บททั้งหมดของ ย้อนเวลาไปเป็นชายาอ๋องผู้ร้ายกาจ: บทที่ 21 - บทที่ 30

ยามสายปลายไปถึงเที่ยง ข่าวเรื่องค่ายาเด็กถูกกระซิบกระซาบไปทั่วตรอกซอกซอยเร็วยิ่งกว่ากลิ่นขนมถั่วงา ป้ายไม้ถูกตั้งหน้าโรงครัวหลวง ประกาศชัดเจนว่าจะมีหมอแผนโบราณมาฟังอาการเด็ก แจกยาขับเสมหะอ่อน ๆ และสอนนวดเปิดปอดเบื้องต้นฟรี ทุกคำถูกเรียบเรียงด้วยภาษาง่าย เพื่อให้คนที่ไม่ชินราชาศัพท์ก็เข้าใจทันที“พระชายาเพคะ คนมุงแน่นจนบ่าวอยากปีนเสาไปดูแล้ว!” ม่ออี๋หอบแฮ่ก ๆ แต่หน้าตาปลาบปลื้มจนลืมเหนื่อย“ดีมาก” หลินอวิ๋นเอ๋อร์ยกมุมปาก“ให้คนจัดแถวเด็กเล็กทางซ้าย ผู้ปกครองลงชื่อ อย่าลืมช่องเว้นไว้สำหรับคนที่อ่านไม่ออกด้วย”ไม่นาน เสียงหัวเราะเด็ก ๆ กับไอเบา ๆ ก็ปะปนกับกลิ่นสมุนไพรในครก เสียงหมอสอนนวดหลังค่อย ๆ คลอไปกับเสียงคลอง ทุกอย่างไหลไปเหมือนสายน้ำ มีคันกั้น มีราง มีเขื่อน หัวใจของหลินอวิ๋นเอ๋อร์อุ่นขึ้นอีก เมื่อเห็นกฎกลับกลายเป็นอ้อมแขนได้จริง ๆและเป็นดังที่คาด เงาหนึ่งโผล่ที่ขอบแถว ชุดคลุมสีน้ำตาล หมวกกว้าง ท่าทีร้อนรนแต่พยายามนิ่ง อาอวี๋คนนั้นหยุดยืนหลังเสาไม้ กวาดสายตามองจุดแจกยา มองคนลงชื่อ แล้วเลื่อนไปยังตำแหน่งของป้ายประกาศที่มีกระดานอีกแผ่นเชิญชวน“รับสมัครผู้อาสา ช่วยจัดแถว สอนนวด”เขา

เสียงฆ้องดังขึ้นสามครั้ง ประกาศงานเลี้ยงฤดูใบไม้ผลิที่พระราชวังหลวงจัดขึ้น ฮองเฮาทรงมีพระประสงค์ให้เหล่าอ๋อง ขุนนาง และบุตรสาวสกุลใหญ่เข้าร่วมเพื่อเฉลิมฉลองและเชื่อมสัมพันธ์ ทว่าทุกคนล้วนรู้ดี งานเลี้ยงเช่นนี้ไม่เคยมีเพียงรสสุราและบทเพลง แต่คือเวทีแห่งการวางหมากหลินอวิ๋นเอ๋อร์ก้าวเข้าสู่ท้องพระโรงในชุดแพรไหมสีเขียวอ่อนปักลายดอกเหมยเงิน งามสง่าราวกับบุปผาที่เบ่งบานท่ามกลางแสงจันทร์ จ้าวเยี่ยนฝูเคียงข้างในชุดคลุมเข้ม ท่วงท่าของเขาเย็นชาเช่นเคย ทว่าดวงตาคมกลับทอดมองนางบ่อยกว่าที่ใครสังเกตเห็นเสียงซุบซิบดังระงม “พระชายาหลินวันนี้งามนัก”“แต่ก็อย่าลืมว่าความงามอาจบดบังพิษได้”ไป๋เยี่ยนหรงในชุดแดงเพลิงก้าวเข้ามา รอยยิ้มอ่อนหวานบนใบหน้างามนั้นเหมือนกลีบกุหลาบที่ซ่อนหนาม นางเดินตรงเข้ามาหยุดข้างหลินอวิ๋นเอ๋อร์ พลางคำนับจ้าวเยี่ยนฝู“คารวะท่านอ๋องเพคะ ได้ยินว่าพระชายาทำโรงครัวหลวงจนเป็นที่เลื่องลือ หม่อมฉันนับถือยิ่งนัก”คำพูดเต็มไปด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม แต่แววตากลับวาววับด้วยความท้าทายหลินอวิ๋นเอ๋อร์ยิ้มบาง “คุณหนูไป๋กล่าวเกินจริงแล้ว ที่ทำไปก็เพียงเล็กน้อยเพื่อบ้านเมือง หาใช่ความดีงามยิ่งให

