บททั้งหมดของ ฉินเซียวเมื่อฉันเป็นสาวน้อยชาเขียวในนิยาย: บทที่ 321 - บทที่ 330

“ถ้าอย่างนั้นพ่อกับแม่ก็พอเบาใจลงได้ นี่ก็ดึกแล้วเจ้าไปนอนเถอะ” หนิงเซียนกล่าวเสียงนุ่มกับบุตรสาวเมื่อเห็นว่านางเอามือปิดปากหาวอยู่สองสามครั้ง“เจ้าค่ะ ข้าขอลา” ฉินเซียวไม่อิดออดเนื่องจากนางง่วงมากอีกทั้งยังรู้สึกอ่อนล้าจากเหตุการณ์ชวนขวัญหายที่เพิ่งผ่านมาสด ๆ ร้อน ๆ ทำให้นางคล้ายจะหมดเรี่ยวแรงเสียใ

“ท่านหมอ เสี่ยวเซียวได้โปรดช่วยศิษย์พี่ด้วย” น้ำเสียงของเขาแหบแห้งดวงตาแดงก่ำกล่าวอย่างคาดหวังด้านจงเทียนเองก็เอ่ยขอร้องออกมาเช่นเดียวกันด้วยสีหน้าแห่งความเจ็บปวด เนื่องจากเขาเฝ้าแต่โทษตัวเองว่าไร้ความ สามารถที่ไม่สามารถปกป้องเจ้านายได้ทำให้ผู้เป็นนายต้องตกอยู่ในอันตรายซินฉีทำเพียงพยักหน้าให้คนทั้

ภายในห้องของโจวเหวินหยุน ฉินเซียวได้ใช้พลังกายของตนเป็นอย่างมากในการถอนพิษให้กับชายหนุ่มที่ตอนนี้สีหน้าเริ่มดีขึ้น“พี่อี้ท่านช่วยออกไปนำน้ำอุ่นมาให้ข้าหน่อยเถอะ” ฉินเซียวเอาชายเสื้อปาดหน้าผากที่ชื้นเหงื่อกล่าวออกมาอย่างร้องขอ“ได้สิ” ชายหนุ่มรับคำก่อนจะเปิดประตูห้องของชายหนุ่มออกไปโดยที่ไม่ทันได้ดู

“ขอบคุณท่านมาก” น้ำเสียงหญิงสาวสั่นกลัวเข่าอ่อนลงไปนั่งกับพื้นหญ้าอย่างอ่อนแรงหลังจากนางมองเห็นซากงูตัวใหญ่ด้านหลัง“เจ้าเข้ามาทำไมเจ้าไม่กลัวงูอย่างนั้นหรือ ที่นี่ต่างเต็มไปด้วยอสรพิษพวกนี้” โจวเหวินหยุนในรูปลักษณ์ของชายกลางคนแม้ร่างกายจะเจ็บป่วยเอ่ยเตือนหญิงตรงหน้าอย่างหวังดี“อสรพิษยังไม่เท่าใจคน

ด้านจิตวิญญาณของเหวินหยุนที่พยายามหาทางออก ได้แต่มึนงงที่เขาไม่สามารถหลุดพ้นไปจากสถานที่แห่งนี้ได้ ซึ่งเจ้าตัวเองก็ยังไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะสาเหตุใดแต่ทว่าสิ่งที่เขารับรู้ได้ก็คือน้ำเสียงของหญิงสาวที่คอยเรียกตนนั้นมักจะมีเรื่องมาเล่าให้เขาฟังอยู่เสมอ หรือไม่ในบางวันนางก็อ่านตำราให้เขาฟัง เพี