All Chapters of My heart ของรักวิศวะร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

“นั่งรอไปก่อนนะ เดี๋ยวพวกพี่ทำอาหารเสร็จค่อยมากินด้วยกัน” นทีบอกกับหญิงสาว“ให้หนูช่วยนะคะ”เธอไม่อยากนั่งรอแล้วให้พวกรุ่นพี่คอยจัดการ ช่วยกันคนละไม้คนละมือดีกว่า อีกอย่างไม่ได้ช่วยออกเงินเลยสักบาทจึงรู้สึกเกรงใจนทีพยักหน้าขึ้นลง เธอจึงไปช่วยเขาล้างอาหารทะเล เตรียมหมัก แล้วนำมาวางบนเตาถ่านที่เริ่มแดง สี่หนุ่มที่เหลือก็ช่วยกันทำเมนูอื่นในที่โล่งมีเสื่อผืนใหญ่ปูบนพื้นดิน เพียงพอสำหรับวางอาหาร เครื่องดื่ม และคนนั่งอีกหกคน หนุ่ม ๆ คุยกันอย่างสนุกปาก พลางหันมาชวนเธอคุยบ้างเป็นครั้งคราว“น้องข้าวหอมไปรู้จักนทีได้ยังไงครับ” ไวน์เอ่ยถามเธอ“ตอนเจอกันนี่ไม่รู้ว่าจะตลกหรือสงสารพี่นทีดีค่ะ พอดีว่าหนูโดนหมาวิ่งไล่ แต่หมาตัวนั้นดันไปกัดพี่นทีแทน…”หญิงสาวส่งเสียงคิกคักสลับกับมองใบหน้าของคนถูกพูดถึง ขณะเล่าเรื่องที่เจอกันวันแรกอย่างละเอียดให้พวกรุ่นพี่ฟัง และที่เธอสามารถพูดคุยและหัวเราะอย่างเป็นกันเองได้ ก็เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเธอจะมาร่วมวงด้วย จึงไม่ได้ซื้อน้ำอัดลมหรือน้ำเปล่ามาด้วย เธอเลยรับแก้วเบียร์มาดื่มโดยจิบทีละนิด เนื่องจากไม่เคยดื่มน้ำเมามาก่อน“น่ารักและใสซื่อแบบนี้นี่เองถึงถูกใจและหวงนั

เขาผละใบหน้าออกเล็กน้อย สังเกตสีหน้าของคนที่ถูกจู่โจมอย่างกะทันหัน ข้าวหอมเบิกตาโพลงนั่งนิ่ง ทว่าเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือผลักเขาออกแต่อย่างใดมุมปากหยักกระตุกขึ้นอีกครั้ง จากนั้นเขาก็กดจูบที่ริมฝีปากนุ่มของคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน จับเรียวแขนเล็กทั้งสองข้างขึ้นกอดคอของเขานทีประคองแผ่นหลังแฟนสาวเข้ามาแนบชิดร่างกำยำ สอดแทรกลิ้นร้ายเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่ายในที่สุดทั้งสองจูบกันอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัวเนิ่นนาน ข้าวหอมได้ปล่อยใจไปกับการกระทำที่ได้รับ มารู้ตัวอีกทีร่างของเธอก็ถูกอุ้มขึ้นและวางลงที่เตียงขนาดคิงส์ไซซ์ของแฟนหนุ่มวินาทีนั้นข้าวหอมรับรู้ได้ทันทีว่าคงตกเป็นของเขาอีกรอบ เพราะความสาวได้เสียไปแล้วเมื่อคืน แม้ว่าก่อนหน้าจะมีเสี้ยวความคิดที่คิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะมีอะไรกับเขา ตื่นขึ้นมาเสื้อผ้าก็ยังอยู่ครบ แต่เนื่องจากกลอุบายของแฟนหนุ่มที่พูดแต่ละประโยคออกมาก็ทำเอาเธอแก้ตัวไม่ได้ และหารู้ไม่ว่าครั้งนี้ต่างหากที่มันคือครั้งแรกของเธอและในเมื่อเธอเองก็เป็นฝ่ายหักห้ามใจตัวเองไม่อยู่เช่นเดียวกัน อย่างนั้นก็แปลว่ายินยอมพร้อมใจที่จะเป็นของกันและกันทั้งสองฝ่ายเสื้อผ้าของหญิงสาวถูกปลดออกทีละชิ้

“ว้าย...”จันจิแสร้งล้มตัวลงบนตักของนที ลิปสติกสีแดงประทับลงที่ข้างมุมปากอย่างพอดิบพอดีใจเธออยากจูบให้แม่นยำกว่านี้ แต่ก็ผิดพลาดไปนิดทันทีที่รู้ตัวนทีรีบช้อนเอาคนหน้าด้านลุกออกจากตัก แล้วผลักเธอไปยืนอยู่ข้างโซฟา ใช้หลังมือเช็ดมุมปากตัวเองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ ท่ามกลางสายตางุนงงของเพื่อนในกลุ่มและพี่สาวของเขา แต่สำหรับเขานั้นรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้จงใจเข้ามาหาจันจิแสยะยิ้มในใจ แสร้งทำหน้าตกใจแล้วรีบเอ่ย“ขอโทษนะคะ พอดีดื่มมากไปหน่อย” ก่อนจะหันไปสบตากับน้องสาวที่นั่งอยู่ข้างหนุ่มหล่อปากร้ายบนโซฟาตัวเดียวกันคิ้วเรียวของข้าวหอมขมวดเข้าหากันไม่ต่างจากอบเชยที่นั่งถัดกัน เพื่อนของเธอรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครอบเชยจ้องตาเขม็งไปที่พี่สาวต่างแม่ของข้าวหอม คนที่คอยกลั่นแกล้งเพื่อนของเธอมาโดยตลอด ทั้งหลอกใช้งานสารพัด ทำให้ตกที่นั่งลำบาก ไม่มีเงินใช้ ถูกตราหน้าว่าเป็นโจรขโมยเงินทั้งที่ไม่ได้ทำผิดแต่ดีที่เพื่อนของเธอมีแฟนอย่างพี่นทีคอยช่วยเหลือ ไม่อย่างนั้นคงจะลำบากมากกว่านี้“อุ้ย ข้าวหอม เธอก็มาเที่ยวเหมือนกันเหรอ”“ตาก็ไม่ได้บอดนี่” อบเชยเอ่ยเสียงแข็ง พรางกรอกตามองบนราวกับกลัวเ

