All Chapters of อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!: Chapter 31 - Chapter 40

      หลิวเฟยหยวนหลุบตาลงไปมองอวิ่นซงถิง เหตุใดนางถึงดูนุ่มนิ่ม น่าขบกัด น่ารังแก และน่ากลืนกินลงท้องยิ่งนัก แล้วยิ่งรสชาติของนางที่ทั้งหอมทั้งหวานราวลูกท้อสุกถูกราดด้วยน้ำผึ้งป่า     โดยส่วนที่หอมหวานมากที่สุดก็คือ น้ำหวานที่กำลังถูกเขากลืนกินอยู่ตรงหน้า       ยิ่งได้ดูด ยิ่งได้ดื่ม ยิ่งได้กลืนกิน หลิวเฟยหยวนก็ยิ่งรู้สึกกระหายอยาก หากผู้เป็นภรรยาชอบการปรนเปรอเช่นนี้ แล้วสั่งให้ไล้เลียทั้งวัน เขาก็พร้อมทำตามความต้องการ       หลิวเฟยหยวนเกร็งปลายลิ้นดุนดันเข้าไปในช่องทางปล่อยน้ำหวานให้ลึก ๆ จนแน่นขึ้น จากนั้นเขาก็ชักเรียวลิ้นเข้าออกถี่รัว เพื่อกระตุ้นให้ดอกไม้งามเร่งปลดปล่อยน้ำหวาน     เพียงไม่นานปลายลิ้นของเขาก็ถูกบีบรัดอย่างแรง หลิวเฟยหยวนรีบจับประคองเรียวขาเล็กที่สั่นจากแรงกระตุกเอาไว้แน่น พร้อมกับดูดกลืนน้ำหวานที่ไหลทะลักออกมา&

      “พี่ชาย! พวกเราเพิ่งจะ...”     “อาถิง ข้าเพิ่งบอกเจ้าไม่ใช่หรือว่า...ให้เปลี่ยนคำเรียกขาน! ในเมื่อเจ้าดื้อรั้นเห็นทีข้าคงต้องลงโทษเจ้าดี ๆ สักครั้งแล้วล่ะ”      “พี่ชะ...ไม่ใช่! ท่าน...อ๊ะ! ข้า...อึก! อื้อออ” อวิ่นซงถิงไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้เอ่ยประท้วง เพราะเพียงแค่นางอ้าปาก ริมฝีปากบางก็บดเข้ากับริมฝีปากของนาง      กางเกงตัวในถูกกระชากออกจากปลายเท้า ขาทั้งสองข้างของอวิ่นซงถิงถูกจับให้อ้ากว้าง จากนั้นเจ้าสิ่งใหญ่โตก็ลึกล้ำเข้ามาปลุกไฟปรารถนาของนางให้กลับมาลุกโชน      แล้วหลังจากนั้นเสียงเนื้อกระทบกัน เสียงเตียงไม้ลั่น เสียงครางกระเส่าของคู่รักที่สอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันก็ดังขึ้นอีกครั้ง อีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง        กว่าบทลงโทษจะจบลง ท้องฟ้าก็ได้เปลี่ยนสีไปแล้วอีกครั้ง! สรุปว่า...ว

      เมื่อเข้ามาในห้องพัก หลิวเฟยหยวนก็รีบปล่อยสตรีในอ้อมแขนลงยืน เขาใช้มือข้างหนึ่งคว้าข้อมือของอวิ่นซงถิงเอาไว้ แล้วใช้มืออีกข้างเอื้อมไปปิดประตู พร้อมกับลงกลอนที่ประตูเอาไว้อย่างแน่นหนา       อวิ่นซงถิงยังไม่ทันจะได้ยืนอย่างมั่นคง ร่างของนางก็ถูกดึง จนล้มเข้าไปในอ้อมกอดของบุรุษตรงหน้า      “อ๊ะ! ท่านพี่...อื้อ!!”       หลิวเฟยหยวนโน้มตัวลงไปบดจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่ม เขาขบเม้ม ดูดดุน ก่อนจะตวัดปลายลิ้นไล้เลียขอบปาก จากนั้นก็ดุนดันเข้าไปดื่มด่ำกับรสชาติในโพรงปากหวาน เมื่อรับรู้ได้ถึงอาการสั่นเบา ๆ ของร่างบาง เขาก็ผละออกมา แล้วก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอของผู้เป็นภรรยา      “ทะ...ท่านพี่ อ๊ะ! ท่านพี่เจ้าคะ ข้าไม่...ฮึก! ข้า...อืมมม” อวิ่นซงถิงที่คิดจะเอ่ยแก้ตัวว่า เมื่อครู่นางเพียงต้องการแสดงความขอบคุณ หาใช่ต้องการยั่วยวนผู้เป็นสามีอย่างท

