชทายาทคำนวณดูแล้วพบว่าภรรยาของสหายน่าจะอายุได้สิบเก้าปีบริบูรณ์ ถึงเวลาที่จะต้องออกเรือนอย่างเป็นทางการแล้วทั้งยังย้ำอีกว่าในสองเดือนข้างหน้า คือวันคล้ายวันเกิดของอดีตที่ปรึกษาคนสำคัญ บุตรชายคนเดียวของตระกูลหยาง
last updateÚltima actualización : 2025-10-05
Leer más
บทที่ 1 โปรดหย่าภรรยา 3
พอเวลาเลื่อนเลยได้ห้าปีเศษ ชาวเมืองเทียนโจวก็ลืมไปแล้วว่านางคือสะใภ้สกุลหยาง พากันเรียกขานสาวน้อยว่าคุณหนูเถียนเถียน เสมือนว่านางคือลูกสาวอีกคนของหยางซือถงและฮูหยินหยางชิวเหยาสองผู้อาวุโสปลื้มใจเพราะได้ลูกสะใภ้ดี นางเรียกขานกันว่าท่านพ่อท่านแม่ คอยเอาอกเอาใจ จนทำให้สองสามีภรรยาเกือบลืมไปแล้วว่ายังมีบุตรชายที่อาศัยอยู่ในเมืองหลวงอีกคนหนึ่ง“บ่ายนี้เรามีนัดกับผู้ใดหรือ”เถียนเถียนเอ่ยถามบ่าวคนสนิทจางฉวน บ่าวใบ้ทำมือทำไม้บอกกับคุณหนูว่าเป็นลูกค้ารายใหม่ ชายหนุ่มรูปร่างแข็งแรงกำยำได้ยินทุกอย่าง ทว่าตอบโต้ได้ด้วยภาษามือเท่านั้น ทั้งคู่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านสกุลหยางพร้อมกัน ครอบครัวของเถียนเถียนนึกสงสารเด็กน้อยบ้าใบ้ จึงรับเลี้ยงดูให้อยู่เป็นเพื่อนเล่นของคุณหนูเถียนเถียนมีความเมตตามากตั้งแต่ยังเด็ก ยามบ่าวใบ้ป่วยไข้ก็ขอให้ท่านพ่อช่วยเรียกหมอมาดูแล หากถูกกลั่นแกล้งก็จะออกโรงยอมลงแรงปกป้อง มิยอมให้คุณหนูสกุลอื่นหรือคนในบ้านรังแก และนั่นทำให้จางฉวนซื่อสัตย์รักมั่นต่อคุณหนู ทว่าร่างกายของเขาก็มิค่อยแข็งแรง จึงทำได้เพียงหยิบจับนู่นนี่ ช่วยล้างพู่กันเตรียมกระดาษไปตามเรื่องกระทั่งอายุมากขึ้นจึงแข็
last updateÚltima actualización : 2025-10-05
Leer más
บทที่ 1 โปรดหย่าภรรยา 4
“อย่าไปสนใจไอ้ลูกไม่รักดีนั่นเลย”“ท่านพ่ออย่าได้มีโทสะเลยนะเจ้าคะ เถียนเถียนไม่อยากให้ท่านพ่อล้มป่วย”“จะไม่ให้มีโทสะได้อย่างไร หากวันนั้นเจ้าโง่นั่นยอมเปิดผ้าคลุม มองหน้าเจ้าสักหน่อยก็หมดปัญหาแล้ว”“ข้ากลับมองเป็นเรื่องดี หากท่านพี่เห็นหน้าข้าก็อาจจะตกใจจนเป็นลมเอาได้” นางหัวเราะน้อย ๆ มิได้เดือดดาลกับความจริงที่ว่าสามีได้หายหน้าไปนานกว่าห้าปีแล้ว“เจ้านี่นะ ร่าเริงเอาใจทุกคนจนลืมความสุขของตัวเอง”“ท่านพ่ออย่าได้กังวล ทุกวันนี้ข้ามีความสุขดีแล้ว”เถียนเถียนประคองผู้อาวุโสจนถึงห้องพัก แล้วจึงกลับมานั่งทอดอารมณ์อยู่ในสวนตามเดิมหลังจากสูญเสียท่านพ่อ เถียนเถียนก็มิได้ร้องไห้ให้กับเรื่องใดอีก จำได้เพียงว่าตนเองซ่อนตัวอยู่กระโจมของท่านแม่ทัพตามคำสั่งของพ่อสามีในปัจจุบัน โดยมีจางฉวนคอยทำมือไม้ปลอบใจไปตามเรื่อง นางทราบดีว่าดวงหน้าของตนแปลกประหลาด ทั้งดวงตายังดึงดูดความสนใจ ไม่เหมือนกับสตรีรุ่นราวคราวเดียวกัน และเมื่อบิดาสั่งว่าให้หลบซ่อนจากบุรุษให้ดี นางจึงทำตามอย่างเคร่งครัดนางมิกล้าแม้แต่จะร้องไห้ เพราะนั่นอาจจะดึงความสนใจและนำมาซึ่งปัญหา แม้จะปลอดภัยดีในกระโจมที่พัก แต่ก็ยังคงปิดปากเงี
