All Chapters of เพลิงรักใต้เงาแค้น: Chapter 11 - Chapter 20

ในเส้นทางที่รกร้างนอกกำแพงเมือง มีเพียงเสียงเกือกม้าที่กึกก้องตัดผ่านความเงียบงันยามค่ำคืน สายลมยามราตรีพัดแรง พัดพาเอาทั้งฝุ่นดินแห้งและกลิ่นเลือดจางๆ ที่ยังคงติดอยู่บนชุดของเซียวอวี้เขาโน้มตัวแนบหลังม้า มือขวากำบังเหียนแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น นัยน์ตาเรียวคมฉายแววระแวดระวัง แต่ภายในกลับร้อนรุ่มไปด้วยทั้งความตื่นเต้นและความหวาดวิตกเบื้องหลัง มีเงาดำหลายสายกำลังเคลื่อนตามมาอย่างเงียบเชียบราวกับฝูงหมาป่าที่หมายจะตะครุบเหยื่อ กีบเท้าของพวกมันเบาบางเกินกว่าที่จะได้ยินเสียง แต่เซียวอวี้สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสังหารที่เกาะติดไม่ห่าง หากคืนนี้เขาช้ากว่านี้เพียงครึ่งก้าว คมดาบของนักฆ่าคงเจาะทะลุแผ่นหลังไปแล้วเส้นทางรกร้างทอดยาวไปสู่ที่ราบที่เต็มไปด้วยวัชพืชและซากกำแพงเก่า แม้ผู้คนจะละทิ้งสถานที่แห่งนี้มานานนักแล้ว แต่สำหรับเซียวอวี้ ที่นี่คือที่เดียวที่เขาคิดถึงในยามคับขัน“จวนร้าง...” เขาพึมพำกับตัวเองที่แห่งนี้เคยเป็นสถานที่ที่เขาบาดเจ็บสาหัสและสิ้นหวัง แต่กลับได้รับการช่วยเหลือจากหญิงชราคนหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะนาง เขาคงไม่เหลือชีวิตมาจนถึงวันนี้ แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี ภาพนั้นก็ยังคงติดตรึงอยู

ในค่ำคืนที่เงามืดปกคลุมเมืองหลวง ลู่หยางก้าวออกจากโรงเตี๊ยมด้วยความมุ่งมั่น บนเส้นทางอันคดเคี้ยวสู่จวนตระกูลชาง เด็กหนุ่มพ่อค้าผู้ไม่เคยเดินทางไกลจากบ้านเกิด และเหวินซางผู้เชี่ยวชาญด้านการสืบสวนคดีพวกเขาทั้งสามเดินไปตามตรอกซอกซอยด้วยความระมัดระวัง ทุกเสียงสะท้อน ทุกเงาที่ไหวเคลื่อน ลู่หยางมองเห็นและจดจำได้ทั้งหมด“เราต้องถึงจวนตระกูลชางก่อนฟ้าสาง” ลู่หยางเอ่ยเสียงเบา“แต่เราจะไม่บุ่มบ่ามเข้าไปจนกว่าจะรู้เบาะแสที่ชัดเจน เราต้องรู้ให้แน่ชัดว่าใครคือผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้”เด็กหนุ่มพยักหน้ารับคำอย่างตั้งใจ เหวินซางเหลือบมองเส้นทางรอบตัว ก่อนจะกระซิบตอบ“ข้าสืบรู้มาว่าภายในจวนตระกูลชางมีความขัดแย้งกันเอง บ่าวไพร่บางคนของชางเหยาไม่เห็นด้วยกับการจับตัวเซียวอวี้ แต่ไม่กล้าแสดงออก”ลู่หยางพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ดีมาก เราต้องค้นหาคนเหล่านั้นที่ยังมีจิตใจใฝ่ในความยุติธรรม พวกเขาอาจเป็นกุญแจสำคัญที่จะช่วยให้เราเข้าถึงตัวเซียวอวี้โดยไม่ต้องเผชิญหน้ากับชางเหยาโดยตรง”เมื่อเดินทางมาถึงบริเวณด้านหลังคุกใต้ดินของจวนแล้ว ลู่หยางหันไปทางเหวินซาง“เจ้าไปสืบเรื่องความสัมพันธ์ภายในจวนตระกูลชางโ

