Semua Bab วิวาห์จองเวร: Bab 31 - Bab 40

โรงพยาบาล“นายลองดูนี่แล้วกัน” ขนมผิงยื่นโทรศัพท์มือถือที่ค้นเจอจากใต้หมอนของภากานต์ให้เขาก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมง พยาบาลเข้ามาทำความสะอาดห้องและเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้กับภากานต์ตามปกติ แต่พบว่ามีโทรศัพท์ซุกอยู่ใต้หมอนหนึ่งเครื่องจึงรีบโทรบอกเธอ เธอโทรบอกภากรในทันที แต่ภากานต์ได้ยินเข้าจึงไม่พอใจ อาละวาดพังข้าวของในห้อง สุดท้ายจึงต้องฉีดยาคลายเครียดเพื่อทำให้เธอหลับ เหตุการณ์จึงสงบลงได้“ขอบใจ ผิงไปพักเถอะ เราอยู่กับกานต์เอง”“วันนี้เราอยู่เวรต่อน่ะ มีอะไรก็เรียกแล้วกัน”“ไม่ต้องพักเหรอ ไม่มีเวลานอนบ้างหรือไง”“ร้อนเงินน่ะสิ ไปนะ น้องกานต์เพิ่งได้ยาไป น่าจะตื่นอีกทีพรุ่งนี้ บอกเผื่อกรอยากกลับไปพัก ท่าทางกรดูง่วงกว่าเราเสียอีก” ขนมผิงพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปภากรถอนหายใจหลังจากได้ยินเสียงปิดประตูห้อง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาแล้วเริ่มเปิดเช็กโทรศัพท์มือถือที่เขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมาอยู่ใต้หมอนของภากานต์ได้อย่างไรรหัสปลดล็อกโทรศัพท์ของภากานต์คือสิ่งที่เขาไม่ต้องคาดเดา เพราะตัวเลขหกตัวที่เป็นแทบจะทั้งหมดของเธอคือวันเดือนปีเกิด เคยบอกให้เปลี่ยนแล้ว แต่เธอเคยชื่ออะ

“ดื่มไปเยอะหรือไง เคยสงสารตับคุณบ้างไหมคาริสา”“เหอะ”“ที่ผมพูดเนี่ย เพราะผม...”“ฉันรู้ค่ะ ต่อให้ฉันไม่ได้เป็นพยาบาลฉันก็รู้ว่าถึงจะมีเงินมากมายก็ซื้อสุขภาพที่ดีไม่ได้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาสอน”ภากรกัดฟันกรอด ยกมือขึ้นกุมขมับเพราะเส้นเลือดเริ่มจะเต้นตุบๆ คล้ายจะแตกให้ได้“ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมกับผิง”“ไม่อยากรู้ๆๆๆ” เธอเถียงฉอดๆ ยกมือขึ้นปิดหูแล้วตะโกนลั่นรถ แม้แต่สมุทรยังเบ้หน้าเพราะแสบหู“จอดรถ ฉันจะลง”“จะลงไปให้ไอ้ปัตถ์พงษ์มันหิ้วคุณกลับไปหรือไง”“แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ” ปกติก็เถียงเก่งอยู่แล้ว ยิ่งเมายิ่งพูด ยิ่งเถียงไม่หยุด ครั้งนี้กึ่งเมากึ่งมีสติยิ่งแล้วใหญ่เพราะพูดรู้เรื่องคนเดียวแต่ไม่ยอมฟังคนอื่นพูดเลยคิดๆ ดูแล้วภากรนึกอยากให้เธอเมาจนพูดไม่รู้เรื่องอย่างครั้งก่อน เผื่อจะอ้วกแล้วหลับไปสักที เสียงเธอทำเขารู้สึกว่าพื้นที่ในรถมันแคบลง“ไม่ได้ยินเหรอ บอกให้จอดรถ!”ตัดสินใจเลิกเถียงกับเธอแล้วปล่อยให้เธอพูดคนเดียวต่อไป คิดว่าสักพักพอเธอเหนื่อย คงจะหยุดพูดไปเอง“บอกให้จอดรถ ฉันจะกลับบ้าน จอดรถเดี๋ยวนี้!”สมุทรมองแล้วรู้สึกสงสาร แต่ทำได้แค่ขับรถต่อไปเรื่อยๆ เหลือระยะทางอีกไม่ไกล แต่ระ

“ชุดนี้ของคุณทำผมของขึ้นนะ” ก้มมองแล้วข่มอารมณ์ที่อยากจะกระโจนเข้าขย้ำเธอนัก เอื้อมจับชายกระโปรงด้านล่างแล้วถอดมันขึ้นทางเหนือหัว โยนทิ้งไปให้สิ้นเรื่องสิ้นราวจ้องมองหญิงสาวตัวเล็กที่นอนตัวสั่น ไม่รู้เพราะหนาวหรือกลัวเขา แต่มองแล้วหัวร้อนเพราะเพิ่งรู้ว่าคืนนี้เธอไม่สวมชุดชั้นใน“เอาเงินไปลงขวดเหล้าหมดจนไม่มีเงินซื้อยกทรงหรือไง”คาริสาเลิกคิ้วสูง งงๆ กับคำพูดของเขาอยู่นิดหน่อย แต่ไม่ทันตั้งตัว เขาก็กระชากข้อมือของเธอออกไปกดลงข้างลำตัวแล้วแกะซิลิโคนแผ่นเล็กออกจากยอดอกของเธอ สายตาของเขาดูอยากรู้อยากเห็นแต่เธอกำลังอายภากรจ้องมองยอดอกสีหวานแล้วกลืนน้ำลาย ใบหน้าของเธอในเวลานี้แดงซ่าน พยายามจะยกมือขึ้นปิดอกไว้แต่เขาอยากเห็น“ห้องนอนผมเก็บเสียง” จบคำเขาก็ช้อนอกของเธอขึ้นไว้ในอุ้งมือก่อนจะอ้าปากครอบส่วนยอดแล้วเริ่มดูดคาริสาดิ้นพล่าน ความเสียวแล่นปราดลงไปกระจุกตัวอยู่ที่กลางหว่างขา เธอตื่นตัวอย่างรวดเร็ว นอนกระสับกระส่ายครวญครางอย่างไร้สติไม่นานกางเกงชั้นในตัวจิ๋วของเธอก็ถูกเขาเกี่ยวลงไปด้านล่าง เขี่ยมันหลุดออกจากปลายเท้าอย่างง่ายดายเลือดในกายแกร่งไหลวนจนผิวกายของเขาแดงเถือก เสียงครางของ

