Semua Bab อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!: Bab 11 - Bab 20

      เมื่อก้าวเท้าลงจากรถม้า อวิ่นซงถิงถึงเพิ่งรู้ว่า ลู่เสี่ยนได้ควบม้าตามมาส่งนางด้วย แต่ทว่าสภาพจิตใจของนางยามนี้ไม่พร้อมเชิญอีกฝ่ายเข้าไปนั่งดื่มชาในจวนต่อจริง ๆ      ซึ่งก็ดูเหมือนว่า ลู่เสี่ยนจะเข้าใจท่าทีของนาง เจ้าตัวไม่ได้กระโดดลงจากหลังม้า แต่ทำเพียงแค่ส่งยิ้ม แล้วบอกให้นางรีบกลับเข้าไปพักผ่อน จากนั้นก็ควบม้าออกไปจากจวน       อวิ่นซงถิงฝืนยืนยิ้มส่งลู่เสี่ยนไปจนลับสายตา จากนั้นนางก็สั่งบ่าวรับใช้ข้างกายไปแจ้งผู้เป็นมารดาว่า นางกลับมาถึงจวนแล้ว และนางรู้สึกเหนื่อยมากจึงขอกลับเรือนไปนอนพัก       พอสั่งการเสร็จ อวิ่นซงถิงก็มุ่งกลับเรือนของตนเองทันที นางเดินลัดเลาะไปตามระเบียงทางเดิน เนื่องจากยามนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม สายลมพัดแรงจนกิ่งไม้ทั้งสองข้างทางกระทบกันส่งเสียงหวีดหวิวประหลาดออกมา สภาพอากาศชวนให้รู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก     อว

      ‘โกรธเคืองท่านด้วยเรื่องใด...เช่นนั้นหรือ?’ อวิ่นซงถิงคิดในใจ จากนั้นนางก็ย้อนนึกไปถึงการกระทำที่ผ่านมาของอีกฝ่าย ก่อนจะคิดไปถึงช่วงเวลาที่ตนค่อย ๆ ก้าวผ่านความรู้สึกผิดหวัง ความรู้สึกเจ็บป่วยทางร่างกาย ความรู้สึกเจ็บปวดทางใจ และความรู้สึกไร้ค่า      อวิ่นซงถิงหลุบตาลง พร้อมกับลอบหัวเราะตัวเองในใจ      “คุณชาย ข้าไม่ได้โกรธเคืองท่าน”      “เจ้าโกรธ”      “ข้าไม่...” อวิ่นซงถิงกล่าวยังไม่ทันจบ ริมฝีปากของนางก็ถูกบุรุษตรงหน้าบดขยี้เข้ามา เสียงพูด และเสียงขัดขืนของนางจึงกลายเป็นเพียงเสียงอู้อี้ที่ดังขึ้นเบา ๆ ในลำคอเท่านั้น      พอรู้สึกตัวอีกที นางก็ถูกอุ้มไปที่เตียง แล้วถูกจับให้นั่งบนตักของฝ่ายตรงข้าม อวิ่นซงถิงพยายามขยับหนี พยายามจะเอาตนเองลุกออกจากตัก แต่ทว

