All Chapters of แก้วตาดวงใจ: Chapter 41 - Chapter 50

“หลังไหนกันแน่วะเนี่ย ขับวนหลายรอบแล้วนะ ผู้คนก็ไม่มีจะให้ถามได้เลย ปิดบ้านกันเงียบหมดทุกหลัง ซอยร้างหรือคุณเลขาจดให้ผิดกันแน่วะ” มือใหญ่ทุบพวงมาลัยรถอย่างหัวเสียเมื่อวนหาบ้านเลขที่ตามที่เขียนเอาไว้ในกระดาษโน้ตไม่เจอสักที โทรศัพท์มือถือจึงถูกกดไปยังเบอร์ของเลขาสาวใหญ่ทันที‘ค่ะบอส’“คุณกิ่ง บ้านเลขที่ที่ให้ผมมาแน่ใจนะว่าถูกต้องแล้ว”‘ถูกต้องแน่นอนค่ะบอส ดิฉันมั่นใจค่ะ’“ขอบคุณมากครับคุณกิ่ง”‘ยินดีรับใช้ค่ะบอส’อันเดรสกดวางสายสนทนา พลางเคาะนิ้วลงบนพวงมาลัยรถยนต์อย่างใช้ความคิด อยากจะมาเซอร์ไพรส์ที่บ้านแต่ดันหาบ้านเขาไม่เจออีกปิ๊น! ปิ๊น!เสียงบีบแตรของรถคันหลังดังขึ้น ทำให้อันเดรสต้องขยับรถของตัวเองเดินหน้า แล้วรีบผลักประตูรถให้เปิดออกเพื่อลงไปสอบถามบ้านเลขที่ที่เขายังคงหาไม่พบ“ผมขอรบกวนเวลาคุณสักครู่นะครับ พอดีผมหาบ้านเลขที่นี้ไม่เจอ ไม่ทราบว่าคุณพอจะบอกได้ไหมว่าหลังไหน หรือต้องขับรถไปเส้นทางไหนถึงจะเจอ” อันเดรสกระดาษโน้ตให้กับชายหนุ่มที่ลงจากรถมาเปิดประตูรั้ว“คุณมาพบใครที่บ้านหลังนี้ครับ” กระดาษที่อยู่ในมือถูกส่งให้กับชายหนุ่มผู้ถามทาง สายตาของบุรุษทั้งสองสบประสานกันโดยที่ไม่มีใคร

ด้วยความที่ท้องถนนไม่ได้โล่งเหมือนที่อยู่หน้าโรงเรียน ถนนในตอนนี้มีรถวิ่งสัญจรไปมาเต็มม้องถนน ทั้งมอเตอร์ไซค์เอย จักรยานเอย รวมถึงรถยนต์ส่วนตัวที่แน่นเต็มทุกเลน ใจคนขับจะร้อนแค่ไหนก็ไปไม่ได้เร็วตามที่ต้องการ เหตุนี้อันเดรสจึงไม่สามารถเหยีบคันเร่งด้วยความเร็วสูงสุดได้ แตะคันเร่งสลับกับเหยียบเบรคเป็นระยะจนหน้าหล่อๆเริ่มจะบึ้งลงเรื่อยๆ“พี่อันเดรสมาที่นี่ทำไมคะ แล้วตามหาแก้วเจอได้ยังไง มีใครบอกอะไรรึเปล่าถึงได้รู้เหมือนนกรู้แบบนี้ บอกมาซะดีๆอย่าได้คิดโกหกแก้วนะคะ” ตั้งแต่นั่งมาด้วยกันแก้วตาก็จับจ้องใบหน้าของสารถีหนุ่มรูปหล่อไม่วางตา เธอมั่นใจว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับน้องชายสุดที่รักด้วยแน่นอน ไม่มีทางที่มันจะเป็นเรื่องบังเอิญ อะไรมันจะประจวบเหมาะพอดิบพอดีได้ขนาดนี้กัน“พี่หิวมากเลยตอนนี้ ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องพี่เลยนอกจากน้ำ ตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันแล้ว เพราะพี่รีบเคลียร์งานให้เสร็จจะได้มาหาแก้วไวๆ” อันเดรสคว้ามือบางมาขึ้นจูบลงบนหลังมือ “มีร้านอาหารแถวไหนบ้างที่ยาหยีจะแนะนำให้คนหิวไปฝากท้อง” มือเล็กที่ยึดเอาไว้ก็ยังอยู่แนบกับปากไม่ยอมปล่อย“พี่อันเดรสน่าหมั่นไส้ที่สุดรู้ตัวไหมคะ ถามเรื่