“เรียบร้อยแล้วส่งให้ฉันทันที ต้องการด่วนที่สุด” คาริสาเหลือบมองภากรที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะทำงาน เขานั่งหันหลังให้เธอ จึงไม่รู้ว่าเธอเดินออกมาจากห้องแล้ว และได้ยินเข้าพอดี แต่หากเป็นความลับ เขาคงไม่นั่งคุยด้วยท่าทางปกติอย่างนั้นทั้งที่รู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เพียงแต่เธอกำลังนึกสงสัยว่าด่วนที่สุดของเขานี่ด่วนจริงไหม หากด่วนจริง ทำไมเขาถึงสวมชุดนอนนั่งควงปากกาเล่นอยู่แบบนั้น“ทำไมคุณตื่นเช้า”หันมาเห็นเธอจนได้“แปลกเหรอคะ” เธอถามยิ้มๆ พลางเดินเข้าไปหาน้ำเปล่าดื่มสักแก้ว รู้สึกคอแห้งแต่เช้า เห็นเขาพยักหน้าแต่ไม่พูดอะไร บางเวลาเขาก็พูดเยอะเสียจนเธออยากหาอะไรอุดปาก แต่บางเวลาเขาก็เอาแต่มอง เหมือนอยากให้เธอฝึกวิชาอ่านความคิดของเขาอย่างไรอย่างนั้น อ้อ ขยายความนิดหน่อยตรงที่เขาจะพูดมากเฉพาะเวลาเธอเมา ไม่รู้ว่ากลัวจะพูดไม่ทันเธอหรืออย่างไร“ขาคุณมีแรงเดินแล้วเหรอ”เช้านี้ดูเหมือนเขาจะพูดเก่งขึ้นกว่าทุกวัน“วันนี้คุณดูตั้งใจจับผิดฉันเป็นพิเศษนะคะ”“ก็ผมสงสัยนี่ เมื่อคืนคุณยังมารยาให้ผมอุ้มอยู่เลย”เธอหันไปเลิกคิ้วสูงใส่ข้อหามารยาที่เขายัดเยียดให้“ก็ฉันอยากให้คุณอุ้ม”“เหอะ!” เขาแค่นหั

“สวัสดีค่ะพ่อ”ภากรอึ้งไปทันทีที่รู้ว่าเธอโทรหาพ่อ“คริสมีเรื่องรบกวนพ่อนิดหน่อยค่ะ คริสอยากได้ข้อมูลการเงินของปัตถ์ค่ะ”[ลูกจะเอาข้อมูลของเขาไปทำไม]“เขาติดการพนันค่ะ”[แต่เขาก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราแล้วนี่ หรือเขายืมเงินของลูกไป]“ไม่ใช่เงินคริสหรอกค่ะ แต่เป็นน้องที่คริสรู้จักค่ะ พ่อช่วยคริสหน่อยนะคะ สัญญาว่าจะเป็นเด็กดี”[ไปสัญญาหลอกแม่เราเถอะ]“พ่ออะ ช่วยคริสหน่อยนะคะ ถ้าพ่อไม่ช่วย คริสจะฟ้องแม่ว่าพ่อซุกเงินไว้ที่หนังสือเล่มที่ห้า ชั้นที่สอง”[จะสั่งฤทธิ์ให้แล้วกัน]“เมื่อไรคะ”[สามวัน]“สามสิบนาทีค่ะ”[ยัยคริส]“รักค่ะ จุ๊บๆ” คาริสาบอกอย่างอารมณ์ดีแล้วกดวางสาย ก่อนจะวางโทรศัพท์ทิ้งไว้บนโต๊ะแล้วหันกลับมาสนใจหน้าจอที่เธอตั้งใจจะเข้าเช็กอีเมล“อีเมลคุณ?”“ปัตถ์พงษ์ค่ะ”“แล้วคุณรู้พาสเวิร์ด”“แหงสิคะ แต่ฉันไม่ได้ข่มขู่เอาของมันมาหรอกนะคะ มันเป็นคนบอกฉันเองทั้งหมด จะเฟสบุ้ค ทวิตเตอร์หรือไอจี ฉันก็เข้าได้ทั้งนั้น”“เหอะ”“ขำอะไรคะ” คาริสาช้อนตามมองเพราะรู้สึกไม่พอใจเสียงแค่นหัวเราะของเขาสักเท่าไรนัก“ขำที่คุณรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับมัน แต่ทำไมถึงไม่รู้ว่ามันนอกใจ” ภากรอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถา