Lahat ng Kabanata ng เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอทวงรักยุค 80: Kabanata 11 - Kabanata 20

ตอนที่ 12 เป็นห่วงอวี้หรานเริ่มตั้งสติใช้มือดันแผ่นอกของเขาออกห่างจากตนเอง โชคดีที่ตอนนี้ในสำนักงานไม่มีใครอยู่“ท่านประธานเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมจู่ ๆ ถึงมากอดฉันแบบนี้”“ทำไมต้องรักงานมากกว่าชีวิตตัวเองกันห่ะ ฉันรู้ว่าเธอต้องการรางวัลนักประกาศข่าวดีเด่น แต่ทำแบบนี้มันไม่ปลอดภัยกับเธอนะอวี้หราน” จื้อหาววางมือที่บ่าของเธอทั้งสองข้างพูดด้วยเสียงสั่นคลอนจนเธอตกใจ“ขอโทษนะคะ ฉันไม่คิดว่าชาวบ้านจะลงมือก่อเหตุใช้ความรุนแรงกับสื่อที่สามารถเป็นกระบอกเสียงของเขาเช่นนี้ ขอโทษที่ฉันคิดน้อยพาน้อง ๆ ไปเจอเรื่องอันตรายต่อจากนี้ฉันจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้วค่ะ” อวี้หรานคิดว่าเขาจะตำหนิเธอเรื่องที่เธอพาเจี่ยเจี่ยกับต้าหลงเข้าใกล้กลุ่มคนประท้วงมากเกินไป“เฮ้อ ! เธอปลอดภัยก็ดีแล้วและอย่าทำอะไรที่มันอันตรายอีก ว่าแต่เธอกลับมาทำงานที่สำนักงานจนมืดขนาดนี้ฉู่อี้อยู่กับใคร ใครไปรับที่โรงเรียนป่านนี้ไม่นั่งรอเธออยู่ที่โรงเรียนด้วยความหวาดกลัวจนตัวสั่นแล้วหรือ? รีบไปรับฉู่อี้กันเถอะ ต่อจากนี้ถ้ามีงานด่วนหรือออกไปจากมณฑลนี้ เธอต้องบอกฉันก่อนเสมอฉันจะช่วยรับฉู่อี้มาดูแลเอง” อวี้หรานยิ้มบาง ๆ ในความใจดีของเจ้า

ตอนที่ 14 พ่อลูกพบเจอ ดวงตาของอวี้หรานเบิกโพลงสองเท้าไม่อาจจะเดินถอยต่อไปได้ หัวใจของเธอเต้นแรงระรัว เธอยอมรับว่าเธอไม่เคยคิดเรื่องความรักครั้งที่สองอีกตั้งแต่เธอย้อนกลับมาเกิดอีกครั้ง เธอคิดว่าชีวิตนี้ทั้งชีวิตจะอุทิศเพียงแค่ลูกชาย และไม่คิดว่าเธอจะได้รับความใส่ใจดูแลเหมือนที่จื้อหาวมีให้ ตลอดเวลา เธอเป็นฝ่ายที่ให้ครอบครัวไป๋มาตลอด เมื่อเจอคำพูดพรางย้อนคิดกลับไปตั้งแต่เข้ามาทำงานที่สำนักข่าวหลี่หยวน ข้างกายของเธอมักจะมีจื้อหาวคอยอยู่ข้างหลังเสมอ เวลาที่เธอเจอเรื่องร้อนใจก็มีเขายื่นมือเข้ามาช่วยทุกครั้ง ใจที่เคยพังทลายเริ่มเคลื่อนมาเกาะตัวกันอีกครั้ง แต่เธอก็กลัวจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม กลัวจะเป็นเช่นดังความรักคราก่อน เธอไม่อยากให้มันเป็นเช่นอย่างเคยและสถานะของเธอกับเขาก็ต่างกันมากเหลือเกินยากนักที่จะพัฒนาความสัมพันธ์“ฉันขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ ” ในเมื่อเขาบอกกับเธอว่าไม่ต้องตอบรับความรู้สึกของเขาเธอเองก็จะทำเช่นนั้นจะไม่หวั่นไหวและรับความรู้สึกของเขาเข้ามา เพียงแค่ตอนนี้เรื่องเธอเธอกำลังรับมือก็มากพอแล้ว จื้อหาวเห็นสีหน้าของอวี้หรานเหมือนจะอึดอัดเมื่อเขาบอกความรู้สึก เขาเอง

ตอนที่ 16 ฉู่อี้ต้องมาเป็นลูกของฉัน ไม่นานก็มาถึงอพาร์ทเม้นท์ อวี้หรานให้เด็กชายเข้าไปในบ้านอาบน้ำรอเธอไปทำอาหารเย็นให้กิน ส่วนเธอมีเรื่องที่จะต้องพูดคุยกับจื้อหาวให้ชัดเจน ตอนแรกเธอจะปล่อยให้เขาทำอย่างเคยไม่ห้ามหากเขาจะเข้าหา แต่เมื่อเจอเหตุการณ์วันนี้และเธอรู้ดีกว่าใคร ๆ ไป๋หงเทียนไม่อาจจะอยู่นิ่งแน่ ทั้งสองคนนั้นต้องวางแผนเพื่อทำทุกอย่างให้ฉู่อี้ไปเป็นของเขาและอาจจะเจ็บใจที่มีจื้อหาวคอยช่วยเหลือเธออยู่ทุกครั้ง เธอไม่ต้องการให้เขาเดือดร้อนไปด้วย จึงเลือกที่จะเว้นระยะห่างและขีดเส้นอย่างชัดเจนเพื่อความปลอดภัยและชื่อเสียงของเขาด้วยเช่นกัน“ท่านประธานคะ ฉันขอเวลาคุยด้วยสักครู่นะคะ ฉู่อี้ลูกเข้าไปรอแม่ในบ้านอาบน้ำอ่านหนังสือรอก่อนนะแม่มีเรื่องจะคุยกับอาจื้อหาวสักครู่”“ได้ครับคุณแม่ คุณอาครับเดินทางปลอดภัยนะครับ” เด็กชายโบกมือร่ำลาพร้อมเดินเข้าบ้าน“มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันว่ามาสิ หรืออยากให้ช่วยเรื่องของนายพลไป๋หงเทียน ”“ไม่ใช่เรื่องนั้นค่ะ ฉันอยากจะบอกคุณด้วยความจริงใจ ต่อจากนี้เรื่องของฉันฉันจะจัดการเองและต่อจากนี้ขอความกรุณาจากคุณไม่ต้องมาสนใจเราสองคนแม่ลูกอีก ฉันไม่อาจจะรับ