ในขณะข้าวหอมและนทีกลับเข้าห้อง เขาก็คว้าเอาแฟนสาวเข้ามาโอบกอด แผ่นหลังของเธอสั่นไหว ใบหน้าเปียกชุ่มไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความเศร้าเสียใจ“ขอโทษนะที่เมื่อกี้พี่พูดไม่ดีกับพ่อของเราไป”“ฮึก พี่นทีไม่ผิดค่ะ ฮึก หนูผิดเอง”“อย่าพูดอย่างนั้น ข้าวหอมดีที่สุดสำหรับพี่ ดีที่สุดสำหรับทุกคน”ทว่าเธอกลับตอกย้ำตัวเองในใจ ว่ายังไม่ดีพอสำหรับคนบ้านนั้น อยู่ที่นั่นเธอไม่มีพื้นที่ให้หายใจ ทำอะไรก็ผิด โดนเอาเปรียบ ถูกต่อว่า มีแค่ยายที่เป็นที่พึ่งพิง ให้ความรักความอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียว“พี่นที ฮึก ยายยังอยู่ที่นั่น”เขาได้ยินที่เธอพูดเรื่องหาบ้านให้ยายแล้ว แต่ตอนนี้จิตใจของแฟนสาวกำลังบอบช้ำ พวงแก้มก็เป็นรอยนิ้วมือบวมแดง จะปล่อยให้ไปหายายตอนนี้ข้าวหอมคงยังไม่พร้อม“เดี๋ยวพี่จัดการให้”*****สองวันต่อมาในช่วงบ่ายแก่ ๆ เสียงกริ่งที่หน้าบ้านเจ้าของตลาดใหญ่ดังขึ้นอยู่สองครั้ง แม่บ้านก็รีบวิ่งออกมาที่ประตูรั้ว เมื่อทราบว่าคนที่มาเยือนมีธุระกับเจ้านายของตนด้วยเรื่องสำคัญ จึงเชิญเข้าไปนั่งรอในบ้าน แล้วรีบแจ้งให้ผู้เป็นนายรับทราบพ่อแม่ของนทีพร้อมด้วยทนายได้เข้าไปที่บ้านของข้าวหอม ตามคำขอของลูกชาย และพอเจ้าของบ้า

อาทิตย์ต่อมาครอบครัวฝ่ายชายได้กลับมาที่บ้านหลังนี้อีกครั้งเพื่อส่งมอบทองห้าบาท เงินสดสามล้านตามที่ครอบครัวฝ่ายหญิงประสงค์ ทุกคนต่างมากันอย่างพร้อมหน้ารวมทั้งข้าวหอม นที และยายของหญิงสาวการมอบสินสอดในครั้งนี้ถือว่าเป็นการให้คำมั่นและความไว้วางใจ บ่งบอกว่าลูกสาวของบ้านนี้ได้กลายเป็นลูกสะใภ้ของอีกบ้านแล้ว แม้จะยังไม่ผ่านพิธีการใด“ในส่วนนี้พวกคุณเก็บไว้ได้เลยนะคะ ส่วนในอนาคตพวกเราคงต้องขอสงวนสิทธิ์ให้หนูข้าวหอมรับเพียงคนเดียว”แม่ของชายหนุ่มเอ่ยด้วยรอยยิ้ม แต่ดูเหมือนว่าจะขัดใจอีกฝ่าย ทำให้จินดารีบโพล่งขึ้น“อนาคต หมายถึงอะไร”“เราทำตามที่ตกลงกันแล้วนะคะ ทองห้าบาท เงินสดสามล้าน หนูข้าวหอมอยู่กับลูกชายของเรา คุณยายย้ายไปอยู่บ้านพักคนชรา หลังจากเรียนจบพวกเราจะจัดงานแต่งกันอีกครั้ง”“อันนี้ฉันเข้าใจ แต่ทำไมต้องสงวนสิทธิ์ให้แค่ข้าวหอม”“หยุดพูดได้แล้ว”ในขณะที่จินดารู้สึกขัดใจกับถ้อยคำอีกฝ่าย สามีของเธอก็ส่งเสียงเอ็ดทำให้สงบปากสงบคำในทันทีเพราะเมื่อหลายวันก่อน หลังจากทุกคนกลับไปกันหมดแล้ว สามีก็ได้เรียกลูกสาวคนโตกลับมาที่บ้าน อยู่กันครบทั้งแม่ลูก ก็ได้ต่อว่าเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยความรู้สึก