All Chapters of MY DEAR หวงรักเมียเด็ก: Chapter 31 - Chapter 40

"เจ้านายครับนี่เอกสารประวัติที่นายให้ผมไปสืบเพิ่มเติมของน้องชายคุณหนูเอม" คีตะเปิดประตูห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มเข้ามาด้วยความเคยชินก่อนจะวางเอกสารไว้ตรงหน้าเจ้านายหนุ่มที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับเหมือนกำลังพะอืดพะอมบางอย่าง"เป็นอะไรครับ?" คีตะเห็นท่าไม่ดีของเจ้านายหนุ่มจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"อะออกไป มึงเปลี่ยนน้ำหอมเหรอวะ เหม็น อึก" มือหนาปิดปากตัวเองเอาไว้แน่นเมื่อได้รับกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์จากลูกน้องคนสนิท"ก็ไม่นะครับ ผมก็ใช้กลิ่นเดิมตามปกติและนายก็ยังบอกอีกว่ากลิ่นนี้หอมดีจนนายฝากให้ซื้อมาเผื่อด้วยหนิครับ" คีตะขมวดคิ้วเมื่ออาการเจ้านายเปลี่ยนไปจนน่าแปลกแต่ก็ไม่คิดอะไรมาก"ออกไปได้แล้วกูเหม็น กูจะอ้วก" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงสั่นจะอาเจียนเพราะกลิ่นน้ำหอมที่เขาชอบนักหนาตอนนี้เปลี่ยนเป็นกลิ่นเหม็นจนน่าประหลาด"เป็นเอาหนักแล้วเจ้านายกู คิดถึงเมียจนเป็นประสาทแล้วมั้งเนี่ย" คีตะเอ่ยกับตัวเองอย่างคิดไม่ตกเพราะอาการเจ้านายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนอีกด้านของเอมมี่ที่กำลังรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ กับคำพูดของน้องชายที่เหมือนจะพูดให้พ่อแม่เธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอและแฟนหนุ่มทางอ้อม"เป็นอะไรกันสองพ

“ทำอะไรอยู่คะหม่ามี๊” เสียงหวานเอ่ยถามมารดาทันทีเมื่อพบว่ามารดากำลังเช็ดกรอบรูปและอะไรหลายๆ อย่างที่ย้อนวัยของท่านนั่นแหละ"หม่ามี๊กำลังเช็ดกรอบรูปอยู่ค่ะ” เวนิการ์เอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะหยิบรูปภาพที่เพิ่งไปทำรูปมาใหม่ซึ่งในนั้นเป็นภาพเธอในวัยเด็กและเป็นภาพคู่แทนไทบ้างก็มีและเป็นภาพในวัยทำงานที่ทำงานร่วมกันกับแทนไทอยู่หลายภาพ“นั่นใครเหรอคะคูณแม่?” เธอเอ่ยถามเมื่อมารดาหยิบรูปถ่ายที่ท่านถ่ายคู่กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งพอเธอหญืบมาดูและพิจารณาว่าคนในถาพนั้นคล้ายๆ คนที่เธอรู้จัก ใช่เลยเพราะภาพเด็กผู้ชายคนนั้นคล้ายๆ แฟนเธอแน่นอน“หนูจำคุณลุงแทนไทไม่ได้เลยเหรอลูก ลุงคนนั้นคนที่หนูเคยไปกอดปลอบคุณลุงไงคะ” เธอตัวแทบช้าเมื่อรู้ว่าผู้ชายคนนั้นแค่หน้าตาคล้ายยังไม่พอ เพราะเขานั้นยังชื่อเหมือนแฟนหนุ่มของเธอด้วย!“คะ? หนูเนี้ยนะ หนูจำเรื่องในวัยเด็กไม่ได้เลยค่ะ” เธอจำม่ได้เพราะเธอเคยไปโรงเรียนแล้วเกิดอุบัติเหตุลื่นลมหัวฟาดพื้นจนแอดมิทอยู่เป็นอาทิตย์ โชคดีที่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้และนั่นก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอสมองช้ากว่าเพื่อนๆ วัยเดียวกันและยังอ่อนต่อโลกเป็นอย่างมาก ตั้งแต่นั้นมาป๊าก็สั่งให้วินดูแลเธอยิ่งก

"พี่แทนเป็นคนทำยัยเอมท้องไงคะ นี่แหละเกี่ยวข้องเต็มๆ และเป็นเรื่องใหญ่มากๆ ด้วยที่สองคนนั้นไปรู้จักและเจอกันได้ยังไงเพราะมันบังเอิญมากๆ ที่สำคัญยัยหนูก็จำเรื่องราวในวันนั้นไม่ได้และไม่มีทางที่จะจำพี่แทนตอนนี้ได้" สิ้นเสียงของภรรยาทำให้เขานิ่งเงียบไปก่อนจะกำหมัดแน่นแววตาวาวโรจน์พร้อมจะฆ่าคนที่มันทำให้ลูกสาวตัวเองตั้งครรภ์ำได้ทุกเมื่อ!แกร๊ก!! อคิราห์กลับเข้ามาในห้องนอนลูกสาวก่อนจะตวัดสายตามองดูด้วยความเย็นชาเมื่อเห็นว่าเอมมี่ร้องไห้ในขณะที่น้องชายกำลังโอบกอดปลอบใจ"ไปเจอกับมันได้ยังไง!? ป๊าถามว่าหนูไม่เจอมันได้ยังไง!" อคิราห์พยายามแล้วที่จะไม่ขึ้นเสียงแต่ยัยลูกสาวตัวดีกลับร้องไห้ส่ายหน้าทั้งน้ำตาเพราะกลัวว่าเขาจะฆ่าผัวตัวเอง ปกป้องกันดีนัก!"ฮือ ปะป๊าจะทำอะไรแดดดี้" เะอเอ่ยเสียงสั่นเครือและเผลอตัวเรียกชื่อสรรพนามแทนชื่อเขาด้วยความสนิทสนมจนผู้เป็นบิดาโกรธยิ่งขึ้น"หนูรักมันขนาดนั้นเลยเหรอ!? ถึงขั้นเรียกมันว่าแดดดี้เนี้ยนะ!?" น้ำเสียงเข้มของบิดาทำให้เธอนึกกลัวว่าบิดาจะดุด่าเธออีก"ฮือ ฮรึก นะหนูขอโทษ ฮรึก ฮือ" เธอร่ำไห้ออกมาอย่างหนักเมื่อผู้เป็นบิดาเริ่มเค้นถามที่มาที่ไปและอยากรู้ว่าเ

ชายหนุ่มเดินทางมาถึงบ้านเมียเด็กก็เป็นเวลาเช้าและในตอนนี้ก็มานั่งหน้านิ่ง อยู่ห้องรับแขกบ้านเมียโดยที่ตอนนี้แม่เมียกำลังนั่งจ้องมองเขาราวกับสงสัยบางอย่าง"พี่ เอ่อ คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?" เวนิการ์เอ่ยถามเสียงแผ่วเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั้นกำลังนั่งนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลยแม้แต่น้อย"มึงไม่เอาปากมารึไงไอ้ปกป้อง!?" อคิราห์เอ่ยเสียงเข้มจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาวาวโรจน์เมื่ออีกฝ่ายยังนั่งหน้าสลอนไม่รู้ไม่ชี้ว่าตัวเองทำความผิดอะไรไว้"เมียกูอยู่ไหน!? กูจะพูดกับมึงก็ต่อเมื่อกูเห็นหน้าเมียกูว่ามึงไม่ได้ด่าเมียกูจนร้องไห้" เขาเอ่ยอย่างรู้ทันความคิดว่าที่เมียเด็กไม่ลงมาป่านนี้คงถูกมันด่าจนนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้ว"พายัยเอมลงมา" น้ำเสียงราบเรียบของอคิราห์เอ่ยทำให้แม่บ้านเดินไปบอกอนาวินให้พาพี่สาวลงมา"ดะแดดดี้" เสียงหวานเอ่ยออกมาสั่นเครือเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อของลูกเธอกำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขก เธอคิดไม่ผิดว่าเขาจะมาตามหาเธอถึงที่บ้านแน่นอนหมับ!เธอตรงเข้าไปสวมกอดแฟนหนุ่มด้วยความคิดถึงโดยไม่อายต่อสายตาใครเลยแม้แต่น้อย"ฮรึก น้องเอมคิดถึงแดดดี้" เธอสวมกอดเขาแน่นแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความคิดถึง เพ

สี่ปีต่อมา"น้องเทมป์ครับเข้าบ้านได้แล้วลูก" เสียงหวานของเอมมี่เอ่ยเรียกลูกชายตัวน้อยที่เตะบอลอยู่ส่วนหย่อมหลังจากกับพี่เลี้ยงหนุ่มคนที่ผู้เป็นพ่ออย่างปกป้องหามาให้"ครับหม่ามี๊" เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้างก่อนจะก้มลงไปเก็บลูกบอลที่เตะออกไปไม่ไกลเข้ามาอุ้มไว้ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านอย่างว่าง่ายตามคำสั่งด้วยใบหน้าที่มอมแมม"ไปเล่นยังให้ให้เปื้อนขนาดนี้คะเนี่ย" พี่เลี้ยงอีกคนที่เป็นผู้หญิงอีกคนก็เดินเข้ามารับเด็กน้อยเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มอมแมมออกไปเพราะต้องออกไปข้างนอกกับผู้เป็นแม่และยาย"งานเริ่มกี่โมงคะเนี่ย ตอนนี้เป็นเวลาเท่าไหร่แล้วคะ" เสียงหวานเอ่ยถามสามีที่เพิ่งแต่งงานกันเมื่อปีที่แล้วและเพิ่งย้ายมาอยู่บ้านใหม่ได้สองเดือนกว่าและวันนี้ก็ต้องรับไปงานเลี้ยงวันเกิดหุ้นส่วนบริษัทผู้เป็นพ่อ"ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ งานจะเริ่มอีกตั้งสองชั่วโมง" ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มเมื่อรู้ว่าคนที่เป็นเจ้าของงานวันเกิดนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน พ่อบุญธรรมของเขานั่นเอง "ไม่รีบได้ไงหล่ะคะ หุ้นส่วนคนสำคัญของป๊าเลยนะเพราะเขามีหุ้นมากกว่าหุ้นส่วนคนอื่นแหนะ" เธอเอ่ยก่อนจะหมุนตัวดูรูปร่างตัวเองในกระจกว่ามีตรงไหนไม่สวยบ้างเพร