ย้อนเวลาไปเป็นชายาอ๋องผู้ร้ายกาจ

แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ทอดยาวบนโต๊ะไม้แบบมินิมอล สติ๊กเกอร์คำว่า “เล่ห์รักวังบุปผา เซิร์ฟทานตะวัน” แปะเด่นบนขอบจอ หลินอวิ๋นเอ๋อร์ โปรแกรมเมอร์สาวผมรวบสูงในเสื้อยืดกางเกงวอร์ม นั่งขัดสมาธิกับเก้าอี้เกมมิ่งเหมือนนักบวชพร้อมออกกรรมฐาน เธอคลิกเมาส์อย่างฉับไว แถบพลังชีวิตของตัวละครบนหน้าจอไต่ขึ้นลงดุจกราฟหุ้นในวันประกาศงบ

“อ๊าย ขวาซ้ายขวาซ้าย หลบสกิลกุ้ยเฟยให้ได้ทีเถอะ!”

อวิ๋นเอ๋อร์กัดริมฝีปาก ดวงตาเป็นประกาย ลมหายใจถี่เร็วราวกับวิ่งสปรินต์ในที่ร่ม

“อีกนิดเดียวจะเคลียร์เควสปิดซีซันแล้ว!”

ในเกม จ้าวเยี่ยนฝู อ๋องห้าผู้เย็นชาในชุดเกราะดำแบบเงาวาวก้าวเข้าลานพิธี ท่วงท่าสงบนิ่งแต่แฝงอำนาจจนแม้แต่พิกเซลก็เกรงใจ เสียงเขาในเกมทุ้มนุ่มนวลแต่เย็นจนเป็นน้ำแข็ง

“ผู้ใดกล้าแตะต้องคนของข้า อย่าหวังว่าจะรอด!”

“อ๊าย หล่อขนาดนี้ไม่ให้ฉันหลงยังไงไหว!”

เธอหัวเราะจนตาหยี มือซ้ายกดคีย์บอร์ดรัวเป็นจังหวะ EDM มือขวาจิ้มเมาส์รัวจนไส้ในแทบระเบิด

“ท่านอ๋องห้า ท่านคือสามีแห่งชาติของฉันในจักรวาลนี้! กรี๊ดดด!!”

หน้าจอกะพริบ คำว่าเคลียร์เควส! ผุดขึ้นพร้อมดอกไม้โปรยทิพย์ ทว่าไม่ทันให้เธอเฮ ภาพหน้าจอกลับกระตุก เสียงไฟฟ้าซู่ซ่าดังขึ้นจากในเครื่องอย่างไม่ชอบมาพากล แล้วหน้าจอก็มืดสนิท

“เอ๊ะ!? ค้างเหรอ”

อวิ๋นเอ๋อร์เลิกคิ้ว มือเอื้อมไปหาปุ่มรีสตาร์ต ยังไม่ทันแตะ กระแสไฟสีครามก็พุ่งพล่านเหมือนริบบิ้นแสงพาดผ่านห้อง แล้วโลกทั้งห้องก็เอียงเหมือนเรือโดนคลื่นซัด เธอรู้สึกเหมือนมีมือยักษ์มาดึงคอเสื้อ กระชากเธอหลุดออกจากเก้าอี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นแสงสีขาวจ้า

เสียงกลองพิธีดังตุ้ม ๆ กลิ่นกำยานลอยเข้าจมูก ก่อนที่สายตาจะปรับรับแสงได้ เธอรู้สึกได้ว่าข้างแก้มสัมผัสกับผ้าไหมเย็นจัด เพดานไม้แกะสลักลายมังกรกับเมฆหมุนวนอยู่เหนือศีรษะ พู่ไหมสีชาดห้อยระโยงระยางปลิวไหวเบา ๆ ตามลม

นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ ไม่ใช่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังเล่นเกม ไม่ใช่ศตวรรษเดียวกันกับที่เธออยู่...

“ทรงโปรดไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วยเพคะ! หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ!”

