Todos los capítulos de อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!: Capítulo 21 - Capítulo 30

      “อ๊ะ! ฮึก...!!”      สตรีใต้ร่างกรีดร้องผวาขึ้นมาโอบกอดเขาทั้งน้ำตา หลิวเฟยหยวนกดแช่แก่นกายทิ้งค้างเอาไว้อย่างนั้น แล้วไล่จุมพิตหยาดน้ำใสบนดวงหน้างาม จากนั้นเขาก็ก้มลงไปจุมพิตที่ริมฝีปาก พวงแก้มนวลทั้งสองข้าง ก่อนจะซุกไซ้ลงไปที่ลำคอขาวผ่องของร่างบาง        อวิ่นซงถิงเริ่มรู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บมาก นางจึงไม่กล้าแม้แต่จะขยับแขนและขา ทว่าสิ่งใหญ่โตของหลิวเฟยหยวนก็กระตุกอยู่ในตัวนางไม่หยุด แล้วเมื่ออีกฝ่ายค่อย ๆ ขยับสะโพกเข้าหา แม้จะยังรู้สึกเจ็บ และจุกมาก!      แต่ก็เหมือน...นางเหมือนจะเริ่มรู้สึกเสียวซ่าน หลังจากนั้นความกำหนัดก็เริ่มเข้ามาแทนที่ความรู้สึกเจ็บปวดทีละน้อย       หลิวเฟยหยวนกัดฟัน เขาพยายามข่มกลั้นความรู้สึกของตัวเองไม่ให้ทำตามใจอยาก เขาค่อย ๆ ขยับตัวเข้าออกอย่างเชื่องช้า แต่ความอุ่นร้อน คับ

      พอได้ยินคำพูดเช่นนั้นจากบุรุษตรงหน้า อวิ่นซงถิงก็สำนึกได้ว่า เมื่อครู่ตนเพิ่งจะเอ่ยร้องขอชีวิต หลิวเฟยหยวนถึงได้ยอมหยุด แล้วในยามนี้ส่วนลับของนางก็ยังรู้สึกเจ็บ ๆ ชา ๆ      แต่ยังไม่ทันจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ จุมพิตอ่อนหวานจากหลิวเฟยหยวนก็ทำเอาอวิ่นซงถิงเคลิบเคลิ้ม จนเกือบจะลืมสิ้นแล้วทุกอย่าง จากนั้นฝ่ามือหนาก็ขยับขึ้นมาเคล้นคลึงทรวงอกของนาง       ทั้ง ๆ ที่อยากจะเอ่ยปฏิเสธ แต่ความอ่อนโยน และความอ่อนหวานของบุรุษที่ตนรักกลับมีแรงดึงดูดที่ทำให้อวิ่นซงถิงราวกับตกอยู่ในภวังค์     แล้วทันใดนั้น หลิวเฟยหยวนก็ยกตัวนางขึ้น จากนั้นเจ้าสิ่งใหญ่โตแทรกเข้ามาทีเดียวจนสุด      “อึก! พี่ชาย...อื้อ!!”       เสียงครางหวานดังขึ้น พร้อมกับดวงหน้างามที่แหงนเชิด ยามนี้มือของสตรีบนร่างจิกลงบนไหล่กว้างของเข

      อวิ่นซงถิงตกใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินว่า บิดามารดาของนางเดินทางกลับมาถึงจวนแล้ว แม้ภายในใจจะเริ่มหวาดกลัว แต่จะช้าหรือเร็ว นางก็ย่อมต้องเผชิญหน้ากับพวกท่าน     “พี่ชาย เช่นนั้นพี่ไปซ่อนตัวบนเตียงรอข้าก่อนนะเจ้าคะ”        “แต่...” ยังไม่ทันที่หลิวเฟยหยวนจะได้เอ่ยตอบรับหรือปฏิเสธ เขาก็เห็นอวิ่นซงถิงลุกเดินไปถึงหน้าประตูห้องพักแล้ว       หลิวเฟยหยวนจึงได้แต่รีบเก็บพวกถ้วย และพวกจานเปล่าบนโต๊ะกลมใส่ลงไปในตะกร้า จากนั้นเขาก็นำตะกร้าใบใหญ่ไปวางไว้นอกหน้าต่าง แล้วส่งสัญญาณเรียกอาต้านให้มารับ ก่อนจะพุ่งตัวไปซ่อนบนเตียงนอนตามคำสั่งของร่างบาง        เมื่อเห็นบุรุษที่ตนรักซ่อนกายเรียบร้อยแล้ว อวิ่นซงถิงจึงเปิดประตูเรียกเหล่าบ่าวรับใช้เข้ามาเตรียมอาภรณ์ เตรียมของใช้ และยกน้ำเข้ามาให้นางอาบ แล้วนางก็ได้สั่งให้อาเฉียวไปแจ้งผู้เป็นบิดา

