All Chapters of My heart ของรักวิศวะร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

“เฮ้ยพวกมึง ได้ข่าวว่าน้องใหม่ปีนี้โคตรแจ่ม ไปดูกันไหมวะ”เสียงของเพื่อนในกลุ่มดังขึ้น เนื่องจากช่วงนี้คณะวิศวกรรมศาสตร์ได้จัดกิจกรรมรับน้องที่ลานเกียร์ ช่วงเย็นตั้งแต่ห้าโมงไปจนถึงหกโมงจะมีนักศึกษาปีหนึ่งไปรวมตัวกันที่นั่น โดยมีรุ่นพี่ปีสองดำเนินกิจกรรม และพี่ว้ากปีสามช่วยกำกับดูแลแต่พี่ว้ากที่ว่าไม่ใช่แก๊งหนุ่มฮอตของสาขาวิศวกรรมอุตสาหการอย่างกลุ่มของพวกเขา เย็นนี้จึงมีเวลาว่างเพราะไม่มีนัดที่ไหน“พวกมึงอยากไปก็ไปกันดิ กูเจ็บขาอยู่ จะกลับไปนอน”นที หนุ่มวิศวะฯ ปีสาม ลูกชายเจ้าของโรงงานแปรรูปอาหารและโรงแรมชื่อดังในตัวเมือง ผู้มีเบ้าหน้าฟ้าประทาน หล่อเหลากร้าวใจ ดวงตาคมมีเสน่ห์ สาวคนไหนเห็นก็ชื่นชอบและอยากครอบครองทั้งตัวและหัวใจ แต่ทว่าเขายังไม่เจอคนที่ถูกใจสักที ได้รีบเอ่ยปฏิเสธเพื่อนเพราะไม่สนใจกลุ่มของเขามีด้วยกันห้าคน เพื่อนสนิทอีกสี่คนมีชื่อว่า ไอดิน อาทิตย์ ไวน์ และฟลุ๊ก นับได้ว่าเป็นแก๊งหนุ่มหน้าตาดี ฐานะร่ำรวย การเรียนก็ไม่น้อยหน้ากัน และตอนนี้พวกเขาก็กำลังเดินออกจากตึกคณะหลังจากเรียนเสร็จไอ้สามคนหลังที่กล่าวมามีนิสัยชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว เห็นใครสวยหน่อยไม่ได้ ต้องเข้าไปทำคว

เรื่องที่หนุ่มรุ่นพี่ชวนกลับด้วยกันก่อนหน้า เธอคงไม่ต้องเสียเวลาคิดแล้วล่ะ เพราะว่าได้รับปากไปแล้วว่าจะไปส่งเขาตามนัด แล้วหมอก็ดันนัดวันนี้พอดีข้าวหอมเดินเคียงคู่นทีจนไปถึงรถของเขาที่จอดอยู่ลานกว้างด้านหลังตึกคณะ ทั้งสองเปิดประตูเข้าไปนั่งด้านใน เจ้าของรถก็สตาร์ตเครื่องยนต์แล้วปรับอุณหภูมิแอร์ไม่ให้หนาวจนเกินไป เพราะเสื้อของทั้งคู่นั้นเปียกชุ่มเล็กน้อย กลัวว่าเธอจะไม่สบายตัว“พี่ชื่อนที เราสองคนถือว่ารู้จักกันแล้วนะ ต่อไปอยู่กับพี่ก็ทำตัวตามสบายได้เลย” เสียงทุ้มเอ่ยแนะนำตัวเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกเกร็งเวลาอยู่ด้วยกัน“ค่ะพี่นที” เสียงหวานตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มน่ารักแม่งยิ้มแบบนี้ทำใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ และก่อนที่จะเก็บอาการไม่อยู่ใบหน้าหล่อก็หันมองไปด้านหน้า เท้าเหยียบคันเร่งเคลื่อนตัวรถออกจากมหาวิทยาลัย“กลัวพี่จะพาไปที่อื่นเหรอ นั่งเงียบเชียว”“ปะ เปล่าค่ะ คือหนูไม่รู้จะพูดอะไร”ข้าวหอมหันใบหน้าแดงระเรื่อมาหาคนที่กำลังขับรถอยู่ พร้อมกับอกข้างซ้ายที่เต้นไม่เป็นส่ำกับคำถามของเขานี่เป็นครั้งแรกที่เธอนั่งรถมากับชายแปลกหน้า แม้จะรู้จักกันแล้ว แต่ก็เจอกันแค่สองครั้ง เธอยังไม่รู้จักนิสัยใจค