ช่วงค่ำวันเดียวกัน หลังงานสอบสวนคดีเผาคลังสิ้นสุดลง จ้าวเยี่ยนฝูกลับมาที่เรือน เห็นหลินอวิ๋นเอ๋อร์กำลังจัดตำรับยาใหม่ให้บ่าวไพร่ เขาเดินเข้าไปเงียบ ๆ ก่อนเอื้อมมือหยิบพู่กันจากมือนางอีกครั้ง“เจ้าจะไม่พักเลยหรือ”หลินอวิ๋นเอ๋อร์เงยหน้ามองเขา ใจนางสั่นเหมือนเมื่อคืน ก่อนหลุดปากถามเสียงเบา“ท่านอ๋องทำไมถึงห่วงหม่อมฉันมากเพียงนี้”จ้าวเยี่ยนฝูชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมกริบสั่นไหวเล็กน้อย แต่แล้วกลับเอ่ยช้า ๆ“บางครั้งข้าก็ไม่เข้าใจตนเองเช่นกัน รู้เพียงว่าหากเจ้าหายไปจากข้า ข้าคงไม่อาจทนได้”คำพูดนั้นทำให้หลินอวิ๋นเอ๋อร์เงียบไปนาน หัวใจนางเหมือนถูกกดจนแน่น แล้วค่อย ๆ พองโตขึ้นอีกครั้ง บางทีหัวใจของเขาอาจไม่เย็นชาอีกต่อไปแล้วริมฝีปากนางขยับน้อย ๆ อยากจะพูดสิ่งที่เก็บไว้ในใจ แต่ก่อนจะทันเอ่ย เสียงระฆังยามกลางวังดังขึ้นก้องกังวาน ประกาศเหตุร้ายอีกครั้งระฆังยามดังสะท้อนทั่ววังหลวง เสียงฝีเท้าขององครักษ์วิ่งวุ่นราวฝูงนกแตกตื่น แสงตะเกียงนับสิบถูกจุดขึ้นเรียงรายตามทางเดินหิน เย็นคืนนั้น มิได้สงบงามดังทุกครั้ง หากเต็มไปด้วยความตึงเครียดที่กดดันให้ผู้คนหายใจไม่ทั่วท้องหลินอวิ๋นเอ๋อร์ถูกม่ออี๋ดึง