      เสียงประทัดที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้ผู้คนภายในเรือนพากันแตกตื่น อวิ่นซงถิงเงยหน้าขึ้นมองออกไปทางด้านหน้าจวน ตอนนี้ขบวนรับเจ้าสาวคงกำลังฝ่าด่านหยอกเย้าอยู่ด้านนอก      ในขณะที่เหล่าสตรีภายในเรือนพากันคาดเดาว่า ขบวนรับเจ้าสาวจะใช้เวลาเท่าใดในการฝ่าด่าน อวิ่นซงถิงก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากด้านหน้าเรือนว่า เจ้าบ่าวมาถึงแล้ว ทุกคนภายในเรือนต่างตื่นตะลึง ด้วยเพราะไม่คิดว่า ขบวนรับเจ้าสาวจะฝ่าด่านมาได้เร็วขนาดนี้ ผู้เป็นมารดารีบคว้าผ้ามาคลุมหน้าเจ้าสาว และหยิบผลผิงกั่ว (ผลแอปเปิ้ล) ซึ่งเป็นสัญลักษณ์มงคลแห่งความสงบสุขส่งมาให้นางถือ      อวิ่นซงถิงทั้งรู้สึกประหม่า และลนลาน นางรู้สึกราวกับว่า ยามนี้ตนเป็นดั่งหุ่นเชิดให้ผู้เป็นมารดาจูงเดินออกไปจากห้องพักอย่างช้า ๆ พอก้าวเท้าออกจากห้องเสียงเคลื่อนไหวก็ยิ่งอึกทึกขึ้นกว่าเดิมมาก      หัวใจของอวิ่นซงถิงพลันเต้นโครมครามขึ้นมา แต่ละก้าวที่เดินเต็มไปด้วยค

      อวิ่นซงถิงลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก นางจ้องมองเจ้าสิ่งใหญ่โตที่เผยตัวตนอยู่ระหว่างต้นขาแกร่งทั้งสองข้าง ซึ่งดูคล้ายกับว่า มันอยากจะผงาดทะลุผ้าออกมาเสียประเดี๋ยวนี้      เมื่อครู่อวิ่นซงถิงตั้งใจเลื่อนมือลงไปคว้ามัน แต่พอจะสัมผัส...มือของนางก็ดันสั่น ดูเหมือนสุราที่เพิ่งจะดื่มเข้าไป เพื่อปลุกความกล้า พอต้องเผชิญกับเจ้าสิ่งใหญ่โตที่อยู่ตรงหน้า มันกลับให้ผลลัพธ์ไม่ต่างอันใดจากการดื่มน้ำชา      อวิ่นซงถิงรีบตั้งสติ ปรับลมหายใจเข้าออก กดข่มความรู้สึกประหม่า จากนั้นก็ค่อย ๆ เคลื่อนฝ่ามือกลับขึ้นมากระตุกปมสายคาดเอวบนชุดคลุมของหลิวเฟยหยวน แล้วจับผู้เป็นสามีเปลื้องผ้า      คืนนี้นางตั้งใจเอาไว้แล้วว่า ตนจะเป็นผู้ลงมือกระทำ! และจะต้องทำให้หลิวเฟยหยวนเป็นฝ่ายร้องขอชีวิตจากนาง!!       หลิวเฟยหยวนหลุบตาลงมองลูกแมวน้อยที่พยายามทำตัวเ