เสียงหญิงสาวสะอื้นไห้คุกเข่ากลางโถงกว้าง บ่าวไพร่อีกหลายคนก้มหน้า สีหน้าซีดเป็นกระดาษ ต่างแนบหน้ากับพื้นศิลาอย่างสิ้นหวัง

ลมหายใจของอวิ๋นเอ๋อร์สะดุด เธอกะพริบตาถี่ ข้างในหัวดังก้อง ภาพคัตซีนที่เธอเคยเล่นมากี่ร้อยรอบก็ไม่รู้ซ้อนทับอยู่ตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ

นี่มันฉาก “บทลงโทษของพระชายาหลิน” ในเกมเล่ห์รักวังบุปผาชัด ๆ !

ร่างของเธอนั่งพิงตั่งไม้ลายเมฆ ด้านข้างมีถ้วยชาอุ่นยังมีไอจาง ๆ สะท้อนดวงหน้าที่ไม่ใช่เธอในโลกเดิม แต่สวยคมจนบ่าวไพร่ไม่กล้าสบตา หลินซินอวิ๋น ชายาเอกของอ๋องห้า นางคือสตรีผู้ลือชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม

สัญชาตญาณคนเล่นเกมบอกให้เธอ “กดข้ามคัตซีน” แต่ชีวิตจริงมันไม่มีปุ่มนั้น

“ลงโทษโบยยี่...”

คำสั่งเก่าหลุดจากริมฝีปากอย่างอัตโนมัติ ราวกับสคริปต์ฝังลึกในกล้ามเนื้อ อวิ๋นเอ๋อร์หยุดตัวเองได้ทัน เธอกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง มองใบหน้าของสาวใช้ที่กำลังจะถูกลงโทษ เด็กคนหนึ่ง เสียงสั่นจนแทบหายใจไม่เป็น

หัวใจเธอหดเกร็ง “เดี๋ยวก่อน”

เสียงของเธอไม่ได้แหลมคมอย่างในจินตนาการ แต่กลับนิ่ง ชัดถ้อยชัดคำ พาให้ทั้งโถงนิ่งกว่าลมหนาว

“หยุดการลงโทษทั้งหมด!” เธอสั่ง

เสียงสูดหายใจดังพร้อมกันทั้งโถง ราวกับคนทั้งห้องเพิ่งรู้ว่าตัวเองยังมีปอด อวิ๋นเอ๋อร์รวบสติ เธอสแกนสถานการณ์เหมือนดีบักโค้ด ข้อมูลไม่พอ หลักฐานไม่มี พยาน? กระบวนการ? เดิมทีฉากนี้ในเกมมีไว้เพื่อตอกย้ำภาพว่า พระชายาหลินเป็นคนโหดเหี้ยม แต่นี่คือชีวิตคนจริง ๆ ไม่ใช่พิกเซล

“ของหาย ใครกล่าวหาใคร มีหลักฐานอะไรบ้าง”

เธอถามสั้น ตรงไปตรงมา ใส่โทนเสียงที่แม้แต่เจ้านายบริษัทสตาร์ตอัปยังต้องเงียบฟัง

“หากไม่มี ข้าไม่อนุญาตให้ลงโทษแม้แต่ไม้เดียว”

บ่าวหลายคนเงยหน้าขึ้นอย่างไม่แน่ใจ หญิงตัวเล็กหน้าใสที่ยืนอยู่ริมเสา ดวงตากลมกลอก ยกมือค้าง ๆ

“พะ...พระชายาเพคะ คะ...คือ บัญชีคลังวันนี้ยังไม่ได้ตรวจสอบเรียบร้อยดีเพคะ อาจจะบันทึกผิด”

“ดี” อวิ๋นเอ๋อร์พยักหน้า “เจ้าชื่ออะไร”

“ม่ออี๋ เพคะ”

“ม่ออี๋ เจ้าตามข้าไปที่คลัง” เธอหันกวาดตาดูผู้คน

“ตั้งแต่วันนี้ ใครกล่าวหาใคร ต้องแนบหลักฐาน ถ้าใส่ความผู้อื่น ลงโทษคนใส่ความแทน เข้าใจหรือไม่”