“มาโน่นแล้วเว้ย” ฟลุ๊กโพล่งขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนเดินเข้ามาอยู่ในรัศมีของสายตาหนุ่มหล่อทั้งสี่คนรอจนกระทั่งนทีหย่อนก้นลงม้านั่งตัวเดียวกันกับไอดิน ก็ยิงคำถามที่อยากรู้ทันที“หายไปไหนมาวะ ทำไมไม่มานั่งกินข้าวกับพวกกู” อาทิตย์เอ่ยเข้าประเด็น ทั้งที่รู้กันอยู่แล้วว่าเพื่อนหายไปไหนมาก่อนหน้านี้ที่โรงอาหารพวกเขาห้าคนคุยกันว่าแยกย้ายไปซื้อข้าวเสร็จก็มารวมตัวกันที่โต๊ะประจำ แต่นทีเดินถือจานอาหารตามสั่งมาได้เพียงครึ่งทางก็เดินเลี้ยวไปอีกทาง สร้างความงุนงงและความอยากรู้ของพวกเขาเป็นอย่างมากจากที่สี่หนุ่มมองตามหลังไปจนกระทั่งเพื่อนนั่งลง ก็พอมองออกว่าคนที่นทีนั่งด้วยเป็นผู้หญิง และตอนทั้งคู่หันมาคุยกัน ได้เห็นเสี้ยวใบหน้าด้านข้างของเธอ ดูจากที่ไกลแล้วตัวจริงคงจะน่ารักมากเลยทีเดียว“เห็นแวบ ๆ ว่านั่งกับผู้หญิงใช่ไหมวะ” ไวน์เสริมขึ้น พร้อมกับยกคิ้วข้างหนึ่งอย่างสงสัยนทียิ้มมุมปาก แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับทันที“กูว่าใช่แน่ ๆ” อาทิตย์พูดพลางใช้ศอกกระแทกแขนของฟลุ๊กให้พูดเสริม“เสือซุ่มนี่หว่า ไม่ปฏิเสธแบบนี้แสดงว่าใช่”“เล่ามาให้หมด ไม่งั้นกูจะให้พี่ปลายฟ้ามาสอบปากคำ” ไอดินพูดติดตลก แต่ก็แฝงไปด้วยความอยา

“เสร็จแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาอยู่เป็นเพื่อน”เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงงานที่เธอรับมาทำก็แล้วเสร็จ ข้าวหอมเอ่ยพลางเก็บกระดาษที่พี่สาวต่างมารดาจดข้อความให้พร้อมกับโทรศัพท์ที่ส่งอีเมลไปให้จันจิเรียบร้อยแล้วเข้ากระเป๋า“งั้นเรากลับด้วยกันเลยนะ”“ค่ะ”หญิงสาวเห็นว่าเริ่มเย็นมากแล้ว ช่วงนี้เป็นเวลารถติด ทั้งนักศึกษาเลิกเรียน คนกลับจากที่ทำงาน และบางส่วนก็เริ่มออกมาจับจ่ายตลาดเพื่อหากับข้าวมื้อค่ำ เธอจึงตอบตกลงอาศัยรถของหนุ่มรุ่นพี่เพื่อเดินทางกลับอะพาร์ตเมนต์ระหว่างพากันเดินไปขึ้นรถซึ่งจอดอยู่ลานกว้างด้านหลังตึกคณะ ทั้งสองคนก็พูดคุยกันเรื่องทั่วไปเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบเกินไป รวมถึงเรื่องที่เขาชวนเธอไปกินข้าว แต่ทว่ายังรู้สึกแน่นท้องกับเค้กและน้ำปั่นจึงปฏิเสธไป เนื่องด้วยเกรงใจที่เขามานั่งเป็นเพื่อนและยังขับรถไปส่งที่พักด้วยรถของนทีเคลื่อนตัวออกจากมหาวิทยาลัยไปพร้อมกับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ คละเคล้ากับแอร์เย็นสร้างความหอมภายในรถ ส่งผลให้มุมปากของเสือยิ้มยากเผยขึ้นเป็นระยะ“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ทั้งเรื่องที่ไปอยู่เป็นเพื่อน แล้วก็มาส่งที่นี่”“ไม่ต้องขอบคุ

ช่วงใกล้เที่ยงข้าวหอมก็เดินออกจากบ้าน ไปเรียกวินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยเพื่อไปยังตลาดพอไปถึงดวงตากลมโตก็สอดส่ายมองหาพี่สาวต่างมารดา จันจิบอกในข้อความว่านัดเจอกันที่หน้าร้านขายพวงมาลัยยืนรอนานกว่ายี่สิบนาทีก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา ข้าวหอมจึงเลื่อนมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรงยีนความยาวเลยหัวเข่า ออกมาต่อสายไปหาพี่สาวข้าวหอมโทรหาจันจิถึงสามครั้งจนสัญญาณตัดไปเนื่องจากไม่มีผู้รับสาย ปล่อยให้เธอยืนรอจนเหงื่อตก ขณะที่กำลังโทรออกเป็นสายที่สี่แล้วเอาโทรศัพท์ขึ้นแนบหู หากว่าสายนี้ยังไม่รับก็จะถอดใจกลับเข้าบ้าน แต่แล้วเสียงของจันจิก็ดังขึ้นทางด้านหลัง“แกจะโทรจิกฉันทำไมฮะ น่ารำคาญ”“ก็พี่นัดตอนเที่ยง แต่นี่มันเลยเวลาไปตั้งครึ่งชั่วโมง”“ก็นี่ไง เที่ยงสามสิบเจ็ดนาที รอนิดรอหน่อยจะตายหรือไง อะ นี่ เอาไป”จันจิยัดสมุดเล่มหนาใส่มือของน้องสาว มีรายชื่อร้านค้าที่ต้องไปเก็บเงินในแต่ละเดือนจดเอาไว้ พร้อมกับกระเป๋าสำหรับใส่เงินค่าเช่าแผง ก่อนจะพูดต่อ“เก็บเงินร้านที่เหลือให้ด้วย ฉันจะไปล่ะ ร้อนก็ร้อน เหม็นก็เหม็น”“พี่ไม่อยู่ด้วย แล้วจะบอกแม่ใหญ่ว่ายังไง” น้ำเสียงของข้าวหอมบ่งบอกถึงความลำบากใจ