All Chapters of แก้วตาดวงใจ: Chapter 71 - Chapter 80

เริ่มต้นร้านแรกด้วยการซื้อกระเป๋าแบรนด์ดังหนังจระเข้ตามสมัยนิยม เมื่อเห็นท่าทางลังเลของแก้วตาอันเดรสจึงเป็นคนจัดการเลือกด้วยตัวเอง ไม่ใช่ใบเดียวแต่สามใบรวด คนที่เป็นเดือดเป็นร้อนเห็นจะเป็นคนที่ไม่ได้จ่ายเนี่ยแหละ“พี่อันเดรสมีสติดีไหมคะเนี่ย นั่นใบละเป็นล้านนะคะ ขอย้ำว่าเงินล้านนะคะพี่อันเดรส จะซื้อให้แก้วจริงๆเหรอคะ” เรื่องราคาถึงแม้จะไม่รู้หลักที่แน่ชัดเพราะไม่เก่งคำนวณและไม่เคยซื้ออะไรด้วยค่าเงินต่างประเทศ แต่ยักษ์ของเธอก็บอกคร่าวๆแล้วว่ามันตกใบละเท่าไหร่เมื่อรบเร้าถามก่อนหน้าที่จะจ่ายเงิน“ใบละเป็นล้านแล้วไงล่ะยาหยี พี่มีสติครบถ้วนไม่ได้บ้าอย่างแน่นอน” อยากจะหัวเราะกับใบหน้าวิตกกังวลนั่นนะแต่ก็ขำไม่ออก ภูมิใจกับการใช้เงินเป็นของแม่ยอดยาหยีไม่น้อย ยอมรับว่านั่นเป็นเรื่องที่ดีมาก แต่เขาเต็มใจที่จะให้และไม่คิดว่ามันมากมายอะไรด้วยซ้ำ ผู้หญิงคนอื่นยังใช้ได้แล้วทำไมเมียเขาจะใช้บ้างไม่ได้ ขนาดมาดามอันนายังมีกับเขาตั้งหลายใบเลย“ความรวยและการใช้เงินของพี่จะทำให้แก้วบ้าได้ง่ายๆนะคะ ทำไมตัดสินใจอะไรง่ายๆแบบนี้เนี่ย” คนรวยเขาใช้ชีวิตกันอย่างนี้เหรอ อยากจะบ้ากับเขาจริงๆ นี่เธอต้องทำตัวทำใจให้

วันว่างของแก้วตามักจะหมดไปกับการออกท่องเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ กับมาดามอันนา เนื่องจากอันเดรสต้องทำงานและเคลียร์อะไรหลายอย่างให้ลงตัวก่อนจะเดินทางกลับประเทศไทยในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า สองสาวต่างวัยจึงสนุกที่ได้ออกไปตระเวนท่องเที่ยวตามเมืองต่างๆ จนบางวันหลงลืมเวลาที่ต้องกลับเข้าบ้านตามที่ถูกกำหนดเอาไว้ สองหนุ่มต่างวัยที่จับมือกันเห็นด้วยว่าไม่ควรทำเช่นนี้จึงมีคำสั่งให้ทำตามข้อตกลงอย่างเคร่งครัด และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่กลับบ้านมาไม่ตรงเวลา หากเป็นทุกทีจะมีอันเดรสมาคอยยืนรอด้วยหน้าตาบึ้งตึงเป็นยักษ์ แต่ผิดคลาดที่กลับมาแล้วไม่พบใครเลยสักคน คนร้อนใจจึงเป็นแก้วตา“ทำไมบ้านดูเงียบๆคะคุณแม่ พี่อันเดรสกับคุณพ่อยังไม่กลับมาจากบริษัทอีกเหรอคะเนี่ย นี่ก็มืดค่ำแล้วนะคะ” พูดแล้วก็ก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือเรือนหรูที่มาดามอันนาซื้อให้เมื่อวันก่อน งานยุ่งเธอเข้าใจแต่ทำไมถึงไม่โทรหาหรือบอกกันบ้างว่าจะกลับกี่โมง วันนี้โทรหากันแค่รอบเดียวเอง“นั่นน่ะสิ ทุกทีจะต้องมายืนรอเราสองคนด้วยหน้าตาไม่รับแขก แต่แม่ว่าป่านนี้คุณพ่อกลับมาแล้วแหละจ้ะ อาจจะอยู่ในห้องหนังสืออย่างทุกวันนั่นแหละ เว้นแต่พี่อันเดรสของหนูเท

ภายในห้องนอนอันมืดมิด หากไม่ดูนาฬิกาก็คงจะไม่ทราบว่าตอนนี้เป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน เพราะแสงจากด้านนอกไม่สามารถผ่านเข้ามาได้ เนื่องจากมีผ้าม่านผืนหนาขวางกั้น ปิดกระจกบานใหญ่เอาไว้จนสนิท เจ้าของห้องเองก็ยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียงด้วยกันทั้งคู่ จนกระทั่งเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังรบกวนการนอนติดๆกัน แก้วตาถึงได้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลอันแสนสุข แม้จะรู้สึกตัวแล้วแต่ดวงตาก็ยังไม่ยอมจะลืมขึ้นมามองสิ่งใด เอื้อมแขนหวังจะคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียงทั้งที่ตายังปิดแต่ก็ไม่สามารถขยับตัวได้ถนัด จำต้องลืมตาขึ้นมามองเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตัวเอง“พี่อันเดรส พี่อันเดรสคะ กลับมาตอนไหนเนี่ยทำไมไม่รู้ตัวเลย ตื่นขึ้นมาจะซักให้ขาวเลยคอยดู” แก้วตาเขย่าท่อนแขนของคนที่นอนหลับทับเธอไว้ทั้งตัวอย่างมึนงง เพราะเพิ่งจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกหนักๆตรงช่วงหน้าท้องกับบริเวณขา พลางตบแก้มสากเพื่อปลุกให้ตื่นจะได้นอนบนหมอนดีๆ ทำไมชอบนอนท่านี้นักก็ไม่รู้ ดูแล้วไม่น่าจะสบายตัวสักเท่าไหร่“อือ ง่วง” ครางแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีกทั้งแขนและขา ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมออีกครั้งท

“สวัสดีค่ะคุณอันโตนิโอ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” แก้วตาพนมมือขึ้นไหว้พร้อมรอยยิ้มหวาน นึกชื่นชมเขาอยู่ในใจเรื่องการใช้ภาษาไทย หน้าตาฝรั่งจ๋าเฉกเช่นเดียวกับคุณยักษ์ ไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถพูดภาษาไทยได้คล่องแม้จะสำเนียงแปล่งๆก็ตาม“อย่าไปยิ้มให้มันมากนักสิยาหยี แค่ยิ้มน้อยๆเป็นพิธีก็พอแล้ว หมอนี่มันยิ่งเคลิ้มง่ายๆอยู่ นั่งหน้าบึ้งๆหยิ่งๆเข้าไว้ดีที่สุด เชื่อพี่เถอะ” สอนเมียเสร็จก็หอมแก้มนุ่มๆโชว์อันโตนิโอให้อิจฉาเล่นฟอดใหญ่เสียงดังจ๊วบ พลางกอดเอวอ้อนแอ้นให้แน่นขึ้นไปอีก“ไม่ต้องมาทำเป็นอ้างฉันเลยครับคุณอันเดรส ฉันรู้ว่าแกหวงน้องแก้ว” ดูก็รู้ว่ามันหวงเมียแค่ไหน อย่างว่าได้เมียเด็กกว่าหลายปีแถมยังสวยด้วยป็นใครๆก็ต้องหวงวะ“เรื่องของฉัน ว่าแต่พ่อกับแม่ฉันไม่อยู่เหรอ บ้านถึงเงียบไร้เสียงมาดามอันนา” ปกติจะต้องได้ยินเสียงคุยกับบรรดาแม่บ้านทั้งหลายที่ชอบชักชวนกันทำโน่นทำนี่เป็นประจำ“คุณลุง คุณป้าควงกันออกไปตั้งแต่ช่วงสายแล้ว เห็นบอกว่าจะไปหาเพื่อนที่ต่างเมือง อาจจะกลับวันพรุ่งนี้ ฉันว่าฉันเองก็ควรจะไปดีกว่าไม่อยากอยู่ให้ขวางหูขวางตาแกกับน้องแก้ว” ไม่มีธุระอะไรแล้วก็ควรจะพาตัวเองกลับ“ไม่ส่งนะ ขี้

“ขอบคุณที่เธอยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ ฉันไม่มีทางเสียใจกับสิ่งที่เลือกแน่นอนไม่ต้องห่วง ได้แต่หวังว่าเธอจะทำตามที่พูดเอาไว้นะ ไม่เช่นนั้นแล้วเธอจะต้องเสียใจที่ผิดคำพูดกับคนอย่างฉัน ลาก่อนซาร่า” มือที่กุมเอาไว้คลายออกแล้วผายเชิญให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญออกจากห้องทำงานนางแบบสาวเม้มปากแน่น ไม่พูดอะไรอีกได้แต่กระฟัดกระเฟียดใส่เจ้าของห้อง ลากเก้าอี้ดังครืนแล้วลุกขึ้นยืน จ้องหน้าอันเดรสทิ้งท้ายก่อนจะเดินกระแทกส้นสูงตึงๆหน้าบอกบุญไม่รับออกไปอย่างไม่ต้องให้พูดซ้ำสอง“เฮ้อ! หมดเรื่องหมดราวกับซาร่าเสียที พี่ทำตามอย่างที่เคยรับปากเอาไว้แล้วนะยาหยี” ถอนหายใจยาวแล้วรำพึงรำพัน เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พลางคลึงขมับตัวเองไปด้วยนั่งทำงานอย่างสุขสงบได้ไม่นานหลังจากนางแบบสาวกลับไปได้พักใหญ่ ห้องทำงานก็มีอันต้องต้อนรับแขกที่ไม่พึงประสงค์จะพบอีกจนได้ แถมครั้งนี้เจ้าหล่อนไม่ได้มาเพียงลำพังอย่างก่อนๆ ควงแขนมารดาตัวเองมาด้วยอีก อารมณ์หงุดหงิดก่อนหน้านี้ยังไม่ทันจะจางหายไปสักเท่าไหร่ เรื่องใหม่ก็มาอีกแล้ว ไม่ได้ต้อนรับใครเกี่ยวกับเรื่องงานเลยวันนี้ เรื่องส่วนตัวล้วนๆ ตั้งใจว่าจะรีบทำงานแล้วตามไปหาเมียที่เดินทางกลับนครป