      หลิวเฟยหยวนยืนมองผู้เป็นภรรยา ยามนี้เจ้าตัวกำลังยืนปั้นแป้ง ปากก็คอยส่งยิ้ม พลางพูดคุยเจื้อยแจ้วกับเหล่าคนงาน อวิ่นซงถิงไม่เคยแบ่งแยกชนชั้น หรือฐานะ นางไม่เคยถือตัว แล้วก็มักจะทำตัวเรียบง่าย นางจึงเข้ากับผู้อื่นได้ง่าย และผู้อื่นก็เข้าถึงตัวนางได้ง่ายเช่นกัน      แม้ในบางครั้งอวิ่นซงถิงจะใจร้อน เอาแต่ใจ และดื้อรั้นไปบ้าง แต่นางก็เป็นคนตรงไปตรงมา ใจอ่อน และขี้สงสาร ในบางคราหลิวเฟยหยวนยังรู้สึกว่า นางใจดีกับผู้อื่นมากจนเกินไป แล้วก็เพราะนางมีนิสัยเช่นนี้มาตั้งแต่เด็ก ข้างกายนางจึงจำเป็นต้องมีเขาคอยเฝ้าดูแลอยู่เคียงข้าง      ซึ่งพอนึกถึงเรื่องในวัยเยาว์ หลิวเฟยหยวนก็รู้สึกขบขันท่าทีของตนเองในยามนั้นอยู่ไม่น้อย...       ตั้งแต่เริ่มจำความได้ หลิวเฟยหยวนก็รับรู้ว่า ตนเป็นเพียงบุตรบุญธรรมของท่านนายอำเภอกับฮูหยินเอก ชีวิตช่วงแรกจนถึงวัยสี่หนาวเขารู้สึกมีความสุขมาก เนื่องจากยามนั้นเขาเป็

      นานวันเข้า หลิวเฟยหยวนเริ่มรู้สึกอยากเป็นคนเดียวที่อวิ่นซงถิงใกล้ชิด และให้ความสนิทสนมด้วย แล้วเขาจะรู้สึกไม่ชอบใจทุกครั้งยามเห็นนางไปพูดคุย ไปให้ความสนิทสนม หรือส่งยิ้มให้กับผู้อื่น ไม่เว้นแม้แต่น้องชายแท้ ๆ เหล่าบรรดาน้องสาวกับน้องชายต่างมารดา และเหล่าบรรดาบ่าวสตรีรับใช้คนสนิทของนาง      ช่วงแรก ๆ หลิวเฟยหยวนก็ยังไม่เข้าใจในความรู้สึกนี้ของตนเอง แล้วเขายังคิดเองเออเองไปว่า เพราะอวิ่นซงถิง คือ คนที่เขาให้ความสนิทสนมที่สุดจึงเผลอยึดติด หรือไม่...เขาก็อาจจะแค่หวงน้องสาวเท่านั้น      ทว่ายิ่งพอเติบใหญ่ความรู้สึกเหล่านี้ก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ  และยังมีความรู้สึกอยากครอบครอง อยากเป็นเจ้าของ แล้วก็อยาก...เขาดันเกิดความคิดอยากจะทำเรื่องไม่ถูกไม่ควรกับน้องสาวบุญธรรม!      จนบางครายามค่ำคืน หลิวเฟยหยวนถึงขั้นเก็บเอาความคิดไม่ถูกไม่ควรเหล่านั้นกับอวิ่นซงถิงไปฝัน!!  &nbs