เสียงตอบ “เพคะ!” กระจัดกระจายรอบห้อง บางคนยังสะอื้นอยู่ไม่จาง

ยังไม่ทันก้าวลงตั่ง บานประตูงาช้างก็เปิดช้า ๆ เงาสูงใหญ่ในชุดเกราะคล้ำก้าวเข้ามาทีละฝีเท้า ดวงตาคมกริบกวาดมองเพียงชั่ววูบ ความเย็นจากสายตานั้นเหมือนทำให้พู่ไหมหยุดไหว

อวิ๋นเอ๋อร์รู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องมีคำบรรยายใต้ภาพเขาผู้นั้นก็คือ จ้าวเยี่ยนฝู หรือท่านอ๋องห้า

          “โห! ในเกมว่าหล่อแล้ว ตัวจริงหล่อกว่าอีก” นางคิดในใจ

เขาหล่อแบบที่รูปวาดสกรีนเซฟเวอร์ยังต้องขอเคล็ดลับความหล่อ

“ในเรือนเจ้าเปลี่ยนกฎแล้วหรือ”

น้ำเสียงเรียบง่ายราวถามสภาพอากาศ แต่ความเย็นชานั้นกระจายตัวอย่างสม่ำเสมอ อวิ๋นเอ๋อร์ตั้งไหล่ตรง

“ไม่ใช่กฎใหม่ เป็นเพียงกฎที่ควรมีมาตั้งแต่แรก ความยุติธรรมเพคะ”

คิ้วเข้มของเขากระตุกเพียงเสี้ยววินาที ก่อนปากจะคลี่ยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม มองแล้วใกล้เคียงคำว่าหึ!มากกว่าเสียอีก คำว่าความยุติธรรมในเรือนของพระชายาหลินประโยคเดียว แต่ทั้งโถงรู้ว่านั่นคือการเหน็บแนม

เธออยากปาข้าวของใส่กำแพงซะจริง ถ้าเป็นที่โลกปัจจุบันของเธอคงได้วีนแตกใส่คนที่ทำสีหน้าแบบนี้ใส่เธอไปแล้ว แต่ที่นี่คือสมัยไหนก็ไม่รู้ เธอสูดหายใจสั้น ๆ ก่อนจะตอบ

“หากท่านอ๋องไม่ขัดข้อง หม่อมฉันขอสอบสวนเอง”

“ตามใจ”

เขาเอียงหน้าเล็กน้อย สายตามองเลยผ่านเธอ แต่สะกิดอะไรบางอย่างในหัวใจเธออย่างจัง ก่อนเขาจะก้าวผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กลิ่นลมเย็นวาบตามหลัง

อวิ๋นเอ๋อร์แอบเบะปากในใจ คิดว่าหล่อแล้วจะหยิงยังไงก็ได้รึไง เอาเถอะ เดี๋ยวแม่จะจัดการให้อยู่หมัดเลยคอยดู!

เธอเปลี่ยนรองเท้าตามระเบียบเรือนและก้าวไปยังคลังกลางพร้อมม่ออี๋ ทางเดินโรยหินขาวทอดยาวผ่านสวนไผ่ เสียงใบไผ่เสียดสีกันดังซู่ ๆ แสงแดดอ่อนลอดผ่านหลังคากระเบื้องเก่าสาดลงพื้นเป็นลายตารางพอดิบพอดี

“พระชายาเพคะ เมื่อตะกี้ท่านช่างต่างจากเมื่อก่อนเหลือเกิน” ม่ออี๋เอ่ยเสียงเบา ดวงตาพลางเหลือบซ้ายขวา

“เอ่อ...หม่อมฉันต่างในทางดีนะเพคะ”

“ข่าวลือมีสองแบบ” อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้ม “แบบที่เกิดจากความจริง และแบบที่เกิดจากความกลัว เราจะตัดรากข่าวลือด้วยข้อมูลก่อน”

เธอเกือบเผลอพูดคำว่าดาต้าไปซะแล้ว แต่ดีนะที่คิดได้ทัน

คลังกลางเป็นอาคารกว้างผนังไม้ เคลือบด้วยน้ำมันยางมะตอยกลิ่นฉุน อวิ๋นเอ๋อร์ให้ทุกคนหยุดมือ เธอเริ่มจากกระสอบข้าว ชั่ง นับ จดบันทึกเทียบใบเบิก ยักไหล่เมื่อพบตัวเลขที่ไม่ตรงกัน

“ขาดหายไปสามถัง”

“ขะ...ขออภัยเพคะพระชายา! เมื่อครู่คนยกของ...”