ถ้อยคำยังไม่ทันถูกกล่าวออก ไปฮองเฮาก็ทรงเอ่ยแทรกขึ้น“ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันเห็นว่าเรื่องนี้สมควรให้เวลาสอบสวน หากเราตัดสินเร็วเกินไป จะยิ่งสร้างความแตกแยกในวัง”ฮ่องเต้พยักพระพักตร์ช้า ๆ “ฮองเฮาพูดถูก ให้เวลาเจ็ดวัน หากไม่อาจหาความจริงได้ ข้าจะลงโทษทุกตระกูลที่มีร่องรอยปรากฏ”เสียงฆ้องดัง ก้องกังวาน ปิดการประชุม เมื่อออกจากท้องพระโรง หลินอวิ๋นเอ๋อร์ก้าวตามจ้าวเยี่ยนฝูออกมา ใจยังเต้นแรงไม่หยุด นางเอ่ยเสียงสั่น“ท่านอ๋อง เหตุใดถึงต้องเอ่ยคำหนักแน่นเช่นนั้นต่อหน้าฝ่าบาทล่ะเพคะ”จ้าวเยี่ยนฝูหยุดก้าว หันมาจ้องตานาง ริมฝีปากกระตุกยิ้มบาง“เพราะนั่นคือความจริงในใจข้า ต่อให้คนทั้งวังไม่เชื่อ แต่ข้าเลือกเจ้าและเชื่อเจ้า”หัวใจหลินอวิ๋นเอ๋อร์สั่นระรัว ริมฝีปากนางสั่น อยากจะเอ่ยคำที่เก็บไว้มานาน แต่เสียงฝีเท้าทหารก็ดังเข้ามาขัดจังหวะ“ท่านอ๋อง! มีจดหมายลับส่งมาถึงพระชายาหลินพ่ะย่ะค่ะ!”ทั้งคู่หันมองหน้ากัน ดวงตาเต็มไปด้วยความหมายที่ยังไม่ได้เอ่ย หัวใจทั้งสองใกล้เพียงเอื้อม แต่โชคชะตายังคงเลื่อนถ้อยคำออกไปอีกคราลมยามค่ำพัดต้องกระดาษบางในมือขององครักษ์ที่นำมา เขาคุกเข่าถวายด้วยความระมัดระวัง“ท่านอ

แสงยามเช้าส่องเข้าในเรือนเมฆขาวมาอ้อยอิ่ง ไม่สดใสเหมือนเคยเพราะม่านฝนบาง ๆ เคล้าคลอท้องฟ้า แต่ภายในเรือนกลับอบอุ่นกว่าที่เคยเป็น อาจเพราะมีคนสองคนที่ไม่ยอมปล่อยให้วันเวลาเหินห่างไปไกลเกินจำเป็นอีกต่อไปหลินอวิ๋นเอ๋อร์ตื่นเช้ากว่าปกติ นางชงชาจากสมุนไพรที่คัดแล้วอย่างพิถีพิถัน กลิ่นอ่อน ๆ ของเก๊กฮวยผสมชิงฝูลอยละมุนไปทั่วห้อง ม่ออี๋จัดเตียงเรียงหมอนพลางส่งถ้วยชาให้เจ้านายด้วยท่าทางแอบปลื้ม“พระชายาเพคะ วันนี้ดูท่าพระชายาเหนื่อย ๆ นะเพคะ”หลินอวิ๋นเอ๋อร์ยิ้มบาง นางชงชาพิเศษหนึ่งถ้วยแล้วยกไปตั้งที่โต๊ะกลาง จากนั้นหยิบผ้าบดยาอ่อน ๆ มาทำเป็นแผ่นประคบ อาการเมื่อยล้าจากการต่อสู้เมื่อคืนยังพอมีให้เห็น แต่หัวใจกลับอุ่นชุ่มเพราะมีคนที่คอยอยู่เคียงข้างจ้าวเยี่ยนฝูออกจากห้องน้ำผ่อนคลาย ผมยังเปียกหยาด น้ำหยดเล็ก ๆ จากไหล่ กลิ่นสมุนไพรเล็ดร่วงลงบนเสื้อคลุม เขาเห็นหลินอวิ๋นเอ๋อร์นั่งกดทับผ้าประคบไว้ที่ข้อมือของเขา บาดแผลเก่าจากปะทะยังแดงนิด ๆ แต่นางเช็ดและประคบด้วยมืออย่างอ่อนโยนไม่รีรอ“เลิกทำงานก่อนเถิด”เขาเอ่ยน้ำเสียงทุ้ม ราวกับเสียงตักเตือนที่อ่อนเต็มไปด้วยความเป็นห่วงหลินอวิ๋นเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น