All Chapters of ย้อนเวลาไปเป็นชายาอ๋องผู้ร้ายกาจ: Chapter 1 - Chapter 10

แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ทอดยาวบนโต๊ะไม้แบบมินิมอล สติ๊กเกอร์คำว่า “เล่ห์รักวังบุปผา เซิร์ฟทานตะวัน” แปะเด่นบนขอบจอ หลินอวิ๋นเอ๋อร์ โปรแกรมเมอร์สาวผมรวบสูงในเสื้อยืดกางเกงวอร์ม นั่งขัดสมาธิกับเก้าอี้เกมมิ่งเหมือนนักบวชพร้อมออกกรรมฐาน เธอคลิกเมาส์อย่างฉับไว แถบพลังชีวิตของตัวละครบนหน้าจอไต่ขึ้นลงดุจกราฟหุ้นในวันประกาศงบ“อ๊าย ขวาซ้ายขวาซ้าย หลบสกิลกุ้ยเฟยให้ได้ทีเถอะ!”อวิ๋นเอ๋อร์กัดริมฝีปาก ดวงตาเป็นประกาย ลมหายใจถี่เร็วราวกับวิ่งสปรินต์ในที่ร่ม“อีกนิดเดียวจะเคลียร์เควสปิดซีซันแล้ว!”ในเกม จ้าวเยี่ยนฝู อ๋องห้าผู้เย็นชาในชุดเกราะดำแบบเงาวาวก้าวเข้าลานพิธี ท่วงท่าสงบนิ่งแต่แฝงอำนาจจนแม้แต่พิกเซลก็เกรงใจ เสียงเขาในเกมทุ้มนุ่มนวลแต่เย็นจนเป็นน้ำแข็ง“ผู้ใดกล้าแตะต้องคนของข้า อย่าหวังว่าจะรอด!”“อ๊าย หล่อขนาดนี้ไม่ให้ฉันหลงยังไงไหว!”เธอหัวเราะจนตาหยี มือซ้ายกดคีย์บอร์ดรัวเป็นจังหวะ EDM มือขวาจิ้มเมาส์รัวจนไส้ในแทบระเบิด“ท่านอ๋องห้า ท่านคือสามีแห่งชาติของฉันในจักรวาลนี้! กรี๊ดดด!!”หน้าจอกะพริบ คำว่าเคลียร์เควส! ผุดขึ้นพร้อมดอกไม้โปรยทิพย์ ทว่าไม่ทันให้เธอเฮ ภาพหน้าจอกลับกระตุก เสียงไฟฟ้าซ

ลมยามค่ำพัดโคมแดงแกว่งเบา ๆ เงาแสงสะท้อนบนพื้นหินเงาวับเหมือนผืนน้ำ กลิ่นกำยานอวลคลอเสียงเครื่องสาย นางกำนัลเดินเรียงแถวอย่างสงบเรียบร้อย แต่สายตาแอบสอดส่องกันไม่หยุด ข่าวที่ว่าพระชายาหลินเปลี่ยนไปกระพือเร็วยิ่งกว่าเปลวไฟแตะน้ำมันหลินอวิ๋นเอ๋อร์ยืนอยู่หน้ากระดานไม้เล็ก ๆ ที่นางวางไว้กลางลาน มือเรียวหยิบถุงผ้ารูดปากขึ้นลงอย่างไม่รีบร้อน นางปรายตาไปทางมุมเงาที่องครักษ์เงายืนคุมอยู่ เว่ยหลางพยักหน้าช้า ๆ ให้สัญญาณว่าพร้อม แววตาเขาแปลความได้สองคำ “ลองดู”อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้ม นางไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมายืนสาธิตอะไรแบบนี้ กลางงานเลี้ยงของวังหลวง แต่ไหน ๆ ก็ถูกดูดมาจะให้มันธรรมดาไม่ได้แล้ว ก็ทำให้มันน่าจดจำไปเสียเลย“ท่านทั้งหลาย” เสียงของนางไม่ได้ดังมาก แต่ชัดเจนพอให้คนมองมา“ข้าไม่ได้อยากเล่นกลในงานเลี้ยง ทว่าในจวนอ๋อง วันนี้ข้าวในคลังไปสามถัง ข้าไม่อยากให้แค่ลงโทษ ตบมือแล้วจบ ข้าจึงอยากให้ทุกคนเห็นว่าร่องรอยของความผิดมักซ่อนไว้ตรงไหน”เสียงฮือเบา ๆ ไล่กันเป็นวง นางเปิดกล่อง ภายในคือผงถ่านละเอียดกับเศษแป้งขาว บ่าวไพร่กับทหารเวรยามหลายคนชะโงกหน้าอย่างสงสัย เหล่าคุณหนูฝ่ายในหัวเราะหึ ๆ ด้วยความไม่

