All Chapters of เสน่ห์นาง: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่สิบสอง เข้าหอ 2 (จบ)ยามอิ๋น นายอำเภอหวังรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เขาลุกขึ้นนั่งอย่างมึนเมาและมึนงง ก่อนจะส่ายศีรษะเพื่อเรียกสติ เมื่อคืนเขาดื่มหนักไปหน่อยหากแต่ภาพเหตุการณ์ที่เขาได้ร่วมรักกับฮูหยินที่เพิ่งจะได้ตบแต่งเข้ามาได้ผุดขึ้นมาก เขาจึงหันไปมองนางที่นอนเคียงข้างเขาเขาก็ยกยิ้มด้วยความยินดี ที่ได้นางในดวงใจมาครอบครอง เขาจึงดึงรั้งผ้าห่มที่คลุมกายของนางออก จึงทำให้เขาเห็นรอยช้ำสีกุหลาบเต็มร่างกายที่บอบบางของนางเมื่อเขาสำรวจมองเรือนกายขาวนวลเนียน แม้แต่แสงจากโคมไฟข้างนอกก็ยังทำให้เขาเห็นผิวกายของนางอย่างชัดเจน เขามองใบหน้าแสนงดงามของนางที่ทำให้เขาหลงใหล จนถึงขั้นลงมือทำตามแผนของฮูหยินหม่าเพื่อที่จะได้นางมาครอบครองก่อนจะไล้สายตามองร่างกายที่เปลือยเปล่าของนางลงมาเรื่อยจนถึงทรวงอกอวบอิ่มที่มีแต่รอยขบกัดของเขา พลันสายตาของเขาที่ไล่ต่ำลงเรื่อยจนกระทั่งถึงกลีบบุปผากลางกายของที่ยังคงมีคราบน้ำกามสีขาวขุ่นเลอะ และไหลหยดลงที่นอน เขาก็เห็นหยดเลือดสีแดงปนน้ำกามสีขาวขุ่นที่เริ่มแห้งเป็นคราบ ยิ่งมองยิ่งนึกยินดีที่เขาได้นางมาครอบครองเป็นคนแรก สมแล้วที่เขาได้เก็บตำแหน่งฮูหยินไว้ให้นางแต่เพียงค

ตอนที่สิบสี่ อนุทั้งสี่ของท่านนายอำเภอหวัง 2 (จบ)ทั้งสองอยู่พูดคุยกันจนเวลาล่วงเลยไปถึงยามเซิน นายอำเภอหวังเมื่อกลับมาถึงจวนก็รีบถามหาฮูหยินอันเป็นที่รัก เมื่อทราบว่านางอยู่กับมารดาของตนก็รีบเดินมาหาในทันที"ท่านแม่" นายอำเภอเอ่ยทักทายมารดาก่อนจะลงไปนั่งเคียงข้างภรรยารักของตน"ซวงเออร์ ที่แท้เจ้าก็มาอยู่ที่นี่เอง ข้าตามหาเจ้าจนทั่วจวน" นายอำเภอหวังเมื่อเข้ามาในเรือนก็รีบเดินมาหาฮูหยินของตนทันที"ท่านพี่ น้องมาคารวะท่านแม่เจ้าค่ะ ช่างน่าอายนักที่วันนี้น้องตื่นสาย จึงได้มาคารวะท่านแม่ยามบ่ายแทน" ซวงเออร์เอ่ยเสียงหวานกับสามีของนาง"ลำบากเจ้าแล้วซวงเออร์ของพี่ พี่ทำให้เจ้าเหน็ดเหนื่อยจึงได้ตื่นสาย ลูกต้องขออภัยท่านแม่ด้วยที่ทำให้นางเสียมารยาทแล้ว" เขาหันไปเอ่ยแก้ตัวแทนภรรยาของตนกับมารดา ทำให้นางหัวเราะชอบใจที่บุตรชายออกหน้าแทนภรรยาของตนเอง ดูท่าบุตรชายของนางจะหลงภรรยายิ่งนักถึงขั้นออกหน้ารับแทน"เอาละ พวกเจ้าไปพักผ่อนกันเถอะ ประเดี๋ยวข้าจะไปสวดมนต์ต่อแล้ว" เมื่อเห็นบุตรชายออดอ้อนภรรยา ฮูหยินเฒ่าจึงไล่ให้พวกเขากลับไป เพื่อที่พวกเขาจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเพราะเพิ่งจะแต่งงาน"ขอรับท่านแม่ ซว

ตอนที่สิบหก บุรุษลึกลับ 2 (จบ)ยามจื่อ ขณะที่อนุเจียวอิงกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอน ตะเกียงภายในห้องก็ดับวูบลงโดยที่นางมิรู้สึกตัว เฉินอันลักลอบปีนเข้ามาทางหน้าต่างที่เย่จื่อปลดกลอนประตูออก ทำให้เฉินอันสะดวกในการลอบปีนเข้ามาเมื่อแสงไปในห้องมืดสนิท เขาก็ค่อยๆ ปีนขึ้นเตียงของนาง และขึ้นไปคร่อมบนตัวนางทันที"อ๊ะ.." อนุเจียวสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็ตกใจ ภายในห้องมืดสนิท นางมิเห็นหน้าบุรุษที่กำลังคร่อมอยู่บนตัวของนางเฉินอันรีบเอาเศษผ้ายัดปากของนาง และปลดสายคาดเอวของตนเอาไปมัดข้อมือบางของนางไว้เหนือศีรษะของนางและเขาก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ของนางออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปลดอาภรณ์ของตนเองออกตาม ผิวกายของนางขาวนวลนักแม้อยู่ในที่มืดมิด แต่ยังมองเห็นเรือนร่างขาวผ่องของนางเขาก้มลงโลมเลียทรวงอกของนางอย่างหิวกระหาย ก่อนจะครอบปากหนาลงบนยอดปทุมถันของนางและดึงดูดอย่างแรง นางได้แต่ดิ้นรนขัดขืนด้วยความกลัว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านจากแรงดูดดึงทรวงออกของนางเฉินอันตะปบตะโปมซุกไซ้ ดูดดึงเต้างามงอนของนางอย่างแรง จนกระทั่งเกิดเสียงหยาบโลน จ๊วบ..จ๊วบนางดิ้นอย่างแรง เฉินอันจึงผละใบหน้าออกมาจากทรวงอกอวบอิ่มของนา

