บทพิเศษที่ 1 (1/2) : บทลงโทษ (1)

     อวิ่นซงถิงในสภาพสะลึมสะลือ แต่เมื่อได้ยินหลิวเฟยหยวนเอ่ยว่า ใกล้ถึงเรือนแล้ว ทันใดนั้นดวงตาของนางก็เบิกกว้าง จากนั้นนางจึงรีบขยับตัวเข้าไปใกล้หน้าต่าง แล้วยกมือเลิกผ้าม่านรถม้าขึ้น... 

     ดวงตากลมโตจ้องมองตั้งแต่ประตูใหญ่หน้าเรือน พอรถม้าวิ่งเข้าไป...อวิ่นซงถิงก็เห็นลานกว้าง จากนั้นรถม้าก็วิ่งตรงไปยังเรือนไม้ขนาดใหญ่ โดยสองข้างทางมีต้นไม้ใหญ่ ดอกไม้ และพุ่มไม้ที่ถูกตัดแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม 

     อวิ่นซงถิงพักอาศัยอยู่ในเรือนหลังนี้มาแล้วสามวันสี่คืน แต่เพราะในแต่ละวันคืนนางไม่เคยได้ก้าวเท้าออกจากห้องหอเลยสักครั้ง ทิวทัศน์ภายนอกที่นางพอจะได้เห็นบ้างก็คือ ทิวทัศน์ภายนอกหน้าต่าง ซึ่งนางไม่เคยได้นั่งมองมันถึงหนึ่งเค่อเลยด้วยซ้ำ

     นางหันไปมองหลิวเฟยหยวนที่นั่งส่งยิ้มอยู่ข้างกาย บุรุษผู้นี้ก็คือ ตัวการที่มักจะมาอุ้มนางกลับไปทำเรื่องดีงามระหว่างสามีภรรยาทุกครั้ง!