All Chapters of แก้วตาดวงใจ: Chapter 61 - Chapter 70

บ่ายนี้เธอตกลงรับนัดเพื่อนสนิทที่เรียนมหาวิทยาลัยมาด้วยกันตั้งแต่สมัยเป็นเฟรชชี่ ครั้งที่นัดกันก่อนโน้นก็เสียเรื่องเสียอารมณ์จากใครคนหนึ่งทำให้การเจอกันล่มไม่เป็นท่า ครั้งนี้เจอกันแค่สองคนทำให้ตกปากรับคำอย่างไม่เกี่ยงงอน แยกจากมาดามอันนาเธอก็ตรงมาที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังของเมืองหลวงทันที หลังจากเรียนจบนานๆจะมีโอกาสได้เจอกัน เธอจึงไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป เพราะมีหลายเรื่องที่อยากจะคุย ให้คุยในไลน์ ในแชทหรือโทรคุยก็ไม่เหมือนกับการคุยต่อหน้า อรรถรสมันต่างกันมาก สีหน้าท่าทางก็ไม่เห็น“แก้ว”เสียงเรียกไม่เบานักทำให้เจ้าของชื่อรีบหันไปทางด้านขวามือของตัวเองเพื่อมองคนที่เอ่ยเรียกชื่อเธอมาแต่ไกล เห็นว่าเธอมองก็โบกไม้โบกมือให้อย่างร่าเริง ท่าทางน่ารักๆอย่างไม่มีการแอ๊บใดๆทั้งสิ้นทำให้แก้วตาอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เพื่อนเธอคนนี้น่ารักเสมอทั้งหน้าตาและจิตใจ“มาแล้วเหรอคะคุณหญิงกวางคนสวย” แก้วตายิ้มกว้างเมื่อเห็นเพื่อนเดินเข้ามาถึงตัวแล้ว“มาแล้วสิคะ ว่าแต่แกมาคอยนานรึยัง ฉันไม่ได้ช้าไปใช่ไหม” กวางจับมือเพื่อนให้ออกเดินไปพร้อมๆกัน แล้วก็บ่นไปเรื่อยถึงเรื่องที่มาช้ากว่าที่นัดไว้“ฉันมาก่อนหน้าแกไ

มิลานได้ถูกจัดให้เป็นเมืองแห่งแฟชั่นและศิลปะที่มีชื่อเสียงเมืองหนึ่งของโลก รวมถึงด้านธุรกิจการค้าด้วย มิลานเป็นเมืองที่สง่างามมาก ผู้คนแต่งตัวแฟชั่นนำสมัย บนถนนมีรถยนต์หรูยี่ห้อดังวิ่งผ่านไปมาเป็นเรื่องปกติ มีตึกสูงเป็นที่ตั้งบริษัททางธุรกิจมากมาย ที่ขาดไม่ได้คือร้านเสื้อผ้าหรูหราราคาแพง ณ ที่แห่งนี้เรียกได้ว่าเป็นสวรรค์แห่งการช้อปปิ้งเลยก็ว่าได้บริษัทโรเจอร์ กรุ๊ป สาขาใหญ่ก็ตั้งอยู่ที่มิลานศูนย์กลางทางด้านเศรษฐกิจของอิตาลี สถาปัตยกรรมภายนอกของตัวตึกก็ถูกตกแต่งให้เข้ากับเมืองแห่งแฟชั่นนี้ได้อย่างลงตัวไม่มีที่ติ ทั้งภายนอกและภายในนั้นมีความทันสมัยแต่ก็ยังคงความคลาสสิคเอาไว้เช่นกัน ผสมผสานได้อย่างดีเยี่ยมภายในห้องทำงานอันกว้างขวางที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบหรูสไตล์อิตาลีนั้นสงบเงียบ ไม่มีเสียงใดรบกวนประสาทการทำงานของอันเดรสเลยแม้แต่น้อย แตกต่างกับความวุ่นวายตามท้องถนนที่มองเห็นได้จากกระจกบานใหญ่หลังโต๊ะทำงานอย่างสิ้นเชิง สีหน้าขณะอ่านรายงานการประชุมนั้นนิ่งขรึม เย็นชา เอาจริงเอาจัง เป็นงานเป็นการ เหมาะสมกับที่เป็นผู้บริหารระดับสูง สายตากวาดทุกตัวอักษรบนแผ่นกระดาษเนื้อดี เพื่อไม่ให้มีเรื่อง

หลังจากไปนั่งดื่มมาหลายชั่วโมงและส่งอันโตนิโอเรียบร้อยแล้วอันเดรสก็กลับเข้าบ้านทันที เวลานี้ดึกพอสมควรทำให้ในบ้านเงียบสงัด เขาเองก็เริ่มง่วงเต็มทีแล้วเลยเดินขึ้นห้องนอน เปิดประตูเข้าไปได้ก็ตรงดิ่งไปที่เตียงนอนโดยที่ไม่ได้เปิดไฟ ล้มตัวลงจะนอนสบายๆก็ต้องมีอันต้องหัวเสีย“โอ๊ย!” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นทำลายความเงียบของห้องนอนในยามนี้“ใคร! เข้ามาอยู่ในนี้ได้ยังไง กล้าดีเกินไปแล้วนะ ไม่รู้รึไงว่ากำลังจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนน่ะ” เขาตะคอกเป็นภาษาอิตาลีทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังนอนทับใครสักคนอยู่ และผละห่างออกมาเพื่อเดินไปเปิดไฟดูหน้าคนบุกรุกที่บังอาจเข้ามาในเขตหวงห้าม“เข้ามาแล้วทำไมไม่รู้จักเปิดไฟก่อน” คนโดนทับจนเกือบแบนเป็นกล้วยปิ้งหน้างอ บ่นปากยื่นอยู่กลางเตียง ผมยาวดัดลอนปล่อยสยายเต็มกลางหลังยุ่งไม่เป็นทรงพอเห็นหน้าเท่านั้นแหละ ไม่ต้องมีคำพูดใดๆอีก เขาตรงดิ่งเข้ามารวบร่างเล็กเข้าในอ้อมแขนทันที ความง่วงและมึนหัวในก่อนหน้าหายไปโดยฉับพลัน“คิดถึงที่สุดเลยยาหยี ทำไมมาแล้วไม่บอกให้พี่รู้ล่วงหน้าล่ะคะ” ถ้ารู้ว่ากลับเข้าบ้านมาแล้วจะเจอกับใคร เขาไม่มีทางจะกลับช้าอย่างนี้เด็ดขาด“คุณแม่ไม่

