Semua Bab ชะตารักนางรอ: Bab 1 - Bab 5

แรกวิวาห์คือค่ำคืนที่เจ้าสาวคาดหวังว่าจะได้รับการดูแลทะนุถนอมตามวาสนารัก ทว่าความจริงกลับแตกต่างจากบทละครในโรงน้ำชาอยู่หลายส่วน สตรีหลายนางต้องทรมานเพราะความไม่รู้จักพอของบุรุษ บ้างก็ร่ำไห้เพราะถูกบังคับให้ร่วมหอกับคนแปลกหน้า บ้างก็หลับสนิทเพราะเหนื่อยจากงานพิธีมาตลอดทั้งวัน แต่สำหรับดวงหน้าหวานที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีแดง เรื่องราวกลับต่างออกไปโดยสิ้นเชิงเสียงอาละวาดของบุรุษชุดแดงดังลั่นบ้าน ปกติแล้วเขามิใช่คนชอบออกความเห็น เว้นแต่เป็นเรื่องกลยุทธ์การศึกหรือการทหารที่ตนได้รับการมอบหมาย ทว่าวันนี้กลับต้องเอ่ยถ้อยความขัดใจผู้ให้กำเนิดสักหลายคำ เรื่องถูกบังคับให้แต่งงานเพื่อรักษาชื่อเสียงของตระกูลนั่นเขาพอจะยอมรับได้ เรื่องช่วยเรื่องปกป้องสตรีให้รอดพ้นจากการเป็นเหยื่อนั่นก็สมควรกระทำ แต่การถูกไล่ต้อนกลับเข้าห้องนอนที่มีสตรีอัปลักษณ์รอร่วมหออยู่ เขามิอาจฝืนใจตนเองได้“อย่างไรก็ต้องเข้าหอ ทำทุกอย่างให้ถูกต้องตามประเพณี!” ผู้อาวุโสของบ้านตวาดเสียงดัง“พรุ่งนี้ข้าก็จะกลับเมืองหลวงแล้ว ผูกพันกันไปรังแต่จะทำร้ายนางเสียเปล่า!”“เลี้ยงมาจนเติบใหญ่ไม่เคยทุ่มเถียงให้ข้าลำบากใจ แต่พอรั้งตำแหน่งแ

ชะรอยเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้จะเป็นที่น่าขบขันสำหรับองค์ชายรัชทายาท ทว่าสามีผู้ที่ถูกขอให้หย่าขาดจากภรรยากลับมิได้รู้สึกเช่นเดียวกัน ทั้งยังประหลาดใจที่มีบุรุษรูปงามถึงสองชีวิต กล่าวว่าภรรยายังเยาว์ของเขานั้นงามเหนือหญิงใดในเมืองเทียนโจว แน่นอนว่าเรื่องนั้นย่อมเป็นไปมิได้ ด้วยสตรีที่งดงามหาผู้ใดเทียบได้ยาก ก็คืออดีตคนรักของเขานั่นเอง“น่าประหลาดใจยิ่งนัก มิใช่เจ้าบอกว่า ภรรยาหน้าตาอัปลักษณ์ ถึงขั้นเห็นแล้วจวนจะอาเจียนมิใช่หรือ”“คำพูดที่ว่าเอ่ยในยามข้ายังเยาว์อยู่ ออกจะเกินจริงไปบ้าง นางแค่มีหน้าตาธรรมดา หากเทียบเคียงกับ...” หยางเหวินเย่ยังมิกล้าเอ่ยชื่อนางผู้ทำให้เขากลายเป็นคนไร้หัวใจและลืมเลือนรอยยิ้มของตนหลังจากความสูญเสีย“เจ้าก็มิได้กลับไปเยี่ยมบิดามารดานานมากแล้ว บ้านเมืองยามนี้สงบเงียบ อยู่เมืองหลวงก็มิได้มีงานอันใด กลับไปเยี่ยมเทียนโจวสักสองสามเดือนมิดีหรือ” องค์ชายรัชทายาทคำนวณดูแล้วพบว่าภรรยาของสหายน่าจะอายุได้สิบเก้าปีบริบูรณ์ ถึงเวลาที่จะต้องออกเรือนอย่างเป็นทางการแล้วทั้งยังย้ำอีกว่าในสองเดือนข้างหน้า คือวันคล้ายวันเกิดของอดีตที่ปรึกษาคนสำคัญ บุตรชายคนเดียวของตระกูลหยาง

บ้านเหลียนซานมิอนุญาตให้บ่าวชายเข้าไปยุ่มย่ามพื้นที่ด้านในยามค่ำคืนเพื่อความปลอดภัยของคุณหนูเถียนเถียน จึงมีเพียงจางฉวนและบ่าวหญิงช่วยกันประคับประคองร่างที่ยังมิได้สติกลับเข้าบ้านไป ส่วนหยางซือถงเร่งออกไปนำม้าที่ถูกทิ้งไว้ด้านนอกเข้ามาเก็บไว้ในบ้าน ก่อนจะก่นด่าลูกชายคนเดียวไปตามเรื่อง“อา” จางฉวนเสนอตัวคอยเฝ้าคนเมา ทว่ากลับถูกปฏิเสธ“จางฉวนพาท่านพ่อไปพักผ่อนก่อนเถอะ แล้วก็อย่าลืมดูท่านแม่ด้วยว่าดื่มยาแล้วหรือยัง” เถียนเถียนอธิบายต่อไปคุณชายบาดเจ็บศีรษะแตก เพราะหกล้มเมื่อครู่ที่ผ่านมา คงกระทำการหักหาญน้ำใจใครมิได้ บ่าวของนางจึงยอมจากไป“เจ้าลูกคนนี้ไม่ไหว กลับบ้านทั้งก็เมาแอ๋ไม่เป็นผู้เป็นคน นอกจากเรื่องรบราฆ่าฟันสู้ศึกเก่งกาจแล้ว หามีเรื่องอันใดทำให้ข้าชื่นใจได้ไม่ แล้วนี่เถียนเถียนมั่นใจแล้วหรือว่าจะมิให้มันนอนในห้องรับแขก” ท่านพ่อสามีเอ่ยถามสาวงาม“ห้องนี้เดิมทีก็เป็นห้องของท่านพี่ เถียนเถียนต่างหากที่สมควรย้ายไปนอนห้องอื่น”“แต่เจ้าก็นอนอยู่ในห้องนี้มาตั้งห้าปีแล้ว ให้เปลี่ยนที่กะทันหันก็คงนอนมิหลับ” ผู้อาวุโสของบ้านถอนหายใจหลังจากพูดจาเกลี้ยกล่อมกันอยู่นาน พ่อสามีก็ยอมกลับไปพักผ่