“ช้าก่อน ห้ามดุใครจนกว่าจะเห็นเส้นทางหล่นหาย” เธอชี้ปลายคางไปที่สมุดบัญชี

“เรียงชื่อคนที่มีสิทธิ์เข้าถึงคลังตามลำดับเวลา ใครเซ็นรับ ใครเฝ้าเวร”

“ซะ...เซ็น? คืออะไรหรือเพคะ”

“เอ่อ...ลงชื่อน่ะ”

ไม่นาน รายชื่อห้าหกคนก็ถูกวางตรงหน้า เธอลากนิ้วไปตามทีละแถวเหมือนไล่โค้ดทีละบรรทัด

“นี่ จุดนี้ผิดปกติ” เธอแตะหนึ่งชื่อที่มีรอยหมึกเลอะ ๆ

“ทำไมลงชื่อเหมือนแก้ไขเลย”

ม่ออี๋กัดริมฝีปาก “เขาชื่ออาซวนเพคะ เป็นคนเฝ้าประตูด้านทิศตะวันตก เมื่อคืนเขาเมาเพคะ”

“กฎข้อหนึ่งของเรือนนี้ต่อจากนี้” อวิ๋นเอ๋อร์ยกคางนิด ๆ

“คนเฝ้าคลัง ห้ามดื่มสุราแม้หยดเดียว ใครฝ่าฝืน ข้าจะตัดเบี้ยหวัดและเปลี่ยนคนใหม่มาทำหน้าที่แทน”

เธอเลิกคิ้วเล็กน้อย เห็นหลายคนพยักหน้าแรงราวกับหาคนพูดแทนใจเจอ

เธอขอให้คนเฝ้าประตูสองทิศสาธิตการแลกเปลี่ยนเวรยาม เวรยามเดินทวนรอย ผลคือทิศตะวันตกมุมมืดติดซอกผนังมีช่องเล็กพอให้ขวดน้ำและถุงเล็ก ๆ ลอดได้

“นี่แหละ จุดที่หล่นหาย”

ไม่กี่คำสั่ง กระสอบเล็กถูกคุ้ยออกจากพงไผ่ รอยข้าวที่เกลี่ยพรางเอาไว้กระจายบนพื้น ชายคนหนึ่งหน้าซีดเผือดคุกเข่าทันที

“พระชายา ข้าน้อยผิดไปพ่ะย่ะค่ะ! ขะ...ข้าน้อยคิดเพียงจะเอาไปแลกสุรา ไม่ได้คิด...”

“ไม่มีใครบอกเจ้าให้คิดหรือไม่คิด” อวิ๋นเอ๋อร์ตอบเรียบ

“ของหลวงก็คือของหลวง!”

เธอเงียบครู่หนึ่ง ในเกม ชายาหลินนางจะสั่งโบยบ่าวผู้นั้นจนเลือดท่วมพื้น แต่ในหัวใจของเธอที่มาจากศตวรรษอื่นรู้ว่า ความผิดแรก แก้ไขได้ดีกว่าประหารความเป็นคน

“ลงโทษตามกฎของจวนอ๋อง ใช้แรงงานชดใช้สามเท่า หักเบี้ยหวัดหนึ่งเดือน แล้วย้ายไปให้พ้นจากหน้าที่ที่เกี่ยวข้องกับคลัง”

ชายคนนั้นซบหน้าลงกับพื้น “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ!”

เสียงฮือฮาเบา ๆ ดังขึ้นเหมือนใครเปิดหน้าต่างให้อากาศใหม่เข้ามา บ่าวไพร่ทั้งหลายต่างงุนงงและแปลกใจว่าเหตุใดพระชายาหลินจึงเปลี่ยนไปเช่นนี้...