“พี่ทำอะไรแล้วรับผิดชอบพี่สาวเราแน่นอนภัทร แค่นี้ก่อนนะ” อันเดรสไม่เปิดโอกาสให้คนในสายพูดใดๆอีก กดตัดสายทิ้งแล้วยิ้มเย็นให้เจ้าของตักนุ่ม“อย่ามายิ้มเป็นยักษ์แบบนั้นนะคนเจ้าเล่ห์” มือบางตีปากยักษ์อย่างฟึดฟัด เป็นไปได้ตอนนี้อยากจะกางเล็บข่วนหน้าน้องชายและคนบนตักนี่จะแย่“มาให้พี่ขย้ำซะดีๆ พอไกลหูไกลตาแล้วคิดจะเป็นสาวโสดเหรอจ๊ะคนสวย” เขาเปลี่ยนจากนอนเป็นขึ้นคร่อมด้วยความไว ใช้แขนสองข้างกักกันร่างเล็กไม่ให้หนีออกจากวงแขนไปได้“นี่เราเป็นแฟนกันอยู่จริงๆเหรอคะ ไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไรเลย” หน้าตาเหรอหราราวกับไม่รู้เรื่องตามที่อันเดรสพูดจริงๆ สายตาก็จ้องแป๋วแหววไม่หลบหลีก“แววตาใสซื่อเหมือนกับไม่รู้เรื่องจริงๆด้วย ไม่เป็นไรพี่จะทบทวนความทรงจำของเราขึ้นมาใหม่เอง รับรองเลยว่าแก้วของพี่จะต้องจำได้ว่าเราเป็นแฟนกัน” มุมปากหนายกยิ้ม นิ้วชี้ที่เขี่ยข้างแก้มนุ่มหยุดลง เปลี่ยนเป็นใช้จมูกถูแทน“อย่าทำอะไรแก้วนะ พี่อันเดรสเป็นคนทำให้แก้วคิดแบบนั้นจริงๆนี่คะ ไม่ต้องทบทวนอะไรทั้งนั้น” มือบางตะครุบปากคนตรงหน้าเอาไว้ทันทีเมื่อมันต่ำลงเรื่อยๆ แต่มันก็ไม่ได้ผลเมื่อแรงเขามีมากกว่าหลายเท่า“งอน น้อยใจ หรือไม่พอใ

อันเดรสนั่งอยู่ตรงหน้าสองสามีภรรยาที่เป็นพ่อและแม่ของแก้วตาในช่วงสายของวัน ในลักษณะท่าทางเป็นงานเป็นการราวกับว่ากำลังจะเจรจาธุรกิจสำคัญอยู่ สีหน้าเขาสงบนิ่ง แต่ยังคงรอยยิ้มน้อยๆไว้ตรงมุมปาก แววตาไม่หลุกหลิกมีความมั่นใจอยู่เต็มเปี่ยม ดูน่าเชื่อถือตามแบบฉบับนักธุรกิจที่พึงจะเป็น“คุณเป็นเจ้านายของลูกสาวผมจริงๆน่ะเหรอ แล้วมีเหตุอะไรถึงต้องมาที่บ้านเราด้วย หรือว่ามาตามยัยแก้วกลับไปทำงาน” คุณตรัยภพถามชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้งหลังจากที่ลูกสาวพูดแนะนำไปก่อนหน้าแล้ว และไม่เข้าใจว่าทำไมคนเป็นเจ้านายจะต้องมาบ้านลูกน้อง เจ้านายเขาให้ความสำคัญกับลูกน้องขนาดนี้เชียวหรือ“คุณอันเดรสเขาเป็นเจ้านายของแก้วจริงๆจ้ะพ่อจ๋า พอดีคุณเขามาทำธุระที่นี่พอดีเลยแวะมาหาน่ะจ้ะ” แก้วตาที่นั่งฟังอยู่ด้วยรีบแทรกตอบแทนทันที ดีที่เมื่อเช้ากลับบ้านมาก่อนที่พ่อกับแม่จะมาถึงไม่เช่นนั้นคงโดนซักกันยาว และบังเอิญยักษ์ที่นั่งหน้าขรึมอยู่ตอนนี้ยังไม่กลับเพราะอยู่ทานข้าวด้วยกัน เลยทำให้เจอพ่อและแม่พอดีจึงเป็นเหตุให้ต้องมานั่งคุยกันอยู่แบบนี้“พ่อถามคุณอันเดรสเขาไม่ใช่เราแก้ว ยังไม่ต้องพูดและไม่ต้องตอบคำถามแทนเขา นั่งฟังเฉยๆมีอะไร

“ต้องกลับสิครับคุณแม่ อาทิตย์นี้ผมมีงานด่วนที่ต้องให้แก้วช่วย เสร็จงานแล้วผมจะพาลูกสาวคุณแม่กลับมาบ้านนะครับ หรือแก้วคิดจะให้พี่จัดการงานสำคัญโดยขาดผู้ช่วยกันล่ะ หื้ม” รีบแทรกขึ้นทันทีเมื่อเห็นท่าทางลังเลของแฟนสาวคนโดนแทรกอีกครั้งมองตาขวาง ยังไม่ทันจะตอบอะไรเลยตอบแทนเธออีกแล้ว กะจะมัดมือชกพาตัวเธอกลับให้ได้เลยล่ะสิ ที่บอกว่าขอลาออกไม่เป็นผล ถึงว่าไม่ได้เดือดร้อนอะไรหรือหว่านล้อมเลยสักนิด ยักษ์เจ้าเล่ห์ที่สุดเลย แล้วไอ้งานสำคัญอะไรนั่นมั่นใจเลยว่ามันไม่มีอะไรให้เธอช่วยอย่างแน่นอน“งานสำคัญอะไรกันคะพี่อันเดรส แก้วไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไรเลย บอกกระทันหันแบบนี้เตรียมตัวไม่ทันนะคะ” ถามแล้วก็กอดอกทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก อยากมัดมือชกดีนักงั้นก็ขอเล่นตัวสักหน่อยเถอะ“เล่นตัวมากๆเดี๋ยวพี่อันเดรสก็เปลี่ยนใจจากพี่แก้วหรอกครับ พลาดโอกาสนี้ไปจะแย่เอานะครับพี่สาว” ภัทรพูดแล้วรีบลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างด่วนจี๋ โกยอ้าวออกไปทันทีเมื่อหมอนในมือพี่สาวเตรียมจะลอยหวือขึ้นกลางอากาศ“ภัทร! พูดมากไปแล้วนะเราน่ะ เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงดูจะเข้าข้างกันเสียจริงนะ น้องพี่หรือน้องเขากันแน่” แก้วตาพูดไล่หลังน้องชายตัวแ