ราตรีในเมืองหลวงยังคงเย็นยะเยือก สายลมหนาวพัดต้องกิ่งไม้จนเกิดเสียงเสียดสีเบา ๆ ราวเสียงกระซิบจากภูตผีบนฟากฟ้า โคมแดงของหอชิงเฟิงที่อยู่ห่างออกไปยังคงส่องวาบเป็นแสงริบหรี่ท่ามกลางความมืด แต่เมื่อหันหลังให้แสงนั้น โลกทั้งใบกลับถูกกลืนด้วยเงามืดที่แทบไร้ที่สิ้นสุดลู่หยางเดินนำหน้า ก้าวเท้าอย่างมั่นคงแต่แฝงความระแวดระวัง แสงจันทร์ทอดเงาบนใบหน้าคมสัน ดวงตาเขาคมวาวเต็มไปด้วยความแน่วแน่ เหวินซางตามมาติด ๆ สายตาคมดุจเหยี่ยวกวาดมองรอบทิศอย่างไม่ไว้วางใจ เขามีท่วงท่าของผู้คุ้นชินกับการลอบเร้นในเงามืด ทุกการเคลื่อนไหวแนบเนียนไร้ซุ้มเสียง“เจ้ามั่นใจหรือไม่” เหวินซางเอ่ยเสียงต่ำ ขณะเดินเคียงกัน “ว่าจดหมายเปื้อนเลือดนั่นจะพาเรามาถึงจวนชางจริง”ลู่หยางไม่ได้หันไปมอง เพียงก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทีไม่ลังเล“ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ แต่ความลับย่อมซ่อนอยู่ที่นี่ หากพลาดโอกาสครั้งนี้ เราอาจไม่มีวันได้รู้ความจริงอีก”เหวินซางถอนหายใจแผ่ว เขารู้จักนิสัยลู่หยางดี เมื่ออีกฝ่ายตัดสินใจแล้ว ต่อให้เสี่ยงอันตรายเพียงใดก็ไม่คิดถอยในไม่ช้า ทั้งคู่ก็มาหยุดยืนเบื้องหน้ากำแพงสูงของจวนตระกูลชาง กำแพงหินเก่าแก่ตั้งตระ

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงอรุณสีทองสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็กของโรงเตี๊ยมที่ลู่หยางกับเหวินซางเลือกพัก เพื่อปกปิดตัวตนของพวกเขา ลู่หยางปลุกเหวินซางที่หลับไหลอยู่ในความงุนงงของการเดินทางที่ยาวนาน“ตื่นได้แล้วเหวินซาง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “เรามีงานที่ต้องทำ”เหวินซางขยี้ตาแล้วลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน “เจ้าจะให้เราไปที่ไหนอีก” เขาถามด้วยเสียงที่แหบแห้ง“วันนี้เราจะไปที่สำนักราชบัณฑิต” ลู่หยางตอบ “ข้าต้องหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับคัมภีร์ที่บุรุษหมวกกว้างได้รับ”“เจ้าคิดว่ามันเป็นคัมภีร์อะไร?” เหวินซางถามด้วยความสงสัย“ข้าไม่รู้” ลู่หยางตอบอย่างตรงไปตรงมา “แต่ดูจากที่เขาสนใจคัมภีร์นี้มากเป็นพิเศษ มันต้องไม่ใช่คัมภีร์ธรรมดาอย่างแน่นอน”เมื่อมาถึงสำนักราชบัณฑิต ลู่หยางกับเหวินซางปลอมตัวเป็นบัณฑิตจากต่างเมืองที่มาเยี่ยมชมสำนัก พวกเขามุ่งหน้าไปยังห้องสมุดที่ใหญ่โตและเต็มไปด้วยชั้นหนังสือที่สูงเสียดฟ้าลู่หยางเริ่มค้นหาหนังสือที่เกี่ยวข้องกับพิธีกรรมโบราณและคัมภีร์ต้องห้ามในประวัติศาสตร์ของราชสำนัก ขณะที่เหวินซางไปนั่งรออยู่เงียบๆ ที่โต๊ะด้านในสุดเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ลู่หยางเดินออกมาพร้อ

หลายปีก่อน แคว้นซงหนูตั้งอยู่ทางเหนือประสบกับความระส่ำระสายไม่ต่างจากใบไม้ร่วงหล่นท่ามกลางลมหนาวที่พัดพาความเหี่ยวเฉามาถึง ราชสำนักที่เคยเป็นศูนย์รวมอำนาจและเอกภาพแตกออกเป็นสองเสี่ยงอย่างมิอาจประสานได้ฝ่ายหนึ่งสนับสนุนองค์หญิงใหญ่ซูเหยียนผู้เปี่ยมด้วยความทะเยอทะยานและเหี้ยมหาญ ดุจเดียวกับพญาอินทรีผู้พร้อมจะจิกกระชากทุกอย่างที่ขวางทางสู่บัลลังก์ อีกฝ่ายยืนข้างองค์หญิงรองอวิ๋นซูผู้อ่อนโยนและรักความสงบราวกับหยาดน้ำค้างยามเช้าที่โหยหาเพียงความสงบสุขของผืนป่าความขัดแย้งที่เคยเป็นเพียงรอยร้าวเล็ก ๆ ในที่สุดก็ปะทุขึ้นกลายเป็นสงครามกลางเมือง เลือดและไฟแผดเผาเมืองหลวงจนสิ้นซากซูเหยียนเลือกที่จะเผชิญหน้ากับความโกลาหลด้วยพลังและความเด็ดขาด นางใช้กลยุทธ์อันซับซ้อนและกำลังพลอันเกรียงไกร เพื่อรักษาอำนาจของตนไว้ดุจเดียวกับพยัคฆ์ที่ปกป้องดินแดนของมัน ทุกย่างก้าวของนางคือการแสดงให้เห็นถึงความเด็ดขาดและความเฉียบคมในการเป็นผู้นำในทางกลับกัน อวิ๋นซูไม่อาจทนเห็นราษฎรต้องตกอยู่ในห้วงเพลิงสงคราม นางแอบลอบพาเหล่าข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์และเอกสารลับสำคัญบางส่วนออกจากเมืองไปในยามวิกาลท่ามกลางความมืดมิดการหลบ