ตอนที่ 18 ขอความช่วยเหลืออวี้หรานใช้แรงที่มีทั้งหมดผลักเขาออกห่างจากตนเอง“ฉันไม่ขอรับข้อเสนออะไรทั้งนั้น เรื่องที่พูดมาทั้งหมดเป็นเพียงความหลัง ฉันเลี้ยงดูฉู่อี้มาตั้งแต่ท้องจนคลอดและตอนนี้เขาอายุ 5 ปี ฉันเลี้ยงเขามาด้วยตนเองและเลี้ยงมาได้ดีไม่ต้องให้ใครมาช่วยเลี้ยง นายกลับไปหาเหมยหลินของนายไปดูแลเธอให้ดีอย่าให้เธอมาวุ่นวายบุกไปตบตีคนอื่นถึงที่ทำงาน ไม่ใช่แค่ฉันที่เสียชื่อเสียงแต่เป็นเธอและนายด้วยที่เสียชื่อเสียง อ้อ..และเรื่องข่าวของฉัน ฉันรู้ว่าไม่ใช่ฝีมือของนายแต่เป็นฝีมือของเหอเหมยหลิน ต้องการทำให้ฉันจนมุม ตกต่ำเพื่อแย่งลูกชายไปจากฉันหรือไม่มีทาง และฝากไปบอกเธอด้วยฉันไม่เกรงกลัวอำนาจของตระกูลเหอสักนิด” อวี้หรานเอ่ยจบรีบเดินกึ่งวิ่งออกไปกลัวว่าเขาจะจับเธอเอาไว้อีกโชคดีที่ตอนนั้นรถประจำทางวิ่งมาตรงนั้นพอดี อวี้หรานรีบกวักมือและเดินขึ้นรถอย่างเร่งรีบ โดยที่ไป๋หงเทียนไม่ได้เดินตามออกไป ตอนนี้เขาเริ่มกังวลเรื่องความปลอดภัยของฉู่อี้ หากพ่อของเหมยรู้เรื่องฉู่อี้ต้องเกิดอันตรายแน่ ๆ ตอนนี้เขาจึงปล่อยอวี้หรานไปก่อนไม่ดึงตัวเธอเอาไว้ เขาต้องรีบไปหาเหมยหลินเพื่อถามเรื่องนี้ว่าเป็นมือเธอหรื

ตอนที่ 20 เปิดเผยความจริง จดหมายที่อวี้หรานเปิดต่อสายตาทุกคน กล้องส่องมาที่จดหมาย เธอค่อย ๆ เปิดที่ละฉบับให้ทุกคนได้อ่านเนื้อหาในจดหมาย เมื่อประชาชนรู้ก็พากันอึ้งตาม ๆ กัน จนถึงฉบับสุดท้ายที่ให้อวี้หรานหาเงินให้เขาเมื่อสองปีที่แล้วก่อนที่เธอจะตัดสินใจพาฉู่อี้หนี“นี่คือหลักฐานที่ฉันต้องการแย้งเรื่องที่ถูกกล่าวหาว่าฉันหลอกลวงให้ไป๋หงเทียนส่งเสียฉันเรียนแล้วทีบหัวส่ง ส่วนเรื่องที่ฉันพาลูกชายหนีออกจากบ้านตระกูลไป๋เพราะความชั่วร้ายของคนพวกนั้นไม่ได้เกี่ยวกับการทำงานของฉันสักนิด ระหว่างที่ฉันอยู่ที่นั้นฉันทนเพราะคำว่ารักและสัญญาที่เขาเคยให้ไว้ รักเทิดทูนพ่อแม่สามีเหมือนพ่อแม่ของตัวเอง แต่ความจริงใจและภักดีของฉันต้องพังทลายลงเมื่อรู้ตัวว่าฉันต่างหากที่ถูกหลอกให้หาเงินส่งเสียสามีเรียนและเป็นทาสรับใช้คอยดูแลพ่อกับแม่ของเขาเท่านั้น ครอบครัวนั้นตั้งใจโกหกและหลอกลวงฉันตั้งแต่แรกไม่เคยมีแม้แต่ความรักหรือความเห็นใจในฐานะมนุษย์ด้วยกันเอง ฉันไม่ได้กล่าวหาโดยไร้ซึ้งหลักฐาน” อวี้หรานเปิดจดหมายที่ไป๋หงเทียนส่งให้คนเป็นแม่ เป็นจดหมายที่อวี้หรานไม่เคยรับรู้มาก่อน ว่าพวกเขาพูดถึงเธอลับหลังเช่นไร ตอ