Ep32 ความจริงที่เพิ่งรับรู้

“ทำอะไรอยู่คะหม่ามี๊” เสียงหวานเอ่ยถามมารดาทันทีเมื่อพบว่ามารดากำลังเช็ดกรอบรูปและอะไรหลายๆ อย่างที่ย้อนวัยของท่านนั่นแหละ

"หม่ามี๊กำลังเช็ดกรอบรูปอยู่ค่ะ” เวนิการ์เอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะหยิบรูปภาพที่เพิ่งไปทำรูปมาใหม่ซึ่งในนั้นเป็นภาพเธอในวัยเด็กและเป็นภาพคู่แทนไทบ้างก็มีและเป็นภาพในวัยทำงานที่ทำงานร่วมกันกับแทนไทอยู่หลายภาพ

“นั่นใครเหรอคะคูณแม่?” เธอเอ่ยถามเมื่อมารดาหยิบรูปถ่ายที่ท่านถ่ายคู่กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งพอเธอหญืบมาดูและพิจารณาว่าคนในถาพนั้นคล้ายๆ คนที่เธอรู้จัก ใช่เลยเพราะภาพเด็กผู้ชายคนนั้นคล้ายๆ แฟนเธอแน่นอน

“หนูจำคุณลุงแทนไทไม่ได้เลยเหรอลูก ลุงคนนั้นคนที่หนูเคยไปกอดปลอบคุณลุงไงคะ” เธอตัวแทบช้าเมื่อรู้ว่าผู้ชายคนนั้นแค่หน้าตาคล้ายยังไม่พอ เพราะเขานั้นยังชื่อเหมือนแฟนหนุ่มของเธอด้วย!

“คะ? หนูเนี้ยนะ หนูจำเรื่องในวัยเด็กไม่ได้เลยค่ะ” เธอจำม่ได้เพราะเธอเคยไปโรงเรียนแล้วเกิดอุบัติเหตุลื่นลมหัวฟาดพื้นจนแอดมิทอยู่เป็นอาทิตย์ โชคดีที่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้และนั่นก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอสมองช้ากว่าเพื่อนๆ วัยเดียวกันและยังอ่อนต่อโลกเป็นอย่างมาก ตั้งแต่นั้นมาป๊าก็สั่งให้วินดูแลเธอยิ่งกว่าอะไรและคงไม่แปลกที่วินจะดูแลเธอตามคำสั่งป๊าจนโกรธแบบนั้น เธอไม่พร้อมบอกป๊าก็เพราะแบบนี้แหละ

“อ๋อ เรื่องมันนานแล้วหนูจะจำไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร มี๊ขอโทษนะจ๊ะที่ลืมเรื่องสำคัญแบบนี้” มือบางของมารดาลูบศรีษะเล็กของเธออย่างเอ็นดูก่อนจะเปลี่ยนไปโฟกัสที่รูปภาพใหม่ตรงหน้ามันทำให้ดวงตาเธอเบิกโพลง!

“นั่นคะใครเหรอคะ แม่รู้จักเขาได้ยังไง” เธอพยายามประคับประคองเสียงไม่ให้สั่นเครือเพราะคนตรงหน้าในรูปภาพนั้นคือแฟนหนุ่มของเธอเอง คือเขาจริงๆ

เธออยากรู้ว่าเขารู้จักแม่เธอได้ยังไงและยังยิ้มในขณะจับมือเหมือนร่วมทำธุรกิจด้วยกันเพราะมีเอกสารอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสอง ตอนนี้เธอสับสนไปหมดเพราะสิ่งที่เธอกลัวเหมือนมันจะน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อเขารู้จักแม่เธอ เธอไม่รู้ว่าเขาจะรู้เรื่องทุกอย่างก่อนหรือเปล่าหรือว่าเขาไม่รู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของหม่ามี๊เธอ คนที่เขาเคยร่วมทำธุรกิจด้วย

"ก็ลุงแทนไทไงลูก ตอนเด็กเราเป็นเพื่อนเล่นด้วยกันพอโตขึ้นมาต่างก็แยกย้ายกันไปเติบโตจนเรามาพบกันอีกครั้งเมื่อต้องจับมือร่วมทำธุรกิจอีกครั้ง แต่ก็มีบางอย่างที่ทำให้คุณลุงแทนไทหายไปตลอดกาลเพราะ...แม่ไม่ได้รักคุณลุงแม่เลยเลือกที่จะแต่งงานกับป๊าหนูจนมีเรื่องกันและหลังจากที่หม่ามี๊เล่าให้หนูฟังว่าตอนหนูเป็นเด็กหนูวิ่งไปกอดปลอบคุณลุงและหลังจากนั้นคุณลุงก็หายไปจนถึงทุกวันนี้" มารดาของเธอเอ่ยเสียงแผ่วราวกับว่ากำลังรู้สึกผิดอะไรอยู่ในใจสักอย่าง

"อะอ๋อค่ะ งะงั้นหนูไม่ถามแล้ว" เธอเอ่ยเสียงตะกุกตะกักพยายามเก็บเงียบก่อนจะหันหลังแอบปาดน้ำตาแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องนอนเพราะเธอยังตั้งรับกับความจริงที่เพิ่งรับรู้

"เป็นอะไรรึเปล่าลูก" เวนิการ์เอ่ยไล่หลังทว่าไม่ทันแล้วเมื่อลูกสาวตัวน้อยของเธอวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้ว