      ทันใดนั้นลมหนาวจากนอกห้องก็พัดเข้ามา อวิ่นเฟยหยวนรีบลุกไปปิดหน้าต่างทุกบาน ก่อนจะกลับมานั่งกุมมือทั้งสองข้างของอวิ่นซงถิงเอาไว้     แล้วถึงแม้ว่า จะมีประตู และหน้าต่างกั้นอยู่ แต่ลมหนาวก็ยังเล็ดลอดผ่านตามซอกหลืบเข้ามาได้ ชั่วขณะนั้นในใจของอวิ่นเฟยหยวนรู้สึกอยากจะคว้าตัวสตรีตรงหน้าเข้ามาโอบกอดแนบกาย แต่ในช่วงเวลาเช่นนี้...       อวิ่นเฟยหยวนตัดใจ ยามนี้เขาควรสุภาพ และประพฤติตัวดี ๆ เมื่อคิดตก เขาจึงรีบเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มจาง แล้วเริ่มเล่าต่อ      “หลังจากรู้เรื่องบิดามารดาผู้ให้กำเนิด ข้าก็เริ่มตามสืบเรื่องของเหล่าบรรดาญาติพี่น้องทั้งสองฝั่ง คราแรกที่ข้าตามสืบก็เพียงแค่อยากจะรู้จักหน้าค่าตา อยากรู้จักนิสัยที่แท้จริง หาได้คิดอยากจะพึ่งพาไม่      แต่เมื่อข้ามีความคิดอยากจะเป็นมากกว่าพี่ชายของเจ้า ด้วยตัวตน ‘คุณชายใหญ่อวิ่น’ และด้วยสถานะของ

      “อาถิง เจ้า...!” หลิวเฟยหยวนตกตะลึง       อวิ่นซงถิงประสานสายตากับบุรุษบนร่าง ลมหายใจของหลิวเฟยหยวนตกลงบนริมฝีปากของนาง แม้ได้เห็นใบหน้าแข็งกระด้างราวกับไม่อยากจะเชื่อ แต่เพราะนางได้เลือกแล้ว จึงรั้งคอของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ แล้วกล่าว     “พี่ชาย ในเมื่อข้าตัดสินใจแล้วว่า จะแต่งให้กับพี่ แล้วในเมื่อปัญหายามนี้คือ การขัดขวางจากบิดาของข้า ดังนั้นข้า...”     “อาถิง พวกเราไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น ข้ายังมีวิธีรับมือกับท่านพ่อตา” หลิวเฟยหยวนรีบเอ่ยแทรกตัดบท ก่อนตนเองจะเผลอคล้อยตามความคิดแผลง ๆ ของสตรีตรงหน้า      “พี่ชาย จะเข้าหอเร็วหรือช้า สามีของข้าก็คือ พี่ ขอเพียงพี่รับปากกับข้าว่า จะทำตามที่เคยได้เอ่ยวาจา ข้าก็ยินดีเป็นของพี่ในคืนนี้เลยเจ้าค่ะ” อวิ่นซงถิงกล่าวพร้อมกับค่อย ๆ เลื่อนมือลงมาลูบไล้ที่แผงอกกว้าง    

      อวิ่นซงถิงอ้าปากกว้าง เมื่อสัมผัสได้ถึงความรู้สึกจากข้างใน นางรู้สึกเจ็บนิด ๆ รู้สึกแปลก ๆ เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกเช่นนี้ แล้วความรู้สึกทั้งหมดในยามนี้มันก็กำลังทะลักออกมาจากส่วนลับของนาง      ปลายนิ้วเรียวยาวค่อย ๆ สอดแทรกเข้ามา อวิ่นซงถิงจิกฝ่าเท้าทั้งสองข้างอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกหวาดกลัวเริ่มถาโถมเข้ามา นางอยากจะเอ่ยปากขอให้หยุด แต่ก็ไม่กล้า เมื่ออีกฝ่ายถอดถอน แล้วดันเรียวนิ้วกลับเข้ามาใหม่ ความรู้สึกเจ็บก็เริ่มกลายเป็นความรัญจวนใจ สัมผัสแปลกใหม่ที่เพิ่งได้รับจากบุรุษบนกายทำให้นางสะท้านไหวไปกับความซ่านเสียว     “พี่ชาย ข้า...อ๊า! อื้อ...”        หลิวเฟยหยวนก้มลงไปดูดดึงเกสร ไล้เลียกลีบทั้งสองข้าง อีกทั้งปลายนิ้วมือยังสอดลึก แล้วขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้า ความคับแน่น และความอุ่นร้อนทำให้เขาขมวดคิ้วพลางหายใจแรง เขาค่อย ๆ ขยับปลายนิ้วช้า ๆ เพื่อให้อวิ่นซงถิงคุ้นชิน