รุ่งเช้า ผ้าม่านเนื้อบางสะบัดไหวตามแรงลม กลิ่นหอมของชาขิงอุ่น ๆ คลอกับเสียงนกที่เกาะชายคา ม่ออี๋ยืนง่วนติดเครื่องประดับผมให้นายหญิงของตนด้วยมือที่เบาจนแทบไม่รู้สึก“พระชายาเพคะ วันนี้ท่านจะทรงลุยศึกที่ไม่ใช่ศึกอย่างเช่นการฟันดาบแต่เป็นศึกทางฝีปาก”ม่ออี๋กระซิบ ดวงตาใสเป็นประกาย “หม่อมฉันติดปิ่นหยกเม็ดเล็กให้นะเพคะ จะได้ดูไม่เยอะเกิน”อวิ๋นเอ๋อร์หัวเราะนิดเดียว “ดีแล้วดูแพงแต่ไม่แย่งซีนคือโจทย์ในวันนี้”“ซีน? คืออะไรหรือเพคะ” ม่ออี๋ทำหน้างุนงง“เอาเถอะน่า เจ้าอย่าถามมาก” พระชายาหลินซินอวิ๋นสวมชุดแพรสีงาแบบเรียบ ๆ ขลิบไหมเงินบางราวลมหายใจช่างปัก นางไม่ได้ต้องการโดดเด่นเหนือใคร แต่เพราะอยากให้คนมองแล้วรู้สึกสบายตา ก่อนก้าวลงเรือน นางหันไปหยิบถุงผ้าใบเล็กที่วางอยู่ตรงโต๊ะ“อันนี้ให้ทหารเวรยามที่ประตูตะวันตก ขนมกับยาหอมกลิ่นเบา ๆ บอกว่าข้าขอขอบใจเรื่องเมื่อคืน”ม่ออี๋รับถุงตาลุกวาว “เพคะ!”ตำหนักฮองเฮาในยามสายสว่างด้วยแถบริบบิ้นไหมและดอกไม้น้ำค้าง เสียงพิณแผ่วเบาราวกับลมหายใจของหงส์ หญิงสาวฝ่ายในยืนเรียงลำดับอย่างพอดิบพอดี และทุกคนในที่นี้ย่อมรู้ดีว่าผู้ที่ต้องยืนด้านหน้าสุดคือ

แสงเช้าสาดลงบนสายน้ำ ริมคลองถูกจัดเป็นโรงครัวหลวงชั่วคราวอีกครั้ง กลิ่นควันไม้คลุ้งทั่ว บวกกับเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นข้างแถวรอรับข้าวต้มร้อน ๆ ทำให้บรรยากาศที่ควรเต็มไปด้วยความลำบากกลับอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาดหลินอวิ๋นเอ๋อร์ขยับแขนเสื้อขึ้นสูง มือจับทัพพีใหญ่ตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้ชาวบ้านทีละใบ ดวงตาเป็นประกายสดใสแม้เหงื่อจะเกาะขมับ“ต่อไป ๆ ไม่ต้องแย่งกัน อาหารมีเพียงพอสำหรับทุกคน”เสียงนุ่มนวลนั้นทำให้แถวยาวกลับเป็นระเบียบอย่างน่าประหลาดใจ ไป๋เยี่ยนหรงในชุดงามสะดุดตายังคงยืนสง่า ถือผอบยาหอมส่งให้ชาวบ้านด้วยท่าทีอ่อนหวาน“สูดกลิ่นนี้แล้วจะไม่เวียนศีรษะ รับไปสิ”รอยยิ้มละมุนทำให้หลายคนพากันชมเปาะ แต่เมื่อสายตาชาวบ้านเลื่อนจากนางไปยังพระชายาหลินที่กำลังช่วยหั่นผักข้าง ๆ เด็กเล็ก ก็อดที่จะหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขไม่ได้ มันคือภาพธรรมดาที่จับใจยิ่งกว่า“พระชายาเพคะ เด็ก ๆ ชอบกินหวาน หม่อมฉันควรใส่น้ำตาลเพิ่มหรือไม่เพคะ” แม่ครัวเฒ่าถามเสียงดังพอให้ได้ยินกันถ้วนหน้าหลินอวิ๋นเอ๋อร์หันไปยิ้ม “ใส่นิดเดียวพอนะ เด็กวิ่งเล่นทั้งวัน หวานมากไปจะปวดท้องได้”ชาวบ้านพยักหน้าหงึก ๆ อย่างเห็นด้

รุ่งเช้าที่วังหลวงแดดยังไม่แรงนัก แต่ท้องพระโรงกลับร้อนระอุด้วยบรรยากาศตึงเครียด ขุนนางแต่งชุดเต็มยศยืนเรียงแถวเป็นระเบียบ คลื่นสายตาหลายสิบคู่ทอดไปยังพระแท่นทองที่ฮ่องเต้ยังไม่ได้เสด็จมา เสียงกระซิบแผ่ว ๆ ดังก้องในอากาศ“ได้ยินหรือยัง เสบียงในคลังหายไปตั้งหลายถัง”“ได้ยินมาว่าว่าโยงไปถึงกรมกิจการพลเรือนกับกรมอาญาด้วยนะ”“แต่ใครจะกล้ายืนยันล่ะ นี่มันเรื่องใหญ่เสียยิ่งกว่าสนมในวังแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันเสียอีก”หลินอวิ๋นเอ๋อร์ก้าวเข้ามาในท้องพระโรงในชุดแพรสีงาเรียบสง่า สายตาหลายคู่หันมาจับจ้อง พระชายาหลินที่ใคร ๆ เคยครั่นคร้าม วันนี้กลับเป็นคนที่ทุกคนรอคอยจะได้ฟังถ้อยคำ นางไม่ได้ยืนชิดข้างท่านอ๋องห้า แต่เลือกยืนด้านหลังเล็กน้อยในตำแหน่งที่ไม่เด่นและไม่ห่างจนเกินไปไป๋เยี่ยนหรงในชุดครามเข้มยืนอีกฟาก นางยิ้มอ่อนหวานท่าทีสงบเยือกเย็น แต่หางตาเหลือบมองหลินอวิ๋นเอ๋อร์ไม่วาง ในใจพร่ำบอกกับตัวเองว่า วันนี้ต้องเป็นวันของนางเสียงกลองประกาศดังขึ้นหนักแน่น “ตึง! ตึง! ตึง!”“ฝ่าบาทเสด็จ”เสียงของขันทีใหญ่เอ่ยประกาศ ทุกคนต่างเอ่ยร้องถวายพระพรดังสนั่น ก่อนที่ความเงียบจะเข้ามาแทนที่“เมื่อคืน ข้าได้