“เสียวหรือว่าจั๊กจี้กันแน่ยาหยี แก้วต้องแยกแยะให้ออกนะคะ” อันเดรสหัวเราะขลุกขลักในลำคอเบาๆ แต่ก็ยังไม่ยอมหยุดการกระทำดังกล่าว สาบเสื้อนอนที่ปิดบังทรวงอกไว้หมิ่นเหม่ถูกเขี่ยให้พ้นทางจนไหล่ตกลงทั้งสองข้าง เม็ดเล็กๆสีชมพูอ่อนระเรื่อที่ประดับกลางถันอวบแข็งเป็นไต เชิญชวนให้ได้ลิ้มลองรสชาติ แล้วอันเดรสก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องคอยนานหรือเสียเวลาไปมากกว่านี้ ริมฝีปากได้รูปอ้างับยอดอกบวมเป่งไว้ในอุ้งปากเลยไปถึงเนินเนื้อเกินครึ่งเต้า ดูดเม้มตามใจชอบราวกับว่ามันคือขนมหวานเลิศรสก็ไม่ปาน “พี่อันเดรสขา พี่อันเดรส แก้ว ฮื่อ! มันเสียว” สองมือคู่น้อยขยุ้มผมแข็งๆที่ตอนนี้ไม่เป็นทรงใดๆแล้วไว้มั่น จิกทึ้งอย่างไม่ออมแรง ความรู้สึกเหมือนกับครั้งที่โดนเขาจาบจ้วงมาก่อนหน้านั้นไม่มีผิดเพี้ยน และดูเหมือนว่าครั้งนี้มันจะมากกว่าด้วยซ้ำ “อืม” อุ้งปากร้อนผ่าวปล่อยยอดอกข้างซ้ายที่ดูดอมเอาไว้ออก สลับมาทางขวาบ้าง ทำแบบเดิมเหมือนกับเมื่อสักครู่เพื่อให้เท่าเทียมกันทั้งสองข้าง เรือนกายบอบบางนอนระทดระทวยบิดตัวเร่า ใบหน้าอ่อนเยาว์แหงนหงายเมื่อต้องการสูดลมหายใจเข้าปอด มีหลุบตาลงอยู่บ่อยครั้งเพื่อมองการเคลื่อนไหวของคนที่ก

“ไม่ต้องมาพูดเลย” มือคู่เล็กยกขึ้นปิดหน้าปิดตาตัวเอง จะโกรธหรือจะอายเธอยังไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด “ไม่ให้พูดงั้นก็รักกันอย่างเดียวเลยนะ ดึกแล้วพี่ไม่อยากเสียเวลาจนถึงเช้า” เขากลั้วหัวเราะแล้วดึงมือเล็กออกจากใบหน้าตัวเองเพื่อจะได้มองหน้ากัน “ถึงเช้า! หมายความว่ายังไงคะ โอยย พี่อันเดรส เจ็บ! แก้วเจ็บ” แก้วตาอุทานเสียงหลงพอๆกับอาการเจ็บแปลบเมื่อเจ้าสิ่งนั้นที่มันทะลุทะลวงเข้ามาเริ่มออกฤทธิ์กับเธอ “ขอโทษจ้ะ พอดีพี่ลืมตัวไปหน่อย” ออกแรงกระแทกมากไปเพราะเขาอยากจนตาลายบวกกับฤทธิ์เหล้าที่มันกำลังแล่นพล่านอยู่ในร่างกายทำให้เขาไม่อยากจะเนิบนาบ ความคับแน่นที่ฝากฝังตัวตนเอาไว้มันตอดรัดเสียจนอยากจะกระแทกกระทั้นแรงๆให้สะใจแต่ขืนทำแบบนั้นได้มีระบมแน่ “ซี๊ดส์” ความแสบบวกกับความเสียวทำให้แก้วตาส่งเสียงออกมาอย่างเก็บอาการไม่อยู่ แรกเริ่มของครั้งแรกสำหรับผู้หญิงมันเจ็บเขารู้ แต่เมื่อได้เข้ามาสำรวจภายในเช่นนี้แล้วก็ยากที่หักห้ามใจไม่ให้ทำอะไรรุนแรง แรงตอดถี่ๆแบบไม่ยั้งทำให้หลงลืมตัวได้ตลอดเวลา กระแทกแต่ละทีร่างเล็กที่นอนระทดระทวยแทบจะจมหายไปกับฟูก “มันแน่น พี่อันเดรสแก้ว แก้วทั้งเจ็บทั้งอึดอัด” แก้