"แดดดี้เคยรักหม่ามี๊เหรอ แดดดี้รู้เรื่องที่เธอเป็นลูกสาวคนรักเก่าของแดดดี้รึเปล่า" เสียงหวานเอ่ยออกมาสั่นเครือพยายามคิดต่างๆ นาๆ หรือว่าแดดดี้จะไม่รู้ว่าเธอเป็นใครและเขาจำเธอไม่ได้เหมือนกันหรือเปล่า

Rrrr Rrrr Rrrr

เธอสะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เธอต้องเอื้อมมือไปหยิบก็พบว่าเป็นแฟนหนุ่มของเธอโทรเข้ามาทำให้เธอนั้นกัดปากลังเลที่จะรับสายเพราะกำลังสับสน

เธอเลือกที่จะวางสายแล้วกดส่งข้อความบอกเขา

Emmy : เอาไว้ค่อยคุยกันนะคะ หนูไม่ว่าง

Tantai : ทำไมคะ ปกติหนูไม่เคยตัดสายแดดดี้?

Emmy : แค่นี้นะคะ

ก็อก! ก็อก! ก็อก!

"พี่เอม ไปทานข้าวได้แล้ว เที่ยงแล้ว" ทว่าเธอกลับต้องสะดุ้งเมื่อน้องชายเธอเคาะประตูห้องนอนทำให้เธอต้องหลุดโฟกัสจากข้อความที่กำลังคุยกับแฟนหนุ่มอยู่

"พี่กำลังไป" เธอพูดกลับไปทำให้น้องชายเธอหยุดเรียกแล้วเงียบไปจนเธอมั่นใจว่าน้องชายเธอลงไปแล้ว

หลายวันต่อมา

ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่ได้ตอบกลับแฟนหนุ่มของเธอเลย แน่นอนว่าเขานั้นส่งข้อความและอะไรหลายๆ อย่างมาจนเธอเริ่มที่จะใจอ่อนเผลอโทรกลับอยู่หลายครั้ง แต่เธอไม่พร้อมที่จะพูดอะไรไปมากกว่าการเงียบ

อ้วก! อ้วก! แหวะ เสียงอาเจียนดังตั้งแต่เช้าๆ เธอเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วและเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอเป็นอะไรกันแน่ จะว่าเป็นโรคกระเพาะก็คงไม่ใช่เพราะเธอไม่ได้มีอาการอะไรไปมากกว่าเหม็นกลิ่นอาหารจนคลื่นไส้อาเจียน

ทางเลือกสุดท้ายคือเธอต้องตรวจครรภ์เพราะอาการที่เธอเป็นแล้วเธอก็ไปเสริชข้อมูลในอินเตอร์เน็ตกลับบอกว่าอาการที่เธอเป็นอยู่คือคนที่แพ้ท้องในระยะแรกเริ่ม ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นผลข้างเคียงจากการที่เธอไปฉีดยาคุมกำเนิดมา เธอหวังว่าเธอคงไม่ท้องเพราะทะลุยาคุมกำเนิดมาเกิดนะ

"อึก อ้วก แหวะ แค่กๆ" ทั้งไอทังสำลักหน้าดำหน้าแดงและอ่อนเพลียจนหมดแรง หลังจากนั่งพักเพื่อให้อาการดีขึ้นเธอก็กดสั่งที่ตรวจครรภ์แล้วให้แก็ปมาส่ง

ก็อก! ก็อก! ก็อก!

"พี่เอม ใช่ของที่พี่สั่งใช่ป่ะ?" ผ่านไปครึ่งชั่วโมงน้องชายเธอก็มาเคาะประตูห้องพร้อมกับยื่นถุงที่เธอส่งให้คนส่งของห่อมาอย่างดีและแน่นอนว่ามันต้องห่อเป็นอย่างดีตามคำสั่งโดยที่ไม่ให้ใครรู้

"พี่ไหวรึเปล่า เป็นอะไรเนี่ยทำไมหน้าซีดแบบนี้!?" อนาวินเอ่ยด้วยความตกใจก่อนจะใช้มืออังหน้าผากเล็กของพี่สาวด้วยความเป็นห่วงแต่ปรากฏพี่สาวเขาไม่ได้ป่วย

"ไหว พี่ไหว ขอบคุณนะที่เป็นห่วง แล้วก็ขอบใจนะที่เขาขอบมาให้ อ่ะนี่พี่แบ่งให้" เธอไม่ได้โง่จนไม่คิดสั่งอย่างอื่นมาปิดบังของที่ต้องการจริงๆ เพื่อตบตาทุกคนก่อนที่ความจริงจะออกมาถ้าเธอไม่ได้ท้องมีหวังเรื่องแดงกว่าเดิมแน่ๆ

"ขอบคุณครับ" พี่สาวยื่นช็อคโกแลตให้เขาก็รับมาอย่างว่าง่ายเพราะมันเป็นช็อคโกแลตนำเข้าและหมดเร็วมาก!

"งั้นพี่ไปนอนพักก่อนนะ ง่วง" เธอโกหกก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วหยิบเอาของกับน้องชายเดินเข้าห้องนอนตัวเองเพื่อไปตรวจบางอย่างในสิ่งที่เธอสงสัย

*****************************

ท้องหรือไม่ท้อง!!