ตอนที่สิบแปด เยี่ยมบ้านภรรยา 2 (จบ)จวนผู้ว่าหวังยามซวี หลังจากซวงซวงอาบน้ำเสร็จ นางก็มานั่งแปรงผมอยู่หน้ากระจก นางได้ยินข่าวลือที่แพร่สะพัดไปทั่วเมืองว่าฮูหยินหม่าตั้งครรภ์ หากแต่นางยังคงสงสัยยิ่งนักว่ามารดาบุญธรรมจะตั้งครรภ์ได้เช่นไร ในเมื่อลี่จื่อเคยบอกแก่นางว่ามารดาบุญธรรมนั้นมิสามารถมีบุตรได้เรื่องนี่จะแน่ชัดเมื่อนางได้พูดคุยกับลี่จื่อ หากแต่จะรู้ความจริงให้แน่ชัดก็ต้องกลับไปยังเรือนตระกูลหม่า นายอำเภอหวังเดินเข้ามาหานางทางด้านหลัง ก่อนจะสวมกอดนาง แล้วจูบลงบนศีรษะของนางด้วยความรักใคร่"เป็นอะไรไป...หืมมม ซวงเออร์ของข้า" นายอำเภอหวังถามภรรยารักที่นางนั่งเหม่อลอยอยู่หน้ากระจก"น้องได้ยินข่าวว่าท่านแม่ตั้งครรภ์ เป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนักท่านพี่ น้องว่าจะหาโอกาสไปเยี่ยมนาง หากท่านพี่ว่าง พวกเราไปเยี่ยมนางกันนะเจ้าค่ะ" นางเงยหน้าขึ้นมองสามีที่จดจ้องนางด้วยสายตาหื่นกระหาย"ได้สิจ๊ะ ซวงเออร์ว่าอย่างไรพี่ก็ว่าอย่างนั้น ถ้าเช่นนั้นเราเร่งรีบกันเถิด เดี๋ยวน้องเจ้าคลอดออกมาจะได้มีเพื่อนเล่น" ว่าแล้วเขาก็โน้มตัวลงไปอุ้มซวงซวงที่นั่งอยู่หน้ากระจก แล้วอุ้มนางไปนอนบนเตียงนายอำเภอหวังจึงพล

ตอนที่ยี่สิบ ความลับ 2 (จบ)ตั้งแต่นายอำเภอหวังแต่งฮูหยินเข้ามา ก็มิได้ไปร่วมหลับนอนที่เรือนอนุใดเลย ขนาดแต่งฮูหยินมาร่วมเดือนแล้ว นางกลับมิได้เปิดเรือนรับรองนายอำเภอหวังสักครา มีแต่ยามดึกถึงจะได้เปิดเรือนรับรองเฉินอันเท่านั้นนางคิดถึงเฉินอันขึ้นมา ก็นึกเขินอาย ใบหน้าร้อนผ่าว บิดผ้าในมือจนเกือบจะขาด"นายหญิงเจ้าค่ะ ท่านเป็นอันใดหรือเจ้าค่ะ เหตุใดใบหน้าของท่านถึงแดง หรือว่าท่านจะไม่สบายให้บ่าวไปตามหมอดีหรือไม่เจ้าค่ะ" จื่อเย่ถามด้วยความเป็นสงสัย"อะ..เปล่า ข้ามิได้เป็นอันใด ข้าจะไปเดินเล่นเสียหน่อย เจ้าไม่ต้องตามมาข้ามาหรอกนะ มีอะไรก็รีบๆ ไปทำเสีย อ้อ..เย็นนี้ข้าอยากได้ดอกไม้หอมสักสิบชนิดมาลอยในอ่างให้ข้าด้วยนะ" ว่าแล้วอนุเจียวก็ลุกขึ้น แล้วเดินจากไปทันทีนางกำลังคิดถึงเฉินอันอยู่ เลยจะลอบไปดูว่ากำลังทำอะไรอยู่ หากแต่เมื่อมาในสวนกลับหาไม่พบ นางจึงเดินกลับเรือนด้วยความผิดหวังเรือนอนุเหมยฟาง"พี่หยางเถา ข้าว่าแผนที่เราวางไว้คงจะมิเห็นผลเสียแล้ว ท่านดูสิ..ตั้งแต่ท่านพี่แต่งฮูหยินมาก็มิเคยไปหลับนอนที่เรือนอนุใดอีกเลย ทั้งอนุเจียวที่น่าจะอาละวาดกับฮูหยิน กลับนิ่งเงียบจนผิดปกติเช่นนี้" จิ่