บททั้งหมดของ ฉินเซียวเมื่อฉันเป็นสาวน้อยชาเขียวในนิยาย: บทที่ 291 - บทที่ 300

“ข้าขออภัยคุณหนูขอรับ ข้ามีตาแต่ไร้แวว” ชายวัยกลางคนผู้นั้นเปลี่ยนท่าทางทันที“ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงบุตรสาวของตน ตอนนี้ท่านทั้งสองก็เข้าไปเยี่ยมนางเถอะแต่ข้าขออนุญาตกล่าวกับฮูหยินของท่านสักครู่” ฉินเซียวกล่าวอย่างไม่ติดใจ เนื่องจากบิดาของนางได้สั่งสอนคนให้ตนแล้ว อีกอย่างนางก็ยัง

“ท่านย่าแน่ใจนะขอรับ” เทียนอี้ถามย้ำเป็นครั้งที่สามตั้งแต่เช้าหลังมื้ออาหาร“เสี่ยวอี้หลานถามย่ามาหลายครั้งแล้ว ให้ย่าไปเถอะ” ผู้เป็นย่าหาได้รำคาญไม่เนื่องจากนางรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงของคนเป็นหลานในขณะที่หลานชายกำลังประคองย่าเดินออกมานอกประตูบ้านก็เป็นจังหวะที่รถม้าของบ้านจ้าวมาถึงหน้าประตูพอดีทั

“ขอบพระคุณท่านปู่” เสร็จสิ้นคำกล่าวนี้คนทั้งสามนำโดยจ้าวซิงก็รีบก้าวเท้าเดินออกมาจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว“น้องรอง น้องสาม พวกเราไปชวนน้อง ๆ ขึ้นเขากันเถอะพวกเราไม่ได้เที่ยวเล่นกันอย่างนี้นานแล้ว” จ้าวซิงกล่าวชวนน้องทั้งสองคน“ก็ดีขอรับ” ซานหนิวรีบเอ่ยขึ้นอย่างเห็นด้วย“หากน้อง ๆ ไป ข้าก็ไม่ขัด” ฉินอู

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราก็ไปหาอาหารทะเลและย่างเนื้อเพื่อต้อนรับสมาชิกใหม่กันเถอะ ชวนพี่ชายอี้กับท่านย่าจิวไปร่วมสนุกด้วย เมื่อเขาเห็นเป่าเฉียนเขาก็รู้เองนั่นแหละ”“อืม”“ลูกรัก เจ้าทำดีแล้วอย่างน้อยเจ้าก็มีหลานให้พ่อกับแม่ ว่าแต่เจ้าจะให้พวกเรานำเป่าเฉียนกลับไปเลี้ยงที่บ้านของนายหญิงน้อยได้หรือไม่เพรา

ก็เลยทำให้พวกเขายิ่งเป็นที่รักใคร่ของผู้ที่พบเห็นอยู่ตลอดรวมถึงเหล่าพี่ชายพี่สาวด้วย ซึ่งพวกผู้เป็นพี่มักจะมาเล่นกับน้องน้อยก่อนและหลังมื้ออาหารเย็นซึ่งเป็นเวลาที่ว่างจากการทำงานและอ่านตำราเรียน“หลังจากนี้อีกหกเดือนพวกเจ้าก็จะต้องไปสอบรอบที่สองแล้วใช่หรือไม่ โชคดีที่ปีนี้ได้จัดสอบกันที่เมืองตงฟางทำ