บททั้งหมดของ ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: บทที่ 161 - บทที่ 170

"ทุกคน! ตามฉันมาทางนี้!" เธอตะโกนสั่งเพื่อน ๆ โดยไม่มีเวลาอธิบาย ก่อนจะออกตัววิ่งสุดฝีเท้าไปยังรถคันดังกล่าว เมื่อไปถึง...พวกเขาก็เห็นภาพที่น่าหวาดเสียว...หญิงสาวคนหนึ่งหมดสติอยู่หลังพวงมาลัยโดยมีส่วนคอนโซลรถที่พังยุบเข้ามาทับร่างของเธอไว้ และที่เบาะหลัง...มีเด็กชายตัวน้อยกำลังร้องไห้จ้า

ที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล PUMC...เตียงของเด็กชายตัวน้อยถูกเข็นเข้ามาในห้องผู้ป่วยฉุกเฉินเป็นรายแรก ๆ ท่ามกลางความงุนงงของทีมแพทย์และพยาบาลที่เข้าเวรอยู่ เพราะจากสภาพภายนอกเขาดูเป็นผู้ป่วยโซนสีเขียวที่บาดเจ็บน้อยที่สุด ศาสตราจารย์ฉินโม่ ซึ่งลงมาช่วยดูแลสถานการณ์อุบัติเหตุหมู่ด้วยตัวเอง เ

เมื่อเธอเดินออกมาจากตู้โทรศัพท์ เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าเพื่อน ๆ ทั้งถังเยว่ฉี หวงจิง อู๋ถิง หยางเทียนและโจวเทา...ยังคงยืนรอเธออยู่กันพร้อมหน้า "อ้าว...ทำไมพวกนายยังไม่ไปเข้าเรียนกันอีกล่ะ" เธอถามออกมาอย่างประหลาดใจ "พี่ใหญ่...คุณน้าหลิวว่ายังไงบ้าง" ถังเยว่ฉีเอ่ยถามขึ้นด้

นับตั้งแต่วันนั้นความสัมพันธ์ของเพื่อนร่วมห้องทุกคนก็เป็นน้ำหนึ่งน้ำเดียวกันมากขึ้น...และยิ่งเมื่อพวกเขาได้รับการชี้แนะจากหัวหน้าห้องเกายิ่งแล้ว...การเรียนของทุกคนก็ดูเหมือนว่าจะง่ายขึ้นแบบก้าวกระโดดทีเดียว ซึ่งเกาซูอวี้คิดว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะทุกคนภายในห้องของเธอนั้นล้วนเป็นหัวกะทิอยู่แ

แต่แล้ว...ท่ามกลางเสียงประทัดที่เริ่มจะซาลง...ก็ได้มีเสียงใหม่ที่น่าหวาดหวั่นดังแทรกขึ้นมา...มันคือเสียงไซเรนของรถดับเพลิงและรถพยาบาลที่ดังมาจากอีกฟากหนึ่งของเมือง! ทุกคนต่างหันไปมอง...และก็ได้เห็นแสงสีแดงส้มที่สว่างวาบขึ้นบนท้องฟ้ายามค่ำคืน...มันคือแสงของเปลวเพลิงขนาดใหญ่! ท