last updateÚltima actualización : 2025-11-12
Leer más
บทที่ 2 เยือนบ้านเหลียนซาน 1
บ้านเหลียนซานมิอนุญาตให้บ่าวชายเข้าไปยุ่มย่ามพื้นที่ด้านในยามค่ำคืนเพื่อความปลอดภัยของคุณหนูเถียนเถียน จึงมีเพียงจางฉวนและบ่าวหญิงช่วยกันประคับประคองร่างที่ยังมิได้สติกลับเข้าบ้านไป ส่วนหยางซือถงเร่งออกไปนำม้าที่ถูกทิ้งไว้ด้านนอกเข้ามาเก็บไว้ในบ้าน ก่อนจะก่นด่าลูกชายคนเดียวไปตามเรื่อง“อา” จางฉวนเสนอตัวคอยเฝ้าคนเมา ทว่ากลับถูกปฏิเสธ“จางฉวนพาท่านพ่อไปพักผ่อนก่อนเถอะ แล้วก็อย่าลืมดูท่านแม่ด้วยว่าดื่มยาแล้วหรือยัง” เถียนเถียนอธิบายต่อไปคุณชายบาดเจ็บศีรษะแตก เพราะหกล้มเมื่อครู่ที่ผ่านมา คงกระทำการหักหาญน้ำใจใครมิได้ บ่าวของนางจึงยอมจากไป“เจ้าลูกคนนี้ไม่ไหว กลับบ้านทั้งก็เมาแอ๋ไม่เป็นผู้เป็นคน นอกจากเรื่องรบราฆ่าฟันสู้ศึกเก่งกาจแล้ว หามีเรื่องอันใดทำให้ข้าชื่นใจได้ไม่ แล้วนี่เถียนเถียนมั่นใจแล้วหรือว่าจะมิให้มันนอนในห้องรับแขก” ท่านพ่อสามีเอ่ยถามสาวงาม“ห้องนี้เดิมทีก็เป็นห้องของท่านพี่ เถียนเถียนต่างหากที่สมควรย้ายไปนอนห้องอื่น”“แต่เจ้าก็นอนอยู่ในห้องนี้มาตั้งห้าปีแล้ว ให้เปลี่ยนที่กะทันหันก็คงนอนมิหลับ” ผู้อาวุโสของบ้านถอนหายใจหลังจากพูดจาเกลี้ยกล่อมกันอยู่นาน พ่อสามีก็ยอมกลับไปพักผ่
last updateÚltima actualización : 2025-10-05
Leer más
บทที่ 2 เยือนบ้านเหลียนซาน 2
“หลายปีมานี้ เจ้าสบายดีหรือไม่” หยางเหวินเย่ถามพลางลุกขึ้นนั่ง เขาแตะที่ข้อเท้าของตนเบา ๆ มันค่อนข้างจะบวมแดง แต่ก็คงไม่ถึงกับหัก“ท่านพี่เจ็บข้อเท้าหรือเจ้าคะ”เจ้าของน้ำเสียงร้อนรนคว้าตะเกียงขยับเข้าใกล้ ดวงตากลมโตวูบไหว แสดงความห่วงใยออกมาอย่างชัดเจน ทว่าสิ่งที่ทำให้คนมองต้องตกตะลึง กลับมิใช่การขยับตัวเข้าใกล้ของภรรยาอัปลักษณ์ดวงตาสีน้ำผึ้งของนางงดงามยิ่งนัก!“เล็กน้อยเท่านั้น”ทว่าเถียนเถียนมิยอมฟัง หายตัวไปเพียงครู่เดียวก็กลับมาพร้อมกับถังน้ำสะอาด นางค่อย ๆ ทำความสะอาดอย่างระมัดระวัง ทั้งข้อเท้าข้างที่เจ็บและไม่เจ็บ ล้วนทะนุถนอมดูแลดีมิต่างกันหลังจากนั้นก็ทายาบรรเทาอาการบวมช้ำอย่างเบามือ ลืมนึกไปว่าอาการเจ็บปวดเพียงน้อยนิด คงมิได้ระคายความรู้สึกของท่านแม่ทัพที่ผ่านศึกสงครามมา“เอาไว้มะรืนนี้ค่อยประคบร้อนเพื่อลดบวม ท่านพี่อดทนหน่อยนะเจ้าคะ”“มิเจ็บมากนัก...”“เจ็บน้อย เจ็บมาก ก็คือเจ็บ ท่านพี่พักผ่อนเถิดนะเจ้าคะ เถียนเถียนจะคอยดูแลท่านพี่เอง”ดวงตาของนางปริ่มคล้ายว่าจะร้องไห้เต็มทีแล้ว ตั้งแต่หยางเหวินเย่เกิดมายังมิเคยได้รับการเอาใจใส่ดูแลเช่นนี้มาก่อน ก็ให้รู้สึกชุ่มฉ่ำในหัวใจม
last updateÚltima actualización : 2025-10-27
Leer más
บทที่ 2 เยือนบ้านเหลียนซาน 3
ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วยาม ท่านแม่ทัพรูปงามก็จัดการทำความสะอาดตัวเองเรียบร้อย เขาจัดการสวมเสื้อผ้าท่อนล่าง ก่อนจะร้องเรียกภรรยาให้กลับเข้ามาช่วยเหลืออีกครั้ง และพอมองผ่านฉากกั้น ก็พบว่าเถียนเถียนกำลังขยับผ้าคลุมหน้าของนางให้แน่นหนาดี ก่อนจะรีบตรงเข้ามาดูแลสามีที่กำลังหงุดหงิดเพราะการเดินเหินที่ไม่สะดวกความจริงหยางเหวินเย่มิได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรมาก ทว่าตั้งแต่ก้าวเข้ารับตำแหน่งสำคัญในกองทัพ ก็มิเคยมีผู้ใดใส่ใจอาการเจ็บปวดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขานัก ด้วยคิดไปว่าบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ดั่งภูผาคงจะไม่ยี่หระกับความเจ็บปวด หากไม่ได้ถึงขั้นเลือดตกยางออกก็จะไม่สนใจดูแลรักษาความใจใส่ของภรรยาอัปลักษณ์ ทำให้เขารู้สึกว่าตนกลับไปเป็นคุณชายหยางเหวินเย่คนเดิมอีกครั้งคนที่มิได้แข็งกระด้างและเย็นชากับผู้คนรอบตัว“ท่านพี่เดินระวังนะเจ้าคะ” นางกล่าวขณะประคองบุรุษผู้ที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จกลับเข้าห้องนอนปรากฏว่าผ้าปูเตียงถูกเปลี่ยนเป็นของใหม่ เพราะคืนที่ผ่านมา เขาเมามายอย่างหนักและหลับนอนลงทั้งที่เนื้อตัวยังสกปรกอยู่ ระหว่างรำลึกถึงความหลัง เถียนเถียนก็จัดการซับผมของสามีจนแห้ง รวมถึงเช็ดตัวให้จนแล้วเสร็จดี“เจ้าด
last updateÚltima actualización : 2025-10-27
Leer más
บทที่ 2 เยือนบ้านเหลียนซาน 4
หยางชิวเหยาเตรียมอาหารเอาไว้ให้ลูกชาย สุขภาพของนางดีขึ้นมาก เพราะได้รับความเอาใจใส่จากสามี ทั้งยังมีลูกสะใภ้ที่ดีคอยดูแล พอเห็นเถียนเถียนสอดแขนประคองลูกชายเข้ามายังโต๊ะอาหารก็ให้รู้สึกชื่นใจ หากโชคดี อีกไม่นานก็คงจะได้อุ้มหลานแล้วลูกสะใภ้งามพร้อมขนาดนี้ เจ้าลูกชายคงมิโง่เง่ากระมัง“เถียนเถียน เหตุใดเจ้าจึงไม่มานั่งร่วมโต๊ะอาหาร แล้วเหตุใดจึงต้องสวมผ้าคลุมนั่น” หยางชิวเหยาอดสอบถามมิได้“เรียนท่านแม่ ข้าต้องย้ายข้าวของออกจากห้องของท่านพี่แล้ว ส่วนเรื่องผ้าคลุมหน้า เถียนเถียนกลัวว่าท่านพี่เห็นหน้าแล้วจะตกใจจนนอนไม่หลับ” เถียนเถียนกล่าวพลางหัวเราะ และนั่นทำให้ผู้อาวุโสออกอาการขบขันตามไปด้วย“ช่างพูดยิ่งนัก! แต่ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าเปลี่ยนห้อง สามีภรรยามิได้อยู่ร่วมหอกัน หาใช่สามีภรรยาไม่” ฮูหยินหยางออกคำสั่งมิให้บ่าวช่วยนางขนย้ายข้าวของ“แต่ข้าอยากนอนคนเดียว” หยางเหวินเย่เอ่ยเสียงแข็ง ยังมิชินกับการถูกบังคับให้ทำตามความต้องการของผู้อื่น แม้คนคนนั้นจะเป็นมารดาของเขาเองก็ตามเดือดร้อนเจ้าของดวงตางามประหลาดต้องรีบเร่งกระซิบสนทนากับแม่สามีเป็นการส่วนตัว นางทำหน้ามิค่อยอยากเชื่อ ทว่าความหลงใหลใ
last updateÚltima actualización : 2025-11-12
Leer más
Explora y lee buenas novelas gratis
Acceso gratuito a una gran cantidad de buenas novelas en la app GoodNovel. Descarga los libros que te gusten y léelos donde y cuando quieras.
Lee libros gratis en la app
ESCANEA EL CÓDIGO PARA LEER EN LA APP
DMCA.com Protection Status